Η αγάπη μου για τον Francis Ford Coppola είναι τεράστια. Όντας ο σκηνοθέτης πίσω από το TOP 3 ταινιών μου όλων των εποχών, που είναι τα “Godfather I” & “II” και το “Αποκάλυψη Τώρα“, κάθε project του για εμένα είναι άξιο μιας ματιάς. Δεκατρία χρόνια είχε να μας τιμήσει με την κινηματογραφική του παρουσία και το έκανε τώρα, με το “Megalopolis“.
Μια ταινία, που αποτελεί ένα passion project του, που δουλεύει από το μακρινό 1983. Μια ευκαιρία για την παλιά γενιά να θυμηθεί και την νέα για να μάθει. Η αλήθεια είναι πως οι κριτικές για το “Megalopolis” είναι μέτριες προς πολύ κακές. Επίσης, έχει γίνει σχετικά viral, το γεγονός ότι πολλοί φεύγουν μέσα στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Ή άντε στη μέση της.
Είναι ωστόσο τόσο κακή όσο την παρουσιάζουν; Αξίζει το “Megalopolis” το τόσο hate και τον χλευασμό που τρώει; Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να καταλάβουμε ότι η αρνητικότητα δεν βοηθάει και μόνο κάνει κακό; Αλλά ας μην προτρέχω. Πήγα και είδα το “Megalopolis” και ήρθε η ώρα να παραθέσω την άποψη μου, δίχως spoilers φυσικά.
Η ιστορία μας, μας τοποθετεί σε μια σύγχρονη Ρώμη, στην Αμερική, όπου οι πατρίκιοι (οι ευγενείς δηλαδή) με υψηλό κύρος, απολαμβάνουν μια ζωή με όλες τις ανέσεις, εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις τους, μολονότι ο Ρωμαϊκός Κώδικας είναι αυστηρός. Από την άλλη, οι κανονικοί κάτοικοι της Νέας Ρώμης, ζουν μέσα στην φτώχεια. Ο πατρίκιος αρχιτέκτονας, Καίσαρας Κατιλίνας (Adam Driver), είναι η ελπίδα της Νέας Ρώμης, για μια νέα αρχή.
Οι διάλογοι της ταινίας, σε πολλά σημεία, είναι κοινότυποι, είναι μουντοί και ίσως και πολύ απλοϊκοί, για ένα film Coppola
Έχοντας δημιουργήσει το επαναστατικό δημιουργικό εργαλείο, ονόματι Megalon, o Κατιλίνας προτείνει την δημιουργία της Megalopolis, μιας σύγχρονης πόλης που επιτρέπει το ξεκλείδωμα όλων των ικανοτήτων των κατοίκων της Ρώμης. Απέναντι του, βρίσκεται ο δήμαρχος Cicero (Giancarlo Esposito), ο οποίος (και) λόγω μιας προσωπικής κόντρας με τον Καίσαρα, αντιτίθεται στα πλάνα του. Στην μέση, βρίσκεται η κόρη του Cicero, η Julia (Natalie Emmanuel), η σχέση του Καίσαρα.
Αρχικά, θέλω να πω το εξής. Η ιδέα της ταινίας, το όλο concept είναι έξυπνο. Ο Coppola, τοποθετεί την Νέα Ρώμη, σε μια σύγχρονη Νέα Υόρκη, παίρνοντας την θέση της πόλης που δεν κοιμάται. Η ιδέα του ότι η μεγάλη αυτή πόλη αρχίζει και χάνει την αίγλη της, είναι αρκετά προφανές ότι υποδηλώνει ότι και ο σύγχρονος κόσμος αρχίζει και πέφτει και χάνει και αυτός τις ιδέες και τις αξίες του.
Τα μεγάλα ιδανικά και οι τεράστιες ιδέες και φιλοδοξίες, υπάρχουν, μόνο, μέσω του πρωταγωνιστή μας, του Καίσαρα, ο οποίος είναι ίσως και ο κύριος λόγος, που η ταινία ίσως δεν πείθει όσο πρέπει να πείσει. Δείχνει σαν να βαριέται που είναι εκεί, σαν να μην έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, δεν τον βλέπεις κάπου να σου δείχνει για ποιον λόγο θεωρείται σπουδαίος αρχιτέκτονας, πέρα από την αναφορά σε αυτό από άλλους χαρακτήρες.
Οι διάλογοι της ταινίας, σε πολλά σημεία, είναι κοινότυποι, είναι μουντοί και ίσως και πολύ απλοϊκοί, για ένα film Coppola. Έπιασα κάποιες φορές τον εαυτό μου, κατά την διάρκεια της ταινίας, να προσπαθώ να καταλάβω αν όντως ειπώθηκε αυτό που ειπώθηκε ή αν έκαναν τα αυτιά μου λάθος. Ακόμα και οι χιουμοριστικοί διάλογοι είναι σαν να προσπαθούν να είναι διάλογοι από κάποια teen movie των early 2000s.
Ναι, σαν ιδέα, ακούγεται ωραίο, να δείξεις την παρακμή μιας χώρας και την ανάγκη της για αναδιόρθωση και την αποφυγή παλιών μυαλών
Οι χαρακτήρες κάποιες φορές, είναι σαν να υπάρχουν και περισσότερο screen time νιώθεις ότι παίρνεις από τα πλάνα της Νέας Ρώμης, παρά από ορισμένους από αυτούς. Παρ’όλα αυτά, κάποιοι χαρακτήρες έχουν τίμια ανάπτυξη και εξέλιξη, όπως ο χαρακτήρας της Aubrey Plaza, που είναι από τα απόλυτα θετικά της ταινίας και μας κάνουν να βλέπουμε την ηθοποιό ότι έχει μια πλούσια γκάμα στο ρεπερτόριο της.
