Διαβάζοντας πολλά review συναυλιών πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω κι εγώ τη φράση: “Κατηφορίσαμε στην Πλατεία Νερού”. Και να, που ήρθε η ώρα. Κατηφορίσαμε λοιπόν στην Πλατεία Νερού για το Release Athens 2023 και το τρίο κουφόβραση – λιοπύρι – καύσων παρέμενε σε πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι τις 20:00 σίγουρα. Από κει κι ύστερα σα να υποχώρησε λίγο και έγιναν οι συνθήκες πιο ανθρώπινες, με ένα γλυκό θαλασσινό αεράκι να δροσίζει τις ψυχές και τις μασχάλες. Στο προκείμενο. (Βαγγέλης Τσιμπλάκης)
Lip Forensics
Οι Lip Forensics με ξεγέλασαν λίγο στην αρχή με μια minimal εισαγωγή, όμως δεν άργησαν να βγάλουν την δύναμη τους. Το Four (SNF Nostos 2022 Remix) με το οποίο άνοιξαν το setlist, δεν άργησε να δείξει τον χορευτικό εαυτό του και από εκείνο ακριβώς το σημείο, άνοιξε ο “ασκός” ενός ρυθμικού παραληρήματος που κράτησε μέχρι το τέλος. Για 2 ή 3 κομμάτια το duo έγινε trio, προσθέτοντας γυναικεία φωνητικά. Αυτά ενίσχυσαν ακόμα πιο πολύ την ήδη σημαντική ποιότητα αυτού που ακούγαμε. Σίγουρα δεν είναι πρωτοφανές για μια διοργάνωση σαν το Release Athens 2023, αλλά ο ρυθμός που οι Lip Forensics γέμισαν την πλατεία από την στιγμή που πάτησαν στην σκηνή, ήταν εντυπωσιακός.
Η χθεσινή βραδιά του Release Athens 2023 φάνηκε από την αρχή ότι θα είναι χορευτική και θα κυριαρχούν τα samples και τα loops. Επίσης, ξέραμε ότι πρόκειται για μια ιστορική συνάντηση. Επομένως, υπήρχε ένα αναπόφευκτο στοίχημα για τους Lip Forensics: πως θα “σταθούν” δίπλα σε 2 μπάντες μεγαθήρια, μέσα σε ένα τόσο μικρό line-up, που δεν δίνει ούτε την δυνατότητα να “κρυφτείς” πίσω από το εύρος του. Ασήμαντη η ανησυχία μου και χωρίς αντίκρισμα όπως αποδείχθηκε σχεδόν αμέσως. Οι Lip Forensics δεν “άνοιξαν” απλώς την 13η μέρα του Release Athens. Στάθηκαν αξιοπρεπέστατα, ίσως και κάτι παραπάνω, δείχνοντας ένα μουσικό σχήμα με μέλλον, που ξέρει να προωθεί την αξία του. (Άγγελος Κοντός)
Οι Lip Forensics δεν “άνοιξαν” απλώς την 13η μέρα του Release Athens. Στάθηκαν αξιοπρεπέστατα, ίσως και κάτι παραπάνω
Ψέματα δε θα πω, τους Lip Forensics τους πρόλαβα κάνα εικοσάλεπτο. Τους ήξερα σαν όνομα αλλά μέχρι εκεί. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Καθόλα ταιριαστοί για την ημέρα, με φοβερό ήχο και ωραία σκηνική παρουσία (να κάτι που δεν περίμενα να πω για ένα ηλεκτρονικό ντουέτο). Εννοώντας ότι δεν κάθονταν απλώς πάνω απ’ τα decks και να πατούν “space” για να παίξει το track.
Τέλος πάντων, δεν ανέβαιναν και στα τραπέζια αλλά εμένα με κέρδισαν. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι αυτό που άκουγα με κρατούσε εκεί, είναι ένα συν. Όπως και πολύ κόσμο άλλωστε όπως παρατήρησα, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει στο mood. Σίγουρα αξίζουν ψάξιμο και νομίζω ότι μόνο κέρδισαν απ’ αυτή τη βραδιά. Μπράβο. (Βαγγέλης Τσιμπλάκης)
Primal Scream
Αν και η χθεσινή βραδιά του Release Athens 2023 ήταν κατά βάση ένα event ηλεκτρονικής μουσικής, που είχε ως κύριο σκοπό να αναγκάσει τα σώματα να κινηθούν, οι Primal Scream προτίμησαν να το καταφέρουν με διαφορετικό τρόπο. Άφησαν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην άκρη τα beats και τα samples της early 00s περιόδου και επικεντρώθηκαν στην 90s περίοδο, αλλά και σε κομμάτια της τελευταίας δεκαετίας.
