Myrkur
H Myrkur με το "Folkesange" απέδειξε ότι λίγοι μπορούν να υπηρετήσουν το folk όπως εκείνη.
Τρία χρονιά μετά το συμπαθέστατο “Mareridt” η Myrkur, ή Amalie Bruun αν προτιμάτε, πραγματοποιεί τη δισκογραφική της επιστροφή με τον τρίτο προσωπικό της δίσκο, το “Folkesange“.
Αν και είχα απογοητευτεί τα μάλα από την επίσκεψη της στην χώρα μας, για τις studio δουλείες της, μόνο καλά λόγια έχω να πω.
Έχοντας λοιπόν ακούσει τις προηγούμενες κυκλοφορίες της Myrkur προσεκτικά και ευχάριστα, μπορώ να πω ότι αυτό που άκουσα στο “Folkesange” δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Παρά την καταφανέστατη διαφορετικότητα του συγκριτικά με τους προκατόχους του, η ουσία του ήχου παραμένει ίδια.
Πρόκειται για μία αμιγώς folk κυκλοφορία με πλήρη απουσία ηλεκτρικών οργάνων. Βέβαια, παρότι φαίνεται να αφήνει πίσω τα black metal στοιχεία που ως έναν βαθμό την ανέδειξαν.
Μουσικά, ο δίσκος δε φεύγει από το γενικότερο συνθετικό ύφος που μας έχει συνηθίσει. Ακόμα συναντούμε όλα εκείνα τα σκοτεινά ambient και μέχρι ενός σημείου κινηματογραφικά στοιχεία.
Στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου, η Myrkur είχε δηλώσει ότι υπήρχε χρόνια στο μυαλό της η σκέψη μίας τέτοιας κυκλοφορίας, απόρροια της αγάπης της για τη folk. Ακούγοντας το album, αυτή η τοποθέτηση της επαληθεύεται στο έπακρο.
Δεν είναι μία βεβιασμένη προσπάθεια ώστε να στραφούν τα φώτα προς το μέρος της, αλλά μία ώριμη και συνειδητή προσπάθεια. Το αποτέλεσμα δε, είναι άρτιο, πανέμορφο και κρυστάλλινο.
Την παράσταση κλέβει η φωνή της Myrkur, η οποία στο σύνολο του δίσκου είναι σε πρώτο πλάνο και μεταξύ μας, με αυτήν την ερμηνεία, δε θα γινόταν και αλλιώς. Η ποικιλία, η συνύπαρξη αλλά και η εναλλαγή των διαφόρων μουσικών οργάνων είναι επίσης ένα από τα πολύ δυνατά σημεία του “Folkesange”.
Σαφώς και η βάση πάνω στην οποία επεκτείνεται ο δίσκος είναι folk, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν τον εμποδίζει να μας χαρίζει μπόλικες εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων.
Τα κρουστά καθιστούν ξεκάθαρο το ρόλο τους σε όλη του τη διάρκεια, προσφέροντας αρκετά ενδιαφέροντες ρυθμούς και ήχους. Αυτή βέβαια που είναι εξαιρετική, είναι η επιλογή των έγχορδων, όπως στο “Fagersomen Ros“. Καθώς ο δίσκος προχωρά, παρατηρούμε και μία ευχάριστη κλιμάκωση στο περιεχόμενο του.
Ακόμα και κομμάτια με επαναλαμβανόμενη μελωδία, όπως το “Harpens Kraft“, παίζουν καταλυτικό ρόλο στην ολότητα του δίσκου. Μπορεί να επαναλαμβάνομαι, όμως πράγματι η Bruun είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά και η δυνατότερη στιγμή της είναι στο “House Carpenter“, όπου τα φωνητικά είναι ζεστά, ατμοσφαιρικά και ιδανικά για να αφηγηθούν μία όμορφη ιστορία.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός, δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο και πετυχαίνει με απόλυτη επιτυχία τον σκοπό του. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει έναν folk black metal δίσκο, καλά θα κάνει να τον αποφύγει, αν όμως ψάχνει κάτι στο ύφος της Loreena, των Garmanra ή ακόμα και των Blackmore’s Night, τότε μιλάμε για έναν must have δίσκο.
Κλείνοντας, κράτησα μία εικασία, πρόβλεψη αν θέλετε, ότι η Myrkur δύσκολα θα φύγει από αυτόν τον ήχο, καθώς απέδειξε ότι λίγοι μπορούν να το κάνουν όπως εκείνη.
H Myrkur με το "Folkesange" απέδειξε ότι λίγοι μπορούν να υπηρετήσουν το folk όπως εκείνη.