Ναι, το ξέρω. Πώς γίνεται την ίδια ώρα που έπαιζαν οι Avenged Sevenfold εγώ να τρέχω να δω τους Cradle of Filth για πέμπτη-έκτη φορά στη ζωή μου; Δηλαδή, να είσαι στη Γαλλία, στο Hellfest, και αντί να το εκμεταλλευτείς για να δεις κανένα σχήμα για πρώτη φορά, εσύ να επιλέγεις τα γνωστά. Παρόλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν το μετάνιωσα, γιατί οι Βρετανοί ήταν καταιγιστικοί.
Παρότι δεν ήταν την ίδια ώρα με τους headliners, η κοσμοσυρροή στο Temple ήταν τέτοια που αναγκαστικά έπρεπε να πιάσεις θέση καμία ώρα πριν. Ταιριαστό να βλέπεις τους Cradle of Filth να παίζουν μετά τα μεσάνυχτα. Καλή ώρα για πλάσματα της νύχτας, που ίσως οι CoF να μην ανήκουν σε αυτά, σίγουρα όμως τα έχουν υμνήσει και με το παραπάνω.
Τα φώτα σβήνουν και μένουν μόνο κάποιοι λευκοί προβολείς να φωτίζουν τη σκηνή. Από τα ηχεία παίζει το “The Fate of the World on Our Shoulders” και σιγά-σιγά, οι Marthus, Daniel Firth, Ashok, Donny Burbage και Zoe Marie Federoff κάνουν την εμφάνισή τους στο σανίδι. Με το πέρας της προηχογραφημένης εισαγωγής, ο frontman της μπάντας δεν έχει φανεί ακόμα. Ούτε και όταν έπαιξαν οι πρώτες νότες του “Existential Terror”. Κάπου εκεί, όμως, λίγο πριν αρχίσει το πρώτο κουπλέ, ο ηγέτης τους, ο Dani Filth, στέκεται πίσω από το μικρόφωνο. Μία μικρή κραυγή και ένα άκρως ανατριχιαστικό “meaningless” σου δίνουν το πρώτο στοιχείο για το πώς θα εξελιχθεί η βραδιά.
Η εμφάνιση των CoF θύμιζε περισσότερο θεατρική παράσταση παρά συναυλία
Το δεύτερο έρχεται μερικά δευτερόλεπτα μετά, στην κραυγή δηλαδή που ακολουθεί την πρώτη στροφή. Η φωνή του Dani ακούγεται σε εξαιρετική κατάσταση, οπότε η θεατρικότητα των CoF θα αποτυπωθεί. Αν είστε από αυτούς που βρήκαν το “She Is a Fire” εξαιρετικό κομμάτι, τότε να σας πω ότι η ζωντανή του απόδοση θα σας αφήσει άφωνους. Και όχι μόνο λόγω του Dani, βασικά κυρίως λόγω του Donny Burbage. Ο Αμερικανός είναι εξαιρετικός παίχτης, απλά στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεδιπλώνει όλη την εκτελεστική του ικανότητα.
Το setlist ήταν εξαιρετικό, συμπεριλάμβανε κομμάτια από όλες τις εποχές των Cradle of Filth. Ας πούμε, μου προκάλεσε έκπληξη η παρουσία του “Saffron‘s Curse”, το δεύτερο κομμάτι δηλαδή που έπαιξαν. Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει το “The Principle of Evil Made Flesh“. Και εδώ έρχεται ο μεγάλος μου προβληματισμός. Η συμβολή της Andrea Meyer στο κομμάτι ήταν καθοριστική και φανταστική, οπότε η Zoe Marie Federoff είχε μεγάλα παπούτσια να καλύψει. Και το πέτυχε σε τέτοιο βαθμό, που ίσως ξεπέρασε και το πρωτότυπο υλικό. Τη Live Kristine από την άλλη, τη θεωρώ μία καλούτσικη τραγουδίστρια. Αξιοπρεπής αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο, η Marie δεν κατάφερε να την πλησιάσει καν σε απόδοση στο “Nymphetamine”. Και ας μην πούμε για τη Lindsay Schoolcraft, όσοι το έχουμε ακούσει live με εκείνη, ξέρουν ακριβώς τι εννοώ.
Όταν ο Dani Filth το ευχαριστιέται και βρίσκεται σε καλή κατάσταση, μοιραία ακολουθoύν και οι υπόλοιποι
Όσον αφορά τον κόσμο, η φάση ήταν κάπως περίεργη. Το κοινό συμμετείχε, απλά όχι όπως φαντάζεστε. Δεν υπήρχε «ξύλο», οριακά υπήρχαν σπρωξίματα, όμως η συντριπτική πλειονότητα του κοινού παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή και τραγουδούσε δυνατά. Στο μυαλό μου υπάρχουν δύο εξηγήσεις για αυτό. Η πρώτη αφορά την κούραση, καθώς οι CoF έκλειναν την πρώτη ημέρα του Hellfest. Η δεύτερη έχει να κάνει με την ίδια την μπάντα. Το live τους πλέον μοιάζει περισσότερο με μία κατάμαυρη γοτθική παράσταση και λιγότερο με συναυλία. Δεν το λέω ως αρνητικό, απλά αυτό μου έβγαλαν.
Προς το τέλος φτάνει η ώρα του “Her Ghost In The Fog” και προφανώς είναι ακόμα μία στιγμή να αποθεώσουμε τον μεγάλο Dani Filth αφού «κουβάλησε» φωνητικά όλο το κομμάτι. Δε γινόταν να λείπει το “From the Cradle to Enslave” με τον Dani να γίνεται όσο Dani Filth πάει. Γενικά, προφανώς και η μπάντα είναι αυτός, απλά όταν το ευχαριστιέται και βρίσκεται σε καλή κατάσταση, μοιραία ακολουθoύν και οι υπόλοιποι. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά και το studio.
Τελικά έκανα καλά που θυσίασα τους Sevenfold για τους Cradle of Filth; Δύσκολο να απαντήσω γιατί δεν έχω ούτε ένα τραγούδι δείγμα για να συγκρίνω. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση των CoF με γέμισε τόσο που δεν το μετάνιωσα και είμαι σίγουρος ότι θα έπαιρνα ξανά την ίδια απόφαση.