Η σπείρα ως σχήμα στην ιστορία της Τέχνης συχνά ταυτίζεται με την παράνοια και την αστάθεια. Την εμμονή και τους αυτοκαταστροφικούς κύκλους. Από το Vertigo του Hitchcock μέχρι το Uzumaki του Junji Ito η ταύτιση της με μια εξαντλητική, παρανοϊκή κατάσταση είναι εμφανής. Αν ισχύει αυτός ο κανόνας, τότε δεν είναι καθόλου τυχαίο που ήδη από τον «σπειροειδή» τίτλο του “She Reaches Out To She Reaches Out To She” η Chelsea Wolfe ακούγεται σκοτεινότερη και πιο ασφυκτική από τις τελευταίες της κυκλοφορίες.
Έχοντας κυκλοφορήσει δύο δίσκους όπως το “Hiss Spun” και το “Birth Of Violence”, η Wolfe βρήκε μια χρυσή τομή στον ήχο της. Στοιχειωτική αλλά πιο προσιτή, παρέμεινε πιστή στα ιδεώδη της αλλά επέκτεινε και το κοινό της. Με το νέο δίσκο, όμως, μοιάζει σα να γυρνά στους πειραματισμούς και τον θόρυβο του παρελθόντος. Με στιγμές κάθαρσης αλλά μεγαλύτερη την παρουσία του σκοταδιού.
Και ήδη από το “Whispers in the Echo Chamber” καθίσταται σαφές: εδώ δεν ήρθαμε για να περάσουμε καλά. Επικίνδυνα ψυχεδελικό και μονολιθικά βαρύ, ακούγεται σαν μια ηχητική αποτύπωση του “Altered States” του Ken Russell. Μόνο που αντί για το συλλογικό ασυνείδητο η δημιουργός εξερευνά το τραύμα της. Συγκλονιστικό ξεκίνημα, τρομακτικό και εθιστικό όπως η αυτοκαταστροφή. Οι φωνές στο κεφάλι μας αποκτούν υπόσταση. Μια σύνθεση που συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε το “Carrion Flowers” στο “Abyss”.
Απρόσμενο αλλά εξίσου αριστουργηματικό είναι το “House of Self Undoing”. Σε αυτό το τραύμα μετατρέπεται σε ένα θολό, νυχτερινό βίωμα, συνοδευόμενο από uptempo breaks χορευτικού χαρακτήρα και μια Wolfe να δίνει μια εύθραυστη, πονεμένη ερμηνεία. Σε ένα δίκαιο κόσμο, στα πάρτυ σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής αυτό το κομμάτι πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα και το «ήπιο» διάλειμμα λίγο πριν το τέλος ακούγεται σαν κάλεσμα για συγκρότηση δυνάμεων πριν το τελικό ξέσπασμα.
Υπάρχουν σημεία του “She Reaches Out To She Reaches Out To She” που η Chelsea Wolfe τα ντύνει με έναν διάχυτο ρομαντισμό
“Everything Turns Blue”. Στην κυριολεξία. Σαν όλα να φαίνονται μέσα από ένα μπλε πρίσμα και όλοι να κινούνται με αργή κίνηση ενώ ένα neonoir beat ακούγεται. Η Chelsea Wolfe για μια ακόμα φορά ξεγυμνώνεται ψυχικά. Ακροβατώντας μεταξύ του «μεθυσμένου» και του ψυχρού αποκαλύπτει αυτά που την πονάνε. Αισθητικά και νοηματικά δεν το λες και λίγο. Δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους χωρίς εικόνες και χωρίς πλοκή. Μόνο με ήχους και λόγια.
Το οριακά trip-hop “Tunnel Lights” περιγράφει τον τίτλο του με νότες. Στιγμές ενδοσκόπησης κατά τη διάρκεια βραδινής οδήγησης. Τα φώτα εναλλάσσονται με το νυχτερινό ουρανό. Προσπαθείς να ξεφύγεις από κάτι; Να φτάσεις κάπου; Άγνωστο. Η έλξη από τον ερωτικό σύντροφο και η αποθέωση ως κάτι το ρομαντικό και συνάμα επικίνδυνο.
Πολλά (αν όχι τα περισσότερα) από τα κομμάτια της Wolfe αναφέρονται σε παρηκμασμένες σχέσεις. Και το “The Liminal” ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Σχεδόν μπαλαντοειδές και επίπονο. Μια ιστορία πόνου αλλά και εύρεσης δύναμης. Από το “Nothing dies, but nothing thrives In this world” καταλήγει σε ένα μελαγχολικά νικητήριο κλείσιμο. Και την πιστεύεις παρά το σκεπτικό χαμόγελό της.