Μια εξαιρετική πενταμελής χορωδία έδινε συνεχώς gospel vibes στο indie/νεο-ψυχεδελικό ρεπερτόριο τους, με το album “Screamadelica” να έχει από την αρχή την τιμητική του. Ένα κλασικό ξεκίνημα με το πασίγνωστο Movin’ On Up και μια όχι και τόσο κλασική συνέχεια με το πιο πρόσφατο “2013”, που επέτρεψε στον Alex White να δείξει για πρώτη φορά τις ικανότητες του στο σαξόφωνο.
Στο πρώτο ημίωρο, οι Primal Scream επέλεξαν συνθέσεις συνυφασμένες με feelgood καταστάσεις, με εξαίρεση ίσως το Big Jet Plane, που έχει περισσότερο blues χαρακτήρα. Από εκεί και μετά τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Το groove ακουγόταν πιο “αιχμηρό” και το μπάσο ανά διαστήματα “κροτάλιζε”. Η ψυχεδέλεια κυριαρχούσε στις συνθέσεις, ξεκινώντας από τα Suicide Bomb και Come Together, που κράτησαν αρκετά. Η αρχικά “στρωμένη” εμφάνιση των Primal Scream, εξελισσόταν αργά και σταθερά σε ένα μείγμα από χρωματικές εναλλαγές που “έπαιζαν” με την όραση και ένα acid pop/rock ρεπερτόριο που “στόχευε” τα αυτιά μας.
Άφησαν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην άκρη τα beats και τα samples της early 00s περιόδου και επικεντρώθηκαν στην 90s περίοδο
Φυσικά, το σκωτσέζικο σχήμα δεν είναι πρωτοπόρο σε αυτόν τον ήχο. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που τον εκφράζει είναι εύκολα αναγνωρίσιμος, μέσα σε ένα σύνολο από αντίστοιχες, ιστορικές (και μη) μπάντες. Ας έχουμε στο νου πως οι Primal Scream στα ‘90s δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ίσως να ήταν και ένα από τα ελάχιστα μουσικά συγκροτήματα, που επέλεξαν να αναδείξουν μια πιο σύνθετη και εν μέρει “φωτεινή” πτυχή του alternative rock. Κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τον “δύστροπη”, μονότονη εκδοχή που κυριαρχούσε τότε στο ιδίωμα.
Μέσα σε όλα αυτά οι Primal Scream, πάντα κοίταζαν με την άκρη του ματιού τα ‘60s και ’70s. Τα Country Girl και Rocks είναι δημιουργήματα μιας τέτοιας “ανησυχίας” και ήταν τα κομμάτια με τα οποία η μπάντα τελικά μας αποχαιρέτησε. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, οι Primal Scream που ανέβηκαν στην σκηνή του Release Athens 2023, διέφεραν αρκετά με αυτούς που την άφησαν.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω καλύτερα, είναι πιθανό απλά να “σολάρω” με πράγματα που δεν βγάζουν νόημα. Αυτό που θέλω να πω στην πραγματικότητα, είναι ότι ενώ η “φαρέτρα” των Σκωτσέζων περιέχει αναρίθμητα “βέλη”, επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν μόνο μερικά από αυτά. Το γεγονός είναι όμως ότι πέτυχαν “κέντρο”, προσφέροντας ακόμα έναν σοβαρό λόγο για να χαρακτηριστεί η χθεσινή βραδιά ιστορική. (Άγγελος Κοντός)
Όπως και νά’χει όμως, οι Primal Scream είναι ένα ιστορικό σχήμα που έδωσε μια εξαιρετική εμφάνιση στο Release Athens 2023
Η αλήθεια είναι ότι με το που διάβασα το όνομα των Primal Scream μου φάνηκε λίγο παράταιρη η επιλογή τους για μία αμιγώς ηλεκτρονική/dance μέρα του Release Athens 2023 (δηλαδή οι Leftfield στη θέση τους θα κούμπωναν ιδανικά θεωρώ). Και, κατα την ταπεινή μου άποψη, επιβεβαιώθηκα. Ενώ είχα μπει σε mood for dance από τους Lip Forensics, ξαφνικά ένιωσα να βρίσκομαι στο γυμνάσιο και το vh1 να παίζει στην τηλεόραση όσο περιμένω να φάω με το ζόρι τα φασολάκια μου.
