Το Presence του Στίβεν Σόντερμπεργκ φέρνει μια φρέσκια ματιά στο horror genre. Το βλέμμα μιας υπερφυσικής φιγούρας, χρησιμοποιείται εδώ με μια πιο βιωματική προοπτική. Η ταινία δεν ακολουθεί τους κανόνες του τρόμου. Ουσιαστικά, είναι ένα υπερφυσικό οικογενειακό δράμα που εξετάζει το πένθος, τη δυναμική μιας οικογένειας και την απομόνωση ενός αόρατου παρατηρητή.
Ο θεατής δεν είναι απλός παρατηρητής. Αντίθετα, βλέπει τα πάντα μέσα από τα “μάτια” της παρουσίας.
Μια τετραμελής οικογένεια μετακομίζει σε νέο σπίτι, αναζητώντας μια καινούργια αρχή. Η μητέρα, Ρεβέκκα, αφοσιώνεται στην καριέρα της, παραμελώντας τα συναισθήματα της κόρης της, Κλόι. Ο πατέρας, Κρις, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, ενώ ο μεγαλύτερος αδερφός, Τάιλερ, ενσαρκώνει τον κλασικό ρόλο του καλομαθημένου και αλαζόνα γιου. Η Κλόι, μετά την απώλεια της καλύτερής της φίλης, βρίσκεται σε συναισθηματικό χάος.
Σε αυτό της το χάος, έρχεται να προστεθεί και μια παρουσία που κατοικεί ήδη στο σπίτι. Ο θεατής βλέπει την ιστορία από την οπτική αυτού του αόρατου παρατηρητή. Οι προθέσεις του παραμένουν άγνωστες, δημιουργώντας ένα παιχνίδι ανάμεσα στο μυστήριο και την υπαρξιακή εξερεύνηση.
Ο Σόντερμπεργκ χρησιμοποιεί την κάμερα με τρόπο που ενισχύει την ατμόσφαιρα της ταινίας. Όλες οι σκηνές έχουν γυριστεί σε πρώτο πρόσωπο, προσφέροντας μια μοναδική προοπτική. Ο θεατής δεν είναι απλός παρατηρητής. Αντίθετα, βλέπει τα πάντα μέσα από τα “μάτια” της παρουσίας. Αυτή η επιλογή δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με το περιβάλλον του σπιτιού. Κάθε κίνηση αποκτά έναν παράξενο ρυθμό, σαν να ακολουθεί μια αόρατη δύναμη τους χαρακτήρες.
To Presence στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό, στις δυνατές του ερμηνείες.
Αντί για τρομάρες και ξαφνικά ηχητικά εφέ, η ταινία βασίζεται στη σταδιακή κλιμάκωση της έντασης. Το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με μια εσωτερική εξερεύνηση παρά με παραδοσιακό θρίλερ. Αν κάποιος περιμένει κάτι στο στύλ των The Conjuring ή Insidious, θα απογοητευτεί. Η ταινία είναι πιο κοντά, σε ταινίες, όπως το A Ghost Story.
To Presence στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό, στις δυνατές του ερμηνείες. Η Lucy Liu αποτυπώνει άψογα τον χαρακτήρα μιας απόμακρης μητέρας. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα παιδιά της αποκαλύπτει το βάθος μιας προβληματικής οικογενειακής σχέσης. Ο Chris Sullivan δίνει μια πιο ζεστή ερμηνεία, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα και στη γονική αγωνία. Tο πραγματικό επίκεντρο είναι η Καλίνα Λιανγκ ως Κλόι.
Ενώ προσπαθεί να διαφοροποιηθεί μέσω της πρωτοποριακής κινηματογραφικής τεχνικής της, η ιστορία δεν ξεφεύγει από τα αναμενόμενα μονοπάτια.
Η ερμηνεία της προσφέρει συναισθηματικό βάρος στην ιστορία. Ο πόνος της απώλειας είναι εμφανής σε κάθε σκηνή, ενώ η απομόνωσή της γίνεται πιο έντονη καθώς η ταινία προχωρά. Οι σιωπηλές της στιγμές, τα βλέμματά της και οι μικρές κινήσεις αποτυπώνουν την απόγνωσή της με τρόπο αυθεντικό.
