Amorphis, Sólstafir, Lost Society, 04/11/2023 @Fuzz Live Music Club | Live Report
Με αυτά και με αυτά, κάτι οι Blind Guardian, κάτι οι Amorphis και κάτι οι Pain, οι συναυλίες επέστρεψαν στη ζωή μου για τα καλά. Βέβαια, αυτό το τριπλό billing το είχα σημαδέψει και για τους Sólstafir, όμως, τελικά, την καρδιά μου την έκλεψαν οι Lost Society.
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, αφού όπως συνηθίζω, άρχισα πάλι ένα κείμενο με ανύπαρκτο ειρμό. Υπάρχουν αρκετές μπάντες που έχω δει πάνω από μία φορά ζωντανά, ωστόσο, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί δύο μπάντες δεύτερη φορά την ίδια ημέρα. Θυμάμαι σχεδόν «απ’ έξω» την εμφάνιση των Sólstafir το ’18 στο Fuzz, ενώ από εκείνη των Amorphis στο Gagarin το 2011, με το ζόρι θυμήθηκα ότι και αυτή ήταν Νοέμβριο.
Όλα κύλησαν ρολόι, μπήκαμε τάχιστα μέσα και παρότι η έκδοση των ηλεκτονικών εισιτηρίων γινόταν λίγο ανορθόδοξα, δεν παρατηρήθηκε καμία καθυστέρηση. Μία στάση πριν μιλήσουμε για μουσική, ώστε να πούμε για μόδα. Όχι, δεν τα ‘χω χάσει ακόμα, αλλά μόλις μπήκα στο venue, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το merch των Sólstafir. Δεν ξέρω αν σας αρέσουν ή όχι, εγώ πάντως, θα σας συμβούλευα να αγοράσετε μία μπλούζα τους. Νομίζω ότι έχουν από τα καλύτερα σχέδια που έχω δει και τη μεγαλύτερη ποικιλία σε χρώματα.
Lost Society
Πάντα είχα απορία τι σκέφτονται οι μπάντες που ανοίγουν άλλες μεγαλύτερες. Θυμάμαι σχήματα να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με το πόσο επαγγελματίες είναι και να αντιμετωπίζουν το κοινό σαν να θέλουν να το διδάξουν μουσική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ακούσια, να συγκρίνονται με τον headliner, και μία εβδομάδα μετά να τους έχεις ξεχάσει.
Οι Lost Society πάντως, δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Το αντίθετο βασικά, αφού την ευκαρία του να συστηθούν σε νέο κοινό, όχι μόνο την άρπαξαν από τα μαλλιά, την έφεραν και πέντε σβούρες. Είμαι λίγο διχασμένος σχετικά με την αρχή της εμφάνισής τους. Τώρα που τη σκέφτομαι τη θεωρώ κάπως αναιμική συγκριτικά με ό,τι έκαναν μετά. Από την άλλη, την ώρα που την έβλεπα ούτε που το σκέφτηκα. Μη με ρωτάτε ποιο από τα δύο ισχύει, βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
Αρχικά να πω ότι τα κομμάτια τους, παρότι δεν ήξερα ούτε ένα, τα ευχαριστήθηκα και μάλιστα, το “Stiches” μου αποτυπώθηκε. Παιχτικά, παραπάνω από εξαιρετικοί όλοι τους, με τον frontman τους Samy Elbanna να κλέβει τις εντυπώσεις. Σκεφτείτε έναν πιο metalcore Iggy Pop, ο οποίος παίζει κιθάρα και μάλιστα δε χάνει νότα παρότι είναι σε διαρκή κίνηση.
