Ίσως αυτό το κλισεδιάρικο «Μια νύχτα από τη ζωή μου, ολόκληρη η δική σου», να μη βρίσκει καλύτερη εφαρμογή από όσο στην περίπτωση των Mötley Crüe. Απόδειξη αυτού είναι ότι μέχρι τα τέλη των ’80s, και σε διάστημα οκτώ ετών, η τετράδα τα είχε κάνει όλα. Και όταν λέμε όλα, ίσως να ξεχνάμε και κάτι. Αν κάτι έλειπε, αυτό ήταν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους μουσικά και να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Αυτό το τικ στη λίστα τους μπήκε την πρώτη Σεπτεμβρίου του 1989, όταν κυκλοφόρησαν το “Dr. Feelgood”.
Οι Καλιφορνέζοι από την κυκλοφορία του “Too Fast for Love” το 1981 είχαν καταφέρει να μπλεχτούν σε έναν σωρό από καταστάσεις. Και ίσως, επειδή ήταν/είναι rock stars να νομίζουμε ότι όλα ήταν ευχάριστα. Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική, αφού ο Vince Neil είχε εμπλακεί σε ένα θανατηφόρο αυτοκινητικό ατύχημα που κόστισε τη ζωή του ντράμερ των Hanoi Rocks, Razzle. Ο Nikki Sixx από την πλευρά του, το «πήγε ένα βήμα παραπέρα», αφού πέθανε, αλλά τελικά επανήλθε στη ζωή.
Ο λόγος που αναφέρονται τα παραπάνω τραγικά γεγονότα ήταν για να προλογιστεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, το “Kickstart My Heart“. Το εν λόγω κομμάτι, όπως και το ομώνυμο το “Dr. Feelgood”, περιστρέφονται γύρω από τους αγώνες του συγκροτήματος με τον εθισμό και τον τρόμο για τον θάνατο που, λογικά, είχε στοιχειώσει τον Nikki Sixx.
Ακόμα και ο ίδιος ο τίτλος του άλμπουμ ήταν μία meta επιλογή των Mötley Crüe. Το παρατσούκλι “Dr. Feelgood” δόθηκε αρχικά στον Dr. Max Jacobson από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Kennedy. Ο Jacobson ήταν γνωστός για τη χορήγηση αμφεταμίνης σε επιφανείς πελάτες όπως οι Kennedy, Marilyn Monroe, Elvis Presley κ.ά. Ευτυχώς, κάποια στιγμή του αφαιρέθηκε η άδεια.
Η συνεχής άνοδος της φήμης τους, όμως, τους είχε δημιουργήσει ένα πραγματικό πρόβλημα: τα ναρκωτικά
Το 1987 οι Mötley Crüe είχαν κυκλοφορήσει ακόμα έναν δίσκο που είχε κάνει αίσθηση, το “Girls, Girls, Girls”. Η επιτυχία του άλμπουμ είχε οδηγήσει το συγκρότημα σε έντονο touring. Η συνεχής άνοδος της φήμης τους, όμως, τους είχε δημιουργήσει ένα πραγματικό πρόβλημα: τα ναρκωτικά. Και ο πιο επιρρεπής από όλους ήταν ο Nikki Sixx.
Έτσι, στο τέλος της ιαπωνικής περιοδείας του 1987, ο Nikki Sixx άφησε την υπόλοιπη μπάντα καθώς επέστρεφαν στις Η.Π.Α. και έκανε μια στάση στο Χονγκ Κονγκ με τον Doc McGhee και τον γνωστό Ιάπωνα promoter Mr. Udo. Πήγαν να δουν μια μάντισσα, η οποία είπε ότι ο Nikki θα πέθαινε πριν από το τέλος του έτους αν δεν άλλαζε τον τρόπο ζωής του.
Ο Nikki ταξίδεψε πίσω στο Λος Άντζελες. Αμέσως μετά, πήγε στο Cathouse, το διάσημο μπαρ της Sunset Strip, το οποίο διεύθυναν ο παρουσιαστής του MTV Rikki Rachtman και η Taime Down των Faster Pussycat. Φυσικά, δεν πήγε μόνος του, αλλά πήρε και τον Slash μαζί του στη λιμουζίνα. Ο Sixx άρχισε να ψάχνει για λίγη ηρωίνη και κατάφερε να τη βρει. Έτσι, οι δύο rock stars έφυγαν από το Cathouse με προορισμό το ξενοδοχείο Franklin Plaza. Εκεί ο Slash λιποθύμησε ενώ ο Sixx πήρε την ηρωίνη που είχε καταφέρει να βρει.
Μετά το τέλος της περιοδείας του “Girls, Girls, Girls” σύσσωμοι οι Mötley Crüe θα πήγαιναν για αποτοξίνωση
Μέσα σε λίγες στιγμές κατέρρευσε και τον βρήκε ο ντράμερ των Guns N’ Roses, Steven Adler, ο οποίος είχε φτάσει με τη φίλη του Slash. Ο Adler, χρήστης ναρκωτικών και ο ίδιος, κατάλαβε αμέσως ότι ο Sixx είχε πάρει υπερβολική δόση και τον έσυρε στο ντους. Ο Adler φορούσε ένα γύψο στο χέρι του μετά από ένα ατύχημα και χτύπησε τον Sixx με αυτόν, προσπαθώντας να τον κρατήσει στις αισθήσεις του μέχρι να φτάσουν οι τραυματιοφορείς.
Αυτοί έφτασαν λίγο αργότερα, αλλά ο Sixx ήταν κλινικά νεκρός. Τον έβγαλαν από το δωμάτιο με ένα σεντόνι πάνω από το κεφάλι του. Παρέμεινε έτσι για μερικά λεπτά, μέχρι που μια ένεση αδρεναλίνης επανέφερε τον οργανισμό του στη ζωή. Ο Nikki αργότερα περιέγραψε αυτό που του είχε συμβεί ως εξωσωματική εμπειρία, αφού είχε δει τον εαυτό του από ψηλά στο ασθενοφόρο.
