Grails, Mammock, 19/04/2024 @ Temple
Πολλοί παραπονιόμασταν για τις ζέστες που έπιασαν νωρίς. Ε λοιπόν η γκρίνια μου εισακούστηκε (για μια φορά) και η περασμένη Παρασκευή ήταν ό,τι έπρεπε: δροσερή, με τις ηλιόλουστες στιγμές της, αλλά και με τη βροχή που ήρθε να ξεπλύνει όλη αυτή την ανεκδιήγητη σκόνη. Ωστόσο, η Παρασκευή αυτή ήταν ό,τι έπρεπε και για έναν ακόμα λόγο: μας χάρισε ένα μυσταγωγικό live στον αγαπημένο Ναό της Αθηνάς, κατά κόσμον Temple, με την επιστροφή των Grails στα ελληνικά εδάφη, συνοδευόμενους από τους δικούς μας Mammock.
Καλλιόπη Βακαλοπούλου
Συντάκτης
Αλέξανδρος Καταστρόφος
Φωτογράφος
Mammock
Το live ξεκίνησε στην ώρα του σε ένα όχι και γεμάτο Temple. Οι Mammock δεν πτοήθηκαν και ύψωσαν τη δική τους μουσική σημαία, δίνοντας μια σκληρή και ενεργητική εισαγωγή σε όλους εμάς που προσπαθούσαμε να στεγνώσουμε από την μπόρα.
Μέσα σε μωβ-μπλε φώτα το vibe των Mammock ξεδιπλώθηκε σαν χείμαρρος. Οι ιαχές που κάποιες φορές έσπαγαν και έσβηναν, ήρθαν σε αρμονία με τη δυναμική του μπάσου και της κιθάρας. Ήταν σαν το συγκρότημα να είχε μπει σε μία δική του συχνότητα, απολαμβάνοντας ο ένας τη συμμετοχή του άλλου και δίνοντας πίσω αυτήν την αγάπη για τη μουσική τους. Υπήρχαν στιγμές που θεώρησα ότι ακούω έναν reverse ήχο Led Zeppelin. Τώρα τι εννοώ με τους αντίστροφους Led Zeppelin θα το κατανοήσετε όταν δείτε και εσείς τους Mammock ζωντανά, όποτε δεν μπορώ να σας βοηθήσω περαιτέρω. Αλλά θεωρώ ότι τα φωνητικά του Δημήτρη έχουν μεγάλο μερίδιο για αυτή μου την αίσθηση.
Γενικότερα, αν πρέπει να βάλουμε έναν χαρακτηρισμό στο ύφος των Mammock αυτό θα ήταν post rock/ hardcore με ένα ευχάριστο φλερτ ήχου και θορύβου. Από το setlist ξεχώρισα ιδιαίτερα το τελευταίο κομμάτι “Theme for Pets” από το δίσκο τους Itch, το οποίο σίγουρα άφησε μέσα μας την αίσθηση ότι πρέπει να ανανεώσουμε το ραντεβού μας μαζί τους.
Σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους στη σκηνή ήταν εμφανές ότι ήταν οι εαυτοί τους, αυθεντικοί και ανοιχτοί να πάρουν μαζί τους το κοινό σε αυτό, και φυσικά πολύ χαρούμενοι που συνυπήρχαν με τους Grails.
Προτού αφήσουμε το συγκρότημα, θα ήθελα να τονίσω τον εξαιρετικό ήχο τους, κάτι που μου είχε λείψει σε ανάλογους ήχους του είδους και ναι, χωρίς αυτόν όποιος και αν είναι πάνω στη σκηνή, απλώς χάνεται το αποτέλεσμα
Grails
Στο μεσοδιάστημα οι παρόντες ενώθηκαν και σαν κύμα συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη σκηνή. Εγώ στιβαρά στυλώθηκα στο κέντρο και πίσω, καθώς έβλεπα να κατεβαίνει μία πολύ ύποπτα ενδιαφέρουσα οθόνη, προϊδεάζοντάς με για τα καλύτερα.
Λίγο πριν τις 22.30 το instrumental σχήμα από το Portland παίρνει θέση και ένα οπτικοακουστικό θέαμα ξεκινάει. Σίγουρα, η περιγραφή των Grails ως ορχηστρική μουσική με παντελή έλλειψη φωνητικών, μπορεί να τρομάξει έναν νέο θεατή. Τα 25 χρόνια ιστορίας, όμως, που κουβαλάνε στις πλάτες τους οι Αμερικανοί μπορούν μόνο να μας καθησυχάσουν.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο κατάλαβα ότι δεν θα επρόκειτο για την οποιαδήποτε συναυλία. Έπρεπε να αφεθούμε στην εξιστόρηση των Grails, να «καθίσουμε» αναπαυτικά, όπως θα καθόμασταν σε ένα σκαμνί στο τζάκι, και να ακούσουμε μια αλλόκοτη ιστορία, μια ιστορία με ασυνεχή πλοκή αλλά με ένα κοινό, κρυφό μήνυμα.
