Στο τελευταίο άλμπουμ των Awolnation, “The Phantom Five”, ο Aaron Bruno επιστρέφει στις ρίζες του, ενώ ταυτόχρονα πειραματίζεται με νέες μουσικές κατευθύνσεις. Κυκλοφόρησε μετά από μια χρονιά ορόσημων και αυτή η πέμπτη στούντιο προσπάθεια είναι ταυτόχρονα μια αντανάκλαση στο παρελθόν του συγκροτήματος και μια ματιά στο αβέβαιο μέλλον του. Παρά τις φήμες ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το τελευταίο άλμπουμ, ο Bruno προσεγγίζει το “The Phantom Five” με την ίδια περιέργεια που σημάδεψε τις προηγούμενες δουλειές των Awolnation. Δημιουργεί ένα άλμπουμ που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ενδοσκόπιση και τον πειραματισμό.
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το “Jump Sit Stand March” δίνει αμέσως τον τόνο. Αρπάζει αμέσως την προσοχή του ακροατή με την ψαλμωδική έναρξη, πριν ξεσπάσει σε ένα φωνητικό στυλ που θυμίζει slam poetry, πάνω σε alternative-pop synths. Με τη φωνητική συμβολή της Emily Armstrong των Dead Sara, το τραγούδι ασκεί κριτική στην υπερδιέγερση της σύγχρονης ζωής και την πίεση να ευχαριστείς τους πάντες. Η φωνή της Armstrong συμπληρώνει ιδανική αυτή του Bruno, προσθέτοντας βάθος στο κομμάτι, καθιστώντας το ένα δυνατό ξεκίνημα του άλμπουμ.
Μετά το εναρκτήριο κομμάτι, το “Party People” έρχεται για να αλλάξει τις ταχύτητες. Πρόκειται για ένα γρήγορο κομμάτι με πιασάρικο ρεφρέν που δηλώνει: «Let the people party, let them do what they want». Μουσικά, θυμίζει τη συνταγή των προηγούμενων επιτυχιών των Awolnation, με την χαρακτηριστική μπασογραμμή και τον κολλητικό ρυθμό του. Ωστόσο, στιχουργικά, εμβαθύνει επίσης στην απογοήτευση με τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, με ατάκες όπως: «Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τα τηλεοπτικά καθάρματα». Μεταξύ μας, στιχουργικά είναι λίγο cringe.
Το “The Phantom Five” είναι ένας δίσκος που συγκεντρώνει τα στοιχεία που έκαναν τους Awolnation βασικό στοιχείο της εναλλακτικής σκηνής
Το “Panoramic View”, το lead single του άλμπουμ, είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά κομμάτια του δίσκου. Με την απαλή, bluesy ατμόσφαιρα και τους μελαγχολικούς στίχους του, προσφέρει μια στιγμή ανάπαυλας από την πιο χαοτική ενέργεια άλλων κομματιών. Ο Bruno τραγουδάει για την αγάπη και τη μαγεία, αποτυπώνοντας μια αίσθηση νοσταλγίας. Αυτό το κομμάτι, αν και πιο ήπιο, διατηρεί το συναισθηματικό βάθος που συχνά χαρακτηρίζει το Awolnation, καθιστώντας το μια ξεχωριστή στιγμή του άλμπουμ.
Η συνεργασία με τον Del the Funky Homosapien στο “I Am Happy” δίνει μια διαφορετική γεύση στο δίσκο. Το τραγούδι έχει μια παιχνιδιάρικη, ηλεκτρονική ατμόσφαιρα που θυμίζει Gorillaz, αναμειγνύοντας synth-heavy beats με την ομαλή ροή του Del. Υπάρχει μια νοσταλγική αναφορά στο “Knights of Shame” από το “Megalithic Symphony”, με τις εναλλασσόμενες διαθέσεις και την παραγωγή που κυριαρχείται από συνθεσάιζερ. Ωστόσο, παρά τον αισιόδοξο τίτλο του, το ρεφρέν και το post-chorus του κομματιού μοιάζουν κάπως ακατάστατα, καθιστώντας το μία από τις λιγότερο συνεκτικές στιγμές του άλμπουμ.
Το δεύτερο μισό του άλμπουμ περιλαμβάνει ένα μείγμα από βαριές και ήπιες στιγμές, με κομμάτια όπως το “Bang Your Head” και το “City of Nowhere” να δείχνουν το εύρος των Awolnation. Το “Bang Your Head” είναι ένα σύντομο αλλά δυνατό κομμάτι που αυξάνει την ένταση καθώς προχωρά. Τα riffs και ο έντονος ρυθμός του αναδεικνύουν τις rock ρίζες του συγκροτήματος, αν και κάποιοι μπορεί να βρουν υπερβολικά μικρό. Αντίθετα, το “City of Nowhere”, ενώ είναι εξίσου σύντομο, προσφέρει μια πιο ομαλή ακρόαση, ακόμα κι αν δεν σου μένει. Η τοποθέτησή του μοιάζει περισσότερο με ένα ιντερλούδιο παρά με ένα πλήρως υλοποιημένο κομμάτι.
