Dødsferd, Manos Six and The Muddy Devil @Temple, 26/05/2023
Ήταν πολλά τα χρόνια από την τελευταία φορά που οι Dodsferd πάτησαν το πόδι τους πάνω σε σανίδι. Αυτό από μόνο του, όμως, δεν ήταν αρκετό να με προετοιμάσει για το τι θα αντιμετώπιζα όταν θα έφτανα στο Temple.
Το ρολόι έδειχνε 20:30 – πάρα κάτι ψιλά – και ήδη περίπου σαράντα μαυροντυμένοι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στο στενό της Ιάκχου. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν ήδη μπει μέσα στον Ναό.
Σε αυτό το σημείο ανοίγω μία άσχετη παρένθεση προκειμένου να αναφέρω ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτή την κατάμαυρη πανστρατιά. Είναι οριακά ψαρωτική, οι περαστικοί να ρωτούν “Τι είναι εδώ;”, οριακά θυμίζουν την αμηχανία του Κατακουζηνού. Φυσικά, αν εμβαθύνουμε λίγο σε αυτό, μπορεί να μας δώσει κάποια κοινωνικά συμπεράσματα αλλά that’s not the point στην παρούσα.
Manos Six and The Muddy Devil
Λίγο πριν τις 22:00, τα φώτα χαμήλωσαν και οι τραγοκεφαλές – νομίζω δηλαδή – άρχισαν να δείχνουν ακόμα πιο απειλητικές. Είχε έρθει η ώρα για τους Manos Six and The Muddy Devil. Επί σκηνής, έξι μουσικοί με ιδιαίτερο ήχο. Μία αισθητική που οπτικά θύμιζε τους Tiger Lillies, μουσικά όμως, ηχούσαν αρκετά μακρινοί από τους Άγγλους. Σκεφτείτε ένα κράμα Death In June με Nick Cave (παρένθεση δεύτερη: ως δηλωμένος μέγας φαν του σκοτεινού βάρδου, μου κάνει τρομερή εντύπωση πώς δεν είχα πέσει πάνω τους τόσο καιρό).
Δύο banjos, μία ηλεκτρική κιθάρα, ένα μπάσο και τύμπανα. Αυτά αποτελούσαν την ηχητική παλέτα αυτής της τόσο ιδιαίτερης ορχήστρας. Τελικά, αν είσαι ιδιαίτερο μουσικό σχήμα, αν έχεις μία πρωτότυπη μουσική ιδέα, δε χρειάζεσαι ώρες για να “πείσεις” το κοινό να σε χειροκροτήσει. Το πετυχαίνεις με τις πρώτες νότες, είναι σαν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Ο Μάνος ήταν καθηλωτικός. Τα καθαρά του φωνητικά, τα brutal του, οι απαγγελίες του. Σε όλα τα επίπεδα είναι σίγουρο ότι μπορεί να ερμηνεύσει σχεδόν ολόκληρη την υπαρκτή ερμηνευτική γκάμα με τεράστια επιτυχία. Σε κάποια σημεία μου θύμιζε λίγο μέχρι και τον David Tibet.
Οι Manos Six and The Muddy Devil ήταν καθηλωτικοί, με τον Manos Six να ηγείται μιας τρομερής μουσικής μυσταγωγίας
Θυμάστε την παραπάνω παρομοίωση για τη μουσική τους; Ωραία, κρατήστε την και αυτήν τη φορά προσθέστε και μια πινελιά από 16 Horsepower προκειμένου να ολοκληρωθεί όσο το δυνατόν πληρέστερα η γενική τους εικόνα.
Έχω πει αρκετές “υπερβολές” μέχρι στιγμής, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα να πω ακόμα μία. Αρχίζει λοιπόν μία γνώριμη μελωδία. Ήμουν σίγουρος ότι το θέμα το ήξερα αλλά με την απόδοση που είχαν κάνει δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου θύμιζε. Ήταν το You Are My Sunshine των Charles Mitchell και Jimmie Davis. Φαντάζομαι όλοι σας ξέρετε πόσες φορές έχει διασκευαστεί αυτό το κομμάτι. Λοιπόν, η εκτέλεση των Manos Six and The Muddy Devil είναι μακράν η πιο ενδιαφέρουσα. Ένα φύσει αισιόδοξο τραγούδι κατέληξε ένας απελπιστικός θρήνος. Ώ θεοί, πόσο υπέροχη ιδέα.
Οι Manos Six and The Muddy Devil πρόσφεραν μια τρομερά ενδιαφέρουσα εκτέλεση του You Are My Sunshine, των Charles Mitchell και Jimmie Davis
Για τον ήχο είπαμε; Δεν είπαμε και είναι κρίμα. Κάποια στιγμή σπάει η χορδή σε ένα banjo και φυσιολογικά το set διακόπτεται για λίγο. Στην επανέναρξη του συνειδητοποίησα πόσο καθαρός ήταν ο ήχος τους. Κρυστάλλινος, πεντακάθαρος, άκουγες κάθε χτύπημα χορδής, κάθε νότα που έβγαινε από κάθε όργανο.
