Η λέξη Lo! συναντάται σε βιβλικά κείμενα και δηλώνει την αντίδραση σε κάτι απροσδόκητο. Βέβαια, ο νέος δίσκος από την τετράδα εκ Αυστραλίας δεν θα σε εκπλήξει. Ο ήχος τους στο νέο άλμπουμ, The Gleaners, δεν έχει απομακρυνθεί από το ύφος της προηγούμενης κυκλοφορίας τους κάνοντας κάποια στροφή 180 μοιρών. Η επιρροή του, όμως, θα διαρκέσει πολύ παραπάνω από έναν ενθουσιασμό της στιγμής. Οι Lo! μπορεί να χαιρετίζουν από τη μακρινή Αυστραλία, αλλά είναι παραπάνω από παρόντες σε αυτό που φαίνεται να αποτελεί μια ραγδαία εξελισσόμενη post metal σκηνή.
Πραγματικά μου κάνει εντύπωση που δεν απολαμβάνουν μεγαλύτερης αναγνώρισης. Ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν πως τα πρώτα άλμπουμ τους ήταν φοβερές δουλειές για μπάντα που πρωτοέφτιαχνε μουσική και έβρισκε τον ήχο της. Δεν είναι τυχαίο που τους διάλεξε αμέσως η Pelagic Records. Αν σκεφτούμε πως οι πρώτες δουλειές τους είναι πολύ κοντά στο hardcore/sludge στυλ και είναι διαποτισμένες με τη χαρακτηριστική τραχύτητα δίσκων όπως το Precambrian των The Ocean.
Μετά το 2015 και το EP The Τongueless, το οποίο σύστησε τον Sam Dillon ως τον νέο τραγουδιστή της μπάντας. Τη μετέπειτα επιστροφή του ντράμερ Adrian Griffin από την Κίνα στην Αυστραλία. Όλα φαίνονταν να συγκλίνουν προς ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Και το μέλλον αυτό ήρθε και ονομαζόταν Vestigial! Οι Lo! είχαν ήδη κάνει σαφές πως καθόλου δεν ενδιαφέρονται για δοκιμασμένες φόρμουλες ή να κρύβονται πίσω από δικλείδες ασφαλείας με το βίντεο για το τραγούδι Orca. (Ναι, είμαι ανάμεσα σε αυτούς που ανακάλυψαν τους Lo! από αυτό το κλιπ.) Αλλά το Vestigial ήταν η απόδειξη πως δεν πρόκειται για μια μπάντα που αυτό που έχει έρθει να κάνει είναι να προκαλέσει ρηχές αισθητικές εντυπώσεις.
Στο The Gleaners, όπως και στο Vestigial, οι LO! ακούγονται πολύ πιο δεμένοι
Ένα άλμπουμ παρά λίγο οτιδήποτε, επανεκκίνησε τις επιρροές με τον πιο αναζωογοτικικό τρόπο. Εγκολπώνοντας την ενέργεια του thrash. Tη βρωμιά του sludge και κάτι κιθάρες που παρέπεμπαν στις πικάντικες αρμονίες των Mastodon.
Και το Vestigial και το The Gleaners είναι πιο συμπαγή και δεμένα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας. Αποδεικνύουν πως το νέο line up κούμπωσε τέλεια. Ο Sam Dillon έχει εμφανώς επηρρεάσει τόσο την αισθητική όσο και τη μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος, φέρνοντας στο τραπέζι το industrial στοιχείο. Eπίσης μια αιχμή και μια θεατρικότητα, κάτι που βγάζει πλήρως νόημα αν σκεφτούμε πως οι πρώτες του επιρροές ήταν καλλιτέχνες όπως οι Ministry, ο Marilyn Manson και οι Fear Factory.
Οι στίχοι του εισήγαγαν στα δυο τελευταία άλμπουμ μια γκάμα από ιδέες οι οποίες έχουν γεφυρωθεί κάτω από μια ενιαία αφήγηση. Ο τρόπος που αυτές οι ιδέες αλληλεπιδρούν με το οπτικό artwork και τη μουσική σχηματίζει ένα πολύ ωραίο πακέτο όπου η δημιουργικότητα γεννά σκέψη με τον πιο απολαυστικό τρόπο.
Το Vestigial και το The Gleaners είναι δυο άλμπουμ τα οποία συνδέονται με πολλούς τρόπους. Aν είσαι από τους ανθρώπους που χαίρονται να ξετρυπώνουν παραλληλισμούς και μοτίβα, τότε αυτά τα άλμπουμ είναι ό,τι πρέπει. Για την ακρίβεια, υπάρχει ένα νήμα που φαίνεται να συνδέει και τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες. Όπως το Vestigial, το οποίο ανοίγει με το θέμα από το track Megafauna. Tο τελευταίο track του The Tongueless EP, έτσι και το νέο άλμπουμ The Gleaners ανοίγει με το θέμα από το Gods of Ruin. Το τελευταίο track από το Vestigial.
