Η κινηματογραφική πραγματικότητα του 2025 μοιάζει όλο και περισσότερο με παζλ φτιαγμένο από αναμνήσεις άλλων ταινιών. Το Borderline, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jimmy Warden, επιχειρεί να ενσωματωθεί σε αυτήν τη λογική, αλλά παραπατά σε κάθε του βήμα. Χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα και με σενάριο που δοκιμάζει τις αντοχές του θεατή, η ταινία κλείνει το μάτι στο cult των ’90s χωρίς να χτίζει τον δικό της μύθο.
Ο Warden σκηνοθετεί με αυτοπεποίθηση αλλά γράφει με αστάθεια.
Η υπόθεση εξελίσσεται στο Λος Άντζελες των «1990-κάτι», χωρίς όμως να θυμίζει ουσιαστικά τίποτα από την εποχή. Ο Paul Duerson (Ray Nicholson), ένας stalker με παρανοϊκά όνειρα γάμου, εισβάλλει στη βίλα της pop star Sofia (Samara Weaving). Ένας σωματοφύλακας (Eric Dane), ένας μπασκετμπολίστας σύντροφος (Jimmie Fails) και ένα τσούρμο τρελών συνοδοιπόρων του Paul υπόσχονται φασαρία. Και την προσφέρουν — αλλά για λάθος λόγους.
Η πρώτη εντύπωση από το Borderline προκαλεί σύγχυση. Η έναρξη μοιάζει με σκηνή από τη μέση της ταινίας και η απουσία στοιχειώδους world-building αποδυναμώνει κάθε προσπάθεια εμπλοκής. Δεν υπάρχει σαφής αίσθηση τόπου, χρόνου ή κοινωνικού πλαισίου, ούτε καν ποια είναι η Sofia πέρα από το status «pop star». Καμία αναφορά στη μουσική της, καμία αίσθηση ότι η ταινία γνωρίζει την εποχή που υποτίθεται πως αναπαριστά.
Ο Warden σκηνοθετεί με αυτοπεποίθηση αλλά γράφει με αστάθεια. Το σενάριο προσπαθεί να συνδυάσει home invasion, μαύρη κωμωδία, horror και θρίλερ, αλλά αποτυγχάνει. Οι χαρακτήρες δεν οδηγούν την πλοκή· σύρονται μέσα της σαν πιόνια σε σκακιέρα χωρίς στρατηγική. Οι διάλογοι είναι αμήχανοι και μοιάζουν με πρόβα mumblecore που δεν βρήκε ποτέ ρυθμό.
Ο Nicholson δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον πατέρα του. Αντιθέτως, αγκαλιάζει τη γελοιότητα και τη θλίψη του χαρακτήρα του με όλη του την ενέργεια.
Και όμως, εκεί που όλα δείχνουν να καταρρέουν, το Borderline ξεκινά ξαφνικά να διασκεδάζει. Η είσοδος της Penny (Alba Baptista) φέρνει ένα άγριο, ανεξέλεγκτο χιούμορ που αναστατώνει δημιουργικά το σκηνικό. Μαζί με τον Ray Nicholson, το δίδυμο μετατρέπει την ταινία σε ένα freak show που, όσο προβληματικό κι αν είναι, δεν μπορείς να αποστρέψεις το βλέμμα.
Ο Nicholson δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον πατέρα του. Αντιθέτως, αγκαλιάζει τη γελοιότητα και τη θλίψη του χαρακτήρα του με όλη του την ενέργεια. Με βλέμμα που χορεύει στην άκρη της τρέλας και ένα κοστούμι που του πέφτει μεγάλο, ενσαρκώνει τον Paul με μια χαοτική, σχεδόν σωματική ακρίβεια. Η ερμηνεία του δεν εξηγεί, δεν αναλύει· απλώς επιβάλλεται στον θεατή. Η Samara Weaving, γνώριμη πλέον φιγούρα του σύγχρονου horror, αντέχει στους κραδασμούς του κακού γραψίματος.
Η Alba Baptista ξεχωρίζει. Η Penny της είναι μια μίξη Harley Quinn και παιδικής τρέλας που φλερτάρει με το camp χωρίς να εκτροχιάζεται. Κάθε της εμφάνιση τραβά την προσοχή· φέρνει τον ρυθμό που λείπει από το υπόλοιπο σύνολο. Ο Eric Dane είναι η ήρεμη δύναμη της ταινίας. Ο Bell είναι ο μοναδικός χαρακτήρας με ξεκάθαρο εσωτερικό δίλημμα και προσωπική ιστορία.
Το Borderline, από τη μέση και μετά, μετατρέπεται σε ένα φρενήρες θεατρικό τρόμου με cult δυναμική.
Ο Warden αποδεικνύεται καλύτερος σκηνοθέτης από σεναριογράφος. Το βλέμμα του στον χώρο, η χρήση του χρώματος και η χορογραφία των σκηνών μάχης έχουν χιούμορ και ρυθμό. Η κάμερα παίζει, κινείται, ξέρει πότε να κρατήσει απόσταση και πότε να εστιάσει σε μια λεπτομέρεια. Όμως το υλικό που καλείται να υπηρετήσει δεν τον βοηθά.
Το Borderline είναι μια ταινία με ελάχιστο ειρμό και ακόμα λιγότερο βάθος. Ωστόσο, από τη μέση και μετά, μετατρέπεται σε ένα φρενήρες θεατρικό τρόμου με cult δυναμική. Δεν εξερευνά το θέμα της εμμονής με τις διασημότητες, ούτε σχολιάζει το φαινόμενο των παρανοϊκών fans. Χάνει την ευκαιρία να μετατραπεί σε κάτι περισσότερο από ένα συνονθύλευμα αναφορών.
Και όμως, διατηρεί μια ανεξήγητη γοητεία. Όχι επειδή είναι καλή ταινία, αλλά επειδή οι ερμηνείες της δημιουργούν έναν αλλόκοτο μικρόκοσμο. Ο θεατής δεν μπαίνει στον κόσμο της — τον παρακολουθεί από το παράθυρο με το στόμα ανοιχτό.
Το Borderline δεν είναι η ταινία που θα βάλεις σε λίστα με αγαπημένα. Είναι η ταινία που θα αναφέρεις σε συζητήσεις ως παράδειγμα: πώς ένα σενάριο χωρίς ουσία μπορεί να ζωντανέψει από ερμηνείες με πάθος. Και πώς η αδυναμία να βάλεις τάξη, μπορεί να γίνει ενίοτε, ένα ανορθόδοξο πλεονέκτημα.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Borderline
Year: 2025
Duration: 94′
Genre(s): Horror, Comedy
Director(s): Jimmy Warden
Samara Weaving, Ray Nicholson, Alba Baptista, Eric Dane, Jimmie Fails
Borderline
Το Borderline δεν είναι η ταινία που θα βάλεις σε λίστα με αγαπημένα. Είναι η ταινία που θα αναφέρεις σε συζητήσεις ως παράδειγμα: πώς ένα σενάριο χωρίς ουσία μπορεί να ζωντανέψει από ερμηνείες με πάθος. Και πώς η αδυναμία να βάλεις τάξη, μπορεί να γίνει ενίοτε, ένα ανορθόδοξο πλεονέκτημα.