Release Athens 2024: Judas Priest, Bruce Dickinson, Accept, Saturday Night Satan, 18/07/2024 @ Πλατεία Νερού
Η προτελευταία μέρα του φετινού Release Athens Festival ξεκίνησε από νωρίς το μεσημέρι της Κυριακής. Στις δύο εισόδους της Πλατεία Νερού, ο κόσμος μαζεύτηκε πολλές ώρες νωρίτερα. Αδημονώντας να ανοίξουν οι πόρτες κάτω από τον καυτό ήλιο, για να δουν το δυνατό line up με Saturday Night Satan, Accept, τον Bruce τον Dickinson και τους Judas Priest! (Ελευθερία)
Αργύρης Δρόκαλος
Συντάκτης
Ελευθερία Μαυροκεφάλου
Συντάκτης
Μιλάμε για θρύλους της μουσικής αυτής, που θα τους βλέπαμε μπροστά μας σα θηρία της σκηνής αλλά και σαν παιδιά που μόνο αυτό τους δίνει ζωή.
Θα ξεφτυλλίσουν πάλι όλους τους ξερόλες, που ενώ θα μπορούσαν να είναι οι παππούδες τους, θα πουν γραφικότητες. Π.χ., “ναι αλλά δεν αντέχει να βγάλει φωνή ο Rob” (Rob Halford, 73 ετών, νικητής καρκίνου), “ο Dickinson δεν έχει έκταση πλέον” (Bruce Dickinson, 65 ετών, νικητής καρκίνου) και “ναι αλλά ο Mark (Mark Tornillo, 70 ετών) δεν είναι Udo” (Udo Dirkschneider, 72 ετών). Αλλά πάμε να δούμε τι έγινε ακριβώς σε μια ιστορική heavy metal μέρα στην Πλατεία Νερού. (Αργύρης)
Στην πυρακτομένη από τη ζέστη Πλατεία Νερού, το δύσκολο ρόλο να ανοίξουν την ημέρα, είχαν οι Saturday Night Satan. Κλισέ ατάκα μεν, ίσχυε στο έπακρο δε.
Ο πρώτος τους δίσκος, All Things Black, για εμένα είναι στις ψηλότερες θέσεις στη λίστα μου για το 2024. Μπήκαν με το ενδεικτικό για το ύφος τους Rule With Fire. Ακολούθησαν τα Lurking In The Shadows και All this Black, με τις ρεφρενάρες τους, που σαν στοιχείο αποτελούν και γενικό χαρακτηριστικό τους.
Το Devil in Disguise, το ίσως αγαπημένο από το δίσκο τους, έκλεισε την εμφάνισή τους. Και καλά θα κάνουν όσοι τους πρόλαβαν, όσοι δεν τους πρόλαβαν και όσοι τυχόν διαβάζουν αυτές τις γραμμές, να δώσουν χρόνο στους Saturday Night Satan, γιατί το αξίζουν. (Αργύρης)
Ακμαίοι, δυναμικοί, μας άφησαν με πολύ καλές εντυπώσεις. Τη μισή ώρα, που είχαν στη διάθεσή τους, την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο και μας έδωσαν ένα πολύ ωραίο δείγμα της δουλειάς τους! (Ελευθερία)
Τόσο κόσμο όσο είχε η Πλατεία Νερού την Κυριακή, και από τόσο νωρίς, είχα ίσως να δω από τους Slipknot το 2022! Γι’ αυτό, μόλις ανέβηκαν οι Accept στην σκηνή του Release, όλοι έφυγαν από την όποια σκιά και γέμισαν την καυτή Πλατεία.
Το σκηνικό έτοιμο, αυτοί στις θέσεις τους, και όλοι εμείς μαγεμένοι όσο διήρκησε η εμφάνισή τους. Με τα The Reckoning και Humanoid ξεκίνησαν, για να συνεχίσουν αμέσως μετά με το Restless And Wild. (Ελευθερία)
Όποια θέματα υπήρχαν με τον ήχο λύθηκαν, και τα Straight Up Jack και Princess Of The Dawn με βρίσκουν να βλέπω από άκρη σε άκρη τον κόσμο να τραγουδάει. Αλλά, κυρίως να χαμολάει. Προτρέχω να πω ότι αυτό ίσχυε όλο το βράδυ.