Μέσα από μια εισαγωγή που οδηγεί στο Word Made Flesh, η μελωδία ξεκινάει να παίρνει σώμα, μοτίβα σχηματίζονται και συνδυάζονται με εικόνα. Σε όλη τη διάρκεια του live προσπαθώ να κατανοήσω το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο setlist και στο κολάζ εικόνων και βίντεο που ξετυλιγόταν πάνω από το συγκρότημα. Ήταν ένα όνειρο, μια τυχαία συντεταγμένη ψυχεδέλεια, ή μια ξεκάθαρη απεικόνιση του έρωτα, του πάθους και της ανάγκης μας για ευχαρίστηση; Μήπως, εν τέλει, το ταξίδι στο βίντεο τελειώνει απαισιόδοξα γύρω από τη ματαιότητα του θανάτου, ή μήπως ο αόρατος πρωταγωνιστής λυτρώνεται από το παρελθόν του και επιλέγει ό,τι θεωρεί εκλεκτό;
Φυσικά και δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Οι Grails τέρπονται να ακροβατούν πάνω στα ηχοχρώματα που δημιουργούν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να μπούμε και εμείς σε αυτό το σκεπτικό, δεν πρέπει να μας αποσπάσουν. Ελάχιστη η λεκτική επικοινωνία μαζί τους, κυρίως αποκλειστικά από τον ιδρυτή τους κιθαρίστα Alex Hall. Πλούσια όμως τα συναισθήματα και η οικειότητα που δημιουργήθηκε στη συνέχεια.
Σε αυτό το ταξίδι, το setlist είναι αυστηρό και δομημένο, επιτυχίες όπως Sisters of Bilitis, Burden of Hope, Lord I Hate Your Day και Sad & Illegal απλώνονται ανάμεσα σε άλλα λιγότερο ή περισσότερο δυναμικά κομμάτια. Κοινό σε όλα τα κομμάτια είναι το μοτίβο, η διαδοχή της δυναμικής, αλλά και ένα ατονάλ ξεκούρδισμα.
Η αλληλουχία εικόνων, κινηματογραφικών σκηνών και τοπίων μπλεκόταν με τον ήχο και εξίσου επιβλητικά σε οδηγούσε στο να κλείσεις απλώς τα μάτια και να απολαύσεις αυτό το σόλο και εκείνο το beat. Δεν ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ αυτήν την τεράστια αγαλλίαση που προσφέρουν τα μακροσκελή instrumental solos των Dire Straits και Pink Floyd. Εκείνα που εύχεσαι να είχαν διαρκέσει ένα έξτρα 3λεπτο. Ε λοιπόν, οι Grails αγγίζουν εκείνες τις στιγμές και σε κάνουν να χορτάσεις αυτήν την αίσθηση ατόφιας μουσικής.
Το ηχητικό αυτό ψηφιδωτό «ενσαρκώνεται», πέρα από κιθάρα, ντραμς και μπάσο, και με βιολί, φλογέρα και marxophone (ένα είδος άταστου τσιτέρ). Συνδυαστικά όλα αυτά εκπέμπουν όχι μόνο έναν ροκ, τζαζ αέρα αλλά και έντονη Ανατολή.
Η παρουσία τους πάνω στη σκηνή με το ζόρι ξεπέρασε τη μία ώρα. Παρ’ όλα αυτά, το είδος τους και το μήνυμά τους δεν χρειαζόταν απαραίτητα και άλλο χρόνο. Έτσι και αλλιώς η συγκέντρωση του αυτιού μόνο σε μουσική χωρίς στίχο είναι περιορισμένη και ευτυχώς εδώ παρέμεινε αμείωτη μέχρι το τέλος.
Συνοψίζοντας, η βραδιά μαζί με τους Grails ήταν ευφορία τόσο για το αυτί όσο και το πνεύμα. Μια ηχητική αποκάλυψη μαζί με το χαμόγελο των λιγομίλητων μουσικών που φάνηκε να απολαμβάνουν τη ζεστή ελληνική ατμόσφαιρα.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
- Intro/ Word Made Flesh
- Sisters of Bilitis
- Immediate Mate
- New Prague
- Burden of Hope
- Belgian Wake-Up Drill
- Lord I Hate Your Day
- Evening Song
- Intro/ Sad & Illegal
- Space Prophet Dogon
Grails: Emil Amos (ντραμς), Zak Riles (κιθάρα), Alex Hall (κιθάρα), William Slater (πλήκτρα)