No matter what the others try and sell you, it is the destination, not the journey.
Η αλήθεια είναι ότι το The Brutalist, το έχω δει αρκετά νωρίτερα, από την ημέρα που επιλέγω να δημοσιοποιήσω το review μου. Και αυτό, γιατί, ήθελα να την δω και δεύτερη φορά, για να έχω εξ’ολοκλήρου μια άποψη. Και το να βλέπεις το Brutalist, είναι ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα σε δοκιμάσει, που θα σε κάνει να εκνευριστείς, να προβληματιστείς όσο ποτέ και θα σε κάνει να απορείς με το ανθρώπινο είδος.
Ο Brady Corbet, μας δίνει ένα οδυνηρό ταξίδι ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου, το οποίο το σκηνοθετεί και το καθοδηγεί με τέχνη και με μπόλικο συναίσθημα. Τα συναισθήματά μας ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ και γινόμαστε ένα, με την “ασφυξία”, την ελπίδα, το αίσθημα της ελευθερίας, την απογοήτευση, την χαρά και τον φόβο που θα περιβάλλουν το ταξίδι του László Tóth του εκπληκτικού Adrien Brody.
Το 1947, ο Ούγγρος αρχιτέκτονας László Tóth, μετά το Ολοκαύτωμα, που απομακρύνει βίαια αυτόν, από την γυναίκα του, Erzsébet (Felicity Jones) και την ανιψιά τους, Zsófia, μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί, τον υποδέχεται, ο ξάδερφος του, Attila (Alessandro Nivola), που του προσφέρει μια στέγη και δουλειά στην επιπλοποιία του.
Στα πλαίσια της εργασίας του εκεί, θα γνωριστεί με τον πλούσιο επιχειρηματία, Harrison van Buren (Guy Pearce) και τον γιο του, Harry (Joe Alwyn). O Harrison εντυπωσιασμένος από το πνεύμα και τις δημιουργίες του László, του αναθέτει την δημιουργία ενός τεράστιου πνευματικού κέντρου, στην μνήμη της μητέρας του. Καταπιασμένος με την δουλειά και με μια ευκαιρία για επιτυχία, ο László θα καταλάβει γρήγορα ότι όλα δεν είναι όπως περιγράφονται στο “Αμερικάνικο Όνειρο”.
Ο Brady Corbet, μας δίνει ένα οδυνηρό ταξίδι, το οποίο το σκηνοθετεί και το καθοδηγεί με τέχνη και συναίσθημα.
Η ταινία του Corbet είναι φιλόδοξη, πολωτική και προσωπική. Ο Corbet την γυρίζει εξ’ολοκλήρου σε VistaVision, κάτι που είχε να γίνει από τα 60s και δεν περιορίζει την διάρκεια της. Το δείχνουν άλλωστε οι 3 ώρες και 20 λεπτά που κρατάει. Αφήνει την ιστορία να ειπωθεί όπως πρέπει, χωρίς να κόψει κάτι. Αυτό, για κάποιους μπορεί να δοκιμάσει την υπομονή τους, ωστόσο στο φινάλε, αυτή επιβραβεύεται.
Τα θέματα που θίγονται σε αυτή είναι πολλά. Το Ολοκαύτωμα και τα ψυχικά και σωματικά τραύματα που άφησε στα θύματα του και στους επιζώντες του. Τον ρατσισμό, την μετανάστευση, την τέχνη, τα φιλόδοξα έργα και την επιτυχία. Όμως στο κέντρο όλης της αφήγησης, βρίσκεται ο László, ένας άνθρωπος, που παλεύει με τα τραύματα του και προσπαθεί να αφήσει το στίγμα του σε μία κοινωνία, που θέλει να τον χρησιμοποιήσει και μετά να τον πετάξει στην άκρη.