Παρότι η ταινία διαθέτει μια έξυπνη σκηνοθετική ματιά, δεν ξεφεύγει από τις κλισέ αφηγηματικές επιλογές. Οι χαρακτήρες παραμένουν εντός τυποποιημένων ρόλων. Και ενώ προσπαθεί να διαφοροποιηθεί μέσω της πρωτοποριακής κινηματογραφικής τεχνικής της, η ιστορία δεν ξεφεύγει από τα αναμενόμενα μονοπάτια. Οι διάλογοι είναι λειτουργικοί αλλά όχι πρωτότυποι. Ο τρόπος που εκτυλίσσεται η πλοκή θυμίζει αρκετές παλιότερες ταινίες, με λίγες πραγματικές εκπλήξεις.
Η μουσική του Zack Ryan συμβάλλει σημαντικά στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Χρησιμοποιεί χαμηλούς, υποβλητικούς ήχους για να δημιουργήσει αίσθηση ανησυχίας. Ο σχεδιασμός ήχου παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία έντασης, ειδικά σε σκηνές όπου η παρουσία κινείται ανάμεσα στα δωμάτια. Παρόλα αυτά, η κινηματογράφηση είναι υπερβολικά σκοτεινή.
Ο Σόντερμπεργκ επιλέγει μια φυσική, χαμηλού φωτισμού αισθητική, κάτι που δυσκολεύει την οπτική ανάγνωση των σκηνών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, σημαντικά στοιχεία του περιβάλλοντος δεν γίνονται αντιληπτά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας καθρέφτης που παίζει κεντρικό ρόλο, αλλά δεν τονίζεται αρκετά μέσα στο σκοτάδι.
Το Presence προσφέρει μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία χάρη στην ασυνήθιστη σκηνοθετική του προσέγγιση.
To Presence δεν φτάνει ποτέ σε πραγματική κορύφωση. Οι θεματικές της περιστρέφονται γύρω από την απώλεια, την οικογενειακή δυναμική και τη μνήμη. Ωστόσο το φιλμ μοιάζει σαν να φοβάται να κάνει το παραπάνω βήμα. Η αφήγηση εξελίσσεται γραμμικά, χωρίς πραγματικές ανατροπές που να αφήνουν έντονη εντύπωση. Όσοι αναζητούν μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου θα απογοητευτούν. Αντίθετα, όσοι ενδιαφέρονται για πειραματικές κινηματογραφικές προσεγγίσεις, θα την εκτιμήσουν. Δεν αποτελεί ριζοσπαστική αλλαγή στο είδος, αλλά διαθέτει αρκετά στοιχεία που αξίζουν την προσοχή σας
Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι το Presence προσφέρει μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία χάρη στην ασυνήθιστη σκηνοθετική του προσέγγιση. Οι ερμηνείες είναι δυνατές, ειδικά της Καλίνα Λιανγκ. Όμως, η ιστορία ακολουθεί γνώριμα μονοπάτια, χωρίς να προσφέρει πραγματική καινοτομία στην αφήγηση. Το φιλμ αξίζει μια θέαση για το στυλ και την ατμόσφαιρά του, αλλά δεν ξεχωρίζει τόσο ώστε να αφήσει έντονο αποτύπωμα στην μνήμη του θεατή.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Presence
Year: 2025
Duration: 85′
Genre: Supernatural, Thriller, Drama
Director: Steven Soderbergh
Lucy Liu, Chris Sullivan, Callina Lang, Julia Fox, Eddy Mudday, West Mulholland, Natalie Woolames-Torres, Lucas Papaelias
Presence
Το Presence αξίζει μια θέαση για το στυλ και την ατμόσφαιρά του καθώς και για τις δυνατές ερμηνείες του cast του, αλλά δεν ξεχωρίζει τόσο ώστε να αφήσει έντονο αποτύπωμα στην μνήμη του θεατή.