New Long Fest 2024 Day 1 | Live Report
Πλέον μπορούμε με ασφάλεια να λέμε ότι το New Long Fest είναι ένα από τα μακροβιότερα festival στην Ελλάδα και σίγουρα θεσμός για την ελληνική ευρύτερη underground και μη rock/metal σκηνή.
Αργύρης Δρόκαλος
Συντάκτης
Αλίκη Σεφέρου
Φωτογράφος
Από τα Μουσικά Κύματα το 2006 μέχρι την μετονομασία (και το συνεχόμενο lifting) σε New Long Fest από το 2012 και έπειτα, αποτελεί καλοκαιρινό σημείο συνάντησης. Για όσους στηρίζουν την σκηνή, γι’αυτούς που περνάνε καλά και το λένε μετά στους φίλους τους και ξαναέρχονται. Και φυσικά, γι’αυτους που προστίθενται από την μεγάλη πρόοδο του festival τα τελευταία χρόνια.
Μια τέτοια είναι και η προσθήκη δεύτερης σκηνής, κάτι που ξεκάθαρα βοηθάει στο να μην υπάρχουν κενά. Αλλά, κυρίως να μπορεί κάθε μέρα να έχει περισσότερα acts για όλους εμάς. Βάλτε σε αυτό και καλύτερο ήχο, καλύτερα φώτα, banners, merch, χώρο για παιδιά και άλλα πολλά.
Σκάβω στην μνήμη μου και καταλήγω ότι επισκέπτομαι σταθερά έστω μια μέρα το festival από το 2013. Αυτό που δεν χρειάζεται να σκάψω για να βρω είναι το feeling αλλά και τις υπέροχες στιγμές, που μου έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι αν και πρόσφατα χειρουργημένος στην μέση (όχι ότι σας νοιάζει αυτό αλλά να πω και εγώ τον πόνο μου), δε θα μπορούσα να λείψω και φέτος. Σε μια χρονιά που φαίνεται να έχουν την μερίδα του λέοντος περισσότερο μπάντες από την punk ronk, post punk, garage, θορυβώδη σκηνή αλλά και μπάντες από την sludge-doom-heavy rock μεριά.
Λυμπιζόμενοι την πισίνα που μας υποδέχεται κάθε χρονιά, περνάμε στον αγαπημένο χώρο του της Νέας Μάκρης για ένα γεμάτο πρόγραμμα. Γεμάτο από εμφανίσεις, από επιλογές ποτού, φαγητού, ένδυσης, αξεσουάρ και με το πολυποίκιλο και χρωματιστό κοινό να αυξάνεται. Μεγάλο συγγνώμη από Feral kids, Seer of the void και Nerrves. Όπως προείπα, ο λόγος υγείας δε μου επέτρεψε να είμαι από την αρχή.
Βλέποντας για πρώτη φορά τη δεύτερη σκηνή, ξεκινάμε με το τρίο των Rita Mosss. Punk, post punk jazzοειδές noiz παράνοια. Τους παρακολουθείς και σκέφτεσαι ότι για να ακούγεται συμπαγές και να βγάζει νόημα όλο αυτό σημαίνει ότι είναι φοβερά δεμένοι, έχουν κάνει δουλειά και είναι παιχταράδες.
Μπορεί να δυσκολεύεσαι να γκρουβάρεις μαζί τους αλλά αυτό δείχνει μια συνθετική ιδιοφυία. Να ξέρεις, όμως, ότι όταν συντονιστείς κάπως, ο χορός είναι αναπόφευκτος.
Το καλλιτεχνικό χάσιμο στο βλέμμα αλλά και η αίσθηση ότι γουστάρουν κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο που βρίσκονται εκεί, τους κάνει μια μπάντα που πρέπει να δεις. Απόλυτο κλείσιμο του χάους, η καραμούζα και ο μπασίστας να φωνάζει “New York New York”!
Πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο χώρος της δεύτερης σκηνής για τον κόσμο περιορίζεται από “εμπόδια”, π.χ κάποια δέντρα. Όταν γεμίζει, και όπως αποδείχθηκε γεμίζει, αυτό δημιουργεί κάποια ζητήματα στο να δεις και να ακούσεις. Tοτε, με χαρά αντιλαμβάνομαι ότι ενώ η ώρα είναι εφτά και η ζέστη καλά κρατεί, ο κόσμος είναι πολύς. Όλες οι ηλικίες, όλα τα χρώματα.
Περνάμε στην πρώτη σκηνή που έχει αναβαθμιστεί και αυτή για να δούμε τους Hex. Η αλήθεια είναι, ότι μετά το τρελοκομείο των Rita Mosss, το clear garage rock τους λειτούργησε σαν γείωση και ισορρόπιση παλμών.
Το σετ τους είχε τραγούδια από όλες τις κυκλοφορίες τους. Ξεχώρισα το “Try” (για radio friendly ήρεμες καταστάσεις), καθώς και το “Arrhytmia”, ένα πολύ δυνατο rock’n’roll κομμάτι που φάνηκε να ανεβάζει και τον κόσμο.
Μια εμφάνιση που έδειξε ότι on stage θέλουν το χρόνο τους. Kάτι το οποίο αν κρίνω από τις ηλικίες που φαίνεται να έχουν, όλος είναι μπροστά τους.
Βουρ για δεύτερη σκηνή και για το επόμενο τρίο, αυτό των Mavro Gala. Από τη “χαλάρωση” των Hex, συνεχίζουμε το καρδιογράφημα και τρώμε στην μάπα screamo hardcore punk. Είχα λίγη επαφή με την μπάντα και ευτυχώς η ιδιότητα του New Long Fest να βοηθάει να αναδειχθούν μπάντες που δεν είχες σωστά στο ραντάρ, λειτούργησε στο ακέραιο. Για μένα, η αποκάλυψη της ημέρας.
Κυρίως, γιατί φαίνεται η πηγαία εσωτερικότητά τους και η ανάγκη κραυγής και έκφρασης μέσω αυτού που κάνουν. Αυτό καλλιτεχνικά είναι ιδανική συνθήκη. Η μη επιτηδευμένη εξωτερίκευση συναισθημάτων. Δυνατή από όλες τις απόψεις εμφάνιση.
Οι Godsleep, με την εμπειρία όλων των χρόνων τους, των σημαντικών tour τους στο εξωτερικό αλλά και όντας πια “παλιοί” στο New Long (εγώ τους έβλεπα σίγουρα τρίτη φορά εκεί), πάτησαν τη μεγάλη σκηνή του New Long. Mε άνεση, καλό ήχο και το “Pots of Hell”, μαζεύτηκε ο κόσμος και μπήκε στο κλίμα. Συνέχισαν με αυτό που χρειαζόμαστε όλοι. “Permanet Vacations”, με το Tool vibe και το heavy riff του στη μέση του τραγουδιού.
Μουσικά νομίζω ότι με την επόμενη κυκλοφορία τους θα ξεκαθαρίσει εντελώς η ταυτότητά τους
Έδειξαν (και αισθάνθηκα) ότι ήθελαν περισσότερο χρόνο για να αναπνεύσει και να απλώσει η εμφάνισή τους. Όμως, το πρόγραμμα ήταν σφιχτό, και τον περιορισμό αυτό τον είχαν όλες οι μπάντες. Είπαμε, περισσότερες μπάντες με ώρα έναρξης ίδια με το παρελθόν…
Το καινούργιο Bridges ήταν δυνατό κομμάτι, στα βήματα του τελευταίου δίσκου τους. Με ένα pinch of heaviness, βέβαια. Υπάρχει, όμως, κάτι με τους Godsleep, που πάντα μου λείπει.
Με αρκετά χρόνια παρουσίας μεν και τις αλλαγές στον ήχο, από heavy rock/stoner σε πιο groovy up tempo μονοπάτια δε, φαίνεται ότι αυτό μπορεί να έχει δυσκολέψει τη δημιούργια ενός πυρήνα “οπαδών”. Μουσικά, νομίζω ότι με την επόμενη κυκλοφορία τους θα ξεκαθαρίσει εντελώς η ταυτότητά τους. Είναι ομολογουμένως καλή μπάντα, αλλά όφειλα να σημειώσω τα παραπάνω.
