Υπάρχει η γενικότερη αίσθηση ότι το genre – αν μπορούμε να το πούμε έτσι – των υπερηρωικών ταινιών είναι, αν όχι ακόμα σε «μηχανική υποστήριξη», σίγουρα σε ύφεση. Και εκτιμώ ότι θα παραμείνει στο εγγύς μέλλον. Με μερικές ταινίες, ανά διαστήματα, να εμφανίζονται ως προσωρινά σημάδια ανάκαμψης. Το Guardians of the Galaxy Vol. 3 του James Gunn μοιάζει με σύμπτωμα της ύφεσης αυτής και συγχρόνως, με θεραπεία της.
Έχει όλα τα κουσούρια του είδους. Είναι παραγεμισμένο και τραβηγμένο στη διάρκεια. Ολόκληρα μέρη της ταινίας μπορούν να πεταχτούν και να μην αλλάξει απόλυτως τίποτα στην τελική πλοκή. Από την άλλη όμως, κυρίως χάρη στην ικανότητα του James Gunn, έχουμε μία ταινία που καταφέρνει με ανάλαφρο τρόπο να περνάει μηνύματα. Σαφώς οι νοηματικοί θεμέλιοι λίθοι των Guardians of the Galaxy Vol. 3 δεν είναι πρωτοποριακοί (ούτε για το είδος, το είχαν κάνει οι Χ-Men before it was cool), όμως, μέσα από αυτήν την ετερόκλητη παρέα από παρίες και απόκληρους, το φιλμ καταφέρνει να βρει σφυγμό. Μοιάζει σαν ο δημιουργός να επιχειρεί να κάνει μία δραματική έξοδο από το MCU και αυτό το πράττει με το ύστατο πόνημα του.
Τα τραγικά στοιχεία δεν αποτελούν καινοτομία στις ταινίες των Guardian of the Galaxy, ωστόσο, στο Vol. 3 είναι πιο έντονα
Μέσω αυτού του κεντρικού θέματος, ο James Gunn βρίσκει τον τρόπο να κάνει πιο κατανοητό το αφήγημα της ταινίας. Συμπυκνώσει το ποιοι πραγματικά είναι οι Guardians of the Galaxy. Το πράττει μέσω του του Rocket (Bradley Cooper), αφού αναμφίβολλα είναι η ταινία του. Το συμπαθέστατο raccoon ξαναζεί τα τραύματα του παρελθόντος, ενώ παλεύει για τη ζωή του, καθλως παρά λίγο να σκοτωθεί από τον Adam Warlock (Will Poulter).
Αυτό το plotline αποτελεί και το τέλειο όχημα για τον Gunn να προβάλλει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα δικά του συναισθήματα σε έναν χαρακτήρα. Ο Rocket ξέρει ότι πρέπει να συμβιβαστεί με την ίδια του την ύπαρξη πριν μπορέσει να βρει τη θέση του σε όποιο σύμπαν κι αν επιλέξει να εγκατασταθεί. Η εναρκτήρια δε σκηνή με το Creep των Radiohead δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής για το πόσο πολύ παλεύει με την ταυτότητά του. Για να το κάνει αυτό, πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο το παρελθόν του, αλλά και τον άνθρωπο που τον δημιούργησε.
Τα τραγικά στοιχεία δεν αποτελούν καινοτομία στις ταινίες των Guardian of the Galaxy. Ωστόσο, στο Vol. 3 είναι πιο έντονα λόγω της παρατεταμένης τους διάρκειας. Το αρχικό Guardians of the Galaxy είχε το σπαρακτικό ξεκίνημα με τον θάνατο της μητέρας του Peter. Το Vol. 2 τον θάνατο του Yondu μαζί με την αποκάλυψη για την ταυτότητα του πατέρα του του Peter. Όλα αυτά όμως, περιορίστηκαν, ως επί το πλείστον, σε μία με δύο σκηνές. Στο Vol. 3, κάθε φορά που να παίρνει μπρος η περιπέτεια ή τα κωμικά στοιχεία, μας τραβάει πίσω σε σκηνές γεμάτες βασανιστήρια ζώων, στην ιδέα μίας επικείμενης καταστροφής και ενός αναπόφευκτου τραυματικού τέλους.
Παρόλα αυτά είναι περισσότερο μία ταινία του James Gunn παρά του MCU
Όπως και στα δύο πρηγούμενα, έτσι και εδώ, ο James Gunn έχει διπλό ρόλο. Καθώς είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα Guardian of the Galaxy 1 & 2, ο Gunn στο 3 ενεργεί ως o μοναδικός σεναριογράφος της ταινίας και αυτό κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί καλύτερα. Φυσικά, υπάρχουν μερικοί τομείς που θα έπρεπε να αναπτυχθούν καλύτερα, αλλά, ως επί το πλείστον, ο Gunn δημιουργεί κάτι που είναι αρκετά βαθύ και σίγουρα πιο δομημένο συγκριτικά με ό,τι έχει να μας επιδείξει το MCU εσχάτως.
