Twin Tribes
Συνοψίζοντας, δεν είναι παράτολμο να πούμε πως οι Twin Tribes αξίζουν την προσοχή της punk, electronica σκηνής, ενώ ότι από δω και πέρα έχουν ανοίξει τα φτερά τους, ξέρουν ποιοι είναι και αυτό που είναι θα μεταλλάσσεται σε κάθε δίσκο.
Ξέρω πού βρίσκεσαι. Χωροχρονικά εννοώ, δεν σε παρακολουθώ. Ένας ακόμη Γενάρης κύλησε αργά, έβαλες στόχους (γιατί τι θα απογίνουμε χωρίς λίγο ακόμα υπερκατορθωτικό άγχος;) και πλέον βλέπεις το νέο έτος να αποκτά τους ρυθμούς του, χωρίς όμως να σε περιμένει να το φτάσεις. Και σε αυτό το καρφωμένο βλέμμα στο ταβάνι, ενώ είσαι ξαπλωμένος το τελευταίο ΣΚ του Γενάρη, έρχονται δύο νοσταλγικά αγόρια από το Brownsville του Τέξας, οι Twin Tribes, να σου δώσουν μια νέα οπτική για το χρόνο. Εάν δεν έχεις ιδέα σε ποιους αναφέρομαι, μπορείς να μας ευχαριστήσεις σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Οι Twin Tribes δίνουν ζωή στον 4ο τους δίσκο με τίτλο “Pendulum”, ή αλλιώς Εκρεμμές. Το post punk, coldwave συγκρότημα φέρνει έναν ‘80s αέρα, αλλά όταν η ντίσκο κλείνει και ο καπνός αναμεμειγμένος με το γκλίτερ αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Με προφανή επιρροή τόσο τους Cure όσο και τους Depeche Mode, το gothic ντουέτο συνδυάζει χαρακτηριστικά ‘80s beats με πλούσιο bassing και χρήση synth, ενώ τα φωνητικά του Luis Navarro δίνουν ένταση και σκοτάδι, αποπνέοντας όμως μια οικειότητα.
Ο 4ος δίσκος ακολουθεί ένα cover album με remixes και 2 πρωτότυπα albums. Θεματικές και έμπνευση του δίσκου αποτελούν ο χρόνος, η αιωνιότητα και η αναζήτηση της αλήθειας, με μία τόσο όσο μελαγχολική εσάνς.
Θεωρώ πως στη συγκεκριμένη προσπάθεια το ύφος και η προσωπικότητα των Twin Tribes έχουν ωριμάσει και μπορούν να σταθούν χωρίς άλλους μουσικούς συνειρμούς. Κάτι που στους προηγούμενους δίσκους ήταν αναπόφευκτο, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό. Μετά την επιτυχία του “Fantasmas”, η ταυτότητά τους έπρεπε όχι απλώς να εκδοθεί αλλά να μπει και σε άλλους πειραματισμούς. Και ευτυχώς, προς τα εκεί κατευθύνθηκαν.
Τα 2 singles του δίσκου είναι ικανά να σε κάνουν να σταματήσεις ό,τι κάνεις και να πεις «Οκ, τι ακούμε τώρα;» και φυσικά να μπεις σε μια on-repeat διαδικασία. Ναυαρχίδα του album είναι το “Monolith”.
Σκοτεινό, μυστικιστικό και με τολμηρά μπάσα φωνητικά αναζητά επίμονα την αλήθεια μέχρι τελικής πτώσεως. Αξίζει πραγματικά να δείτε και το αντίστοιχο videoclip, το οποίο είναι μια αισθητική εμπειρία με πολλούς συμβολισμούς. Ακολουθεί η πρώτη απόπειρα ρομαντισμού με το “Cauldron of Thorns”. Δεν ξέραμε ότι θέλαμε μια gothic μπαλάντα για να αφιερώνουμε μέσα στις χειμωνιάτικες νύχτες, αλλά τα παιδιά μάς την έδωσαν και εμείς όχι δεν λέμε.
Γενικά, το Side A είναι περισσότερο δυναμικό με μελωδίες και μοτίβα ικανά να τα θυμάσαι με την πρώτη ακρόαση. Το Side B από την άλλη είναι μια πιο ήρεμη αντανάκλαση, ένα reflection του ίδιου πράγματος όπως αναφέρουν και οι ίδιοι.
Και εδώ έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τα tracks θα μπορούσαν άνετα να επενδύσουν μουσικά τη γερμανική σειρά επιστημονικής φαντασίας Dark, αυτόν τον μοναδικό δαίδαλο- έκρηξη εγκεφαλικών κυττάρων (aka δείτε το) ή να μας παρουσιάσουν ένα «ανάλαφρο» Upside Down στο Stranger Things (όπως αυτό μπορείτε να το φανταστείτε).
Πέρα από τα 2 singles, ξεχωρίζω το ισπανόφωνο “Sangre de Oro” (Χρυσό αίμα), το πρώτο τραγούδι – φόρος τιμής στην μεξικανική καταγωγή των Twin Tribes, το οποίο ταράζει τα νερά και προβλέπω να γίνεται και αυτό αγαπημένο κομμάτι των φαν. Αλλά και το “Another Life”, το οποίο και ανοίγει το φωνητικό μέρος του δίσκου.
Συνοψίζοντας, δεν είναι παράτολμο να παραδεχτούμε πως οι Twin Tribes αξίζουν την προσοχή της punk, electronica σκηνής, ενώ προσωπικά θεωρώ ότι από δω και πέρα έχουν ανοίξει τα φτερά τους, ξέρουν ποιοι είναι και αυτό που είναι θα μεταλλάσσεται σε κάθε δίσκο.
Συνοψίζοντας, δεν είναι παράτολμο να πούμε πως οι Twin Tribes αξίζουν την προσοχή της punk, electronica σκηνής, ενώ ότι από δω και πέρα έχουν ανοίξει τα φτερά τους, ξέρουν ποιοι είναι και αυτό που είναι θα μεταλλάσσεται σε κάθε δίσκο.