Οι ψυχεδελικοί ήχοι της Καλιφόρνια, ενίοτε νωχελικοί και άλλοτε ηλεκτρισμένοι, έχουν την τάση να εξάπτουν την φαντασία και να διεγείρουν την τεμπελιά προκαλώντας τον άνθρωπο να ρίξει ένα βλέμμα προς τον ωκεανό έως ότου αντικρίσει στην επιφάνειά του την ανάδυση χαμένων παραδείσων, ενίοτε προσωπικών και άλλοτε μοιρασμένων. Ο Πολ Λαφάργκ, στο ‘‘Δικαίωμα στην τεμπελιά’’, ίσως να προσέθετε ένα επιπλέον κεφάλαιο σε περίπτωση που έγραφε το δοκίμιό του έναν αιώνα μετά.
Οι L.A. Witch, τρεις ανέμελες κυρίες με κοντά φουστάνια και δερμάτινα μπουφάν, ως γνήσια τέκνα του αστραφτερού Los Angeles, αλλά και της Generation Z, μας δείχνουν – και μέσα από το ομώνυμο τραγούδι τους – ότι ουσιαστικά υπάρχει άπλετο υπαρξιακό σκοτάδι πίσω από τα φώτα της πόλης, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, με αποτέλεσμα κάπως έτσι να ξεθωριάζει ο τίτλος που κάποιοι βιάστηκαν να δώσουν σε τούτη την γενιά αποκαλώντας την “ευνοούμενη γενιά”.
Ξεκίνησαν, το 2011 με μία σειρά από singles ώσπου το 2017 κυκλοφόρησαν τον ομώνυμο και πρώτο δίσκο τους. Από την εισαγωγή κιόλας, με την πρώτη νότα, ακούγεται ξεκάθαρα ο χαρισματικός ήχος που φανερώνει ξεκάθαρα την γεωγραφική του τοποθεσία. Με μια “σκονισμένη” μπαλάντα, όπως το “Κill my baby tonight”, μας έκαναν σαφές ότι, είτε πρόκειται για ταινία του Steve McQueen είτε του Quentin Tarantino. Το βέβαιο είναι ότι ο πρωταγωνιστής θα “πέσει” με στυλ, κάτι που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για τον αποθανών, προσφέρει όμως θέαμα στους ζωντανούς.
Ολόκληρος ο δίσκος διακρίνεται από vintage και fuzz κιθάρες όπου δένουν απόλυτα με την μαγική χροιά της Sade Sanchez, αφήνοντας σε όλους εμάς το δίλημμα για το ποια κινηματογραφική εποχή θα τους ταίριαζε καλύτερα. Ωστόσο, όσο και να προσπαθήσουμε να τις κατατάξουμε κάπου η πραγματικότητα μας ξεπερνάει και μας κατευθύνει στο να τις ακούσουμε ζωντανά επί σκηνής· εκεί δηλαδή που αληθινά ανήκουν.
Ένα χρόνο αργότερα σειρά έχει το EP “Octubre”, αποτελούμενο από πέντε πανέμορφα τραγούδια, με γερές δόσεις ψυχεδέλειας, που όσο προκατειλημμένος και να είναι κανείς στο τέλος την “πατάει” και αυτομολεί συνεπαρμένος από αυτούς τους μυστηριώδεις ήχους οι οποίοι προοιωνίζουν μία μουσική αποπλάνηση.
Πίσω στο σήμερα, η αλλοτινή πανδημική προσμονή, έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, αφού την περασμένη άνοιξη βρήκε τις L.A Witch να περιοδεύουν στην Αμερική με τους Black Angels. Όσο για την στιγμή που γράφονται όλα τα παραπάνω οι L.A. Witch μοιράζονται την σκηνή με τους τεράστιους Jane’s Addiction εξίσου σε ολόκληρη την Αμερική…
Οι Prince Of Lilies ζουν και “βασιλεύουν” στην Κρήτη αλλά o ήχος τους θαρρείς πως είναι κατευθείαν βγαλμένος από τις γειτονιές του Seatle και συγκεκριμένα από την Sub Pop της δεκαετίας του ’90. Οι Prince of lilies διασπείρουν ένα ωμό, διεστραμμένο ροκ εν ρολ, με τις κιθάρες τους να ισορροπούν μεταξύ του old school και του μοντέρνου. Ο Βρετανικός τύπος τους περιέγραψε με διθυραμβικά σχόλια όπως “οι Nirvana συναντούν τους Hasker Du” και “είναι λες και ο ήχος των Kings of Leon κακοποιήθηκε από τους Nirvana”.
Όπως καταλαβαίνετε όλα καταλήγουν σε ένα ηλεκτρισμένο grunge, με γερές δόσεις punk. Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζουν τον ήχο τους σαν εκείνο το grunge που αλωνίζει παρασύροντας στο διάβα του το indie rock και, χωρίς ίχνος λύπησης, το κακοποιούν αφήνοντάς το αιμόφυρτο, τραχύ και ζαλισμένο.
Κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους με τίτλο “VENT”, τον Σεπτέμβριο του 2021, από την Grunge Pop Records σε παραγωγή του τεράστιου Steve Albini (Nirvana, Iggy Pop & The Stooges, Pixies etc.) Ένα άλμπουμ που πραγματικά ξεχειλίζει η δύναμη για το πάθος του ροκ εν ρολ. Οι επιρροές πολλές, κυρίως από τον πρώτο δίσκο των Nirvana καθώς και από το υλικό των Mudhoney ή αν προτιμάτε από ολόκληρη την λίστα της Sub Pop εκείνης της αείμνηστης εποχής.
Το πολύ γνωστό New Noise Magazine δεν “χαρίστηκε” στην δισκοκριτική του για τους Prince Of Lilies και εν ολίγοις άφησε να εννοηθούν όλα τα υπόλοιπα: ‘‘…better than most grunge classics from the ‘90s …and now here comes HURST their sophomore album produced once again by Albini’’.
Οι Jet Black είναι δύο οικογένειες που έγιναν μια. Το 2019 κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Transcendence”. Σήμερα, λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους αισθάνονται πιο δεμένοι από ποτέ! Ο ήχος τους επηρεασμένος απο τη ζωή , σπάει τον τέταρτο τοίχο , ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα.
Η Primitive Music υποτάσσεται στις πολλά υποσχόμενες μπάντες είτε πρόκειται για ανατολή είτε για δύση. Αυτή την φορά, επέλεξε να στείλει πρόσκληση προς τα δυτικά και ετοιμάζεται να ξεσκονίσει βρώμικες Καλιφορνέζικες μπότες κάθε φορά που θα πατιέται το πετάλι έτσι ώστε να αλλάξει το ύφος. Την Πέμπτη 18 Μαΐου στο Temple Athens.