Μετά τα δύο εκπληκτικά άλμπουμ που έβγαλαν οι Sleep Token το 2019 και 2021, Sundowing και This place will be your tomb αντίστοιχα σειρά έχει για το 2023 το Take me back to eden. Ο δίσκος αποτελείται από 12 κομμάτια συνολικής διάρκειας μίας ώρας και έξι λεπτών.
Η τετραμελής μπάντα απο την Αγγλία, αγνώστων ονομάτων και λοιπών στοιχείων εκτός από τον frontman που χρησιμοποιεί το παρατσούκλι Vessel εμφανίζονται στη σκηνή πάντα με μάσκες με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει κανένας ούτε τα προσωπά τους. Γνωστή μα πάντα πετυχημένη η συνταγή μιας και τη βλέπαμε για πολλά χρόνια από τους Slipknot και η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το μυστήριο εξιτάρει αρκετά το κοινό.
Η αρχή του δίσκου γίνεται με το Chokehold. Με μία τρομερή εισαγωγή με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία που κρατάει τον ακροατή σε μία αναμονή για το τι έρχεται. Και έρχεται η ώρα που μπαίνουν οι κιθάρες σε συνδυασμό με τα τρομερά τύμπανα που «σκάνε» σα γροθιά από το πουθενά κρατώντας πάντα την εισαγωγή σαν χαλί. Αργό και εμμονικό μέχρι το σημείο που γίνεται πιο μελωδικό και οι κοφτές κιθάρες «ανοίγουν» θυμίζοντάς την post metal πλευρά τους… Δε θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα ο δίσκος.
Συνέχεια με το The Summoning.Ακούγοντάς την εισαγωγή έρχονται στο μυαλό οι A Perfect Circle. Και πώς να μην έρθουν άλλωστε αφού το progressive στοιχείο δίνει και παίρνει με τίς εμμονικές κιθάρες και τα μονά μέτρα να είναι παντού. Επιπροσθέτως τα σποραδικά growls του Vessel μπαίνουν σφήνα σε σημεία, τα οποία προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ και έδωσαν τον απαιτούμενο όγκο στο κομμάτι.
Εντυπωσίαζει το πώς οι Sleep Token μπλέκουν τόσα διαφορετικά είδη και στοιχεία κάνοντάς τα να ακούγονται αρμονικά δεμένα
Το Granite από την άλλη είναι μία τελείως διαφορετική ιδέα. Αρχικά θα έλεγες ότι ακούς κάτι σε Imagine Dragons. Πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία με έναν αέρα rnb. Αυτό όμως είναι η αρχή. Δε θα μπορούσαν να λείπουν και εδώ οι post metal κιθάρες που έρχονται κάπου προς το τέλος πατώντας πάνω στην αρχική ιδέα της εισαγωγής, κάνοντάς το να κορυφώνεται εντυπωσιακά. Σίγουρα δεν είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την εντυπωσιακά διαφορετική αισθητική του.
Ένα επίσης διαφορετικής αισθητικής είναι το τέταρτο σε σειρά Aqua Regia. Ένα κομμάτι εντυπωσιακό κυρίως στα πλήκτρα. Πόσο απλό και συνάμα άψογο μπορεί να είναι ένα κομμάτι. Ένα ήρεμο τραγούδι,οριακά μπαλάντα, με μια όμορφη φρεσκάδα. Καθαρά φωνητικά, απλά patterns, λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία και πάλι, με κυρίαρχο στοιχείο τις εξαιρετικές πιανιστικές μελωδίες. Κατά τη γνώμη μου στο κατάλληλο σημείο του δίσκου να “χαλαρώσει” λίγο το αυτί μέχρι να έρθει πάλι η ώρα για “ξύλο”.
Και το “ξύλο” έρχεται με το Vore. Κομμάτι που βασίζεται κυρίως στο post metal στοιχείο με τρομερές δυναμικές. Ένα δυνατό ξέσπασμα στην εισαγωγή που στην πορεία ηρεμεί από τα growls και τα metal στοιχεία, για να τα επανεμφανίσει στο κλείσιμο σαν μια μικρή επανάληψη της εισαγωγής. Ίσως για κάποιους οι επαναλήψεις να κουράζουν. Προσωπικά αν έχουν κάτι να πουν, δεν έχω καμία αντίρρηση στην ύπαρξή τους. Και εν προκειμένω λένε πολλά.