Το τελευταίο που θα πω και με αυτό θα κλείσω είναι το εξής: Πρέπει να είσαι αρκετά ικανός για να καταφέρεις να κάνεις ένα κοινό που δε σε ξέρει, που πιθανότατα να μην πολυγουστάρει τον ήχο σου, να τους κάνεις να τραγουδούν τους στίχους σου. Οι Manos Six and The Mudy Devil πέτυχαν ακριβώς αυτό.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Manos Six and The Muddy Devil
Genre: Suicidal American Horror Ballads
Manos Six and The Muddy Devil: Manos Six (Φωνή, μπάντζο, κρουστά), Stamos Abatis (Μπάσο)
Suicide for the Lord
Lucifer
Devil Will Take Me By The Hand
Sound Of The Dead
Sunshine
Willow Tree
Fire
Old Time Religion
Ain’t No Grave
DØDSFERD
Ακολουθεί μία αναμενόμενη παύση για το απαραίτητο change over. Γύρω στις 23:30, μία από τις πιο cult – με την καλύτερη έννοια της λέξης – μπάντες της ελληνικής ακραίας σκηνής, οι θρυλικοί Dodsferd ξεπροβάλλουν στο κατασκότεινο Temple!
Οι Dodsferd πατώντας με το ένα πόδι στις παραδόσεις του black metal και με το άλλο σε εύστοχους μουσικούς νεωτερισμούς, είναι μια μπάντα που δεν μπορείς παρά να αναμένεις την εμφάνισή της με τεράστιο ενδιαφέρον.
Χωρίς εισαγωγές, δίχως χαιρετούρες και την ανάγκη κάποιου προλόγου, ξεχύθηκαν με αμείλικτη ορμή στη σκηνή. Μάλλον είναι η ημέρα των παρενθέσεων γιατί το κακό θα τριτώσει, αλλά αν παίζεις black metal με μια μόνο κιθάρα, αυτή ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι Jackson. Ναι, το πιστεύω αυτό, άρα το πρώτο tick το είχα βάλει ήδη.
Επίσης εξαιρετικός ήχος, όπως πρέπει να ακούγεται το black metal. Γιατί ναι, καλή η ατμόσφαιρα (black) αλλά είναι metal το ρημάδι. Πρέπει να σε κολλάει στον τοίχο. Να νιώθεις την ανάγκη να κάνεις horns up. Δεύτερο tick λοιπόν.
Οι Dodsferd μας… κόλλησαν στον τοίχο με τον εξαιρετικό τους ήχο, όπως οφείλει να κάνει μια true black metal μπάντα
Πρώτη παύση και οι επευφημιές των παρευρισκομένων δίνουν στους Dodsferd την απαραίτητη ενέργεια προκειμένου να συνεχίσουν στο ίδιο tempo. Έχετε δει κάποιες μπάντες που περιμένουν από τον κόσμο να κάνει headbanging χωρίς οι ίδιοι να χύσουν σταγόνα ιδρώτα; Οι Dodsferd δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Ατελείωτο κοπάνημα επί σκηνής, ατελείωτο κοπάνημα και από κάτω. Ένα tick ακόμα!
Λόγω γεωγραφικής θέσης μου έκλεψε την καρδιά ο κιθαρίστας. Το ίδιο πρωί, έχοντας ακούσει το νέο album των Immortal, είχα μπει στο κατάλληλο mood έχοντας έρθει σε επαφή με εξαιρετικό black metal riffing. Δε θα πω ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Demonaz, γιατί πιθανώς να με πάρει με τις ντομάτες και ο ίδιος ο Setesh, αλλά DAMN! Μην το κουράσω, παιχτάρα. Καταιγιστικός, αρτιότατος και συμπληρώστε οποίο άλλο κοσμητικό επίθετο θέλετε. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα, τον έχω παρακολουθήσει και με τους Diablery, νομίζω. Τι σου είναι η σύνθεση όμως ε; Και οι συνθέσεις του Wrath είναι τέτοιες που ανέδειξαν την παικτική ικανότητα του Setesh.
Συγχρονισμένοι με το κοινό, οι Dodsferd κοπανήθηκαν στη σκηνή του Temple και έδωσαν ρυθμό
Τέλος πάντων, οι Dodsferd είναι το πνευματικό τέκνο του Wrath και δε γίνεται να μην πάρει τη μερίδα του λέοντος του θαυμασμού για την εμπειρία που συνετελέσθη. Εξαιρετικός frontman με επί σκηνής κίνησεολογία η οποία σε παράσερνε. Όχι γιατί την είχε δουλεμένη αλλά γιατί εκείνη την ώρα μάς παρουσίαζε την καλλιτεχνική του αλήθεια. Ακραία, ωμή, πρωτόλεια μα πάνω από όλα γνήσια.
Ας κάνω μνεία και στο rhythm section ειδάλλως βλέπω τους Καραγιάννη και Γαζή να με παίρνουν στο κυνήγι. Σε κάποια φάση λοιπόν παρατηρώ το venue να βεβαιωθώ ότι περνούν όσο καλά περνάω και εγώ. Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, όμως, είναι πέρα για πέρα πραγματικότητα. Κάποια στιγμή, το 80% του – αρκετά γεμάτου πλέον – Temple κουνούσε το κεφάλι ακριβώς στον ρυθμό της μπότας. Με αυτήν την εικόνα φανερώνεται άρρητα πως κάτι έχει δουλέψει σωστά.
Γενικά ήταν η ιδανική σύμπραξη. Οι Manos Six & The Muddy Devil ήταν το black και οι Dodsferd το metal. Δύο σχήματα που στα “χαρτιά” έμοιαζαν να μην έχουν καμία σχέση, όμως, στο αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί. Ομολογώ ότι μου είχαν λείψει αυτά τα lives.
Horns Up!