H διαδρομή του László δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και ο Ούγγρος παλεύει να αφήσει το καλλιτεχνικό του στίγμα, σε μια Αμερική που δεν είναι όλα αυτά που πρεσβεύει. Και στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ο Adrien Brody σηκώνει αυτό το βάρος της αφήγησης και μας δίνει έναν πληγωμένο από την εξορία και τον πόλεμο ήρωα που παρ’όλα αυτά, προσπαθεί να φτιάξει κάτι από το τίποτα.
Η σχέση του Van Buren με τον László αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ταινίας και θυμίζει πολύ έναν ψυχολογικό πόλεμο.
Η ταινία χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη, περιέχοντας ανάμεσα σε αυτά και ενσωματωμένο διάλειμμα, θυμίζοντας παλιό κλασσικό κινηματογραφικό έπος. Στο πρώτο μέρος, βλέπουμε τον ήρωα μας να παλεύει με την φτώχεια, την εξαθλίωση και με τον ρεαλισμό ότι το “Αμερικάνικο Όνειρο” δεν είναι αυτό που νόμιζε. Στο δεύτερο τον βλέπουμε να φτάνει κοντά στην επιτυχία, μόνο και μόνο να απογοητευτεί συνειδητοποιώντας ότι για να την κρατήσει κανείς, πρέπει να κάνει θυσίες και να χάσει μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό.
Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο Harrison van Buren, που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Guy Pearce. Η σχέση του Van Buren με τον László αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ταινίας και θυμίζει πολύ έναν ψυχολογικό πόλεμο. Ο Van Buren είναι χειριστικός, έξυπνος και βλέπει τον László ως το “χρυσό εισητήριο” του προς την αθανασία, αγοράζοντας και όχι δημιουργώντας την τέχνη. Έχει πάρα πολλά και όμως είναι τόσο γλοιώδης, που θέλει να πάρει τα πάντα από τους πιο αδύναμους.
O χαρακτήρας του Pearce και ο γιος του, Harry, συμβολίζουν αυτούς τους ανθρώπους, που αντί να βοηθήσουν με τα πλούτη τους. στην ανάπτυξη και την δημιουργία, θέλουν να πάρουν. Η ίδια τους η απληστία είναι ο μόνος κινητήριος μοχλός στην ζωή και το είναι τους δίνει την προσωποποίηση που χρειάζεται ο Corbet για να μας δώσει την κατάλληλη περιγραφή μιας αμερικάνικης σκληρότητας. Οι άνθρωποι αυτοί χαρακτηρίζονται ως “οπορτουνιστές” του Αμερικάνικου Ονείρου και της ιδέας του, χρησιμοποιώντας ιδέες όπως την ελευθερία και την λύτρωση στον László για να παίξουν μαζί του το δικό τους παιχνίδι.
Η ταινία μιλάει για τον μετανάστη, τον φόβο του να μην κακοποιηθεί ξανά, μέσα σε ένα πέπλο ελπίδας και μεγάλων ιδεών.
Και σε αυτό το παιχνίδι, προσπαθεί να μπει σφήνα ο χαρακτήρας της Felicity Jones. H Erzsébet, είναι μια τραγική φιγούρα, ταλαιπωρημένη και άρρωστη από τον πόλεμο, που βλέπει πόσο έχει “διαβρωθεί” ο χαρακτήρας του άντρα της, στο κυνήγι της επιτυχίας. Ο γάμος τους, που κάποτε συμβόλιζε την ελπίδα και κάτι το χαρμόσυνο, σε αυτήν την σκοτεινή όψη του πολέμου, πλέον έχει γίνει μία μάχη, για να θυμηθεί ο László ποιος είναι και να μην αφήσει τον Van Buren και την διαφθορά του να τον συνεπάρουν.
Και αυτή η συναισθηματική μάχη της Erzsébet, να κρατήσει την οικογένεια της ενωμένη, από τα σχέδια του λυσσαλέου Van Buren, είναι και το πιο τρομακτικό της κομμάτι. Η υποσκάπτουσα οργή, που κρύβεται στα μάτια του επιχειρηματία, είναι αυτή που σε φοβίζει και σε κάνει να νιώθεις άβολα σε κάθε του σκηνή. Το The Brutalist είναι μια ταινία που μιλάει για τον μετανάστη, τον φόβο του να μην κακοποιηθεί ξανά και τραυματιστεί ψυχικά, μέσα σε ένα ψεύτικο πέπλο ελπίδας και μεγάλων ιδεών.