Παρόλα αυτά, τα έδωσαν όλα. Στο κλείσιμο του live κούνησαν κεφάλια και πήραν το χειροκρότημα του κόσμου. Κάτι το οποίο έχει τη μεγαλύτερη σημασία από όλα.
Krause, και επανερχόμαστε στο “θόρυβο” της δεύτερης σκηνής, που σαν να ήταν προκαθορισμένο, με βάση το line up και του πως χωρίστηκαν οι μπάντες.
Μπάντα με μπαρουτοκαπνισμένα μέλη, καθώς έχουν πορεία, και με άλλες μπάντες (από Progress of Inhumanity μέχρι και τους
προαναφερθέντες Rita Mosss), πολύ δυναμικοί και δεμένοι, μας έδωσαν μια μπουνιά heavy noise rock, όπως κάνουν στις εμφανίσεις τους.
Βέβαια, χρειάζεται να τους δώσεις χρόνο. Aφού και αυτοί δεν είναι το ευκολότερο άκουσμα. Ισχύει και για μένα αυτό. Έπαιξαν κομμάτια, όπως το “Mind Decay” και το “Weak”, από τα 2am Thoughts και The Art Of Fatigue.
Νομίζω ότι αυτή η τριάδα Rita Mosss, Mavro Gala και, όπως “έκλεισε” δυνατά, με τους Krause, ήταν απόλυτα ταιριαστή. Έτοιμη να κάνει ένα triple bill, ώστε να παίξει κάπου και χωρίς παύσεις.
Σημειώνοντας και πάλι ότι ήταν back to back οι εμφανίσεις, και με τον όγκο του κόσμου να αυξάνεται, δυστυχώς οι ουρές για μπύρες και ποτά ήταν μεγάλες. Με αποτέλεσμα, αν ήθελες κάτι να είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσεις μέρος ένος set μιας μπάντας.
Οι The Overjoyed μπαίνουν με το “So far, OK” από το τελευταίο EP τους και το πρώτο stage dive είναι γεγονός. Κεφάτοι και πανέτοιμοι, παίρνουν αμέσως τον κόσμο μαζί τους. Το βγάζει και το true αμερικάνικο punk rock τους αυτό.
Κάποια θεματάκια στον ήχο λύθηκαν άμεσα και το πάρτυ συνεχίστηκε. Φτάνοντας τελικά στο “Abandon ship” με ομορφιές και με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα. Το performance τους, όπως είδαμε και στο Release Athens που εμφανίστηκαν τελευταία, είναι με ένταση, χαρά και καλή σύνδεση με το κοινό.
Χαμός στο “Aced Out” και φυσικά στο αγαπημένο “Defanged” που έκλεισε την εμφάνισή τους, έχοντας δημιουργήσει (και στρώσει για την συνέχεια) ένα εξαιρετικό vibe.
Hats off, τα λέμε σύντομα, να πηγαίνετε να τους βλέπετε και
εσείς. Κάνει καλό.
Έχασα λίγο χρόνο γιατί έπρεπε να μην πάθω αφυδάτωση. Έτσι, βρέθηκα αρκετά πίσω στους Acid Mammoth, με αποτέλεσμα να μη βλέπω καλά, αλλά κυρίως να ακούω αρκετά χαμηλά.
Αγνό, βαρύ, true και υπερτίμιο heavy rock/stoner/doom. Πείτε το όπως θέλετε, riffs το ένα μετά το άλλο με το “Them!” να μας τελειώνει
Αυτό ήταν ένα μικρό πλήγμα, γιατί θες δυνατά το fuzz και την sabbathίλα των Acid Mammoth. Νιώθω ότι δεν τους βλέπουμε συχνά (“επιτυχία” και απήχηση έχουν μεγάλη, ιδιαίτερα με το Under Acid Hoof του 2020). Κάτι που ίσως ένιωσαν και αυτοί, και η όρεξη τους που ήταν εκεί, φάνηκε. Και ήταν τόση, που έσπασαν τους σβέρκους τους και όσων ήταν εκεί.
