Το Παρίσι είναι μια πόλη γεμάτη θαύματα, ιστορία και ρομαντισμό. Ωστόσο, κάτω από τους γοητευτικούς της δρόμους και το αρχιτεκτονικό της μεγαλείο, η Πόλη του Φωτός κρύβει μερικές απόκοσμες ιστορίες. Μία από αυτές είναι η ιστορία για το “Εκκλησιαστικό Όργανο της Saint-Sulpice”. Ενός θρύλου, που ξεκινάει πριν από αρκετούς αιώνες. Φωλιασμένη στην καρδιά του Παρισιού, η εκκλησία Saint-Sulpice δεν είναι μόνο ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Επίσης, είναι το σπίτι ενός από τα πιο διάσημα -και πιθανώς στοιχειωμένα- μουσικά όργανα του κόσμου.
Η Saint-Sulpice είναι μια εκπληκτική εκκλησία μπαρόκ που βρίσκεται στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού. Οι πανύψηλοι δίδυμοι πύργοι της και οι μεγαλοπρεπείς εσωτερικοί χώροι της την καθιστούν μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στο Παρίσι, δεύτερη μετά τη διάσημη Notre-Dame. Χτισμένη κατά τη διάρκεια δύο αιώνων, η Saint-Sulpice αποτελεί χώρο θρησκευτικής σημασίας από τον 17ο αιώνα.
Αλλά αυτό που πραγματικά κάνει τη Saint-Sulpice να ξεχωρίζει, εκτός από το αξιοσημείωτο μέγεθος και τον περίπλοκο σχεδιασμό της, είναι το μεγάλο της εκκλησιαστικό όργανο. Το “Εκκλησιαστικό Όργανο της Saint-Sulpice” είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά όργανα με σωλήνες στον κόσμο, αποτελούμενο από περισσότερους από 6.500 σωλήνες. Οι μοναδικοί, αιθέριοι ήχοι του μαγεύουν εδώ και αιώνες, αλλά δεν πιστώνεται όλη η μουσική που παράγει σε ανθρώπινα χέρια.
Το όργανο σχεδιάστηκε από το ξακουστό Γάλλο οργανοποιό, Aristide Cavaillé-Coll, το 1862. Πολύ γρήγορα, το Εκκλησιαστικό Όργανο της Saint-Sulpice έγινε διάσημο για τον επιβλητικό ήχο του. Το έργο του Cavaillé-Coll στο όργανο το ανέδειξε σε θρυλικό. Η φήμη του προσέλκυσε μερικούς από τους μεγαλύτερους οργανοπαίχτες στην ιστορία να παίξουν στη Saint-Sulpice. Όπως ο Charles-Marie Widor, μουσικός που υπηρέτησε στην εκκλησία για πάνω από 60 χρόνια. Υπό τα χέρια του Widor, το όργανο του Saint-Sulpice έγινε συνώνυμο της μεγάλης, σαρωτικής μουσικής που γέμιζε την εκκλησία κατά τη διάρκεια των ακολουθιών.
Επισκέπτες και επιστάτες έχουν αναφέρει ότι άκουσαν αμυδρή μουσική από το Εκκλησιαστικό Όργανο της Saint-Sulpice, όταν η εκκλησία ήταν εντελώς άδεια
Ωστόσο, μαζί με τη φήμη ήρθαν και παράξενα περιστατικά που άρχισαν να υφαίνουν έναν σκοτεινό μύθο γύρω από το όργανο. Κάποιοι λένε ότι το όργανο δεν παίζεται πάντα από ανθρώπινα χέρια. Ψιθυρίζεται ότι, αργά τη νύχτα, μετά το κλείσιμο της εκκλησίας, το εκκλησιαστικό όργανο αρχίζει να παίζει μόνο του. Αλλά κανένας ζωντανός δεν κάθεται στα πλήκτρα. Οι ήχοι που γεμίζουν την εκκλησία κυμαίνονται από απαλές, μελαγχολικές νότες μέχρι μεγάλες, σαρωτικές συμφωνίες που αντηχούν στον άδειο κυρίως ναό, δημιουργώντας μια απόκοσμη εμπειρία για όσους λίγους την έχουν ακούσει.
Ο θρύλος λέει ότι ο οργανίστας είναι ένα φάντασμα. Ίσως κάποιος από τους πολλούς διάσημους μουσικούς που κάποτε έπαιζαν στην εκκλησία και τώρα αρνείται να φύγει. Άλλοι εικάζουν ότι μπορεί να είναι ακόμη και το πνεύμα του ίδιου του Charles-Marie Widor, που εξακολουθεί να έλκεται από το αγαπημένο του όργανο.
Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, επισκέπτες και επιστάτες έχουν αναφέρει ότι άκουσαν αμυδρή μουσική από το εκκλησιαστικό όργανο, όταν η εκκλησία ήταν εντελώς άδεια. Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, εργάτες που έμειναν μέχρι αργά για να καθαρίσουν ή να κάνουν συντήρηση ισχυρίζονται ότι άκουσαν το όργανο να παίζει και έσπευσαν στο πατάρι, μόνο και μόνο για να το βρουν έρημο. Τα πλήκτρα ακίνητα και την εκκλησία να καλύπτεται από μια απόκοσμη σιωπή.
Μια ιδιαίτερα ανατριχιαστική ιστορία προέρχεται από τον Jules. Έναν συνταξιούχο επιστάτη της εκκλησίας που εργαζόταν στη Saint-Sulpice για πάνω από 20 χρόνια. Ο Jules δεν είχε μιλήσει ποτέ του για τα μυστηριώδη γεγονότα της εκκλησίας όσο δούλευε, αλλά όταν συνταξιοδοτήθηκε διηγήθηκε μια αξέχαστη νύχτα.