Τα εφέ του “Megalopolis”, δείχνουν κάποια στιγμή να έχουν μια αίσθηση του παλιού, με την κακή έννοια, ωστόσο όχι πάντα. Το πρόβλημα ίσως, είναι το ότι βλέπεις μεγαλοπρεπείς εικόνες, με ωραία φωτογραφία, αλλά από την άλλη, το σενάριο και όλη η ιστορία του “Megalopolis“, δεν καταφέρνουν να έχουν ένα “δέσιμο” κάπου.
Είναι σαν να έχουμε εγώ και το υπόλοιπο crew του DEPART 10 διαφορετικές ιδέες, να τις πετάξουμε όλες μαζί μέσα και να προσπαθήσουμε να έχουμε ένα αποτέλεσμα. Δεν πετυχαίνει. Το σενάριο και η αδυναμία σύνδεσης του, αδικούν ένα οπτικό αποτέλεσμα, που ναι, ίσως για κάποιους που είδαν το “science fiction” ως είδος της ταινίας, να μην είναι αυτό που περίμεναν, αλλά για κάποιους άλλους, ήταν αρκετά ικανοποιητικό και χορταστικό.
Ναι, είναι κάτι που είναι δουλεμένο χρόνια και φαίνεται ότι ο Coppola έβαλε όσο περίσσιο μεράκι είχε για να το δημιουργήσει. Ναι, σαν ιδέα, ακούγεται ωραίο, να δείξεις την παρακμή μιας χώρας και την ανάγκη της για αναδιόρθωση και την αποφυγή παλιών μυαλών, βάζοντας έναν ιστορικό πολιτισμό, σαν αυτόν της Ρώμης, σε ένα μοντέρνο σκηνικό. Αλλά, αν αυτό κάπως δεν το δικαιολογήσεις, αν δεν μπορέσεις να δέσεις αρμονικά τις ιδέες σου και δεν δείχνουν οι ίδιοι σου ηθοποιοί, την ίδια θέρμη με εσένα, για το project, τότε δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Αυτή η σύγχυση είναι αρκετή να μην μας δώσει μια ολοκληρωτική εμπειρία ταινίας και να μας κάνει να θεωρούμε το “Megalopolis” ως πόνημα που δεν ξέρει εν τέλει τι θέλει
Πριν σας πω την τελική μου άποψη, νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Ως παιδί που λατρεύει τον κινηματογράφο και μαγεύεται ακόμα κάθε φορά που πηγαίνει σε αυτόν, θεωρώ ευλογία, το γεγονός ότι μεγάλοι δημιουργοί σαν τον Coppola, τολμούν και μας παρουσιάζουν φιλόδοξα projects σε αυτόν, ρισκάροντας. Ο Coppola έβγαλε 120 εκατομμύρια δολάρια από την τσέπη του και τα έδωσε για να συνεχιστεί η παραγωγή της ταινίας. Ήταν το όνειρο του, το έκανε και μπράβο του που το έκανε. Οπότε, οι τυχόν έξυπνοι, που έρχονται και σχολιάζουν δεξιά και αριστερά περήφανοι, σε ποιο λεπτό έφυγαν από την ταινία, να ξέρετε, δεν γέλασε κανένας.
Ο κινηματογράφος είναι για να βλέπουμε και να κρίνουμε και όχι να καθόμαστε να επηρεάζουμε αρνητικά μυαλά, με τοξικό τρόπο, θέλοντας και μη, γελοιοποιώντας καθ’αυτό το τρόπο, την ίδια την έννοια του σινεφίλ. Αφήστε την νέα γενιά, να γνωρίσει τον Coppola και να ερευνήσει τις παλιότερες ταινίες του, δίχως το κακό χιούμορ.
Παρένθεση που έπρεπε να ειπωθεί. Back to programming. Κλείνοντας θέλω να πω πως, σίγουρα δεν μιλάμε για ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν μιλάμε ωστόσο και για ένα τελείως κακό αποτέλεσμα. Το μεγαλύτερο θετικό του “Megalopolis“, είναι συνάμα και το μεγαλύτερο αρνητικό του. Ίσως το πάθος και η όρεξη του Coppola να φτιάξει αυτό το project, περιλαμβάνοντας όλες τις ιδέες που έβρισκε από το 1983 και έπειτα, να είναι και αυτά που μπερδεύουν τους ίδιους του τους ηθοποιούς και μπερδεύουν και εμάς το κοινό. Αυτή η σύγχυση είναι αρκετή να μην μας δώσει μια ολοκληρωτική εμπειρία ταινίας και να μας κάνει να θεωρούμε το “Megalopolis” ως πόνημα που δεν ξέρει εν τέλει τι θέλει.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Movie: Megalopolis
Duration: 138′
Year: 2024
Genre: Sci-Fi, Fantasy, Drama
Director: Francis Ford Coppola
Adam Driver, Giancarlo Esposito, Nathalie Emmanuel, Aubrey Plaza, Shia LaBeouf, Jon Voight, Laurence Fishburne, Kathryn Hunter, Dustin Hoffman
Megalopolis
Το "Megalopolis" εν τέλει πέφτει θύμα του πάθους του ίδιου του του δημιουργού, ο οποίος δεν δίνει ποτέ στους ηθοποιούς του, ούτε σε εμάς τους ίδιους, να καταλάβουμε πλήρως το όραμα του, παραμένοντας ωστόσο, ένα τίμιο οπτικοακουστικό θέαμα.