Εξηγούμαι. Η μπάντα επέλεξε να κινηθεί στην πιο indie rock, ας πούμε, φάση τους της δεκαετίας του ‘90, αφήνοντας στην άκρη την περίοδο των ‘00s με τα beats και όλα τα μπλιμπλίκια που, ίσως να ταίριαζαν περισσότερο στη συγκεκριμένη ημέρα. Παρόλα αυτά, το σχήμα ήταν σε τρελή φόρμα τόσο σε διάθεση όσο και σε απόδοση (Robert Gillespie αγόρι μου δεν έσκασες με το διπλοσταυροκουμπωτό σακάκι που φορούσες;) με την πενταμελή ομάδα των backing vocals να κλέβει την παράσταση κατ’εμέ, και να προσδίδει έναν γκόσπελ χαρακτήρα που σου ανέβαζε τη διάθεση.
Όπως και νά’χει όμως, οι Primal Scream είναι ένα ιστορικό σχήμα που έδωσε μια εξαιρετική εμφάνιση. Φυσικά, αυτού του μεγέθους οι μπάντες παίζουν σε άλλα επίπεδα καθότι είναι μέρος της ιστορίας και κάνουν αυτό το πράγμα όλη τους τη ζωή. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε άλλωστε για ένα γκρουπ που υπάρχει δισκογραφικά κοντά 40 χρόνια. (Βαγγέλης Τσιμπλάκης)
The Prodigy
Θα είμαι απόλυτος κι αμετακίνητος φίλοι και φίλες μου. Όχι ότι είχα και καμία αμφιβολία, αλλά οι The Prodigy από την πρώτη στιγμή που πάτησαν στην σκηνή του Release Athens 2023, έπιασαν “ταβάνι” και δεν το άφησαν ούτε μισό δευτερόλεπτο. Ξεκίνησαν με το Breathe, οπότε τι ακριβώς μπορούσε να πάει στραβά; Κοιτούσα δεξιά, όλοι και όλες χόρευαν ασταμάτητα. Κοιτούσα κι αριστερά, μια από τα ίδια. Εκστασιασμένοι τύποι και τύπισσες γύριζαν μπουκάλια με νερό στον αέρα και σε δρόσιζαν άθελα τους. Μετά έφτιαχναν χορευτικούς κύκλους, που τους μοιράζονταν δίκαια και όμορφα. Ησύχαζαν λίγο μόνο για να πιουν δυο γουλιές μπύρα. Στη συνέχεια το ίδιο, ξανά και ξανά.
Η διαπεραστική λούπα και το φρενήρες breakbeat του Omen συνέχισαν το ισοπεδωτικό σερί. Το No Tourists πήρε την σκυτάλη και εγώ θυμήθηκα κάτι “τσακάλια” που μέσα στην άγνοια τους, μου έλεγαν πως τα “τελευταία των Prodigy δεν πιάνουν μία”. Προσπέρασα αμέσως το “ράπισμα” από το jungle beat του Voodoo People και μπήκα για λίγο σε ένα συναισθηματικό “τριπάκι”, όταν η οθόνη έδειξε μια φιγούρα με μαλλιά που θύμιζαν κέρατα και γλώσσα που κουνιόταν κοροϊδευτικά. Παράλληλα μέσα από τα ηχεία, το Firestarter έβγαζε την αδιαμφισβήτητη “κακία” του. Ένας άψογα ενορχηστρωμένος “φόρος” μνήμης, για τον Keith Flint. Εκείνον τον περίεργο τύπο, που ακόμα και σήμερα που δεν βρίσκεται πια μαζί μας, συνεχίζει να αποτελεί την “ψυχή” του group.
Όχι ότι είχα και καμία αμφιβολία, αλλά οι The Prodigy από την πρώτη στιγμή που πάτησαν στην σκηνή του Release, έπιασαν “ταβάνι”
“Is it fucking Athens or fucking what…!”. Ο Maxim δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του και με το Roadblox ξεκίνησε ακόμα ένα “καταστροφικό” σερί. No Good, Their Law, και μετά Poison. Αυτά έκαναν την “ζημιά” στο μυαλό μου πριν καμιά 25αριά χρόνια και συνεχίζουν. Είμαι σίγουρος πως μοιράζομαι αυτή την ιστορία με πολύ κόσμο που βρέθηκε χθες στην πλατεία Νερού. Ο Maxim προσπαθούσε να μας οργανώσει. “Φτιάξτε κύκλο”, “καθίστε”, μεχρι και να βγάλουν τις μπλούζες είπε στους μπροστινούς. Η αιτία ήταν το Smack My Bitch Up, ίσως η καλύτερη στιγμή του χθεσινού χορευτικού “παραληρήματος”.