Ο μπρουταλισμός, το είδος αρχιτεκτονικής δηλαδή που εκπροσωπεί ο πρωταγωνιστής μας (εξ’ου και ο τίτλος), χαρακτηρίζεται από πολλούς που δεν τους αρέσει ως “ωμός, άσχημος και σκληρός”. Ωστόσο είναι ένα στύλ που ευνοεί την απλότητα, την ειλικρίνεια. Σε ένα μπρουταλιστικό κτήριο δεν κρύβεσαι, αφού κατά βάση, είναι ανοιχτό και χωρίς γωνίες. Και αυτό μπορώ να πω ότι γίνεται και στη ταινία. Θες να κρυφτείς από αυτήν την ψυχολογική της βία, την ωμότητα και την ειλικρινή της προσέγγιση σε μια άλλη εποχή και όμως δε μπορείς.
Το The Brutalist είναι καθηλωτικό και ένα τεραστίων διαστάσεων έπος.
Πιστέψτε με, η θέαση του The Brutalist δεν είναι εύκολο θέαμα. Είναι ένα “χαστούκι” στην τότε πραγματικότητα από τον Corbet και στην συνειδητοποίηση ότι όσα διαβάζουμε ιστορικά, δεν είναι για εντυπωσιασμό. Για πολλούς βέβαια, δεν θα είναι εύκολη η θέαση, λόγω της διάρκειας, που ενώ εμένα δεν με επηρέασε, άλλους θα το κάνει και μπορώ να το καταλάβω. Πρέπει να έρθεις προετοιμασμένος να προβληματιστείς, να νιώσεις τη κατάσταση και τον κόσμο της ταινίας, σε όλο του το είναι. Ειδάλλως η ταινία δεν είναι για εσένα.
Σε όλο αυτό το ταξίδι, συμβάλλουν πάνω από όλα η κινηματογράφηση του Corbet και του Lol Crawley, που σε γυρνάει χρόνια πίσω και σου δίνει την αίσθηση του επικού. Το σενάριο του ίδιου και της συζύγου του, Mona Fastvold, που δεν χαρίζεται σε κανέναν χαρακτήρα και ιδιαίτερα στο πρωταγωνιστή μας. Και σε όλα αυτά, συνοδευτικό, η μουσική σύνθεση του Daniel Blumberg. Όλα παίζουν ρόλο στο να γίνει το The Brutalist αυτό το καθηλωτικό και τεραστίου διαστάσεων έπος που είναι.
Όλη την εμπερία μου στο The Brutalist, μπορώ να την χαρακτηρίσω ως μια από τις πιο καθηλωτικές και ωμά αληθινές, που έχω βιώσει σε κινηματογράφο. Με όπλο τις εξαιρετικές του ερμηνείες, την ρεαλιστική απεικόνιση του τότε κόσμου και τα ηχηρά του μηνύματα, αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Δεν είναι τέλεια, αλλά είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι. Ένα αληθινό έπος.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: The Brutalist
Year: 2025
Duration: 202′
Genre: Epic Period, Drama
Director: Brady Corbet
Adrien Brody, Felicity Jones, Guy Pearce, Joe Alwyn, Emma Laird, Alessandro Nivola, Raffey Cassidy, Ariane Labed, Stacy Martin, Isaach de Bankole, Peter Polycarpou, Jonathan Hyde, Michael Epp, Maria Sand, Salvatore Sansone
The Brutalist
Με όπλο τις εξαιρετικές του ερμηνείες, την ρεαλιστική απεικόνιση του τότε κόσμου και τα ηχηρά του μηνύματα, το The Brutalist αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Δεν είναι τέλεια, αλλά είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι. Ένα αληθινό έπος.