Στις 8 Νοεμβρίου του 1847 κανείς δεν περίμενε ότι η παγκόσμια λογοτεχνία θα άλλαζε μια για πάντα. Αυτό θα συνέβαινε διότι στο Δουβλίνο θα γεννιόταν ο Abraham “Bram” Stoker. Ο άνθρωπος δηλαδή που μισό αιώνα αργότερα, θα έδινε ζωή στον μύθο του Κόμη Δράκουλα.
Από τη γέννησή του έως την ηλικία των επτά ετών, ο Bram Stoker ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι με μια σοβαρή – και ανεξήγητη ακόμη – ασθένεια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, «ψυχαγωγούνταν» από κάποιες τρομακτικές ιστορίες που διηγούνταν η μητέρα του, βασισμένες σε δικές της εμπειρίες.
Η Charlotte Stoker είχε μεγαλώσει στη βορειοδυτική Ιρλανδία κατά τη διάρκεια μιας τρομερής επιδημίας χολέρας. Οι αληθινές της ιστορίες ήταν συχνά πιο φρικτές από τις μυθοπλαστικές του Bram, αλλά οι ομοιότητες είναι αναμφισβήτητες. Μίλαγαν για ομαδικούς τάφους και για ζωντανούς που θάφτηκαν κατά λάθος μαζί με τους νεκρούς.
Σε μια ιστορία, ένας άντρας ξυπνούσε από το λήθαργο του οπίου από ένα χτύπημα που είχε σκοπό να του σπάσει τα πόδια για να χωρέσει σε ένα φέρετρο. Μια άλλη αφορούσε έναν γείτονα της Charlotte, η γυναίκα του οποίου αρρώστησε. Μια μέρα, ρωτώντας στο νοσοκομείο, του είπαν ότι είχε πεθάνει και την είχαν βάλει στο νεκροτομείο. Θέλοντας να υποβάλει τα σέβη του, τη βρήκε στον μαζικό κοινόχρηστο τάφο στην άκρη της πόλης -ακόμα ζωντανή, παλεύοντας να συρθεί έξω.
Ο σπόρος για το ενδιαφέρον του Bram Stoker για το υπερφυσικό και τον αποκρυφισμό – που θα γινόταν το επίκεντρο της μετέπειτα μυθοπλασίας του – είχε φυτευτεί. Ο Stoker σπούδασε στο Trinity College, όπου απέσπασε διακρίσεις στις επιστήμες, τα μαθηματικά, τη ρητορική, την ιστορία και τη σύνθεση.
Η πρώτη ιστορία του δημοσιεύτηκε το 1872, ενώ το 1875 ακολούθησαν οι πρώτες του νουβέλες, το “The Primrose Path” & “Τhe Chain of Destiny“. Ακολούθησαν ακόμα τέσσερις κυκλοφορίες, όμως, παρά τα θετικά σχόλια, καμία δεν του είχε χαρίσει την καταξίωση. Όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν οριστικά το 1897. Τότε που θα κυκλοφορούσε ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, τον “Δράκουλα“.
Την κυκλοφορία του ακολούθησε ένα κύμα θετικών κριτικών οι οποίες άρχισαν να χτίζουν το όνομά του. Ξεκίνησε το μυθιστόρημα το 1890 και αφορμή για τη συγγραφή του στάθηκε μία επίσκεψή του στο Whitby. Εκεί ανακάλυψε το βιβλίο του William Wilkinson, “An Account of the Principalities of Wallachia and Moldavia”. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι η βιβλιοθήκη δεν έκανε ποτέ γνωστό ότι κατείχε αυτό το σπάνιο βιβλίο. Γνώση για αυτό, και εν συνεχεία πρόσβαση, είχαν μόνο όσοι το ζητούσαν. Επίσης, ερεύνησε τη λαογραφία και τη γεωγραφία της Ανατολικής Ευρώπης σε ταξιδιωτικούς οδηγούς. Η πιο γνωστή από τις πηγές του, είναι το “The Land Beyond the Forest” της Emily Gerard.