Κανείς δεν πίστευε φυσικά τους Prodigy όταν αποχώρησαν από το stage του Release Athens 2023 για πρώτη φορά. Επέστρεψαν γρήγορα με 2 κομμάτια από το “Invaders Must Die”, μάλλον το καλύτερο album μετά το “Fat of the Land”. Το We Live Forever προσωπικά το ένιωσα σαν επιβράβευση για την υπομονή μου. Το κομμάτι είναι σχετικά πρόσφατο αλλά τελείως oldschool, το γουστάρω πάρα πολύ. Μέσα στον χαμό όμως είχα ξεχάσει πως το “Prodigy Experience” δεν είχε ακουστεί καθόλου. Το διαπίστωσα μόνο αφού τελείωσε το “Out of Space”, σβήνοντας και το τελευταίο ψεγάδι, από μία εμφάνιση που θα φύγει απ΄το μυαλό μου μόνο όταν το χάσω.
Πολλοί αναφέρονται στους Prodigy εώς πρωτοπορία. Για να έχουν αυτή την ιδιότητα, θα έπρεπε κάποια μπάντα να ακολουθήσει τα “ίχνη” τους, για να αρχίσει από εκεί που αυτοί σταμάτησαν. Νομίζω λοιπόν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι Prodigy είναι μία κατηγορία από μόνοι τους. Δεν υπάρχει σήμερα και δύσκολα θα υπάρξει κάτι παρόμοιο, κάτι που δεν ισχύει μόνο για την μουσική. Ισχύει και για το “κράμα” των ανθρώπων που τους γουστάρουν.
Ο Maxim προσπαθούσε να μας οργανώσει. “Φτιάξτε κύκλο”, “καθίστε”, μεχρι και να βγάλουν τις μπλούζες είπε στους μπροστινούς
Δεν ξέρω αν θα βρείτε άλλο σχήμα που να μπορεί να φέρει στον ίδιο χώρο μεταλάδες, σκυλάδες, πάνκηδες και ravers, να τους κάνει αρχικά να “ανεχτούν” ο ένας τον άλλο και μετά να τους βλέπει να αντιδρούν στα ίδια ερεθίσματα. Πιστεύω ότι δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για ένα παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο. Όσο για αυτούς που μου έλεγαν ατάκες του τύπου “χωρίς τον Keith αυτοί έχουν πεθάνει, τι να πάω να δω;”, θα τους συμβούλευα να μην τα λένε αυτά παραέξω. Μπορεί να τα ακούσει καμία ψυχή που άφησε 2 κιλά ιδρώτα χθες στην πλατεία Νερού, την ώρα που εκείνοι “στέγνωναν” μέσα σε ένα σαλόνι με “τέρμα” το κλιματιστικό. (Άγγελος Κοντός)
Ωραίοι κι οι Primal Scream αλλά κακά τα ψέματα, ο κόσμος ήρθε στο Release Athens 2023 για να δει τους Prodigy. Όπως κι εγώ άλλωστε. Μάλλον δηλαδή, γιατί μπορεί να υπήρξαν και κάποιοι που να ήρθαν για να ακούσουν το DJ set στην αρχή και μετά να έφυγαν γιατί “σιγά μη δω Prodigy χωρίς τον Κιθ”, και πήγαν κατά Κίθε στο Παλιό Φάληρο να φάνε λουκουμάδες. Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα γι’αυτό που έγινε. Όσοι ήξεραν το περίμεναν και όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν.
Καταρχάς, να πούμε ότι οι The Prodigy έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο, το κοινό τους να αποτελείται από ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων αλλά και ηλικιών, δείγμα του ότι αυτή η μπάντα ακόμη και τριάντα χρόνια μετά όχι απλώς παραμένει relevant, αλλά δείχνει και στους νεότερους how it’s done. Μεταλλάδες, πανκάδες, dance-άδες, φασαίοι, μπουζουκόβιοι και δεν ξέρω-γω-τι-άλλο, όλοι εκεί, μέχρι και άτομο με μπλούζα Ghost είδα, αλλά κάτσε, αυτοί πού κατατάσσονται; Τροφή για σκέψη.
Το κοινό τους αποτελείται από ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων αλλά και ηλικιών, δείγμα του ότι αυτή η μπάντα ακόμη και τριάντα χρόνια μετά όχι απλώς παραμένει relevant, αλλά δείχνει και στους νεότερους how it’s done
Τώρα για την εμφάνισή τους τι να πούμε; Ότι ξεκίνησαν με το “Breathe” και μας έπιασαν απ’ τα μούτρα κατευθείαν; Ότι μπήκε καπάκια το “Omen” απ’ τη δισκάρα “Invaders Must Die” και έγινε ο κακός χαμός; O Maxim σε τρελή φόρμα όπως πάντα αλλά όλα τα λεφτά ήταν, είναι και θα είναι ο Liam Howlett, που και ένα παιδικό keyboard να ακουμπήσει θα βγάλει δεκαπέντε riffs που για κάποιους είναι ολόκληρη η καριέρα τους.
