Καθώς βολευόμουν στη θέση μου για να παρακολουθήσω το «The Trial of the Chicago 7», δεν μπορούσα παρά να κουβαλάω μαζί μου το βαρύ φορτίο της ιστορίας. Την πικρή “ανάμνηση” του βίαιου καλοκαιριού του 1968, όταν οι δρόμοι του Σικάγο έγιναν πεδίο μάχης για την ψυχή της Αμερικής. Η ταινία του Aaron Sorkin δραματοποιεί την περιβόητη δίκη επτά ακτιβιστών. Επτά ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για συνωμοσία και υποκίνηση ταραχών κατά τη διάρκεια του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών. Το φιλμ φτάνει σαν στοιχειωμένος απόηχος από το παρελθόν. Αντηχεί με τα ίδια ερωτήματα δικαιοσύνης, εξουσίας και αντίστασης που κινητοποίησαν τον κόσμο πριν από μισό αιώνα.
Έχουμε μια σχολαστική αναπαράσταση μιας από τις πιο πολιτικά φορτισμένες δίκες στην αμερικανική ιστορία. Ξεκινά με ένα μοντάζ που βάζει τον θεατή στην αναταραχή των τελών της δεκαετίας του 1960. Μια εποχή που ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε φτάσει στο αιματοβαμμένο αποκορύφωμά του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακροβατούσαν στο χείλος της ηθικής κατάρρευσης. Ήταν μια εποχή όπου τα όρια μεταξύ της εσωτερικής ειρήνης και της διεθνούς σύγκρουσης είχαν θολώσει. Ο Sorkin αποτυπώνει αυτή την ασυμφωνία με την ακρίβεια ενός χειρουργού που κόβει το πολιτικό σώμα.
Η ερμηνεία του Sacha Baron Cohen ως Abbie Hoffman ξεχωρίζει, με το ασεβές χιούμορ του να κρύβει μια κοφτερή διάνοια που αναγνωρίζει τον παραλογισμό του να δικάζεται επειδή τόλμησε να απαιτήσει ειρήνη
Βρήκα την απεικόνιση του Sorkin για τους «7 του Σικάγο» -και την επακόλουθη δίκη τους- όχι απλώς μια αφήγηση προκλητικότητας. Είναι μια ισχυρή καταγγελία ενός συστήματος που προσπαθεί απεγνωσμένα να συντρίψει τη διαφωνία. Η δίκη, όπως δείχνει επιδέξια η ταινία, δεν αφορούσε ποτέ τη δικαιοσύνη με οποιαδήποτε πραγματική έννοια. Ήταν ένα θέαμα που σχεδιάστηκε για να εκφοβίσει και να φιμώσει ένα κίνημα. Ένα κίνημα που τόλμησε να αμφισβητήσει την ηθική χρεοκοπία ενός έθνους που διεξάγει έναν άδικο πόλεμο.
Το σενάριο του Sorkin είναι σφιχτό. Γεμάτο με τους χαρακτηριστικούς γρήγορους διαλόγους του. Αλλά είναι οι ερμηνείες που δίνουν ζωή σε αυτό το ιστορικό δράμα. Η ερμηνεία του Sacha Baron Cohen ως Abbie Hoffman ξεχωρίζει, με το ασεβές χιούμορ του να κρύβει μια κοφτερή διάνοια που αναγνωρίζει τον παραλογισμό του να δικάζεται επειδή τόλμησε να απαιτήσει ειρήνη.
Ο Hoffman του Cohen δεν είναι απλώς μια κωμική ανακούφιση αλλά η ενσάρκωση της αντιπολιτισμικής αντίστασης. Ένας άνθρωπος που βλέπει μέσα από την παρωδία της δημοκρατίας και την αποκαλεί με καυστικό πνεύμα. Οι συνομιλίες του με τον Tom Hayden του Eddie Redmayne αναδεικνύουν τις ιδεολογικές εντάσεις στο εσωτερικό του αντιπολεμικού κινήματος. Υπογραμμίζουν επίσης την κοινή δέσμευση για την αμφισβήτηση ενός συστήματος που βασίζεται στη βία και την καταστολή. Kudos και στον Redmayne του οποίου ο χαρακτήρας αντιπροσωπεύει μια πιο “μετριασμένη” έκφανση του ακτιβισμού. Πιο συστημική, ίσως.
Η απεικόνιση του Seale από τον Yahya Abdul-Mateen II είναι μια ισχυρή δήλωση για τη διασταύρωση της φυλής και της πολιτικής καταστολής
Ο Mark Rylance, ως συνήγορος υπεράσπισης William Kunstler, αποδίδει μια ερμηνεία που είναι φλογερή και σπαρακτική. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στα ιδανικά της δικαιοσύνης, βρίσκεται παγιδευμένος σε μια δικαστική αίθουσα που έχει ήδη αποφασίσει για τη μοίρα των πελατών του.
Η ερμηνεία του Rylance αποτυπώνει την απογοήτευση και την ηθική αγανάκτηση ενός δικηγόρου που καταλαβαίνει ότι ο νόμος, στον καπιταλισμό, είναι συχνά ένα όπλο που χρησιμοποιούν οι ισχυροί εναντίον των ανίσχυρων. Στις αντιπαραθέσεις του Kunstler με τον δικαστή Τζούλιους Χόφμαν, τον οποίο υποδύεται με ανατριχιαστική αποστασιοποίηση ο Φρανκ Λανγκέλα, η ταινία αποκαλύπτει τη φάρσα της δίκης. Μιας δίκης όπου η ενοχή θεωρείται δεδομένη και η διαφωνία εξισώνεται με την εγκληματικότητα.