Το ομώνυμο Take me back to eden είναι σίγουρα η κορυφαία στιγμή του νέου δίσκου των Sleep Token
Το Ascensionism έρχεται σαν ένα ακόμη ηχητικό διάλειμμα. Εισαγωγή με πιάνο και συνέχειά σε ύφος rnb, με το πιάνο να παραμένει κάνοντας ένα τρομερό blend με το rnb στοιχείο μέχρι φυσικά σε όλο αυτο να προστεθούν οι κιθάρες με proggresive αίσθηση. Η μελωδία καταλήγει σε ανοιχτά post metal riffs με αργά τύμπανα που δημιουργούν απορίες σχετικά με την αστείρευτη έμπνευση της μπάντας. Με εντυπωσίαζει το πώς οι Sleep Token μπλέκουν τόσα διαφορετικά είδη και στοιχεία κάνοντάς τα να ακούγονται αρμονικά δεμένα. Σαν να ακούς πολλές διαφορετικές ιστορίες αλλά όλες στο τέλος δένουν σε μια.
Το Are you really ok είναι ένα αργό ταξιδιάρικο κομμάτι, συναισθηματικό με πολύ απλά αλλά ουσιαστικά στοιχεία. «Τόσο-όσο» θα το περιέγραφα μιας και δε χρειάζεται τίποτα άλλο για να σταθεί ως μια πολύ όμορφη μπαλάντα. Κάποιος ίσως έλεγε ότι εκεί στέρεψαν από ιδέες αλλά όχι. Μόνο ως θετικό μπορεί να προσμετρηθεί το ότι ο δίσκος δεν είναι μια ευθεία γραμμή και καταφέρνει να σου δημιουργεί τέτοια γκάμα συναισθημάτων.
Στο όγδοο σε σειρά Apparition το αυτί έχει πλέον συνηθίσει τις ήπιες εισαγωγές των Sleep Token και το συγκεκριμένο δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Αργό με ένα μελωδικό beat σε όλη την διάρκεια του με το post metal στοιχείο να εμφανίζεται μόνο στο κλείσιμο ως κορύφωση.
Άρδην διαφορετικό είναι το DYWTYLM. Ευθύ, χωρίς αλλαγές με ένα beat σταθερό και καθαρά φωνητικά να το συνοδεύουν. Ίσως είναι το μόνο κομμάτι του δίσκου που καθ’ όλη τη διάρκειά του δε βασίζεται σε αλλαγές. Περίμενα κάπου να «γυρίσει», να μπει κάποια κιθάρα, να ξεσπάσει αλλά τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Οι Sleep Token είναι άψογοι σε αυτό που κάνουν και με μια ιδιαίτερη αντίληψη του ήχου
Το Rain είναι και αυτό ήπιων τόνων με τις κιθάρες να έχουν την τιμητική τους σε αντίθεση με το DYWTYLM. Αργά, κοφτά riffs στις κιθάρες με το πιάνο να μη λείπει και εδώ. Εντύπωση κάνουν επίσης τα ευρηματικά τύμπανα με την ευρεία χρήση half time γεμισμάτων που του πηγαίνουν άψογα.
Το ομώνυμο Take me back to eden είναι σίγουρα η κορυφαία στιγμή του δίσκου και με διαφορά. Προσωπικά το συγκεκριμένο έχει όλα τα στοιχεία του συγκροτήματος. Post, Progressive, Rnb, Ορχηστρικό, όλα σε ένα. Αδειάζει και κορυφώνει συνεχώς σε σημείο που απορεί κανείς πόσες ιδέες μπορούν να χωρέσουν σε ένα κομμάτι 8 λεπτών. Η εισαγωγή με τις καμπάνες και τα πτηνά που ακούγονται από πίσω σε συνδυασμό με τα καθαρά φωνητικά του Vessel είναι Έργο Τέχνης.
Ενώ μετά την απίστευτη εισαγωγή έρχεται το progressive στοιχείο τους αμέσως μετά αλλάζει σε έναν rnb ηλεκτρονικό ρυθμό με τα φωνητικά να μπαίνουν στο ίδιο feel ενώ αδειάζει πάνω σε μια ευφάνταστη μελωδία πιάνου. Σε αντίθεση με το κλείσιμο το οποίο είναι σαν να ακούς όχι απλά άλλο κομμάτι αλλά και άλλο συγκρότημα. Ακραία growls και βαριές, κοφτές κιθάρες με τα διπέταλα από τα τύμπανα να γεμίζουν με όγκο κάθε μπασογραμμή.
Το Euclid με το οποίο κλείνει ο δίσκος είναι ακριβώς αυτό που αρμόζει ως αποχαιρετισμός. Αργό και ήρεμο, αφήνει τον ακροατή με μια αίσθηση ικανοποίησης. Οι Sleep Token είναι άψογοι σε αυτό που κάνουν και με μια ιδιαίτερη αντίληψη του ήχου. Αυτό φαίνεται και από τις διθυραμβικές κριτικές που έχουν πάρει έως τωρα. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω το Take me back to eden με μία λέξη αυτή θα ήταν Αριστούργημα.