Μέσα στις ατέρμονες κουβέντες γύρω από κινηματογραφικά θέσφατα, τα ιερά και όσια lore ταινιών της ποπ κουλτούρας κ.ο.κ., εκείνα που ξεχωρίζουν σχεδόν πάντοτε είναι τα διάφορα τέρατα που έχουν παρελάσει κατά καιρούς από τις οθόνες μας. Το πιο ιδιαίτερο απ’ όλα είναι φυσικά το Alien. Ένα αποκύημα της φαντασίας του H.R Giger, του Ελβετού καλλιτέχνη που οπτικοποίησε το σωματικό τρόμο όσο λίγοι. Το παράσιτο που ψάχνει έναν ξενιστή για να γεννήσει τον “τέλειο οργανισμό”. Tο ξεχωριστό μωρό του Giger, θα έφερνε στη μεγάλη οθόνη ο Ridley Scott, στη δεύτερη μόλις ταινία του. Πίσω, στο 1979 και το πλέον αξεπέραστο “Alien“,
Παρμένο από το σενάριο των Dan O’Bannon και Ronald Shusett, η ταινία επρόκειτο να στήσει ένα πολύ ιδιαίτερο franchise. Να κάνει την πρωταγωνίστρια Sigourney Weaver ως την απόλυτη ηρωίδα – επιζήσασα σε τρεις ακόμα συνέχειες. Στη συνέχεια, δυστυχώς, διασταυρώθηκε με το έτερο μεγάλο τέρας της δεκαετίας του ‘80, τον Predator. Ενώ λίγο αργότερα ο Ridley Scott ξανά γύρισε για να χτίσει το μύθο πίσω από το τέρας με τα films “Prometheus“ και “Alien: Covenant“.
Κοινή συνισταμένη όλων των ταινιών Alien μέχρι σήμερα: Καμία δεν μοιάζει με την άλλη. Ειδικά οι τέσσερις πρώτες – αλλά και τα prequels του Scott – είναι ταινίες σκηνοθετών και όχι ταινίες βγαλμένες από κάποια εταιρική επιτροπη στούντιο. Κι αν πέρασαν δημιουργοί: Ridley Scott, James Cameron, David Fincher που δεινοπάθησε, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και ο Jean – Pierre Jeunet (ναι, ο σκηνοθέτης της Αμελί).
To "Alien: Romulis" θα σταθεί κάπου στη μέση της μεγάλης λίστας με τις ταινίες του franchise
Οπότε, κι έπειτα από τη γκρίνια για το “Covenant” και τα υπαρξιακά ερωτήματα που (παρα)έβαλε ο Scott στα δύο του prequels, έκατσε στην καρέκλα του παραγωγού κι έδωσε τα ηνία στον Fede Alvarez. Ο Ουρουγουανός είχε ήδη πειραματιστεί με το remake του “Evil Dead“, αλλά και το “Don’t Breathe“. Πιστός στο ιδίωμα του τρόμου, με δύο – τρία τίμια θρίλερ, χωρίς ωστόσο κάποιο σπουδαίο αποτύπωμα. Όπερ και εγένετο, “Alien: Romulus“.
Μία ταινία σφηνωμένη ανάμεσα στα πρώτα δύο “Alien”, μας δίνει υπόσχεση για επιστροφή στις ρίζες. Μία καθως φαίνεται πάγια τακτική των τελευταίων, “legacy sequels”, οι αναφορές στα προηγούμενα φιλμ. To τσίγκλημα στις αναμνήσεις, αλλ’ εντέλει με κενό περιεχόμενο. Κι εδώ, o Alvarez παραγεμίζει την ταινία με πολλές μικρές και μεγάλες πάσες στις στιγμές που μας έκαναν να αγαπήσουμε τα “Alien”. Από ατάκες, σε ρούχα, γκάτζετ μέχρι νεκρανάσταση ηθοποιών που δεν είναι πια μαζί μας μέσω της CGI μαγείας. Σαν επίσκεψη σε κάποιο λούνα παρκ, οι αναμνήσεις έχουν την πλάκα τους την πρώτη, δεύτερη άντε τρίτη φορά που τις συναντάς. Τη νιοστή, κάπου νιώθεις γκώσιμο.
Το στόρι: Ένα νεαρό κορίτσι, η Rain (Cailee Spaeny) μαζί με το πιστό της ανδροειδές Andy (David Jonsson) προσπαθεί να γλιτώσει από τη διαβόητη Εταιρεία (Weyland – Yutani) για μια καλύτερη ζωή. Συναντά τον πρώην φίλο της, Tyler (Archie Renaux), την έγκυο αδερφή του, Kay (Isabella Merced), τον ξάδερφο του Bjorn (Spike Fearn) και την υιοθετημένη αδερφή του τελευταίου, Navarro (Aileen Wu). Μαζί, σκαρφίζονται ένα πλάνο να κλέψουν τους κρυοθαλάμους από έναν εγκαταλελειμμένο σταθμό της Εταιρείας ούτως ώστε να δραπετεύσουν στον μακρινό – ηλιόλουστο πλανήτη Yvaga.
