Το “Otra“, το νέο άλμπουμ των In the Woods…, δεν είναι απλώς ένα ακόμη κεφάλαιο στην πορεία των Νορβηγών. Είναι μια επιστροφή στην έννοια της μπάντας ως συλλογικό σώμα και μια στροφή προς έναν πιο κλασικό metal ήχο, δίχως να χάνεται το μελαγχολικό αποτύπωμα που χαρακτήρισε κάθε τους περίοδο. Μιλώντας στο Invisible Oranges, ο κιθαρίστας Kare Andre Sletteberg μίλησε για όσα ορίζουν τη νέα εποχή των In the Woods…—και δεν έχουν να κάνουν μόνο με riffs.
Μιλώντας για την αλλαγή φωνής και η αποχώρηση του James Fogerty, παραδέχτηκε ότι έφερε κάτι παραπάνω από νέο ήχο: άλλαξαν την ίδια τη δυναμική της μπάντας. «Με τον James, δεν θέλω να ακουστεί άσχημο, αλλά ήταν control freak. Δεν υπήρχε περιθώριο να αλλάξεις κάτι. Τώρα, με τον Bernt, όλοι γράφουμε μαζί», λέει ο Sletteberg. «Προσθέτουμε κιθάρες για να ταιριάζουν με τις μελωδίες του, αλλάζουμε δομές, και πάνω απ’ όλα περνάμε καλά. Είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία». Αυτή η μετάβαση είχε και πρακτικά πλεονεκτήματα: «Όλοι μένουμε σε απόσταση 15 χιλιομέτρων. Είναι φυσικό να δουλεύουμε μαζί».
In the Woods… φέρνουν power metal φωνή, υπαρξιακές απορίες και ριφς βγαλμένα απ’ την καρδιά των 80s
Ο Fjellestad δεν είναι η φωνή που θα περίμενε κανείς για ένα συγκρότημα σαν τους In the Woods…—κι όμως, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονταν. «Έχει τρομερή έκταση και ένα βαθύ μπάσο που δένει απίστευτα με τη μουσική», εξηγεί ο Sletteberg. «Φέρνει μια συναισθηματική ποικιλία. Έχει τα όμορφα, ήρεμα σημεία, αλλά και τα βάναυσα. Χτίζουμε τα τραγούδια πάνω του, ειδικά τα μεγάλα ρεφρέν. Όταν έχεις τέτοια φωνή, πρέπει να την αξιοποιήσεις». Όσο για τις επιρροές; Παρά τα έντονα στοιχεία doom και goth, πίσω από την κιθαριστική γραφή βρίσκεται η καρδιά της παλιάς σχολής: «Με επηρέασαν τα 80s, το κλασικό ροκ. Δεν είμαι τεχνικός κιθαρίστας, αλλά αυτό το συναίσθημα, αυτή η ταχύτητα και η ένταση του παλιού heavy metal, είναι κομμάτι μου».
Σε έναν δίσκο γεμάτο συναισθηματικά ξεσπάσματα, το “Let Me Sing” ξεχωρίζει για τη θεματική του: μια αμφιβολία προς τον Θεό μέσα από την προσωπική εμπειρία. «Το σκεφτήκαμε πολύ αν έπρεπε να μιλήσουμε για θρησκεία», λέει ο Sletteberg. «Είναι ευαίσθητο θέμα, αλλά τελικά είναι μια ιστορία. Όχι δήλωση. Μιλάει για ανθρώπους που νιώθουν ότι έχουν αδικηθεί, που συνεχίζουν να πιστεύουν, αλλά δεν ξέρουν αν αυτό τους λυτρώνει ή απλώς καλύπτει το πρόβλημα». Και αυτή είναι η διαφορά: δεν πρόκειται για κήρυγμα, αλλά για εσωτερικό διάλογο. «Όλοι λένε για έναν Θεό. Αλλά πού είναι; Αν υπάρχει, γιατί επιτρέπει το κακό;»