Gleaning ήταν η διαδικασία συλλογής των υπολειμμάτων των σοδειών από τους φτωχούς κατά το μεσαίωνα
Ενώ στο προηγούμενο άλμπουμ οι Lo! χρησιμοποίησαν κάποιους χαρακτήρες οι οποίοι επανέρχονταν στη διάρκεια του για να δώσουν σάρκα και οστά σε κριτική γύρω από θέματα πολιτικής, περιβαλλοντικής καταστροφής και διαφθοράς, στο νέο άλμπουμ, εκτός από χαρακτήρες, υπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες όπως για παράδειγμα οι φράσεις “Salting the earth, “Wetiko Psychosis”, “Kleptoparasite” και “Rat kings”, οι οποίες επίσης επαναλαμβάνονται στους στίχους.
Δίνουν την εντύπωση πως λειτουργούν σαν κόκκινες σημαίες, αλλά ταυτόχρονα η επαναφορά τους έχει την αίσθηση ενός φαύλου κύκλου. Η ανθρωπότητα δεν φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της. Το Vestigial ως τίτλος επιλέχθηκε σε συνδυασμό με το εξώφυλλο, το οποίο δείχνει ένα κομμάτι παλιού αεροσκάφους, και συμβολίζει τη διττή σημασία, οφέλιμη και καταστροφική, που η τεχνολογία έχει στις ζωές μας.
Ως τίτλος, το The Gleaners επίσης υποδηλώνει το μέρος ενός όλου με αναφορά στην εξαχρείωση του ανθρώπου. Καθώς “Gleaning” ήταν η διαδικασία συλλογής των υπολειμμάτων των σοδειών από τους φτωχούς κατά το μεσαίωνα. Αυτές οι συγκρίσεις και οι σκέψεις θα μπορούσαν να προκύπτουν και να ξεδιπλώνονται χωρίς τέλος στην περίπτωση ενός τόσο πυκνού άλμπουμ, αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ!
Η οξεία κριτική δεν έχει πάντα τη μορφή επιθετικότητας και ανελέητου σφυροκοπήματος. Αυτό εξ’άλλου θα ήταν και κάπως μονοδιάστατο αν συνέβαινε σε όλη τη διάρκεια ενός δίσκου. Ή στη συγκεκριμένη περίπτωση που είχαμε πάρει μια γεύση του mindset του άλμπουμ με τα singles, προβλέψιμο. Η κριτική δεν χρειάζεται επίσης να είναι δριμεία για να αφυπνήσει. Τις περισσότερες φορές δεν παίζει ρόλο πόσο θυμωμένη είναι η μουσική. Σημάσια έχει πώς σχεδιάζεις την επίθεση. Και οι Lo! φαίνεται να έχουν κάνει καλή πρόοδο σε αυτό το κομμάτι.
Στο The Gleaners οι LO! έχουν κάνει σημαντική δουλειά και στο στιχουργικό, αφού είναι τόσο πυκνό σε νοήματα όσο και σε εικόνες
Στο νέο album, όλα είναι ενορχηστρωμένα για να εκφράσουν την σήψη στις σύγχρονες κοινωνίες. Το The Gleaners σε εκθέτει σε εικόνες που είναι έντονα χαραγμένες. Αν βυθιστείς στο άλμπουμ, θα χαθείς σε ένα κόσμο όπου μπορείς να μυρίσεις την αποσύνθεση και το διαβρωμένο σίδερο στο πίσω μέρος του ουρανίσκου σου. Ενώ από το The Gleaners δεν λείπει καθόλου η επιθετικότητα και η δριμύτητα του προκατόχου του. Είναι, όμως, δομημένο με τέτοιο τρόπο που το κάνει πιο υπονομευτικό. Έχει μεγαλύτερο εύρος, αλλά όλα έχουν συγκεραστεί τόσο καλά, που εν τέλει σε παρασύρει με τον πιο δεξιοτεχνικό τρόπο.
