Τον Μάρτιο του 1966, η εφημερίδα Evening Standard του Λονδίνου δημοσίευσε μια εβδομαδιαία στήλη με τίτλο “Πώς ζει ένας Beatle;”. Σε αυτήν συμμετείχαν οι John Lennon, Ringo Starr, George Harrison και Paul McCartney. Τα άρθρα επιμελούταν η Maureen Cleave, η οποία γνώριζε καλά το συγκρότημα. Τους έπαιρνε τακτικά συνεντεύξεις από την αρχή της Beatlemania. Μέσω συνεντεύξεων με τα μέλη, η Cleave ήθελε να δείξει στο κοινό πώς είναι η καθημερινότητα των μελών της μπάντας. Κυρίως, να αναδείξει πράγματα σχετικά με αυτούς, εκτός του μουσικού κόσμου.
Η σειρά του John Lennon ήρθε τον Φεβρουάριο, όταν η Cleave τον επισκκέφθηκε στο σπίτι του στο Weybridge. Το άρθρο της τον περιέγραφε ως ανήσυχο τύπο. Έναν τύπο με αρκετά σφαιρική άποψη γύρω από πολλά θέματα που αντλούσε τις γνώσεις του από την ανάγνωση βιβλίων. Ανάμεσα στα πολλά υπάρχοντα του Lennon, η Cleave ξεχώρισε έναν σταυρό σε κανονικό μέγεθος, μια στολή γορίλα, μια μεσαιωνική πανοπλία και μια καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη. Έργα των Alfred, Lord Tennyson, Jonathan Swift, Oscar Wilde, George Orwell και Aldous Huxley.
Το βιβλίο που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τη γνώμη του John Lennon σχετικά με τον Χριστιανισμό, ήταν το “The Passover Plot” του Hugh J. Schonfield. Ωστόσο, στο άρθρο δεν αναφέρεται. Όταν λοιπόν η κουβέντα πήγε στη θρησκεία, ο frontman τον Beatles είπε το ακόλουθο.
«Ο χριστιανισμός θα φύγει. Θα συρρικνωθεί τόσο που στο τέλος θα εξαφανιστεί. Δε χρειάζεται να διαφωνήσουμε γι’ αυτό- έχω δίκιο και θα αποδειχθεί. Αν το σκεφτείς είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού τώρα και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα εξαφανιστεί πρώτο, το rock ‘n’ roll ή ο Χριστιανισμός. Ο Ιησούς ήταν εντάξει, αλλά οι μαθητές του ήταν παρωχημένοι. Αυτοί είναι που το διαστρεβλώνουν και το καταστρέφουν για μένα.»
H δήλωση του John Lennon δεν προκάλεσε προβλήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο για τους Beatles
Η συνέντευξη της Cleave με τον John Lennon δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα στις 4 Μαρτίου. Από τη μία, το άρθρο δεν προκάλεσε αντιδράσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από την άλλη, ωστόσο, ο Χριστιανισμός εξακολουθούσε να είναι ισχυρός στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή. Το Newsweek έκανε αναφορά στα σχόλια του John Lennon σε ένα τεύχος που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο, ενώ η συνέντευξη είχε εμφανιστεί στο περιοδικό Detroit τον Μάιο. Στις 3 Ιουλίου, και οι τέσσερις συνεντεύξεις των «Σκαθαριών» δημοσιεύτηκαν μαζί σε ένα πεντασέλιδο άρθρο στο The New York Times. Καμία από αυτές τις δημοσιεύσεις δεν επέφερε κάποια σύγκρουση.
Αυτή ήρθε τον Σεπτέμβρη του 1966 στο τεύχος “Shout-Out” του περιοδικού Datebook. Ο υπεύθυνος τύπου των Beatles, Tony Barrow, προσέφερε τις τέσσερις συνεντεύξεις στο Datebook, ένα αμερικανικό εφηβικό περιοδικό. Πίστευε ότι τα κομμάτια ήταν σημαντικά για να δείξουν στους οπαδούς ότι οι Beatles προχωρούσαν πέρα από την απλή pop μουσική. Ότι παρήγαγαν ένα πιο πνευματικά απαιτητικό έργο. Το Datebook ήταν ένα ανατρεπτικό περιοδικό που κατά καιρούς είχε ασχοληθεί με θέματα όπως τα διαφυλετικά ραντεβού και η νομιμοποίηση της μαριχουάνας. Όλα αυτά έκαναν τον Barrow να το θεωρήσει κατάλληλο μέσο για τους Beatles.