Ο Gunn διατηρεί τις παραδοσιακές αρχές του studio, δηλαδή τις χρωματικές παλέτες, την «παρέλαση» από CGI, τους larger-than-life ήρωες και τη μία υγιή δόση κωμωδίας. Παρόλα αυτά είναι περισσότερο μίας ταινία του James Gunn παρά του MCU. Αυτό είναι ευεργετικό για το φιλμ αφού αποφεύγει να φανεί κορεσμένο (πχ. Wakanda Forever) ή εντέλως ανούσιο (πχ. Black Widow) ή πλήξρως δυσνόητο και εκτελεστικό (πχ. Dr. Strange). Δεν γίνεται καμία αναφορά στο multiverse και αυτό πρέπει να προβληματίσει έντονα τη Marvel. Το λέω με τη λογική ότι από όλες τις ταινίες στην post-Thanos εποχή, μία από τις καλύτερες της – αν όχι η καλύτερη – είναι αυτή που δεν έχει καμία αναφορά στην κεντρική ιδέα της νέας φάσης του universe.
Υπάρχουν χαρακτήρες που μοιάζουν σαν να έχουν επιβάλλει στον James Gunn την παρουσία τους
Υπήρχαν όμως και μερικά – δευτερεύοντα – πράγματα που το Guardians of the Galaxy Vol. 3 θα μπορούσε να τα είχε κάνει καλύτερα. Εν για αρχή η διάρκεια της, όπου δεν ξέρω αν το παρατήρήσατε, το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας είναι και το μεγαλύτερο σε running time. Αυτό δεν είναι αξιωματικά κακό, όμως σε πολλές φορές λειτουργεί σε βάρος του ρύθμου. Ένα άλλο μικρό πρόβλημα που είχα με την ταινία είναι το πόσο σκοτεινές (θεματικά) είναι ορισμένες σκηνές. Ναι, ενώ επαινώ τον Gunn που έκανε το Volume 3 να αγγίξει κάποιες πτυχές κακοποίησης, ωστόσο, αυτές οι στιγμές κατά κάποιο τρόπο μοιάζουν υπερβολλικές μέσα σε μία γενικά υπεροβολική ταινία.
Το κύριο πρόβλημα της ταινίας είναι, όμως, αλλού. Όταν επιχειρείς να εισάγεις έναν νέο χαρακτήρα σε μία ιστορία και στη θέση του μπορείς να βάλεις έναν κώνο και να μην αλλάξει τίποτα στην πλόκη, τότε κάτι έχει πάει λάθος. Δυστυχώς, ο Adam Warlock μπαίνει σε αυτήν την κατηγορία. Δεν φταίει ο ηθοποιός Will Poulter, ο οποίος ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο του, αλλά δεν του δίνεται κάτι ουσιαστικό να κάνει. Η σχέση του Warlock με την πλοκή είναι αδέξια, αναγκαστική και επιτηδευμένη. Ο Adam Warlock χρειαζόταν μία ιστορία στην οποία θα ήταν σημείο αναφοράς ώστε να δούμε που μπορεί να πάει τον χαρακτήρα ο Will Poulter.
Η Gamora δείχνει σαν να έχει τελειώσει το arc με τους Guardians of the Galaxy προ πολλού
Όσον αφορά τον Gunn, υπάρχουν πτυχές του χαρακτήρα του Warlock από τα κόμικς που εκμεταλλεύεται. Ο Warlock είναι έναςχαρακτήρας που δημιουργήθηκε μέσω επιστήμης και γενετικών πειραμάτων. Είναι, επί της ουσίας, ένα νεογέννητο και τον διακατέχει ένα είδος αθωότητας και αφέλειας. Ταυτόχρονα, ο Gunn προσπαθώντας να αναδείξει την αθωότητα του Warlock, τον παρουσιάζει ως έναν απλοϊκό κρετίνο. Η επίδραση του Adam Warlock στην πλοκή είναι σε μεγάλο βαθμό ασήμαντη και ο ρόλος του θα μπορούσε εύκολα να είχε αντικατασταθεί με κάποιον άλλο δευτερεύοντα χαρακτήρα ή έναν… κώνο.
Επίσης, να με συμπαθάτε, αλλά μετά το snap του Thanos και η Gamora μοιάζει με χάσιμο χρόνου. Οριακά αφομειώνεται στην ταινία, αλλά μοιάζει λίγο με τραβηγμένη προσπάθεια να συνεχιστεί ο χαρακτήρας της και στο Guardians of the Galaxy Vol. 3. Επίσης το character arc της κλείνει κάπως απότομα, το οποίο ως έναν βαθμό είναι λογικό λόγω του πλήθους των χαρακτήρων με ιστορία που πρέπει να τελειώσει.
Το Guardians of the Galaxy λειτουργεί καλύτερα από τις περισσότερες τελευταίες ταινίες της Marvel
Εν κατακλείδι, το Guardians of the Galaxy Vol. 3 δεν είναι επ’ ουδενί μία τέλεια ταινία. Εξακολουθεί όμως να είναι διασκεδαστική. Προσπαθεί κάπως υπερβολικά να χτυπήσει ευαίσθητες χορδές και δεν πρόσφερτει τίποτα στο συνολικό οικοδόμημα του MCU. Τελικά όμως, αυτό το τελευταίο γίνεται και το μεγάλο της ατού. Έτσι το Guardians of the Galaxy λειτουργεί καλύτερα από τις περισσότερες ταινίες της Marvel τελευταίως. Το σημαντικότερο θετικό της είναι ότι μεταχείριζεται τους πρωταγωνιστές της με σεβασμό και σίγουρα θα μπορέσει να προσφέρει πολλά περισσότερο σε κάποιον fan των Guardians από ό,τι σε έναν απλό θεατή όπως εγώ.