Το πρόβλημα με το "Alien: Romulus" είναι ότι θυμίζει έντονα ένα ανάκατο “best-of” δίσκο μιας μπάντας που ξέρεις και αγαπάς
Ο εν λόγω σταθμός, ονόματι Renaissance, χωρίζεται σε δύο τομείς, το Remus/Romulus. Επίσης, είναι εγκαταλελειμμένος λόγω της επαφής με το γνωστό πλάσμα, οπότε τα πράγματα δε θ’ αργήσουν να πάνε πολύ στραβά για το ετερόκλητο παρεάκι μας.
Κι από εδώ αρχίζει το πρόβλημα με το “Romulus”. Είναι μία ταινία που στέκεται αρκετά καλά, αλλά θυμίζει έντονα ένα ανάκατο “best-of” δίσκο μιας μπάντας που ξέρεις και αγαπάς. Είναι ένα καλό υποκατάστατο, βάζοντας στο μπλέντερ αναφορές από όλα τα προηγούμενα φιλμ. Και παρόλο που οι περισσότερες είναι κάπως καλά βαλμένες, μερικές είναι εξόφθαλμα ενοχλητικές και δεν παύουν να στερούν από τη μοναδικότητα της ταινίας παρά να της προσφέρουν κάτι. Ώρες-ώρες θυμίζει μια μεγάλη παιδική χαρά με ατάκτως βαλμένες φιγούρες που συνδυάζονται για να βγάλουν κάποιο αποτέλεσμα. Σε σημεία πετυχαίνει, ορισμένα design δε, είναι αρκετά πιστά στο ύφος όλου του franchise. Ακόμα και αυτά, όμως, αδυνατούν να κάνουν τη διαφορά.
“Μα η ταινία πάει πολύ καλά στο box office και σπάει ρεκόρ”. Όπως προείπα, δεν είναι ταινία που θα εκνευρίσει τους φαν, θα τους δώσει όμως μάλλον άνευρες συγκρίσεις με τα πρωτότυπα. Σίγουρα δε θα πατώσει, αλλά δε θα μπει και στην κορυφή. Το πιο πιθανό είναι να σταθεί κάπου στη μέση της μεγάλης λίστας με τις ταινίες “Alien”. Διαθέτει, για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πινελιές.
Η πορεία πάντως δείχνει ότι θα αρμέξουμε το πλάσμα μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει εκείνο μακριά από εμάς
Για παράδειγμα, είναι εμφανές ότι ο σκηνοθέτης ασχολήθηκε με το πολύ σπουδαίο βιντεοπαιχνίδι Alien: Isolation, έχει ξεσηκώσει και από εκεί την ατμόσφαιρα και μερικώς την αισθητική του (που βασίστηκε στο πρώτο Alien βέβαια), αλλά δε μου βγαίνει από το μυαλό ότι βάσισε την πρωταγωνίστριά του σε κάποιο άλλο βιντεοπαιχνίδι: το The Last of Us. Κι ενώ η Bella Ramsey χειρίζεται πολύ καλά το ρόλο της Ellie στην αντίστοιχη σειρά, δε μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο ταιριαστή είναι η Spaeny.
Ασφαλώς, αυτή η διασταύρωση με τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι τυχαία. Tο μέσον έχει εξελιχθεί πολύ και είναι ικανό να παρέχει μια αλησμόνητη διαδραστική αφήγηση. Δεν περνάει πάντα καλά στον κινηματογράφο, ωστόσο εδώ τα καταφέρνει μια χαρά, ενώ όλο το καστ κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, με εξέχοντες το δίδυμο Rain και το ανδροειδές Andy (σε διπλό ρόλο, μάλιστα).
Μπορούμε να ανοίξουμε μεγάλη κουβέντα για το αν είναι πετυχημένα τα prequels του Ridley Scott. Όμως οφείλουμε να τους πιστώσουμε ότι κινήθηκαν σε μία διαφορετική πορεία και προσπάθησαν να στήσουν κάτι δικό τους, κοιτώντας όμως τις πρωτότυπες ταινίες. Και σίγουρα θέλαμε να δούμε το τρίτο μέρος, ειδικά από τη στιγμή που το “Covenant” σταμάτησε σε ένα κομβικό σημείο. Η πορεία πάντως δείχνει ότι θα αρμέξουμε το πλάσμα μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει εκείνο μακριά από εμάς.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Movie: Alien: Romulus
Duration: 119′
Year: 2024
Genre(s): Horror, Sci-Fi
Director: Fede Alvarez
Starring: Cailee Spaeny, David Jonsson, Isabela Merced, Archie Renaux, Spike Fearn
Alien: Romulus
Ένα καλογυρισμένο, πλην όμως ήσυχο, legacy sequel που θα εξασφαλίσει χρήματα για τη διαιώνιση του...είδους. Και δυστυχώς, στο διάστημα δεν ακούγεσαι όταν λές "meh".