Οι Accept είναι μασίφ, ο Mark Tornillo αποδίδει εξαιρετικά, ο Wolf Hoffman είναι τετραπέρατος, και όποτε ανεβαίνει στα μόνιτορ, δίνει τον τόνο.
Στο Metalheart είχαμε ομορφιές με sing alongs, και όσο πηγαίναμε προς το τέλος με Fast Αs Α Shark, ανεβαινε η ένταση για να κορυφωθεί στο Balls to the Wall.
Οι Accept έδειξαν πως γίνεται να κάνεις ένα επαγγελματικό live να έχει ψυχή και συναίσθημα. Δουλεμένοι και έμπειροι, με “χορευτικά” στην σκηνή, έφτασαν να έχουν τέσσερις κιθάρες. Φυσικά, αφού ανέβηκε ο Andy Sneap! Η επικοινωνία με το κοινό και το σωστά δομημένο setlist, αδιαμφισβήτητα. Τι άλλο να ζητήσεις; Τίποτα. Εκτός από το να έρχονται κάθε χρόνο. (Aργύρης)
Ένα ξεσηκωτικό ταξίδι στο χρόνο, που πραγματικά δεν ήθελες να τελειώσει. Και πώς να θες; Όταν ακόμα και στο φινάλε, η ένταση και το πάθος ήταν αμείωτο!
Μοναδικοί, αξεπέραστοι, και ίσως (;) να θέλαμε περισσότερο χρόνο από τους Accept και τον Wolf Hoffman σε αυτήν τη μέρα! Ή για να συμφωνήσω καλύτερα με τον Αργύρη, θέλουμε περισσότερο, κάθε χρόνο! (Ελευθερία)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Accept (OW) | Facebook | Instagram | Spotify | YouTube | TikTok | Apple Music
Μετά το σαρωτικό πέρασμα των Accept, σειρά είχε ο ένας και μοναδικός Bruce Dickinson! Δύο χρόνια μετά τη στάση των Iron Maiden στο ΟΑΚΑ, η Αθήνα αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό της σόλο περιοδείας του, με τίτλο The Mandrake Project Tour! (Ελευθερία)
Εδώ έχουμε αντικειμενικότατα μια αδιανόητη εμφάνιση, από τις καλύτερες του στο ελληνικό έδαφος (συμπεριλαμβανομένων solo και Iron Maiden). Έτσι, διέλυσε οποιαδήποτε χαζοκουβέντα γι’αυτόν, έχοντας κάνει escalate από την προπέρσινη εμφάνιση των Iron Maiden.
Ο Bruce δείχνει από τις πρώτες νότες ότι είναι σε τρομερή φόρμα. Η μπάντα του δεμένη, πατώντας μαζί και ο καθένας ξεχωριστά με άνεση και δύναμη. Παιχταράς Dave Moreno στα τύμπανα, πολυεργαλείο Maesrto Mistheria στα πλήκτρα, θεάρα και άχαστη Tanya O’Callaghan στο μπάσο, Chris Declercq και Philip Naslund στις κιθάρες. Όλοι έμπειροι, έβγαζαν ότι γούσταραν να είναι μαζί και να το ζουν αυτό.
Εισαγωγή με ανακοίνωση πέρι “εξωγήινων”, με το Accident of Birth και με το μαγικό εκατέρωθεν καλωσόρισμα που προσφέρει το κομμάτι. “Welcome home, it’s been too long we missed you”. Δεν υπάρχει καπνός στον αέρα για το τι θα ακολουθήσει, για την αγάπη από και προς το κοινό, ούτε από καπνογόνα!