Το “Eyes Like Nightshade” ηχητικά φέρνει συνειρμούς από το “Are You Shivering” των Coil. Minimal, στο όριο μεταξύ του αφηρημένου και του δομημένου, με μεταφορικούς στίχους και ένα διάχυτο ρομαντισμό. Ως αποκορύφωμα του σχεδόν τελετουργικού χαρακτήρα του κομματιού, οι «αλυσίδες» που πλαισιώνουν το κομμάτι μετατρέποντάς το σε μια εξωσωματική εμπειρία.
Στο “Place In The Sun” ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία ανατριχιαστική μελωδική ερμηνεία από την Chelsea Wolfe
Το “Salt” μοιάζει σα να έχει βγει από τις μέρες του “Pain Is Beauty”. Χαμηλών τόνων, δακρύβρεχτο και η Wolfe παραδίδει μια χαμηλότερη σε νότες αλλά όχι και ένταση ερμηνεία. Χωρίς ξέσπασμα, χωρίς δύναμη. Μια εξαιρετική αποτύπωση του μουδιάσματος της κατάθλιψης.
Το “Unseen World” από την άλλη είναι η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά με μια κάπως «μεσανατολίτικη» μελωδία στα samples. Ίσως με τον καιρό αποδειχθεί grower, ίσως αποδειχθεί πιο σημαντικό απ’ όσο νόμιζα. Αλλά ίσως και να είναι το κομμάτι που θα του δίνω τη λιγότερη προσοχή. Εκτός από το κλείσιμό του το οποίο είναι στα πρότυπα «ποιότητας» της Wolfe χωρίς ωστόσο να οδηγεί κάπου που να αλλάζει τη γνώμη μου.
Η πιο πονεμένη στιγμή του δίσκου αδιαμφισβήτητα ανήκει στο “Place In The Sun”. Η θέληση απόδρασης και εύρεσης σωτηρίας και γαλήνης, σε ένα minimal beat με διακριτικό πιάνο. Και πάνω από αυτά, μια Chelsea Wolfe να δίνει μια ανατριχιαστική μελωδική ερμηνεία, με τα ρινικά jazz σημεία να διαδέχεται η κρυστάλλινη, υψίφωνη μελωδικότητά της. Ο πιο γαλανός ουρανός που έχουμε ακούσει σε δίσκο της. Είτε είναι πραγματικός είτε αποκύημα της φαντασίας της.
Η Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε τον καλύτερό της δίσκο από την εποχή του Abyss
Ως νυκτόβιο ον, τον επίλογο δίνει με το λακωνικά τιτλοφορημένο “Dusk”. Ο ήλιος δεν ανατέλλει όπως στο τέλος μιας ταινίας. Παρακλήσεις για γεφύρωση του χάσματος. Εξομολογήσεις και δοκιμασίες. Και ένα fuzz-αρισμένο lead κιθάρας να συνοδεύει την πορεία μέσα από τις φλόγες. Στην επανόρθωση; Ή στην ολική παρακμή; Κανείς δεν ξέρει. Τίτλοι τέλους.
Σε άλλες περιπτώσεις μια τέτοια δήλωση θα αποτελούσε ενθουσιώδη υπερβολή. Όχι εδώ όμως, ό, τι είπα και ό, τι πω έχει όλη μου την ειλικρίνεια. Η Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε τον καλύτερό της δίσκο από την εποχή του Abyss. Ενδεχομένως και του “Pain Is Beauty”. Ένα απίστευτα επίπονο άκουσμα που για μια ακόμα φορά θυμίζει τη θέση της στη μοντέρνα σκοτεινή μουσική. Και ακόμα η πορεία της δεν έχει καν φτάσει σε σημείο κορεσμού.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Chelsea Wolfe
Album: She Reaches Out to She Reaches Out to She
Release Date: 09/02/2024
Genre: Experimental, Noise Rock, Folk Rock, Doom Rock
1. Whispers in the Echo Chamber
2. House of Self-Undoing
3. Everything Turns Blue
4. Tunnel Lights
5. The Liminal
6. Eyes Like Nightshade
7. Salt
8. Unseen World
9. Place in the Sun
10. Dusk
Producer: Dave Sitek
Line-Up: Chelsea Wolfe (Φωνή), Ben Chisholm (Πιάνο, συνθεσάιζερ, τύμπανα), Bryan Tulao (Κιθάρα), Jess Gowrie (Τύμπανα, συνθεσάιζερ, Κιθάρα)
Chelsea Wolfe
Η Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε τον καλύτερό της δίσκο από την εποχή του Abyss. Ενδεχομένως και του “Pain Is Beauty”. Ένα απίστευτα επίπονο άκουσμα που για μια ακόμα φορά θυμίζει τη θέση της στη μοντέρνα σκοτεινή μουσική. Και ακόμα η πορεία της δεν έχει καν φτάσει σε σημείο κορεσμού.