Στη συλλογή του μουσείου Rosenbach με τις σημειώσεις του Bram Stoker για τον Δράκουλα, υπάρχει ένα απόκομμα εφημερίδας από ένα άρθρο της New York World του 1896 με τίτλο “The New England Vampire Scare“. Συζητά πώς ο “φόβος των βαμπίρ” αφορούσε την παρερμηνεία των κρουσμάτων φυματίωσης. Πριν την έλευση της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης, οι εκτεταμένοι θάνατοι υπό περίεργες συνθήκες εξηγούνταν από υπερφυσικές δυνάμεις. Λόγου χάρη η παρουσία ενός βαμπίρ, κάτι που σήμερα – δικαίως – θα θεωρούσαμε δεισιδαιμονία.
Ο Δράκουλας όπως τον γνωρίζουμε ήταν, όπως όλα τα βιβλία, προϊόν πολλών κύκλων επεξεργασίας. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει και μια πρώιμη εκδοχή του μυθιστορήματος, που περιείχε εντελώς διαφορετικό υλικό. Μάλιστα, είχε δημοσιευτεί σε συνέχειες σε μια σουηδική εφημερίδα και στη συνέχεια εκδόθηκε ως μυθιστόρημα στην Ισλανδία, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στο Λονδίνο. Ο πρόλογος του Bram Stoker σε αυτήν την έκδοση, που πρωτοδημοσιεύτηκε ως Makt Myrkanna (Δύναμη του Σκότους) είναι εντυπωσιακός. Ο συγγραφέας προειδοποιεί τους αναγνώστες του ότι ο Δράκουλας είναι μια αληθινή ιστορία.
«Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα γεγονότα που περιγράφονται εδώ έλαβαν πραγματικά χώρα. Όσο απίστευτα και ακατανόητα κι αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Όλοι οι άνθρωποι που εκούσια – ή ακούσια – έπαιξαν ρόλο σε αυτήν την αξιοσημείωτη ιστορία είναι γνωστοί και αξιοσέβαστοι. Τόσο ο Τζόναθαν Χάρκερ και η σύζυγός του (η οποία είναι μια γυναίκα με χαρακτήρα) όσο και ο δρ. Σιούαρντ είναι φίλοι μου εδώ και πολλά χρόνια, και ποτέ δεν αμφέβαλα ότι λένε την αλήθεια».
Ο Bram Stoker επθυμούσε να συμπεριλάβει αυτό τον πρόλογο και στην κλασική έκδοση του βιβλίου. Ωστόσο, ανησυχώντας για τον αντίκτυπο που θα είχε η παρουσίαση μιας τέτοιας ιστορίας ως αληθινής, ο εκδότης του, Otto Kyllman, της Archibald Constable & Company, επέστρεψε το χειρόγραφο με μια μόνο δική του λέξη: Όχι.
Συνέχισε εξηγώντας ότι το Λονδίνο εξακολουθούσε να ανακάμπτει από μια σειρά φρικτών δολοφονιών στο Whitechapel. Και επειδή ο δολοφόνος κυκλοφορούσε ακόμη ελεύθερος, δεν μπορούσαν να δημοσιεύσουν μια τέτοια ιστορία χωρίς να διακινδυνεύσουν μαζικό πανικό. Θα έπρεπε να γίνουν αλλαγές. Τα πραγματικά στοιχεία θα έπρεπε να αποκαλυφθούν και να δημοσιευτεί ως μυθοπλασία ή να μη δημοσιευτεί καθόλου.
Ο Bram Stoker ερεύνησε τη λαογραφία 13 χωρών που είχαν κάποια εκδοχή ενός πλάσματος το οποίο ανασταίνεται για να κυνηγήσει τους ζωντανούς. Υπάρχει μόνο μια συνέντευξή του σχετικά με τη συγγραφή του Δράκουλα, η οποία παρέχει διαφωτιστικές πληροφορίες για το ενδιαφέρον του για την πραγματικότητα και τις δεισιδαιμονίες. Γράφει η Jane Stoddard:
«Πάντα τον ενδιέφερε ο θρύλος των βαμπίρ. Είναι, αναμφίβολα, ένα πολύ συναρπαστικό θέμα. Αγγίζει τόσο το μυστήριο όσο και την πραγματικότητα. Κατά τον Μεσαίωνα ο τρόμος των βαμπίρ ερήμωσε ολόκληρα χωριά. Ανεξάρτητα από το αν ο Bram Stoker πιστεύει ή όχι ότι οι βρικόλακες υπάρχουν, ξέρει πώς να χειρίζεται τον φόβο αυτής της πιθανότητας. Ακριβώς αυτό μας αποδεικνύει και στον Δράκουλα.»