Laughing in the Hiding Bush, Tears of the Dragon και Chemical Wedding, ανάμεσα σε άλλα κομμάτια, με το μπάσο, τις κιθάρες και τα πλήκτρα να απογειώνουν κάθε στιγμή
Abduction από το πολύ καλό άλμπουμ Tyranny of Souls και η ένταση γενικά να ανεβαίνει. Ο ήχος, όπως και στους Accept, μπουκώνει λίγο και αφήνει πίσω τη φωνή. Όμως, ο Dickinson είναι παντού και ασταμάτητος. Ανεβαίνει στις σκαλωσιές λες και είναι ο Vedder το 1992. Τρέχει πέρα δόθε χορεύοντας, έχει το κόσμο μαζί του με μισή του κίνηση, με μισό “Scream for me Greece/Athens”.
Laughing In The Hiding Bush και καινούριο Afterglow Οf Ragnarok, με αναγγελίες για καταστροφή και επανέναρξη του κόσμου και εικόνες αποκάλυψης με καμμένες μεγαλουπόλεις. Ωραιότατο.
Προλογίζει με μια ιστορία από το πρόσφατο Hellfest το Tears of the Dragon και η αδιανόητα συγκινητική ερμηνεία του λιώνει κάθε παρευρισκόμενο. Μας συντρίβει κάθε σκιά στο κεφάλι που μπορεί να είχε απομείνει περί απόδοσης και attitude. Ο κόσμος συμμετέχει φανταστικά σε ένα highlight του Bruce που προσωπικά θα θυμάμαι για πάντα.
Chemical Wedding, με τη συγκίνηση να βαράει κόκκινο, για να έρθει το Rain On The Graves, ώστε να πάρουμε μια ανάσα. Αλλά μάλλον όχι, γιατί πραγματικά ο κόσμος είχε ζεσταθεί τόσο που φάνηκε να γουστάρει πολύ περισσότερο το κομμάτι από όσο νόμιζα.
Ανάσα δεν έπαιρνε ούτε ο Dickinson, που κάρφωνε ψιλές και κραυγές. Τον έβλεπες σε κάθε κενό ή παύση να γυρίζει πίσω, να κάθεται για νερό και ανάσες. Μια οικονομία δυνάμεων που με εμπειρία τον κάνει να αποδίδει σε αυτό το level για δεκαετίες. (Αργύρης)
Με ένα φανταστικό setlist, ο Bruce Dickinson κάλυψε τα πάντα, με μια μικρή έμφαση στους δυο δίσκους που έχουν γράψει ιστορία στο heavy metal
Νομίζαμε ότι τα είδαμε όλα έως τότε και ο Dickinson λέει ότι χαίρεται που κλείνει το tour στην Ελλάδα. Τότε, πάει πίσω και παίρνει μια περικεφαλαία από το Μοναστηράκι! Τη φοράει και η μπάντα ξεκινάει μανιασμένα να παίζει το βασικό θέμα του Alexander the Great! Πρώτη φορά στην Ελλάδα!
Το μπάσο, οι κιθάρες και τα πλήκτρα απογείωναν κάθε στιγμή. Τα τύμπανα, επίσης, ήταν παρόντα κάθε στιγμή. Ακόμα και εκεί που το setlist δε μας κρατούσε τόσο το ενδιαφέρον. Book of Thel, The Alchemist και Darkside of Aquarius, με τον Dickinson να συνεχίζει να τρέχει, να απολαμβάνει και να μας παθιάζει. (Ελευθερία)
Ταυτόχρονα, ο Αργύρης βάζει στοίχημα με τον κολλητό του, αν θα κλείσει με The Tower ή με Road Τo Ηell! Κλείνει με Road Τo Hell. Κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα. Έτσι κι αλλιώς όλοι εκεί θα πάμε.
Επίσης, πρώτη φορά τραγουδάει το ρεφρέν με full band στην Ελλάδα. Το αφήνει στον κόσμο, αυτός τα έχει χαμένα και λέει ότι να’ναι! Ο Bruce το μαζεύει και κρατάει μαγικά την τελευταία νότα κάνα λεπτό! Πανικός είναι η μόνη λέξη που περιγράφει επαρκώς τι συνέβη, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
22:30, τα φώτα σβήνουν, και οι Judas Priest εμφανίστηκαν μπροστά μας υπό τους ήχους του War Pigs και του Invincible Shield Anthem.
