Από τους πολυάριθμους ταλαντούχους σκηνοθέτες τρόμου που μας έδωσε η γειτονική Ιταλία στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, o Dario Argento καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα σε τέρατα του είδους. Και το Suspiria (1977) είναι κατά την γνώμη μου η καλύτερή του ταινία.
Η νεαρή Suzy ταξιδεύει στην Γερμανία με σκοπό να γραφτεί σε μια από της σημαντικότερες σχολές μπαλέτου του κόσμου. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων όμως διάφορες συμφοιτήτριες της αρχίζουν να εξαφανίζονται. H ατμόσφαιρα της επιβλητικής σχολής γίνεται σταδιακά όλο και πιο απόκοσμη και απειλητική. Είναι όμως όλα στο μυαλό της νεαρής κοπέλας, ή συμβαίνει κάτι πραγματικά δαιμονικό;
Το Suspiria, όπως και οι περισσότερες ταινίες της φιλμογραφίας αυτού του μεγάλου δημιουργού, ήταν επηρεασμένες από ένα λογοτεχνικό κίνημα φθηνών ιστοριών θρίλερ και τρόμου. Αυτές κυκλοφορούσαν στην Ιταλία από την δεκαετία του ‘60, τα λεγόμενα “Giallo”. “Τζιάλο”, σημαίνει “κίτρινο” και αναφέρεται στο χρώμα με το οποίο κυκλοφορούσαν αυτές οι εκδόσεις. Οι ιστορίες των Giallo ήταν συνήθως αστυνομικές ιστορίες, με απειλητική ατμόσφαιρα τρόμου και έντονα περιγραφικές σκηνές βίας και σεξ.
Αυτή η ιδιαίτερα χαρακτηριστική ατμόσφαιρα αρχίζει να αποδίδεται κινηματογραφικά από τους σκηνοθέτες τρόμου στην Ιταλία της εποχής, με πρωτεργάτη τον μεγάλο Mario Bava. Ουσιαστικά τελειοποιούνται και ορίζονται ως κίνημα μέσα από την δουλειά του Dario Argento αλλά και από τους σκηνοθέτες που επηρέασε (Lucio Fulci, Michele Soavi, μεταξύ άλλων).
Ο Argento συνέχισε αυτή την Ιταλική παράδοση της έντονα ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου στην οποία μας εισήγαγε ο Mario Bava. Άφησε όμως το δικό του αποτύπωμα. Οι ταινίες του προσεγγίζονται με άρτια κινηματογράφηση, ατμόσφαιρα τόσο πηχτή που νιώθεις ότι μπορείς να την κόβεις με μαχαίρι. Ενώ κρεσέντα ακραίας βίας είναι τοποθετημένα στρατηγικά στον ονειρικό ρυθμό των ταινιών του.
Η ταινία καταφέρνει να μας μεταφέρει σε μια εφιαλτική “Χώρα των Θαυμάτων” που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται
Το Suspiria κατά την γνώμη μου τελειοποιεί αυτό το μοτίβο κινηματογράφησης με έναν τρόπο που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα, ούτε από τον ίδιο τον Argento. Από τα πρώτα πλάνα της ταινίας, στα οποία βλέπουμε την νεαρή Suzy στο αεροδρόμιο της Γερμανίας η ατμόσφαιρα της ταινίας αρχίζει σιγά σιγά να κλιμακώνει. Τα ονειρικά στοιχεία γίνονται όλο και πιο έντονα. Μέχρι να εξαφανισθούν και οι ελάχιστες ανάσες ρεαλισμού και ασφάλειας που μας δίνει στην εισαγωγή της. Και ξαφνικά βρισκόμαστε χωμένοι βαθιά σε ένα εφιαλτικό παραμύθι χωρίς καμιά διέξοδο.
Σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα βοηθάνε πολύ τα έντονα αργόσυρτα πλάνα του Argento. Οι χαρακτηριστικές POV σκηνές του δολοφόνου και τα ατμοσφαιρικά traveling χαρακτηρίζουν τον σκηνοθέτη. Όλη αυτή η τεχνική αρτιότητα “δένει” με την βοήθεια της πραγματικά μαγικής, πολύχρωμης φωτογραφίας του Luciano Tovoli, η οποία κολακεύει με τον καλύτερο τρόπο τα δρώμενα. Πραγματικά, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι σκιές και τα χρώματα σε αυτή την ταινία καταφέρνει να μας μεταφέρει σε μια εφιαλτική “Χώρα των Θαυμάτων” που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Αλλά όλο αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα τρόμου τελειοποιείται και με την πραγματικά σκοτεινή μουσική των “Goblin”. Οι “Goblin” είναι μιας εκπληκτική Ιταλική progressive rock μπάντα οι οποίοι συνεργάζονταν κατ’ επανάληψη με τον μεγάλο auteur του μακάβριου.
Το Suspiria θα προβληθεί στα πλαίσια του Midnight Express, αυτό το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Cinobo Πατησίων σε αποκατεστημένη 4Κ έκδοση. Αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία να απολαύσει κάποιος αυτή την πραγματικά πανέμορφη ταινία τρόμου στην μεγάλη οθόνη. Ως ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με την πετσοκομμένη bootleg vhs έκδοση αυτού του αριστουργήματος, ζηλεύω αυτούς που θα την απολαύσουν πρώτη φορά όπως της αξίζει.
