Μετά τα δύο εκπληκτικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Sleep Token το 2019 και το 2021, “Sundowning” και “This Place Will Be Your Tomb” αντίστοιχα, σειρά για το 2023 έχει το “Take Me Back to Eden“. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 κομμάτια, με συνολική διάρκεια μία ώρα και έξι λεπτά. Η τετραμελής μπάντα από την Αγγλία, με αγνώστες ταυτότητες και λοιπά στοιχεία, κάνει πάντα τις εμφανίσεις της με μάσκες. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο frontman, που χρησιμοποιεί το παρατσούκλι Vessel. Κανείς δεν γνωρίζει τα πρόσωπά τους. Η προσέγγιση αυτή, γνωστή και πετυχημένη ήδη από την εποχή των Slipknot, εξακολουθεί να συναρπάζει το κοινό χάρη στο μυστήριο που δημιουργεί.
Η αρχή του δίσκου γίνεται με το “Chokehold“. Η τρομερή εισαγωγή, γεμάτη ηλεκτρονικά στοιχεία, κρατά τον ακροατή σε αγωνία για τη συνέχεια. Στη συνέχεια, μπαίνουν οι κιθάρες σε συνδυασμό με τα δυναμικά τύμπανα, που «σκάνε» σαν γροθιά απ’ το πουθενά, διατηρώντας την εισαγωγή σαν ηχητικό υπόβαθρο. Το κομμάτι ξεκινά αργό και εμμονικό, όμως σταδιακά γίνεται πιο μελωδικό. Οι κοφτές κιθάρες «ανοίγουν», θυμίζοντας την post-metal πλευρά τους. Ο δίσκος δύσκολα θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα.
Συνεχίζουμε με το “The Summoning“. Ακούγοντας την εισαγωγή, έρχονται αμέσως στο μυαλό οι A Perfect Circle. Και πώς να μην έρθουν, αφού το progressive στοιχείο κυριαρχεί, με εμμονικές κιθάρες και ασύμμετρα μέτρα να εμφανίζονται παντού. Επιπλέον, τα σποραδικά growls του Vessel παρεμβάλλονται σε επιλεγμένα σημεία. Προσωπικά, τα βρήκα εξαιρετικά, καθώς πρόσθεσαν τον απαραίτητο όγκο στο κομμάτι.
Το “Granite“, από την άλλη, αποτελεί μια τελείως διαφορετική ιδέα. Στην αρχή, νομίζεις ότι ακούς κάτι κοντά στους Imagine Dragons. Κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά στοιχεία, με έντονο rnb αέρα. Ωστόσο, αυτό είναι απλώς η αρχή. Προς το τέλος, κάνουν την εμφάνισή τους οι post-metal κιθάρες, βασισμένες στην αρχική εισαγωγή. Το κομμάτι κορυφώνεται με εντυπωσιακό τρόπο. Δεν ανήκει στα αγαπημένα μου του δίσκου, όμως αναγνωρίζω την ιδιαίτερη και διαφορετική αισθητική του.
Ένα επίσης διαφορετικής αισθητικής κομμάτι είναι το τέταρτο στη σειρά, “Aqua Regia“. Εντυπωσιάζει κυρίως χάρη στα πλήκτρα του. Πόσο απλό, και ταυτόχρονα άψογο, μπορεί να είναι ένα τραγούδι. Πρόκειται για ένα ήρεμο κομμάτι, σχεδόν μπαλάντα, που αποπνέει όμορφη φρεσκάδα. Τα καθαρά φωνητικά, τα απλά patterns και τα λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία δημιουργούν ισορροπία. Κυρίαρχο ρόλο έχουν οι εξαιρετικές πιανιστικές μελωδίες. Κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο ιδανικό σημείο του δίσκου, ώστε το αυτί να «χαλαρώσει» πριν έρθει η ώρα για «ξύλο».
Και το «ξύλο» έρχεται με το “Vore“. Ένα κομμάτι βασισμένο κυρίως στο post-metal στοιχείο, με τρομερές δυναμικές. Η εισαγωγή προσφέρει δυνατό ξέσπασμα, το οποίο σταδιακά ηρεμεί, καθώς αποσύρονται τα growls και τα metal στοιχεία. Στο κλείσιμο, αυτά επιστρέφουν, θυμίζοντας μια μικρή επανάληψη της αρχής. Ίσως για κάποιους οι επαναλήψεις να κουράζουν. Προσωπικά, αν έχουν κάτι να πουν, δεν έχω καμία αντίρρηση στην παρουσία τους. Και στην προκειμένη περίπτωση, λένε πολλά.
Το “Ascensionism” λειτουργεί σαν ένα ακόμη ηχητικό διάλειμμα. Η εισαγωγή ξεκινά με πιάνο και συνεχίζει σε rnb ύφος, με το πιάνο να παραμένει, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό blend με το rnb στοιχείο. Σταδιακά, προστίθενται κιθάρες με progressive αίσθηση. Η μελωδία οδηγεί σε ανοιχτά post-metal riffs και αργά τύμπανα, προκαλώντας απορίες για την αστείρευτη έμπνευση της μπάντας. Με εντυπωσιάζει το πώς οι Sleep Token συνδυάζουν τόσα διαφορετικά είδη και στοιχεία, κάνοντάς τα να ακούγονται απόλυτα αρμονικά. Σαν να ακούς πολλές ξεχωριστές ιστορίες που, στο τέλος, ενώνονται σε μία.
