“Όλοι θέλουμε έναν Μιγιάγκι στις ζωές μας“. Μια ατάκα που ίσως να έχουμε σκεφτεί πολλοί περισσότεροι απ’ όσο νομίζουμε. Εστιάζει στη φιγούρα του μυστηριώδους επιστάτη που κατά βάθος είναι ένας άνθρωπος με βαθιά σοφία και σύνεση. Μία μορφή που συνοδεύει τους απανταχού κινηματογραφόφιλους από την πρώτη ταινία “Karate Kid” και το μακρινό 1984.
Ο Pat Morita, που υποδύθηκε τον χαρακτήρα, θα κέρδιζε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για το πρώτο φιλμ. Κυρίως, θα παγιωνόταν στο μυαλό του κοινού ως μορφή υποστήριξης. Ό,τι δηλαδή είχε κάνει και ο Yoda στο “Empire Strikes Back” ή ο προπονητής του Rocky, Mickey.
Το πρώτο “Karate Kid”, σε σκηνοθεσία John G. Avildsen, είναι μια πεμπτουσιακή ταινία της δεκαετίας του ‘80. Μια κλασική εξιστόρηση της πορείας του αουτσάιντερ. Εκείνου που παλεύει να βρει τη θέση του στον κόσμο. Ο νεαρός Daniel LaRusso (Ralph Macchio) μετακομίζει στο Λος ‘Αντζελες με τη μητέρα του και προσπαθεί να συνηθίσει σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Κάπου εκεί όμως, αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα προσαρμογής του. Τόσο λόγω ενός νέου, εφηβικού έρωτα στα μάτια της Ali (Elizabeth Shue), όσο και όταν οι “νταήδες” του σχολείου με αρχηγό το Johnny Lawrence (William Zabka) του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Μέχρι που έρχεται η συνάντηση με τον Μιγιάγκι.
Η μαεστρία του φιλμ δεν έγκειται στα επιμέρους, αλλά στο σύνολο. Ο ρυθμός του φιλμ είναι εξαιρετικά μοιρασμένος και χωρίς να βαλτώνει. Παράλληλα, καταφέρνει να εμβαθύνει ουσιαστικά στα θέματα που θέτει. Σίγουρα, μιλάμε για ανερυθρίαστα ’80s, η εξέλιξη του χαρακτήρα, συνοδεύεται κι από την απαραίτητη υλική ανέλιξη.
Ωστόσο, όπως κατέδειξε και το εξαιρετικά διασκεδαστικό spin-off “Cobra Kai“, οι χαρακτήρες έχουν περισσότερη πλάκα όταν παίζουν στις “γκρίζες” περιοχές τους κι όχι στο άσπρο-μαύρο δίπολο του καλού και του κακού. Αυτός που είναι καλός, ο Μιγιάγκι δηλαδή, είναι παράλληλα η καρδιά του φιλμ. Και οι σκηνές που φανερώνουν το σκοτεινό παρελθόν της αντιμετώπισης των Ιαπωνο-αμερικανών μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, προσδίδουν μια ευγενική ευαισθησία γκρεμίζοντας παράλληλα τη φιγούρα του αλύγιστου δασκάλου πολεμικών τεχνών.
Κι εδώ, η επιτυχία πιστώνεται στον ίδιο το Μορίτα. Γεννημένος ο ίδιος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Ιαπώνων στις ΗΠΑ, χτυπημένος από φυματίωση μόλις σε ηλικία δύο ετών, έχτισε τον ρόλο παρουσιάζοντας μία απ’ άκρη σ’ άκρη γήινη περσόνα. Χωρίς υπερβολικές κορώνες, αλλά με έμφαση στην ουσία του χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, έσπασε ακόμα περισσότερο τα στεγανά εν σχέσει με τους Ασιάτες ηθοποιούς και την αξιοποίησή τους στη Δύση. Όπως είχαν κάνει ο Bruce Lee τη δεκαετία του ‘70 και ο θρυλικός James Hong. Η οσκαρική υποψηφιότητα δεν ήταν διόλου τυχαία.
Συγχρόνως, το “Karate Kid” αποτελεί μια γερή δόση νοσταλγίας. Ακόμα και για εμάς που δε ζήσαμε την εποχή (αν αυτό βγάζει νόημα). Η εποχή μας διαλέγεται ανοιχτά με παλαιότερες εποχές, ειδικά αυτή των ’80s και προσπαθεί να ανακυκλώσει και να διατηρεί ατόφια κομμάτια της ποπ κουλτούρας του τότε. Τα “Stranger Things” και βέβαια το ίδιο το “Cobra Kai” να αποτελούν πρίμο παράδειγμα αυτού.
Αυτό δε σημαίνει ότι η ταινία στηρίζεται πια μονάχα στη νοσταλγία. Άλλωστε, αν καταφέρουμε να απεκδυθούμε αυτής, θα προσέξουμε ένα φιλμ με καρδιά, αγάπη για να πει μια ιστορία, αγάπη για το αουτσάιντερ, έναν εφηβικό Rocky αν θέλετε. Αν το σινεμά μπορούσε να μας διδάξει κάτι, τότε σίγουρα θα είχαμε τον κύριο Μιγιάγκι για έναν από τους καθηγητές μας.