Δυό πράγματα θα άλλαζα στους Lost Society. To πρώτο είναι η διάρκεια του set τους, καθώς στο πρώτο κομμάτι δεν τους έδινε άνθρωπος σημασία και όταν τελείωσαν την εμφάνιση τους, όλοι τους χειροκροτούσαν και είχαν συμμετάσχει ενεργά ως κοινό. To δεύτερο έχει να κάνει με τον frontman τους. Θα του έβγαζα την κιθάρα, θα τον άφηνα να οργώνει το stage και να ξεσηκώνει ακόμα και όσουν περνούν έξω από το venue.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Lost Society: Samy Elbanna (Φωνή, κιθάρα), Mirko Lehtinen (Μπάσο), Arttu Lesonen (Κιθάρα), Tapani Fagerström (Τύμπανα)
112
Underneath
Riot
Awake
What Have I Done
Into Eternity
No Absolution
Stitches
Sólstafir
Και ναι, είχε επιτέλους φτάσει η ώρα των μαγικών Ισλανδνών Sólstafir. Νομίζω ότι αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για αυτούς μερικά πράγματα. Ο ήχος τους δεν είναι εύκολος, το αντίθετο βασικά, και η επιλογή τους να τραγουδούν κυρίως στη μητρική τους γλώσσα, κάνει την ακρόαση τους ακόμα πιο απαιτητική. Είναι από τις μπάντες που τον ήχο τους πρέπει να μάθεις να τον απολαμβάνεις. Κατανοώ ότι κάποιον αυτό μπορεί να τον κουράζει, ωστόσο, καλλιτεχνικά, εγώ το εκτιμώ περισσότερο.
To set τους ξεκίνησε με το “Bláfjall” από το προτελευταίο album τους, “Berdreyminn”. O Aðalbjörn Tryggvason, με μαύρο πουκάμισο, μου υπενθυμίζει αμέσως πόσο ξεχωριστός frontman είναι. Καμία σχέση με τον αείκινητο Samy των Lost Society που προήγηθηκε, όπως και με τον Tomi των Amorphis που τον διαδέχθηκε. Ο Aðalbjörn θυμίζει έναν απόκοσμο ποιητή που απαγγέλει, μόνο που έχει τη δυνατότητα να παίζει ταυτόχρονα και εξαιρετική κιθάρα.
Αρχικά ο ήχος τους είχε ένα θέμα, αφού τα ψηλά τους ήταν πολύ δυνατά και το μπάσο του Svavar Austmann είχε καπώς θαφτεί. Βέβαια, επειδή μιλάμε για Sólstafir, δεν υπάρχει η επιλογή “περνάνε δύο κομμάτια και τα φτιάχνουμε όλα”, καθώς κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με κανά εικοσάλεπτο.
Το “Endless Twilight of Codependent Love” κυκλοφόρησε το 2020, δύο χρόνια μετά την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν. Λόγω της φύσης του album που έχει έντονα στοιχεία της πρώτης περιόδου των Sólstafir είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς το αποδίδουν live. Παρότι θα ήθελα το “Her Fall from Grace” που είναι συγκλονιστικό κομμάτι, το “Akkeri” μου έλυσε κάθε απορία. Ζωντανά είναι ακόμα καλύτερο, αφού η απελπισία στη φωνή του Aðalbjörn συνοδεύεται και από την έκφραση του προσώπου του, πράγμα που σε οδηγεί να τη νιώσεις και εσύ. Για να μην πούμε για το δεύτερο μισό του κομματιού που ξεκινάει με την κουδούνα Hallgrímur, καθηλωτικό.
Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε αν υπάρχει live των Sólstafir τα τελευταία χρόνια χωρίς τα “Ótta” και “Fjara”. Βέβαια, αυτό που σου ρίχνει τα σαγόνια live, είναι το “Ritual of Fire”. Κάποιους τους ενοχλεί η μακρά εισαγωγή του, προσωπικά, τη θεωρώ σημαντικό μέρος του κομματιού. Αν οι Ισλανδοί έχουν ένα ατού, αυτό είναι το πόσο smoothly πάνε από το ένα μέρος του κομματιού στο άλλο. Μιλάμε για κομμάτι 14 λεπτών που καταφέρνει να σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Εδώ απλά να θυμίσω το πόσο υπέροχος δίσκος είναι το “Masterpiece Of Bitterness”.