Η ταινία δεν αποφεύγει να απεικονίσει τη βία που ασκήθηκε στους διαδηλωτές. Τόσο στους δρόμους του Σικάγο όσο και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο χαρακτήρας του Bobby Seale, συνιδρυτή του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση των φυλετικών αδικιών που συνέβαιναν παράλληλα με το αντιπολεμικό κίνημα.
Η απεικόνιση του Seale από τον Yahya Abdul-Mateen II είναι μια ισχυρή δήλωση για τη διασταύρωση της φυλής και της πολιτικής καταστολής. Στη σκηνή όπου ο Seale είναι δεμένος και φιμωμένος στην αίθουσα του δικαστηρίου βλέπουμε μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές της ταινίας. Μια οπτική μεταφορά για το πώς το κράτος προσπάθησε να φιμώσει όχι μόνο τις λέξεις, αλλά ολόκληρες κοινότητες. Αργότερα, ο Seale αποκόπηκε από τη δίκη. Το σύστημα χτύπησε ακόμη πιο αδίστακτα σε βάρος του. Τον έκανα παρία και τον πολέμησε.
Η ταινία υπογραμμίζει πώς οι Chicago 7, όπως και η μουσική της εποχής, χρησιμοποίησαν τη δίκη τους ως σκηνή για να ενισχύσουν το μήνυμά τους
Ωστόσο, εκεί όπου The Trial of the Chicago 7 πραγματικά υπερέχει είναι η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η τέχνη και η διαμαρτυρία διαπλέκονται. Ένα θέμα που συντονίζεται βαθιά με την πολιτιστική ιστορία της εποχής. Η ταινία υπογραμμίζει πώς οι Chicago 7 χρησιμοποίησαν τη δίκη τους ως σκηνή για να ενισχύσουν το μήνυμά τους. Μετέτρεψαν αυτό που προοριζόταν να τους καταστρέψει σε πλατφόρμα επανάστασης. Τα καραγκιοζιλίκια του Abbie Hoffman. H θεατρικότητα του Jerry Rubin. H συλλογική άρνηση των κατηγορουμένων να συμμορφωθούν με τους αναμενόμενους κανόνες της δικαστικής ευπρέπειας. Όλα αυτά ήταν πράξεις αντίστασης. Καλλιτεχνικές εκφράσεις προκλητικότητας απέναντι σε ένα σύστημα που ήταν στημένο εναντίον τους.
Ωστόσο, η ταινία του Sorkin λειτουργεί επίσης ως προειδοποιητικό παράδειγμα. Μας υπενθυμίζει ότι ο μηχανισμός καταστολής παραμένει πάντα σε εγρήγορση. Έτοιμος να συντρίψει κάθε σπίθα διαφωνίας. Οι παραλληλισμοί μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και της σημερινής μας εποχής είναι αναπόφευκτοι. Η αντίδραση του κράτους στη διαμαρτυρία έχει αλλάξει ελάχιστα, αν έχει αλλάξει καθόλου. Και ο απόηχος της δίκης μπορεί να ακουστεί στους συνεχιζόμενους αγώνες για δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο.
Η ταινία του Sorkin, όπως και η μουσική που ενέπνευσε τις διαδηλώσεις του 1968, κρατάει έναν καθρέφτη στην κοινωνία
Τελικά, The Trial of the Chicago 7 είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ιστορικό δράμα. Είναι μια ισχυρή υπενθύμιση της διαρκούς δύναμης της αντίστασης και του ρόλου που παίζει η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, σε αυτόν τον αγώνα. Η ταινία του Sorkin, όπως και η μουσική που ενέπνευσε τις διαδηλώσεις του 1968, κρατάει έναν καθρέφτη στην κοινωνία. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τις άβολες αλήθειες για την εξουσία, τη δικαιοσύνη και το κόστος της διαφωνίας. Είναι μια ταινία που μας προκαλεί να θυμηθούμε ότι ο αγώνας κατά της καταπίεσης δεν είναι μόνο μια αμερικανική ιστορία. Είναι η παγκόσμια ιστορία. Μια ιστορία που συνεχίζει να εκτυλίσσεται σε κάθε γωνιά του κόσμου. Εκεί όπου οι άνθρωποι τολμούν να σηκωθούν και να μιλήσουν. Ενάντια στις δυνάμεις που προσπαθούν να τους φιμώσουν.
Και καθώς έπεσαν οι τίτλοι τέλους, βρήκα τον εαυτό μου να αναλογίζεται όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον. Το The Trial of the Chicago 7 ήταν μια στιγμή στην ιστορία, αλλά ο αγώνας που αντιπροσωπεύει είναι διαχρονικός. Είναι μια υπενθύμιση ότι, μπροστά στη συντριπτική δύναμη, η αντίσταση παραμένει όχι μόνο δυνατή, αλλά και αναγκαία.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: The Trial of the Chicago 7
Duration: 129′
Year: 2020
Genre: Drama, Thriller
Director: Aaron Sorkin
Starring: Eddie Redmayne, Alex Sharp, Sacha Baron Cohen
The Trial of the Chicago 7
Τελικά, το The Trial of the Chicago 7 είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ιστορικό δράμα- είναι μια ισχυρή υπενθύμιση της διαρκούς δύναμης της αντίστασης και του ρόλου που παίζει η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, σε αυτόν τον αγώνα.