Είναι παράξενο το πώς λειτουργεί πια το The White Lotus. Δεν είναι σατιρικό, δεν είναι κοινωνικό δράμα, δεν είναι καν ξεκάθαρη ανθολογία. Είναι σαν ένα reality show που ντύθηκε με μετα-σχολιασμό. Στην τρίτη του σεζόν, ο Mike White μας μεταφέρει στην Ταϊλάνδη, σε ένα θέρετρο που είναι τόσο ακριβό και εξωτικό, ώστε να προεξοφλεί τη ρήξη ανάμεσα στην εμφάνιση και την ουσία. Κι όμως, αυτή τη φορά, η ρήξη μοιάζει λιγότερο επώδυνη και περισσότερο… αναμενόμενη.
Ο White ξέρει να σχεδιάζει χαρακτήρες, να τους δίνει χρόνο και χώρο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά μάλλον τους δίνει πάρα πολύ χώρο.
Το βασικό concept μένει ίδιο: πλούσιοι άνθρωποι σε διακοπές, θάνατος στην αρχή, φλού flashback και αναμονή για την αποκάλυψη του ποιος πέθανε, πώς και γιατί. Το pattern γνωστό και — σε έναν βαθμό — αγαπημένο. Αυτό που αλλάζει εδώ είναι η πρόθεση: από την κοινωνική τάξη (Season 1) και την εξουσία του σεξ (Season 2), πάμε τώρα στην πνευματικότητα. Ή μάλλον, στην παρωδία της πνευματικότητας, όπως τη φαντασιώνονται οι Αμερικάνοι του wellness και του protein shake με ασάνα.
Οι χαρακτήρες είναι εντυπωσιακά καλοχτισμένοι. Από τον Jason Isaacs ως παρανοϊκό hedge funder που νιώθει την επαγγελματική του κατάρρευση να έρχεται, μέχρι την Parker Posey που παίζει μια διαλυμένη Southern belle. Ο Walton Goggins δίνει κάτι ανάμεσα σε ticking time bomb και θλιμμένο κλόουν, ενώ η Aimee Lou Wood παίζει μια new age Αγγλίδα. Και η τριάδα των παλιών φίλων (Carrie Coon, Michelle Monaghan, Leslie Bibb) λειτουργεί σαν αντίβαρο μεταξύ πικρίας και κοσμικού κουτσομπολιού.
Ο White ξέρει να σχεδιάζει χαρακτήρες, να τους δίνει χρόνο και χώρο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά μάλλον τους δίνει πάρα πολύ χώρο. Η σεζόν έχει οκτώ επεισόδια και ο ρυθμός είναι πιο αργός από κάθε προηγούμενη φορά. Ναι, υπάρχουν εντάσεις, μυστικά και εκείνο το θολό πέπλο θανάτου που πάντα πλανάται πάνω από το ξενοδοχείο, αλλά όλα μοιάζουν να κινούνται με τον ρυθμό μιας καθυστερημένης γιόγκα.
Το ζήτημα δεν είναι αν το “The White Lotus” συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον — έχει. Το ζήτημα είναι πού θέλει να πάει.
Εκεί που η σεζόν πετυχαίνει — ξανά — είναι η πλαστικότητα της σχέσης ανάμεσα στο προσωπικό και τους πελάτες. Ο χαρακτήρας της Lisa (ως Mook) και η ρομαντική της ιστορία με τον Gaitok είναι από τις λίγες στιγμές ειλικρίνειας σε μια σειρά που ευδοκιμεί στην υποκρισία. Όμως κι αυτή η σχέση αρχίζει να μοιάζει με υποχρεωτική “νότα ανθρωπιάς”, απαραίτητη για να ισορροπήσει η υπερβολή των υπολοίπων. Επιστρέφει και η Belinda από την πρώτη σεζόν, αυτή τη φορά ως επισκέπτρια – ένα ακόμα reminder ότι σε αυτόν τον κόσμο, κανείς δεν ξεφεύγει, απλώς αλλάζει ρόλο στο θέρετρο.