To “Goddess of the Ages” ήταν το ιδανικό κλείσιμο σε μία χορταστική εμφάνιση. Αν ρωτάτε εμένα, τους άκουγα άλλες δύο ώρες να παίζουν. Ήταν μαγικοί, αποδίδοντας εξαιρετικά την ικανότητα τους να παρουσιάζουν μία μουσική που δουλεύει διαφορετικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Ακόμα και το live τους δε θυμίζει metal συναυλία, φέρνει περισσότερο σε ένα είδους ζοφερής οπτικοακουστικής παράστασης.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Sólstafir: Aðalbjörn Tryggvason (Φωνή, κιθάρα), Svavar Austmann (Μπάσο), Sæþór Maríus Sæþórsson (Κιθάρα), Hallgrímur Jón Hallgrímsson (Τύμπανα)
Bláfjall
Akkeri
Ótta
Fjara
Ritual of Fire
Goddess of the Ages
Amorphis
Έφτασε η ώρα οι Amorphis μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας να επιστρέψουν σε Αθηναϊκό έδαφος. Το πρώτο πράγμα που αξίζει να αναφερθεί είναι ο πολλαπλάσιος όγκος κόσμου που είχε σπεύσει να τους παρακολουθήσει. Το να πηγαίνεις σε μία δεκαετία από μισογεμάτο venue σε σχεδόν sold–out, δείχνει ότι κάτι έχείς κάνει πολύ καλά στο μεσοδιάστημα. Βέβαια, δεν είναι μυστήριο το τι έχουν κάνει καλά Φιλανδοί, αφού τρέχουν ένα σερί εξαιρετικών κυκλοφοριών που ξεκίνησε με το “Circle” και ολοκληρώνεται με το “Halo”.
Δεν είμαι σίγουρος για τον ήχο τους. Όχι για το αν μου άρεσε, αλλά αν είχε κάποιο θέμα ή όχι. Τόσο στους Lost Society, όσο και στους Sólstafir, τα πρίμα ήταν πολύ δυνατά. Αντιθέτως, στους Amorphis ο ήχος ήταν πολύ πιο ισορροπημένος, με τον αστερίσκο πως ήταν λίγο χαμηλά από άποψη έντασης.
Μετά την παρένθεση για τον ήχο, η επιτυχία των Amoprhis τα τελευταία χρόνια αποτυπώθηκε από τη συμμετοχή του κόσμου στα “Northwards” και “On the Dark Waters”. Μικρός το δέμας ο Tomi Joutsen, όμως, τεράστιος αναφορικά με τη σκηνική του παρουσία. Εκεί που πραγματικά τον απόλαυσα ήταν στο μέρος του live που αφορούσε το “Tales From The Thousand Lakes”. Διαδοχικά ακούστηκαν τα “Thousand Lakes”, “Into Hiding” και φυσικά, το “Black Winter Day”.
Αυτό που καταλάβαινες βλέποντας τους Amorphis on stage είναι ότι πλέον ανήκουν στο «ράφι» των μπαντών που αποτελούν εγγύηση. Ο ήχος τους, τρομερός. Η σκηνική τους παρουσία, αν και χωρίς υπερβολές, εξαιρετική. Η επαφή τους με τον κόσμο, επίσης top επιπέδου. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να σκεφτείς για να βελτιωθεί η απόδοσή τους. Διακεδάζεις, απολαμβάνεις, ταξιδεύεις, ένα πακέτο πραγματικά σπάνιο.
Ακόμα και ο τρόπος που έκλεισαν, παίζοντας “Raining Blood”, “N.I.B” και “Perfect Strangers”, δείχνουν ότι δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη του. Αυτό που επίσης με εντυπωσίασε ήταν το “The Bee” με το οποίο έκλεισαν. Ναι, δεν περίμενα το live για να καταλάβω ότι είναι πολύ ωραίο κομμάτι. Όμως, το να αφήνεις ένα από τα μεγαλύτερα hits σου για το τέλος, συγχρόνως, να μην κάνει κοιλιά σε καμία στιγμή το set σου, και όλα αυτά σε ένα σχεδόν γεμάτο venue, δείχνει το μέγεθος σου ως μπάντα. Και οι Amorphis είναι πολύ μεγάλη μπάντα την οποία ελπίζω να μην ξανακάνουμε δώδεκα χρόνια να τη δούμε ζωντανά.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Stratovarius: Olli-Pekka Laine (Μπάσο), Jan Rechberger (Τύμπανα), Esa Holopainen (Κιθάρα), Tomi Koivusaari (Κιθάρα), Santeri Kallio (Πλήκτρα), Tomi Joutsen (Φωνή)
Northwards
On the Dark Waters
Bad Blood
The Moon
Thousand Lakes
Into Hiding
Black Winter Day
Silver Bride
Sky Is Mine
Wrong Direction
Amongst Stars
Seven Roads Come Together
My Kantele
House of Sleep
Encore
The Bee
Amorphis: Amorphis (OW) | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | Twitter | YouTube