Puta Volcano
Γενικά, ως εγχώρια σκηνή, δεν έχουμε να επιδείξουμε δίσκους τόσο υψηλού επιπέδου όσο το "Amma" των Puta Volcano
Λένε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ποτέ κάτι από το περιτύλιγμα του και νομίζω ότι έχουν δίκιο. Αν, όμως, το κάναμε, στην περίπτωση του Amma των Puta Volcano, θα βάζαμε ένα 20/10 και το κείμενο κάπου εδώ θα τελείωνε, καθώς η εικόνα θα μιλούσε από μόνη της.
Όμως, πρόκειται για ένα μουσικό album και αυτό που καλούμαστε να φέρουμε στο επίκεντρο της κουβέντας είναι η μουσική.
Επικρατεί μία άποψη που ισχυρίζεται, ότι για πολλά σχήματα, ο τρίτος δίσκος είναι αυτός που δείχνει πόσο μακριά μπορούν/πρόκειται να φτάσουν.
Το Amma, λοιπόν, είναι ο τρίτος κατά σειρά δίσκος των Puta Volcano και αν η παραπάνω θεωρεία ευσταθεί, το μέλλον τους προμηνύεται εξόχως ευοίωνο.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα album με συμπαγή δομή (το solid structure μόνο σε εμένα ακούγεται πιο εύηχο;), καλογυαλισμένη παραγωγή και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις.
Η «χτυπητή» διαφορά του συγκριτικά με τον προκάτοχο του, είναι το «μπάσιμο» στοιχείων που απουσίαζαν από το “Spheres of Harmony”. Στοιχεία που κάνουν τη μπάντα να φεύγει από τα «στεγανά» του heavy rock (desert/stoner) και την οδηγούν στη δημιουργία ενός δίσκου, φιλικού σε αυτιά fans από διαφορετικά μουσικά στερεώματα.
Η “στορφή” αυτή, όμως, δεν είναι αρκετή για να χάσουν τη συνοχή τους οι Puta Volcano. Ούτε για να ξεφύγουν από το συνολικό ηχητικό τους ύφος.
Παρά το γεγονός ότι ο δίσκος έχει σαφείς ‘90s επιρροές, σε καμία περίπτωση δεν παραμένει αγκιστρωμένος στο παρελθόν. Έρχεται με μία πρωτόγνωρη φρεσκάδα η οποία εν πολλοίς οφείλεται και στην εντυπωσιακά κρυστάλλινη παραγωγή του.
Με τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου να έχουν διάρκεια περίπου 4 λεπτών, το album αποφεύγει τους πλεονασμούς – χωρίς να είναι φτωχό – και πετυχαίνει να μαγνητίσει το ενδιαφέρον του ακροατή ξεκούραστα. Το Amma είναι το album με την απόλυτη ισορροπία, έχοντας και τα απαιτούμενα solos, πάντα, όμως, με φειδώ.
Η αρμονία όμως, δεν έχει να κάνει με το κάθε όργανο μεμονωμένα, αλλά με την συνύπαρξη τους. Υπάρχουν στιγμές που η κιθάρα τραβιέται πίσω, για να έρθει μπροστά ο “κομπάρσος”/μπάσο και να γεμίσει το… κενό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, είναι η εναλλαγή τους στο “First Light” όπου το μπάσο κλέβει την παράσταση ως σολιστικό όργανο και δίνει στο κομμάτι μία νέα διάσταση.
Τα τύμπανα από την άλλη, σε μία κυκλοφορία με εθιστικό – και μεθυστικό – groove, δε γίνεται να μην έχουν ιδιαίτερη μνεία. Πριν επεκταθώ να πω το εξής, σε ένα σχήμα με μία κιθάρα, ένα μπάσο και τύμπανα, στο studio σίγουρα μπορείς να δώσεις βάθος περνώντας διπλές και τριπλές κιθάρες. Ελόχευει, όμως, ο κίνδυνος, αν όχι η βεβαιότητα, στο live να αποδώσεις κάτι σαφώς φτωχότερο ή να το γεμίσεις προ-ηχογραφημένα και να οδηγηθείς σε μία lose-lose κατάσταση.
Έτσι, αποκτά μείζουσα σημασία η συνολική οικονομία του δίσκου και ανεβαίνει ο δείκτης δυσκολίας στο κάθε όργανο ξεχωριστά. Στο Amma, περί ου ο λόγος, τα τύμπανα δε γινοτάν να αρκεστούν στον “παρασκηνιακό” ρόλο του μετρονόμου για τους υπόλοιπους.
‘Επρεπε να βρεθεί τρόπος να “έρθουν πιο μπροστά” και να γεμίσει το «σκηνικό». Αυτήν την αποστολή τους την έφεραν εις πέρας σε απόλυτο βαθμό. Όμως, υπάρχει ένα ακόμα μουσικό όργανο, αφού ως τέτοιο λειτουργεί.
Μιλάω φυσικά για τη φωνή των Puta Volcano, που ενώ δείχνει ότι μπορεί να «πάει και παραπάνω», προτιμά να παίξει τον συνδετικό ρόλο όλων των παραπάνω, πράττοντας το άκρως επιτυχημένα, αλλά ταυτόχρονα να είναι και η αιχμή του δόρατος (αλίμονο).
Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι ένας δίσκος που θερίζει όλους εκείνους τους σπόρους που έσπειραν οι Puta Volcano στο “Harmony of Spheres”. Δεν αρκούνται όμως στη σιγουριά που τους παρέχουν οι δάφνες τους, καθώς όλα αυτά τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν τα έχουν αλλάξει με ευεργετικό τρόπο.
Οι προσθήκες που έχουν κάνει δείχνουν ότι το συγκρότημα είναι έτοιμο για το επόμενο βήμα (το οποίο μάλλον έχει ήδη κάνει, αλλά λόγω κορωνοϊού ίσως αργήσουμε να το αντιληφθούμε). Για το τέλος άφησα μερικά κομμάτια που ξεχώρισα: “First Light”, “Black Box”, “Primitive Data”, “Apnea”, “Space Blanket” και “Sugar Cube” και 6 στα 10 (γιατί επί της ουσίας τόσα είναι) το λες και εξαιρετικό.
Γενικά, ως εγχώρια σκηνή, δεν έχουμε να επιδείξουμε δίσκους τόσο υψηλού επιπέδου όσο το "Amma" των Puta Volcano