Το άλμπουμ ανοίγει με το Our Fouling Larder. Μέσα σε μόνο μερικές γραμμές, οι στίχοι αναφέρονται σε πολιτικούς, πόλεμο, θρησκεία, καπιταλισμό. Σε όλο το άλμπουμ, ο Dillon εξαπολύει μικρές κοφτές φράσεις. Φράσεις που ανά διαστήματα αναπνέουν με πιο ολοκληρωμένες διατυπώσεις. Μετατρέπουν τους στίχους σε στο οποίο μπορεί κανείς να επανέλθει και να τους επεξεργαστει και χωρίς τη συνοδεία της μουσικής. Οι στίχοι είναι τόσο πυκνοί σε νοήματα και εικόνες, που νιώθεις να σε ταΐζουν με το κουτάλι όλη την αρρώστια αυτού του κόσμου μέχρι να σκάσεις. Όπως έχει δηλώσει ο Dillon, “Θέλω να είμαι σίγουρος πως (από τους στίχους) δεν λείπει ποτέ αυτή η έμφυτη οργή και το δηλητήριο που έχω για θέματα με τα οποία έχω πάθος.”.
Τα διπλά πετάλια παίρνουν φωτιά και η αλλαγή στα μοτίβα δίνει τέτοιο βάρος που σχεδόν αναζοπυρώνει το death metal. Και αυτό είναι ξεκάθαρα ένας κρυφός άσσος του άλμπουμ. Όλα είναι αναμεμειγμένα και αξιοποιημένα με τον καλύτερο τρόπο. Το D-beat Salting the Earth και το Deafening Bleats of Apathy με το βροντερό μπάσο του κρατούν τα γρανάζια εν κινήσει σε φουλ ταχύτητα.
Ο δίσκος διέπεται από κάποιες βαθιές εσωστρεφείς βουτιές
Η ανακύκλωση κάποιων ιδεών διακρίνεται πλέον ξεκάθαρα, και καθώς το άλμπουμ εξελίσσεται, αυτές οι ιδέες αρχίζουν να περιπλανιούνται σε διαφορετικά context κάθε φορά, εξαπλώνοντας τις σκέψεις και προκαλώντας την ανάδυση ενός κολάζ εικόνων που αναπόφευκτα κανείς φέρνει στο μυαλό. Εικόνες πολέμου, πείνας, τρόμου, προπαγάνδας.
Το τέταρτο κομμάτι και τέταρτο single, Rat King είναι thrash (and wild) at heart. Αυτό και το Salting Τhe Εarth με πήγαν πίσω σε αγαπημένα black thrash άλμπουμ, όπως το Morbid Blood των Ravencult. Όπως σχολιάζει και η ίδια η μπάντα, “Το σύμπλεγμα “Καταναλωτισμός ως σωτήρας” μας κάνει όλους rat kings, δεμένους μεταξύ μας στην απληστία. Έχουμε καταχραστεί τα πάντα και αδημονούμε για ακόμα περισσότερα μέσω του καπιταλισμού και της άρνησης να σταματήσουμε μια φιέστα που πλησιάζει στο τέλος της”.
Aυτό αναφέρεται στους στίχους ως “wetiko psychosis”. Το Wetiko είναι ένα δαιμονικό κανιβαλιστικό πνεύμα που κυριεύει το μυαλό των ανθρώπων, οδηγώντας σε εγωισμό, ακόρεστη απληστία, και καταναλωτισμό ως αυτοσκοπό. Η αρχική thrash ορμητικότητα ανοίγει το δρόμο για τις σαθρές κιθάρες του ρεφραίν, οι οποίες ακούγονται σα να φιλτράρονται μέσα από gas mask. Τα downstokes στις βαριές, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες αραιώνουν, οι νότες κατεβαίνουν ημιτόνιο ημιτόνιο, και οδηγούμαστε αργά, οδυνηρά και οριστικά στην καταδίκη μας.
Η κάθοδος μας φέρνει στον ερημωμένο κόσμο του ομότιτλου τραγουδιού, The Gleaners, το οποίο ανοίγει με ένα απόσπασμα ομιλίας από τον γερμανό σκηνοθέτη Werner Herzog, και προσδίδει αμέσως στη ροή κινηματογραφικό χαρακτήρα, κλιμακώνοντας αργά την ένταση και κορυφώνοντας σε ένα ανεμοστρόβιλο στατικού θορύβου. Τόσο αυτό όσο και το επόμενο κομμάτι, το Pareidolia βουτάνε το δίσκο σε ένα εσωστρεφές βάθος, και κατά τη διάρκειά τους σου δίνεται ο χρόνος ώστε να αντιληφθείς πως εδώ συμβαίνουν πολλά περισσότερα από ότι είχες αρχικά νομίσει.