Το “Are You Really OK?” είναι ένα αργό, ταξιδιάρικο κομμάτι, συναισθηματικό, με απλά αλλά ουσιαστικά στοιχεία. Θα το περιέγραφα ως «τόσο-όσο», αφού δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να σταθεί ως μια όμορφη μπαλάντα. Κάποιος ίσως υποστήριζε ότι εκεί στέρεψαν από ιδέες, όμως αυτό δεν ισχύει. Το γεγονός ότι ο δίσκος δεν ακολουθεί ευθεία γραμμή και προκαλεί τέτοια γκάμα συναισθημάτων μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί.
Στο όγδοο κατά σειρά “Apparition“, το αυτί έχει πλέον συνηθίσει τις ήπιες εισαγωγές των Sleep Token, και το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση. Αργό, με μελωδικό beat σε όλη τη διάρκειά του, ενώ το post-metal στοιχείο εμφανίζεται μόνο στο κλείσιμο, λειτουργώντας ως κορύφωση. Εντελώς διαφορετικό είναι το “DYWTYLM“. Άμεσο, χωρίς μεταβολές, με σταθερό beat και καθαρά φωνητικά να το συνοδεύουν. Ίσως πρόκειται για το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που, σε όλη του τη διάρκεια, δεν βασίζεται σε εναλλαγές. Περίμενα κάποια στιγμή να “γυρίσει”, να μπει κιθάρα, να ξεσπάσει — όμως τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Το “Rain” κινείται και αυτό σε ήπιους τόνους, με τις κιθάρες να έχουν την τιμητική τους, σε αντίθεση με το “DYWTYLM”. Ακούγονται αργά, κοφτά riffs, ενώ το πιάνο δίνει και πάλι το παρών. Εντύπωση προκαλούν τα ευρηματικά τύμπανα, με την εκτενή χρήση half-time γεμισμάτων που του ταιριάζουν απόλυτα.
Το ομώνυμο “Take Me Back to Eden” αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Προσωπικά, θεωρώ πως περιλαμβάνει όλα τα βασικά στοιχεία του συγκροτήματος. Post, progressive, rnb, ορχηστρικά μέρη — όλα συνυπάρχουν. Το κομμάτι αδειάζει και κορυφώνεται διαρκώς, σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς πόσες ιδέες χωρούν σε οκτώ λεπτά. Η εισαγωγή με τις καμπάνες, τα πτηνά στο βάθος και τα καθαρά φωνητικά του Vessel συνθέτουν ένα πραγματικό έργο τέχνης. Μετά την εντυπωσιακή εισαγωγή, ακολουθεί το progressive στοιχείο τους, το οποίο σύντομα μετατρέπεται σε rnb ηλεκτρονικό ρυθμό. Τα φωνητικά κινούνται στο ίδιο feel, ενώ το κομμάτι αδειάζει πάνω σε μια ευφάνταστη μελωδία πιάνου. Αντίθετα, το κλείσιμο θυμίζει όχι μόνο άλλο κομμάτι, αλλά και άλλο συγκρότημα. Ακραία growls και βαριές, κοφτές κιθάρες κυριαρχούν, ενώ τα διπέταλα των τυμπάνων γεμίζουν με όγκο κάθε μπασογραμμή.
Το “Euclid“, με το οποίο κλείνει ο δίσκος, αποτελεί ιδανικό αποχαιρετισμό. Αργό και ήρεμο, αφήνει τον ακροατή με μια αίσθηση ικανοποίησης. Οι Sleep Token είναι άψογοι σε αυτό που κάνουν και διαθέτουν ιδιαίτερη αντίληψη του ήχου. Αυτό αποτυπώνεται και στις διθυραμβικές κριτικές που έχουν λάβει έως τώρα. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το “Take Me Back to Eden” με μία λέξη, αυτή θα ήταν: Αριστούργημα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Sleep Token
Album: Take Me Back To Eden
Label: Spinefarm Records
Release Date: 19/05/2023
Genre: Post Μetal, Proggresive Metal
1. Chokehold
2. The Summoning
3. Granite
4. Aqua Regia
5. Vore
6. Ascensionism
7. Are You Really Ok?
8. The Apparition
9. DYWTYLM
10. Rain
11. Take Me Back To Eden
12. Euclid
Producer: Vessel
Sleep Token: Vessel (Φωνή, κιθάρα, πλήκτρα), III (Μπάσο), IV (Κιθάρα), II (Τύμπανα)
Sleep Token: Take Me Back To Eden
Οι Sleep Token παραδίδουν έναν δίσκο πολυμορφικό, συναισθηματικά σύνθετο και μουσικά ευρηματικό. Το "Take Me Back to Eden" ισορροπεί ανάμεσα σε ευαισθησία και ένταση, προσφέροντας μια ακουστική εμπειρία που δύσκολα ξεχνιέται. Ένας τολμηρός καλλιτεχνικός κόσμος που αξίζει να εξερευνηθεί προσεκτικά.