Η καρδιά μου σταμάτησε. Ήξερα ότι ήμουν μόνος. Η εκκλησία ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε κανένας άλλος μέσα
«Ήταν φθινόπωρο, γύρω στις 10 το βράδυ», θυμάται ο Jules. «Η εκκλησία είχε προ πολλού κλείσει και εγώ τελείωνα τη δουλειά μου. Θυμάμαι ότι ο αέρας ήταν βαρύς, σχεδόν ηλεκτρικός, σαν να ερχόταν καταιγίδα».
Καθώς πήγαινε προς το πίσω μέρος της εκκλησίας, ο Jules άκουσε κάτι αχνό στην αρχή. Ένα χαμηλό, αντηχητικό ήχο, που σταδιακά δυνάμωνε. Ήταν αναμφισβήτητα ο ήχος του εκκλησιαστικού οργάνου, αν και ήταν πολύ αργά για πρόβες ή λειτουργίες.
«Η καρδιά μου σταμάτησε. Ήξερα ότι ήμουν μόνος. Η εκκλησία ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε κανένας άλλος μέσα. Η μουσική, στην αρχή, απαλή και μελαγχολική, άρχισε να διογκώνεται σε μια δυνατή, πένθιμη συμφωνία». Ο Jules ανέβηκε βιαστικά τις σκάλες προς το πατάρι του εκκλησιαστικού οργάνου. Όταν έφτασε, η μουσική σταμάτησε απότομα, σαν κάποιος να την είχε κόψει στη μέση της νότας.
«Δεν ήταν κανείς εκεί. Το όργανο ήταν ακίνητο. Κανείς δε θα μπορούσε να φύγει από το πατάρι χωρίς να περάσει από μπροστά μου». Συγκλονισμένος, ο Jules έφυγε αμέσως από την εκκλησία και αρνήθηκε να επιστρέψει στο πατάρι μόνος του μετά από εκείνη τη νύχτα. «Δεν ξέρω αν ήταν φάντασμα. Αλλά ξέρω τι άκουσα – και δεν ήταν φυσικό».
Η Saint-Sulpice είχε πάντα έναν αέρα μυστηρίου, και όχι μόνο λόγω του οργάνου. Η εκκλησία είναι γνωστή για τη μεγαλοπρεπή αρχιτεκτονική της και τα σημαντικά χαρακτηριστικά της, όπως ο γνόμων, μια αστρονομική συσκευή που προβάλλει το φως του ήλιου στο δάπεδο της εκκλησίας, σηματοδοτώντας το χειμερινό ηλιοστάσιο. Παρουσιάστηκε ακόμα και στον “Κώδικα Ντα Βίντσι”, τραβώντας περισσότερη προσοχή στα μυστικά της.
Για τους σκεπτικιστές, η εξήγηση μπορεί να βρίσκεται στη φυσική ηχώ που γεμίζει τον τεράστιο, άδειο χώρο της εκκλησίας
Αυτή η μυστικιστική ατμόσφαιρα συμβάλλει στους θρύλους που περιβάλλουν το εκκλησιαστικό όργανο. Το αμυδρό φως που φιλτράρεται μέσα από τα τεράστια βιτρό παράθυρα, η ηχηρή σιωπή του κυρίως ναού και η επιβλητική παρουσία του οργάνου, όλα μαζί δημιουργούν μια αύρα που μοιάζει σχεδόν απόκοσμη. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς οι ιστορίες για τη μουσική των φαντασμάτων θα μπορούσαν να βρουν γόνιμο έδαφος εδώ.
Ορισμένοι μάρτυρες έχουν περιγράψει την εμπειρία ως βαθιά ανησυχητική. Ένας άλλος επιστάστης αναφέρει ότι αφού άκουσε το Εκκλησιαστικό Οργάνο της Saint-Sulpice να παίζει, ένιωσε μια παρουσία στον χώρο. Έφυγαν από τη δουλειά τους λίγο αργότερα, μη μπορώντας να αποβάλουν την αίσθηση ότι είχαν συναντήσει κάτι πέρα από τη σφαίρα των ζωντανών.
Το όργανο-φάντασμα του Saint-Sulpice συνεχίζει να ιντριγκάρει και να προκαλεί μυστήριο σε όσους ακούν την ιστορία του. Το αν πρόκειται για προϊόν της ακουστικής, της δύναμης της υποβολής ή για ένα γνήσιο παραφυσικό φαινόμενο, παραμένει μυστήριο. Για τους σκεπτικιστές, η εξήγηση μπορεί να βρίσκεται στη φυσική ηχώ που γεμίζει τον τεράστιο, άδειο χώρο της εκκλησίας, δημιουργώντας ήχους που μοιάζουν με μουσική. Ωστόσο, για τους πιστούς, η ιδέα ότι ένας οργανοπαίχτης-φάντασμα εξακολουθεί να στοιχειώνει το Saint-Sulpice, προσθέτει ένα στρώμα ρομαντισμού και μυστηρίου στην ήδη ιστορική ιστορία αυτού του παρισινού ορόσημου.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στο Παρίσι, επισκεπτόμενοι το Saint-Sulpice, σταματήστε για μια στιγμή στην ακινησία της εκκλησίας. Ακούστε προσεκτικά – μπορεί να ακούσετε τις αχνές νότες της μουσικής να αντηχούν στον αέρα. Μια στοιχειωμένη υπενθύμιση του οργανοπαίχτη-φάντασμα που δεν αναπαύεται ποτέ.