Οι Mötley Crüe, έχοντας σχεδόν μια δεκαετία κατάχρησης στην πλάτη τους, είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν κατά πολύ από τον έλεγχο. Έτσι, με το πέρας της περιοδείας του “Girls, Girls, Girls”, το συγκρότημα μπήκε για άλλη μια φορά σε κέντρο αποτοξίνωσης. «Ή θα σταματούσαμε ή θα ήταν το τέλος του συγκροτήματος», θυμάται ο Vince Neil. «Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουμε προκειμένου να βγάλουμε άλλο ένα άλμπουμ και να ξαναβγούμε σε περιοδεία. Πάρε τέσσερις τύπους και δώσε τους τόσο πολύ αλκοόλ και ναρκωτικά για 10 χρόνια και δες τι θα συμβεί. Ξεφύγαμε πολύ από τον έλεγχο».
Μετά από πολλά χρόνια, οι Mötley Crüe ξανασυναντήθηκαν με τη νηφαλιότητα
Έτσι, μετά από πολλά χρόνια, οι Mötley Crüe ξανασυναντήθηκαν με τη νηφαλιότητα. Αυτό τους βοήθησε για να διοχετεύσουν όλη τους την ενέργεια στη μουσική. Κάτι που ακούγεται καθαρά στο “Dr. Feelgood”. Το αρχικό σχέδιο ήταν να ξεκινήσουν την προπαραγωγή στο L.A., και εν συνεχεία να φύγουν για το Βανκούβερ. Ο λόγος για αυτήν την επιλογή τους ήταν ότι ήθελαν να μείνουν μακριά από τον πειρασμό. Μάλιστα, είχαν μαζί τους και τον Bob Timmins, έναν ειδικό στην απεξάρτηση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Την παραγωγή του “Dr. Feelgood” ανέλαβε ο Bob Rock. Μάλιστα, ο ήχος τυμπάνων που δημιούργησε για τον Tommy Lee, αποτέλεσε και το διαβατήριο του για να τον προσλάβουν οι Metallica για το “Black Album”. Ο Vince Neil ήταν πεπεισμένος πως το ότι θα ηχογραφούσαν στο Βανκούβερ, αποτελούσε σημαντικό πλεονέκτημα. «Θα εξελιχθεί πολύ καλύτερα, επειδή υπάρχουν τόσοι πολλοί πειρασμοί στο Λος Άντζελες. Δεν κάνεις καθόλου δουλειά εκεί».
Και ο Tommy Lee δε θα διαφωνούσε μαζί του. «Δεν θα φθείρουμε τον ήχο του δίσκου παίζοντάς τον για 80 άτομα που θα σταματούν. Δεν ξέρουμε κανέναν εκεί. Θα είναι τέλεια». Στο L.A. είχαν προλάβει να κάνουν ένα demo με πάνω από είκοσι κομμάτια. Μεταξύ αυτών ήταν τα “Sex, Sex And Rock’n’Roll” και ένα άλλο με τίτλο “Say Yeah”, για την υπόθεση Matthew Trippe.
Η νέα πραγματικότητα στην οποία είχαν βυθιστεί οι Mötley Crüe για το “Dr. Feelgood” δεν επηρέασε τον χαρακτήρα της μουσικής τους
Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο Matthew Trippe, ήταν ένας τύπος που ισχυριζόταν ότι είχε αντικαταστήσει τον Nikki Sixx σε κάποιες εμφανίσεις των Mötley Crüe. Τα «αποδεικτικά στοιχεία» του περιλάμβαναν μια σειρά από πλάνα μιας περιοδείας που έδειχναν έναν ύποπτα κοντό Nikki Sixx. Βέβαια, παρά τη μήνυση που τους έκανε, ισχυριζόμενος ότι είχε γράψει μια σειρά από τραγούδια που αργότερα ηχογράφησε το συγκρότημα, όπως τα “Knock ‘Em Dead Kid”, “Girls, Girls, Girls”, “All I Need”, “Dancing On Glass” και “Wild Side”, ο Matthew δεν ήταν κακός. Ήταν ένας άνθρωπος που μπαινόβγαινε σε ψυχιατρεία και είχε τα δικά του προβλήματα με τη χρήση ναρκωτικών.
Η νέα πραγματικότητα στην οποία είχαν βυθιστεί οι Mötley Crüe για το “Dr. Feelgood” δεν επηρέασε τον χαρακτήρα της μουσικής τους. Εξακολουθούσε να είναι δυνατή, να ξεχειλίζει θράσος και παρέμενε γεμάτη attitude. Ο Vince Neil, θέλοντας να εξηγήσει τι άλλαξε στην καθημερινότητα του συγκροτήματος, είπε στον Don Kaye: «Δουλεύαμε κάθε μέρα πάνω στα τραγούδια και κόβαμε αυτά που δεν μας άρεσαν. Κάθε ένα από αυτά που έμεινε είναι υπέροχο».
Εν τέλει το “Dr. Feelgood” κυκλοφόρησε την 1/9/1989, βρέθηκε στο #1 του Billboard 200 και πέρασε συνολικά 109 εβδομάδες στο chart. Κέρδισε επίσης το βραβείο καλύτερου Hard Rock/Heavy Metal άλμπουμ της χρονιάς στα American Music Awards του 1991. Για την προώθησή του οι Mötley Crüe περιόδευσαν σε 14 χώρες, παίζοντας το “Dr. Feelgood” σε συνολικά δύο εκατομμύρια ανθρώπους.