Στο Mammons Horn, το τελευταίο κομμάτι του The Gleaners, ακούμε για πρώτη φορά του LO! να επιλέχουν καθαρά φωνητικά
Ο δίσκος αποκτά περισσότερες ευδιάκριτες λεπτομέρειες και υφές, και η μουσική έχει μεγαλύτερο εύρος. Τα τραχειά φωνητικά δημιουργούν ωραία αντίθεση με τα καθαρά ακόρντα της κιθάρας, και η ατμόσφαιρα θυμίζει να περπατάς σε μια άγονη γη ενώ σκόνη σηκώνεται σιγά σιγά από το έδαφος.
Είναι πραγματικά ωραίο που, σε αυτό το σημείο, δεν μπορείς πραγματικά να πεις που θα σε πάει το επόμενο κομμάτι. Το μόνο που θες είναι να συνεχίσει να σου μιλάει το άλμπουμ. ‘Αλλος ένας άσσος.
Όπως αυτή η κατάδυση είναι κάτι που δεν περιμένεις, με τον ίδιο τρόπο το Kleptoparasite επαναφέρει την επιθετικότητα, δηλώνοντας πως το άλμπουμ δεν είναι φτιαγμένο για να αφεθεί σε αυτή την αίσθηση του κενού. Σε αυτή τη δεύτερη σκηνή, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, είναι σαν η ύφανση να χαλαρώνει ώστε να μπορείς να διακρίνεις τα νήματα σε κάθε σύνθεση. Τα riff παραπέμπουν στους The Ocean και τους Psychonaut, ενώ το highlight εδώ είναι αυτή η ταλαντευόμενη νότα στο Cannibal Culture, αποκαλύπτοντας για ακόμη μια φορά πως οι Meshuggah έχουν επηρεάσει πολύ εδώ.
Ο δίσκος κλείνει με το Mammons Horn, με το τραχύ μπάσο να ακτινοβολεί μέσα από την καταιγίδα. Το τραγούδι σταδιακά γίνεται πιο αργό, σαν να προσπαθεί να συγκρατήσει όλο και περισσότερο βάρος. Εδώ είναι η πρώτη φορά που ακούμε καθαρά φωνητικά ανάμεσα σε μια κλιμακούμενη σε ένταση χορωδία, η ηχώ της οποίας είναι το τέλειο fade out. Μέχρι αυτό το σημείο, το άλμπουμ σε έχει περάσει μέσα από τόσα ups και downs, που πραγματικά δεν μπορείς να πεις αν η αίσθηση που σου αφήνει είναι ηρεμία ή ξεσηκωμός.
Οι LO! με το The Gleaners επιτυγχάνουν να δώσουν συνέχεια στις καλές κυκλοφορίες τους
Το μόνο σίγουρο είναι πως μπορείς να ανακαλέσεις όλες τις αναταράξεις και τις εντυπώσεις που σου προκάλεσε, σαν να κοιτάς πίσω σε ένα δρόμο. Και εξ’ου και η προηγούμενη αναφορά μου στην μακράς διάρκειας επιρροή αυτού του δίσκου.
Το The Gleaners ενσωματώνει διάφορες ιδέες και concepts για να περάσει τα μηνύματά του. Aλλά τα νοήματα εδώ ειναι τόσο άμεσα, που σχεδόν δεν αποτελούν καν μεταφορά. Είναι ένας δίσκος που χρειάστηκε πολλές ακροάσεις. Έπίσης είναι ένας δίσκος που θα σε κάνει να σκεφτείς αρκετά μόλις κατασταλλάξουν οι πρώτες εντυπώσεις. Το 2023 είναι ακόμα στις αρχές του, αλλά το The Gleaners βαδίζει με σιγουριά στο δρόμο για φετινές λίστες καλύτερων κυκλοφοριών.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: LO!
Album: The Gleaners
Label: Pelagic Records
Release Date: 07/04/2023
Genre: Post metal, Sludge metal, Blackened Sludge
1. Our Fouling Larder
2. Salting the Earth
3. Deafening Bleats of Apathy
4. Rat King
5. The Gleaners
6. Pareidolia
7. Kleptoparasite
8. Cannibal Culture
9. Mammons Horn
Producer: LO!
LO!: Sam Dillon (Φωνή) Carl Whitbread (Κιθάρα, φωνή), Adrian Shapiro (Μπάσο, φωνή), Adrian Griffin (Τύμπανα)
LO!
Το The Gleaners ενσωματώνει διάφορες ιδέες και concepts για να περάσει τα μηνύματά του. Aλλά τα νοήματα εδώ ειναι τόσο άμεσα, που σχεδόν δεν αποτελούν καν μεταφορά. Είναι ένας δίσκος που χρειάζεται πολλές ακροάσεις.