The Nosferatu, The Illusion Fades 10/02/2024 @Temple
Σάββατο βραδύ, ο κόσμος άρχισέ να μαζεύεται έξω από το Temple και να σχηματίζεται η χαρακτηριστική ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της συγκρατημένης ανυπομονησίας. O χώρος σχεδόν γέμισε και γύρω στις 9 τα φωτά χαμήλωσαν και υποδεχθήκαμε στη σκηνή τους Έλληνες The Illusion Fades. Θα λέγαμε το ιδανικό ζέσταμα πριν τους The Nosferatu.
The Illusion Fades
Παρά τα έντονα προβλήματα στην ποιότητα του ήχου, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό από το πρώτο τους κιόλας κομμάτι “Dead and Buried” με το πιστό fanbase της μπάντας να κάνει τη διαφορά. Συνέχισαν με ένα αρκετά καλό setlist αποτελούμενο από τα “The Long Journey”, “Full of Fire”, “Fear of Love”, “Frozen”, “Highway 666” και “Dark Rain”.
Οι αρκετά νεαρότερες ηλικίες που είχαν συγκεντρωθεί λόγω των headliners θα σχημάτιζαν μια αρκετά καλύτερη άποψη για την μπάντα αν ο ήχος δεν ήταν μπουκωμένος σε σημείο οριακά να ακούγεται η φώνη, παρόλ’ αυτά η εξαιρετικά δυναμική φωνή του Γιώργου Δέδε άφησε το στίγμα της και κέρδισε την παραδοχή όλων.
Το τελευταίο τους κομμάτι “Valentine” άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και έκανε αρκετούς μαζί με μένα, να το ακούσουμε γυρνώντας σπίτι. Θα πω ειλικρινά πως ζωντανά είναι ακόμη καλύτεροι απο τον δίσκο και ήθελα πολύ να τους δω σε καλύτερες συνθήκες.
The Nosferatu
Γύρω στις 10 και μισή το κοινό τριπλασιάστηκε, η σκηνή διακοσμήθηκε με κεριά και μέσα από τους καπνούς εμφανίστηκαν οι ιστορικοί The Nosferatu. Ένιωσα ρίγη όταν ο ήχος του “Alone” έφτασε στα αυτιά μου, καθώς οι Βρετανοί second-wave-goths μπήκαν κατευθείαν στο θέμα χωρίς εισαγωγές. Ο ήχος βελτιώθηκε αισθητά με την εμφάνιση τους, συνεχίζοντας ωστόσο να σαμποτάρει την απόδοση της μπάντας.
Ακόμη και αν δεν είσαι μεγάλος οπαδός της Goth σκηνής δεν μπορούσες να μην νιώθεις συγκίνηση στη θέα ενος από τα μακροβιότερα και εμπορικά πετυχημένα gothic groups.Μας έδωσαν στο έπακρο τον χαρακτηριστικό τους ήχο που τους καθιέρωσε στον χώρο, ατμοσφαιρικοί, μελωδικοί, δυναμικοί αλλά και μελαγχολικοί.
Μας ταξίδεψαν, από τα χαρούμενα ρυθμικά κομμάτια, με τις καθαρές, έντονες κιθάρες και τα χορωδιακά refrain, στα αργά κι απαισιόδοξα, με την καταχνιά να σκεπάζει τα πάντα, και τη φωνή του Louis DeWray να εκφράζει τον πόνο και τη θλίψη, συνοδεύομενη από τον υπέροχο ήχο του πιάνου.
Οι The Nosferatu πραγματικά ανταποκρίθηκαν ερμηνευτικά στο όνομα τους, κάνοντας το κοινό να τραγουδαει μαζι τους. Κανένας δεν έμεινε ανικανοποίητος καθώς το αρκετά πλήρες setlist αποτελούμενο από τα: “Siren”, Arabian heat, Abominations, Diva, Lament, Inside the Devil, Rise, Crysania, Dark angel. Away, Her heaven, Vampyres cry, Pictures of Betrayal, Close Wicaman και Lucy is Red ικανοποίησαν και τους πιο απαιτητικούς.
To σύντομο διάλλειμα για encore κράτησε όσο ένα τσιγάρο, και οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας άδραξαν την ευκαιρία να βρεθούν πιο κοντά στη σκηνή μέχρι και το τέλος που ήρθε γύρω στις 12. Ο μπασίστας Vlad Janicek δώρισε δύο από τις πένες του πετώντας τες στο κοινό και στο τέλος της συναυλίας πέρασε αρκετή ώρα με το κοινό συζητώντας και βγάζοντας φωτογραφίες. Χαμογελαστοί και φιλικοί έδειξαν πολύ χαρούμενοι να βρίσκονται εδώ.
Μια αρκετά ικανοποιητική συναυλία στο σύνολο με αρκετά οικονομικό εισιτήριο αν αναλογιστεί κανείς και την ιστορικότητα και των δυο συγκροτημάτων.
Απόκοσμη, σκοτεινή, vampyric αλλά πάνω από όλα, pure gothic rock βραδιά.