Το ζήτημα όμως δεν είναι αν το “The White Lotus” συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον — έχει. Το ζήτημα είναι πού θέλει να πάει. Η πρώτη σεζόν ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πει. Η δεύτερη το ανέβασε επίπεδο με το παιχνίδι εξουσίας μέσα από το σεξ. Η τρίτη όμως; Φλερτάρει με μια spiritual αναζήτηση, αλλά ποτέ δεν την αγκαλιάζει πραγματικά. Κι όταν δεν σε ενδιαφέρει το μήνυμα, αρχίζεις να βαριέσαι και το μέσο.
Υπάρχουν δυνατές σκηνές. Μια έξοδος στην Μπανγκόκ, καταλήγει να είναι highlight, και ίσως το πιο ρεαλιστικό πράγμα που έχει δείξει η σειρά. Ορισμένα subplots είναι επίσης τολμηρά, με ένα συγκεκριμένο να αποτελεί πραγματική πρωτοτυπία για την τηλεόραση. Όμως ακόμα και αυτά χάνονται μέσα στην αδράνεια των πρώτων επεισοδίων. Και οι ερμηνείες — όσο καλές κι αν είναι — δεν αρκούν όταν η σκηνοθεσία ζητά από το κοινό να κάνει υπομονή μέχρι το πέμπτο επεισόδιο για να αρχίσει η πλοκή να αποκτά νόημα.
H τρίτη σεζόν είναι πανέμορφη, καλοπαιγμένη, με λεπτομέρεια στη γραφή και στη φωτογραφία, αλλά πάσχει από υπαρξιακή σύγχυση.
Εν ολίγοις, η τρίτη σεζόν είναι πανέμορφη, καλοπαιγμένη, με λεπτομέρεια στη γραφή και στη φωτογραφία, αλλά πάσχει από υπαρξιακή σύγχυση. Ο Mike White δεν είναι απλός τηλεοπτικός δημιουργός — είναι δάσκαλος στον χειρισμό της λεπτομέρειας και του υπαινιγμού. Όμως εδώ μοιάζει σαν να παρασύρθηκε από το ίδιο το concept του: σαν να είπε «ας δούμε πού πάει» χωρίς να τον νοιάζει και πολύ αν θα πάει κάπου.
Αν το πρώτο The White Lotus ήταν μια ωδή στην ενοχή της προνομιούχας τάξης και το δεύτερο ένα σχόλιο για την επιθυμία ως μηχανισμό εξουσίας, το τρίτο μοιάζει με καλοκαιρινή παύση. Μια σιωπηλή, απαλή παύση, που μπορεί να σε ηρεμήσει — ή να σε μουδιάσει. Όπως κάθε retreat, άλλωστε.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Series: AThe White Lotus
Year: 2025
Season: 3
Episodes: 8
Platform: Max
Genre: Drama, Comedy, Satirical
Creator: Mike White
Jason Isaacs, Walton Goggins, Aimee Lou Ward, Arnas Fedaravicius, Carrie Coon, Charlotte Le Bon, Christian Friedel, Dom Hetrakul, Jon Gries, Julian Kostov, Lalisa Manobal, Lek Patravadi, Leslie Bibb, Michelle Monaghan, Morgana O’Reilly, Natasha Rothwell, Nicholas Duvernay, Parker Posey, Patrick Schwarzenegger, Sam Nivola, Sam Rockwell, Sarah Catherine Hook, Scott Glenn, Shalini Peiris, Tayme Thapthimthong, Yothin Udomsanti.
The White Lotus
Αν το πρώτο The White Lotus ήταν μια ωδή στην ενοχή της προνομιούχας τάξης και το δεύτερο ένα σχόλιο για την επιθυμία ως μηχανισμό εξουσίας, το τρίτο μοιάζει με καλοκαιρινή παύση. Μια σιωπηλή, απαλή παύση, που μπορεί να σε ηρεμήσει — ή να σε μουδιάσει. Όπως κάθε retreat, άλλωστε.