Το Datebook δημοσίευσε τις συνεντεύξεις των Lennon και McCartney στις 29 Ιουλίου. Ο Art Unger, εκδότης του περιοδικού, έβαλε στο εξώφυλλο ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Lennon: «Δεν ξέρω τι θα φύγει πρώτο – το rock ‘n‘ roll ή ο χριστιανισμός!». Σύμφωνα με τον συγγραφέα Robert Rodriguez, ο εκδότης είχε επιλέξει το «πιο καταδικαστικό σχόλιο» του Lennon για το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Ενώ στο εξώφυλλο, ήταν τοποθετημένο ένα απόσπασμα του McCartney σχετικά με την Αμερική: «Είναι μια άθλια χώρα όπου οποιοσδήποτε μαύρος είναι βρώμικος αράπης!».
Οι παρουσιαστές ξεκίνησαν να καταστρέφουν τα βινύλια των Beatles στον αέρα
Μόνο η εικόνα του McCartney εμφανιζόταν στο εξώφυλλο, καθώς ο Unger ανέμενε ότι η δήλωσή του θα προκαλούσε τις περισσότερες αντιδράσεις. Δίπλα στο κείμενο, ο Unger συμπεριέλαβε μια φωτογραφία του Lennon σε ένα γιοτ, να ατενίζει τον ωκεανό με το χέρι του να προστατεύει τα μάτια του, συνοδευόμενη από τη λεζάντα: «Ο John Lennon βλέπει τη διαμάχη και σαλπάρει κατευθείαν προς αυτήν. Αυτός είναι ο τρόπος που του αρέσει να ζει!»
Στα τέλη Ιουλίου, ο Unger έστειλε αντίγραφα των συνεντεύξεων σε ραδιοφωνικούς σταθμούς του αμερικανικού Νότου. Ο Tommy Charles του WAQY της Αλαμπάμα, άκουσε για τα σχόλια του Lennon από τον συμπαρουσιαστή του Doug Layton και είπε: «Αυτό ήταν για μένα. Δεν πρόκειται να ξαναπαίξω τους Beatles.» Κατά τη διάρκεια της πρωινής εκπομπής τους στις 29 Ιουλίου, ο Charles και ο Layton ζήτησαν τις απόψεις των ακροατών σχετικά με το σχόλιο του Lennon. Η ετυμηγορία ήταν συντριπτικά αρνητική.
Οι παρουσιαστές ξεκίνησαν να καταστρέφουν τα βινύλια των Beatles στον αέρα. Αργότερα, ο Charles δήλωσε: «Απλά αισθανθήκαμε ότι ήταν τόσο παράλογο και ιερόσυλο που έπρεπε να γίνει κάτι για να τους δείξουμε ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν με τέτοιου είδους πράγματα.» Ο διευθυντής του γραφείου της United Press International, Al Benn, άκουσε την εκπομπή του WAQY και κατέθεσε ένα ρεπορτάζ στη Νέα Υόρκη. Το αποκορύφωμα ήταν το μεγάλο ρεπορτάζ στους New York Times στις 5 Αυγούστου. Οι πωλήσεις του Datebook, το οποίο δεν ήταν ποτέ προηγουμένως κάποιο κορυφαίο έντυπο σε πωλήσεις, έφτασαν το ένα εκατομμύριο.
Εκ των υστέρων, ο McCartney συνέκρινε τις καύσεις με τις καύσεις βιβλίων των Ναζί
Τα σχόλια του John Lennon θεωρήθηκαν βλάσφημα από ορισμένες δεξιές θρησκευτικές οργανώσεις. 30 και πλέον ραδιοφωνικοί σταθμοί, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων στη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη, ακολούθησαν το παράδειγμα του WAQY αρνούμενοι να παίξουν τη μουσική των Beatles. Ο WAQY αγόρασε ένα μηχάνημα που λείανε δέντρα και κάλεσε τους ακροατές να παραδώσουν τα προϊόντα των Beatles για καταστροφή.
Αρκετοί νότιοι σταθμοί οργάνωσαν διαδηλώσεις με φωτιές, προσελκύοντας πλήθος εφήβων για να κάψουν δημοσίως τους δίσκους των Beatles. Όπως, επίσης, ομοιώματα του συγκροτήματος και άλλα αναμνηστικά. Φωτογραφίες εφήβων που συμμετείχαν πρόθυμα στις φωτιές διανεμήθηκαν ευρέως σε όλες τις ΗΠΑ. Η διαμάχη έλαβε εκτεταμένη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέσω τηλεοπτικών ρεπορτάζ. Εκ των υστέρων, ο McCartney συνέκρινε τις καύσεις με τις καύσεις βιβλίων των Ναζί. Αναφέρθηκε στη διαμάχη ως παράδειγμα «υστερικής αμερικανικής σκέψης χαμηλού επιπέδου».
Ο σάλος έμεινε γνωστός ως “‘More popular than Jesus’ controversy” ή “Jesus controversy“.