Έχοντας ήδη στρώσει κατάλληλα το έδαφος, το Panic Attack ήρθε νωρίς-νωρίς να μας τρελάνει! Ο Rob Halford, οπως και όλα τα μέλη της μπάντας, άψογοι. Αν και ο ήχος έκανε και εδώ τα δικά του ανά στιγμές. You’ve Got Another Thing Comin’, Rapid Fire και Breaking the Law, φυσικά, έδωσαν χώρο στις κιθάρες να λάμψουν και σε εμάς να εκστασιαστούμε εντελώς. (Ελευθερία)
Ο Rob φαίνεται από την αρχή ότι ήταν σαν κουρασμένος και με πίεση, ώστε να αποδόσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Το outfit δε βοηθούσε σε αυτό, αλλά αυτός είναι. Πίσω δεν έκανε ποτέ και σε τίποτα και δεν θα κάνει ποτέ. Είτε αυτό είναι να δίνει την ψυχή του και κάθε σπιθαμή ενέργειας του σε φωνή και παρουσία. Είτε να είναι απλά αυτός που είναι.
The Green Manalishi λίγο πριν το Painkiller. Περιττά τα λόγια για το τι συνέβη! Ήταν μόνο η αρχή για την ηχηρή συνέχεια αυτής της εμφάνισης σε Αθηναϊκό χώρο. Ένταση, φωνές και συναισθήματα, όλα μαζί πλανιόντουσαν στον αέρα και γίνονταν ένα.
Τα χαμόγελα, το τραγούδι και κυρίως τα λαμπερά πρόσωπα που χαιρόντουσαν κάθε δευτερόλεπτο υπάρξης κοντά στους ήρωες τους αντισταθμίζει κάθε έλλειψη mosh pit και wall of death
Και κάπως έτσι, κουρασμένοι αλλά απτόητοι, μπήκαμε δυστυχώς στην τελική ευθεία πριν το φινάλε. The Hellion, Εlectric Eye, μας έβαλαν μπρος για τα καλά, και όλο αυτό για να ακολουθήσει το Hell Bent for Leather. Άψογο, χωρίς φανφάρες και πολλά. Μόνο απεριόριστο ταλέντο και λάμψη, από μία μπάντα και έναν frontman, που στους 35 βαθμούς επιλέγει δερμάτινη αμφίεση με σημαντικό βάρος, για να είναι άνετος και να αποδώσει όπως πρέπει! (Ελευθερία)
Και Living After Midnight για το τέλος! Τέλος για μια εξαιρετική ακόμα παρουσία των Judas Priest στη χώρα μας. Γιατί τέλος δε θα έρθει ποτέ για τους Judas Priest.
Βλέποντας από λίγο πιο πίσω τους Judas Priest, αντιλήφθηκα ότι ο όγκος μικρών παιδιών με γονείς ήταν ο μεγαλύτερος που έχω δει προσωπικά στο Release. Λογικό θα πει κάποιος αν αναλογιστεί το μέσο όρο ηλικίας αλλά και τις πολλαπλές γενιές που εκπροσωπούνταν στο κοινό. Τα χαμόγελα, το τραγούδι και κυρίως τα λαμπερά πρόσωπα που χαιρόντουσαν κάθε δευτερόλεπτο υπάρξης κοντά στους ήρωες τους αντισταθμίζει κάθε έλλειψη mosh pit και wall of death.
Σαν κατακλείδα, ιστορικές βραδιές προκύπτουν από το πόσο τις θυμάται και ανατρέχει σε αυτές ο κόσμος μετά από χρόνια. Αν προέβλεπα, λοιπόν, ζήσαμε μια από αυτές, από όλες τις απόψεις. (Αργύρης)