Κατά διαστήματα, το “The Phantom Five” μοιάζει με συλλογή greatest hits, με τραγούδια που παραπέμπουν σε προηγούμενους δίσκους
Το “A Letter to No One” είναι το σημείο όπου το άλμπουμ ανακτά τη δυναμική του. Συνδυάζει μελαγχολικούς στίχους και συνθεσάιζερ που θυμίζουν τη νοσταλγική αίσθηση ραδιοφωνικών επιτυχιών των αρχών της δεκαετίας του 2000. Είναι ένα κομμάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα πιο θορυβώδη τραγούδια του άλμπουμ, δίνοντας μας μια γεύση από τους προσωπικούς προβληματισμούς του Bruno. Αυτό το θέμα συνεχίζεται με το “When I Was Young”, ωστόσο, η ενορχήστρωσή του, επηρεασμένη από τη ντίσκο, μοιάζει ελαφρώς παράταιρη, συγκρουόμενη με τον κατά τα άλλα νοσταλγικό τόνο του.
Το άλμπουμ κλείνει με το “Outta Here”, ένα συναισθηματικό κομμάτι που λειτουργεί τόσο ως φινάλε όσο και ως ένα είδος αποχαιρετισμού. Αν αυτό είναι όντως το τελευταίο άλμπουμ των Awolnation, τότε το “Outta Here” θα λειτουργούσε ως ο κατάλληλος επίλογος. Το τραγούδι αποτυπώνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, ενώ αφήνει την πόρτα ανοιχτή για περισσότερα, συνδυάζοντας ηλεκτρονικά στοιχεία με καλοδουλεμένες κιθάρες, δημιουργώντας ένα δυνατό, απογειωτικό τέλος στο άλμπουμ. Σαν ένας απόηχος του “Run” θυμίζει στους παλιούς οπαδούς το ταλέντο του Bruno να συνδυάζει το ωμό με το γυαλισμένο.
Το “The Phantom Five” στο σύνολό του είναι ένας πολύπλοκος δίσκος, που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Awolnation βασικό στοιχείο της εναλλακτικής ροκ σκηνής, ενώ παράλληλα εισάγει νέες επιρροές και συνεργασίες. Κατά καιρούς, το άλμπουμ μοιάζει με συλλογή greatest hits, με τραγούδια που παραπέμπουν σε προηγούμενους δίσκους, ενώ στέκονται σταθερά στο παρόν. Κομμάτια όπως τα “Party People” και “Panoramic View” προσφέρουν αξέχαστες στιγμές, ενώ τα “I Am Happy” και “Bang Your Head” δείχνουν ότι ο Bruno είναι ακόμα πρόθυμος να πάρει ρίσκα. Ακόμα κι αν αυτά δεν του βγαίνουν πάντα.
Αν αυτός είναι όντως ο τελευταίος δίσκος των Awolnation, τότε είναι ένας αξιοπρεπής αποχαιρετισμός
Ωστόσο, το άλμπουμ δεν είναι απαλλαγμένο από τα ελαττώματά του. Ορισμένα κομμάτια, όπως το “City of Nowhere”, μοιάζουν ανολοκλήρωτα. Επίσης, υπάρχουν στιγμές όπου η παραγωγή μοιάζει υπερβολικά γυαλισμένη. Οι καλύτερες δουλειές των Awolnation πάντα ευδοκιμούσαν στην ωμή ενέργεια και το απρόβλεπτο. Ωστόσο, μερικές φορές το “The Phantom Five” φαίνεται να θυσιάζει αυτά τα στοιχεία για χάρη ενός πιο ομαλού, πιο εμπορικού ήχου. Αν και αυτό δεν μειώνει τη συνολική ποιότητα του άλμπουμ, αφήνει μία νοσταλγία την «ατελή» πλευρά των συνθέσεων του Aaron Bruno.
Τελικά, το “The Phantom Five” είναι ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει οποιονδήποτε τους έδωσε κάποια στιγμή προσοχή. Είναι μια απόδειξη της ικανότητας των Awolnation να εξελίσσονται, παραμένοντας παράλληλα πιστοί στον βασικό τους ήχο. Αν αυτός είναι όντως ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος, είναι ένας αξιοπρεπής αποχαιρετισμός. Εγώ, βέβαια, προτιμώ να πω: “Εις το επανιδείν Aaron Bruno“.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Awolnation
Album: The Phantom Five
Label: Better Noise Music
Release Date: 30/08/2024
Genre: Alternative Rock, Electronic Rock, Pop, Pop Rock
1. Jump Sit Stand March
2. Party People
3. Barbarian
4. Panoramic View
5. I Am Happy
6. Bang Your Head
7. City of Nowhere
8. A Letter to No One
9. When I Was Young
10. Outta Here
Producer: Aaron Bruno
Awolnation: Aaron Bruno (AWOL) (Φωνή, κιθάρα), Josh Moreau (Μπάσο), Zach Irons (Κιθάρα), Isaac Carpenter (Τύμπανα), Daniel Saslow (Πλήκτρα)
Awolnation
Το άλμπουμ φαίνεται να έχει αρκετά δυνατά σημεία, όπως την ικανότητα του Aaron Bruno να εξελίσσει τον ήχο του και να συνδυάζει κοινωνικά μηνύματα με πιασάρικα τραγούδια. Ειδικά κομμάτια όπως τα “Party People” και “Panoramic View” ξεχωρίζουν και προσφέρουν αξέχαστες στιγμές. Ωστόσο, κάποια τραγούδια όπως το “City of Nowhere” και το “I Am Happy” δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν το ίδιο, ενώ υπάρχει μια αίσθηση ότι σε ορισμένα σημεία το άλμπουμ είναι υπερβολικά γυαλισμένο και "υπολογισμένο", θυσιάζοντας την αυθόρμητη ενέργεια που αγαπήθηκε στις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος.