Δεν υπάρχει πιο δύσκολο «πάντρεμα» κινηματογραφικών ιδιωμάτων από αυτά του τρόμου και της κωμωδίας. Από τη μία τα περισσότερα γίνονται με στόχο την παρωδία (λέγε με Scary Movie) ενώ από την άλλη χάνεται η ισορροπία μεταξύ των δύο στοιχείων. Και για να λειτουργήσουν απόλυτα αυτές οι ταινίες πρέπει να φαίνεται τόσο η αγάπη όσο και η γνώση του δημιουργού. Ευτυχώς αν λέγεσαι Edgar Wright και η ταινία για την οποία μιλάμε είναι το Shaun of The Dead δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι.
Το πρώτο μέρος της Cornetto Trilogy παντρεύει άψογα το ιδίωμα των ταινιών ζόμπι με το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ. Είναι η ταινία που, τουλάχιστον εν Ελλάδι, έκανε αγαπητούς σε πολύ κόσμο τον Simon Pegg και τον Dylan Moran. Και φυσικά είναι γεμάτο από σχολιασμούς της βρετανικής νοοτροπίας και του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Ο Shaun είναι ο απλός καθημερινός άνθρωπος με τη μέτρια-προς-κακή ζωή. Δεν τυγχάνει σεβασμού από κανέναν, η κοπέλα του, Liz, τον παρατά ενώ οι σχέσεις του με τον πατριό του είναι άθλιες. Μόνο του στήριγμα σε αυτή την καθημερινότητα ο καλύτερός του φίλος και συγκάτοικός του, Ed. Οι δυό τους θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν μια βαρετή ζωή η οποία θα γίνει ενδιαφέρουσα για τους λάθος λόγους. Οι νεκροί θα ξεκινήσουν να περπατούν τη Γη με πείνα για σάρκα και η παμπ που πάντα αποτελούσε καταφύγιο για τους δύο τους, θα αποτελέσει κυριολεκτικό καταφύγιο. Και μαζί τους θα βρεθούν τόσο η Liz όσο και οι ενοχλητικοί φίλοι της.
Αν το Dawn of The Dead αποτέλεσε το πλάγιο σχόλιο για τον άμυαλο υπερκαταναλωτισμό, τότε το Shaun of The Dead ήρθε παιχνιδιάρικα να βάλει μια υποσημείωση. Δεν το ενδιαφέρει να πει κάποιο βαρυσήμαντο πολιτικό μήνυμα, αν και τελικά στο τέλος δεν κρατιέται και το λέει. Μέχρι τότε, όμως, θα μιλήσει περισσότερο για την ανάγκη των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων, το διάλογο και την αγάπη, χωρίς να βυθιστεί σε μελοδράματα. Έχει δικό του, θρασύ λεξιλόγιο, δε χρειάζεται δάνεια.
Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως στερείται δανείων. Αντιθέτως, ο Wright φυτεύει σε όλη την ταινία αναφορές οι οποίες δείχνουν τα δημιουργικά του εφαλτήρια. Από τις ευθείες αναφορές στην τριλογία του George Romero και τις ταινίες του Lucio Fulci μέχρι την κριτική σε μουσική. Όμως αυτά δε γίνονται με επιδειξιομανές κλείσιμο του ματιού. Είναι εκεί για να συμπληρώσουν τη γενική εικόνα για τους λάτρεις ως μικρές πινελιές που «μετράνε».
Και εν τέλει αυτό αποτελεί ένα παραπάνω πειστήριο σχετικά με το γιατί η συγκεκριμένη ταινία πετυχαίνει. Γιατί ο Wright ναι μεν έχει αναλύσει υπέροχα όλον τον κινηματογράφο με απέθαντους αλλά δε στηρίζεται πάνω στους άλλους. Χτίζει το δικό του σύμπαν πάνω στις διδαχές τους. Δεν τον ενδιαφέρει η παρωδία αλλά η εκ νέου χρήση αυτών των αναφορών ως ενδείξεις αγάπης προς αυτές. Και εν τέλει η δημιουργικότητα του χτίζει ένα φιλμικό οικοδόμημα το οποίο καταλήγει εντελώς sui generis.
Ούτε βλάσφημο αλλά ούτε και κοροϊδευτικό. Ένα γνήσια χιουμοριστικό μεν, απόλυτα ερωτικό δε γράμμα στους απέθαντους και τα φιλμ που σνομπάρονταν ως «κατώτερα» στο παρελθόν. Ειδικά όταν μιλάμε για την περίπτωση της Βρετανίας και την απαγόρευση τέτοιων ταινιών επί Θάτσερ ως Video Nasties, όπως και να το κάνουμε, είναι μεγάλη υπόθεση.
Μπορεί να μην έχει ευθεία σχέση με τον τρόμο όπως οι δύο προηγούμενες προβολές και να είναι πιο χιουμοριστική. Όμως η συγκεκριμένη ταινία επάξια κερδίζει τη θέση της σε κάθε φεστιβάλ που αγαπά τον τρόμο. Και αυτό και μόνο δικαιώνει την παρουσία του στο Horror Things. Γλεντήστε ελεύθερα.