Ναι, ο Keith ήταν ο ένας frontman και τέτοια αλλά και οι Maiden υπήρξαν χωρίς τον Bruce, χωρίς Steve Harris ποτέ. Οπότε καταλήγουμε στο ότι ο Liam Howlett είναι ο Steve Harris των Prodigy. Είναι κρίμα να στεκόμαστε στο θάνατο του Keith Flint και να ακούμε ότι “πάει η μπάντα” και λοιπές σοφιστίες, γιατί η μπάντα είναι ο Liam. Προχωράμε. “No Tourists” για τη συνέχεια, απ’ τον ομώνυμο, φοβερό, δίσκο και καπάκια “Voodoo People”.
Φόρος τιμής στον Πασχάλη Τσαρούχα Keith Flint το visual με τη φιγούρα του κατά τη διάρκεια του “Firestarter” και θα πω ότι χαίρομαι που τα μέρη του Keith σε όλα τα κομμάτια, δεν τραγουδιούνται καθόλου από τον Maxim και μένουν εκτός. Το εκλαμβάνω ως ότι η μπάντα αποδέχεται την απώλεια του μέλους της και προχωράει χωρίς πατέντες και τέτοια. “Roadblox”, “No Good”, “Their Law”, “Poison” για τη συνέχεια του χαμού και “Invaders Must Die” για έξτρα αερόβια και “We Live Forever” για να θυμηθούμε ότι ακόμη κι αν βγήκε το 2018, θα μπορούσε να βρίσκεται το ίδιο άνετα και στο “Prodigy Experience”. Το οποίο τίμησαν στο τέλος με το τεράστιο “Out of Space”.
Είναι κρίμα να στεκόμαστε στο θάνατο του Keith Flint και να ακούμε ότι “πάει η μπάντα” και λοιπές σοφιστίες
Φοβερή βραδιά η χθεσινή αλλά θα παραθέσω και δυο σχόλια έτσι για το καλό. Πρώτον, η διάρκεια του σετ θεωρώ ότι ήταν λίγο μικρή. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θέλουν τρίωρα live αλλά εβδομήντα λεπτά διάρκεια μαζί με το encore, ας πούμε ότι ήταν λίγο. Βάλε ένα δεκαλεπτάκι ακόμα και είσαι κύριος. Ντάξει, φεστιβάλ είναι και και λοιπά αλλά δώσε κάτι παραπάνω. Τέλος πάντων, μικρό το κακό. Το δεύτερο είναι και αυτό που με χάλασε περισσότερο. Τα συνεχόμενα medley από κομμάτι σε κομμάτι. Σαν να φτιάχνεις ένα mixtape με κουπλέ-ρεφρέν και να περνάς παρακάτω για να τα χωρέσεις όλα.
Δηλαδή χάσαμε την εισαγωγή του “Invaders…” όπως και αυτή του “Out of Space” και ίσως κάποια σημεία ακόμα εντός κάποιων κομματιών που τώρα μου διαφεύγουν. Το μεγάλο συν των Prodigy όμως, σε σχέση με άλλες μπάντες γενικά του ηλεκτρονικού ήχου ας πούμε, είναι ότι έχουν και φυσικά όργανα μαζί με τα beats και τα παρελκόμενα. Ακόμη κι αν η μουσική σας βασίζεται στον υπολογιστή, βάλτε φυσικά όργανα μέσα στο σχήμα σας. Κατανοώ ότι ανεβαίνει το μπάτζετ, αλλά ταυτόχρονα ανεβαίνει και το επίπεδο του live και συνολικά της μπάντας. Γιατί οι Prodigy ξέρουν.
Και κάτι τελευταίο, ημέρα φεστιβάλ με ένα DJ set και τρία σχήματα, δεν είναι φεστιβάλ. Κατά τα άλλα, άψογη και η διοργάνωση και τα πάντα. Λίγο τσιμπημένα τα κοκτέιλ αλλά το παραβλέπουμε. Αυτά. Cheers. (Βαγγέλης Τσιμπλάκης)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Breathe
Omen
Light Up the Sky
Climbatize
Everybody in the Place
Voodoo People
Firestarter
Roadblox
No Good
Their Law
Get Your Fight On
Poison
Smack My Bitch Up
Encore:
Take Me to the Hospital
Invaders Must Die
We Live Forever
Out of Space