Tο μυθιστόρημα τελικά κυκλοφόρησε στις 26 Μαΐου 1897. Oι πρώτες 101 σελίδες είχαν κοπεί, είχαν γίνει πολλές αλλαγές στο κείμενο και ο επίλογος είχε συντομευτεί, αλλάζοντας την τελική μοίρα του Δράκουλα καθώς και του κάστρου του. Δεκάδες χιλιάδες λέξεις είχαν εξαφανιστεί. Το μήνυμα του Μπραμ, που κάποτε ήταν συνοπτικό και σαφές, είχε θολώσει ανάμεσα στις εναπομείνασες γραμμές.
Τη δεκαετία του 1980, το πρωτότυπο χειρόγραφο του Δράκουλα ανακαλύφθηκε σε έναν αχυρώνα στην αγροτική βορειοδυτική Πενσυλβάνια. Κανείς δεν ξέρει πώς πέρασε τον Ατλαντικό. Αυτό το χειρόγραφο, που τώρα ανήκει στον συνιδρυτή της Microsoft Paul Allen, αρχίζει στη σελίδα 102. Το ταξίδι του Τζόναθαν Χάρκερ σε ένα τρένο, που κάποτε θεωρούνταν ως η αρχή της ιστορίας, ήταν στην πραγματικότητα στο μέσον της.
Ερευνητές του πρωτότυπου δακτυλογραφημένου κειμένου, αναφέρουν: «Ένα σημαντικό τμήμα του κειμένου που αφαιρέθηκε από τα πρώτα προσχέδια του Μπραμ και δεν έχει βρεθεί ποτέ. Αρκετές ενδείξεις για το περιεχόμενό του, ωστόσο, υπάρχουν στις διορθώσεις του Bram Stoker με μολύβι σε αυτό το δακτυλογραφημένο κείμενο.
Δείχνει ότι διέγραψε αρκετές αναφορές σε γεγονότα από τον Ξενώνα του Δράκουλα, γεγονός που υποδηλώνει ότι το γνωστό διήγημα ήταν πράγματι αρχικά μέρος του μυθιστορήματος. Επιπλέον, υπάρχουν αρκετές σημειώσεις στα περιθώρια από τον μεγαλύτερο αδελφό του Bram, τον Thornley Stoker, μία διακεκριμένη ιατρική αυθεντία, οι οποίες περιγράφουν λεπτομερώς συγκεκριμένους ιατρικούς όρους και διαδικασίες που εμφανίζονται στο μυθιστόρημα – όπως οι μεταγγίσεις αίματος της Λούσι και η εγχείρηση εγκεφάλου του Ρένφιλντ.»
Το θρυλικό πλέον μυθιστόρημα του Bram Stoker, ο Δράκουλας, δεν είναι ένα οποιοδήποτε κομμάτι μυθοπλασίας. Αποτελεί μια χρονοκάψουλα που περιέχει δημοφιλείς σκέψεις, ιδέες και πεποιθήσεις της βικτωριανής εποχής. Επί της ουσίας, διαμορφώνει μια περίτεχνη εικόνα του πώς ήταν η κοινωνία στα χρόνια του συγγραφέα του.
Ο Bram Stoker συνέχισε να γράφει γοτθική και φανταστική μυθοπλασία, όπως το “The Lair of the White Worm” και δημοσίευσε τη βιογραφία του Χένρι Ίρβινγκ, “Personal Reminiscences of Henry Irving”. Ο επίλογος της ζωής του Bram Stoker γράφτηκε στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, στο Λονδίνο, στις 20 Απριλίου 1912.
Μερικοί βιογράφοι αποδίδουν την αιτία θανάτου στην υπερκόπωση, άλλοι στην τριτογενή σύφιλη και κάποιοι, σε υπερφυσικά αίτια. Αποτεφρώθηκε και η τέφρα του τοποθετήθηκε σε μια τεφροδόχο στο κρεματόριο Golders Green στο βόρειο Λονδίνο. Η τέφρα του Ίρβινγκ Νόελ Στόκερ, γιου του συγγραφέα, προστέθηκε στην τεφροδόχο του πατέρα του μετά τον θάνατό του το 1961.
«Do you believe in destiny? That even the powers of time can be altered for a single purpose? That the luckiest man who walks on this earth is the one who finds… true love? » – Bram Stoker, Dracula