Δεν ήταν εύκολο αυτό, γιατί πέρα από αυτούς που ήταν ταγμένοι να τους δουν, ερχόμενοι από το up tempo punk rock των The Overjoyed, εδώ τα bpm (ρυθμός ντε!) έπεσαν απότομα και το switch ήταν μεγάλο.
Αγνό, βαρύ, true και υπερτίμιο heavy rock/stoner/doom, πείτε το όπως θέλετε, riffs το ένα μετά το άλλο με το “Them!” να μας τελειώνει. Εύγε!
Εδώ είναι το σημείο που θυμήθηκα το Release πρόπερσι με τους Slipknot και το sold out των νερών που είχε συμβεί εκεί τότε. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Σημείο προς βελτίωση σε ένα φεστιβάλ που έτσι κι αλλιώς γίνεται καλύτερο κάθε χρόνο.
Και η ώρα των “headliners” της ημέρας Vodka Juniors είχε φτάσει. Εγώ έχω να πω κάτι ξεκινώντας. Δεν θα είμαι τόσο αντικειμενικός. Πολλά τα χρόνια, πρώτη φορά γράφω ανταπόκριση γι’αυτούς και το συναισθηματικό δέσιμο είναι μεγάλο. Ξεκαθαρίζω ότι είναι σαν fan προς την μπάντα…
Σειρήνες, ένα drum roll και μπαίνουμε ακόμα μια φορά στην καλύτερη punk rock / rock’n’ roll δύνη που έχει βγάλει η χώρα. Ναι, αυτό ακριβώς. Με πάνω από είκοσι χρόνια στην πλάτη και δεκαοχτώ χρόνια από το πρώτο New Long, που φυσικά ήταν παρόντες.
Είναι χαλαρά εντός δεκάδας με τις καλύτερες rock/punk/metal μπάντες της χώρας για μένα
“Fighting giants” και το καλύτερο πάρτυ είναι εδώ. Pits, dives, crowd surfing, φουσκωτές μπάλες/παιχνίδια και μια μπάντα που πάντα πατάει την σκηνή για να την διαλύσει. Πάντα μαζί με τον κόσμο, σώμα και ψυχή. Γι’αυτό τους αγαπήσαμε, γι’αυτό τους αγαπάμε. “Slowly fading away”, υπερκομματάρα συγκινητική. Στο “Battle of Athens”, η μάχη είναι ήδη στο peak της, και στο “Raging Youth” ξέφυγε η κατάσταση.
Έχει ξεφύγει; Λάθος. Κάπου ξεκινάει το μινι αφιέρωμα στο Suburbancore του 2004. Με κομμάτια, όπως το “Unconditional”, “Do It In The Pit” και φυσικά το ίσως αγαπημένο μου “Rollercoaster”, οι ομορφιές έφτασαν σε ανώτερα επίπεδα. Στο “This One Is For The kids”, η κλασική φουσκωτή βάρκα ταξιδεύει στον χώρο. Γενικά αισθάνεσαι ότι όλο αυτό είναι σαν να αφιερώνεται και σε εμάς και στους εαυτούς τους 20 χρόνια μετά.
Ακολουθούν με τους σχετικούς χαμούς το “Walk With Me”, το “Count On Me”, το
“This Life” και φυσικά το “Last Chance” (δεν έπιασα το τελευταίο κομμάτι μόνο
γιατί έκανα αγκαλιές με φίλους), για να κλείσει η εμφάνιση τους με δυο σκέψεις
μου.
Μια ότι είναι χαλαρά εντός δεκάδας με τις καλύτερες rock/punk/metal μπάντες
της χώρας για μένα. Η δεύτερη σκέψη, μια μπάντα που δεν αφήνει τίποτα πίσω. Τα δίνει όλα και πάντα συνδέεται στο μέγιστο βαθμό με το κοινό. Αυτό λίγες μπάντες το κάνουν. Είτε παίζουν σε σαλόνια διαμερισμάτων (κυριολεκτικά), είτε στις μεγαλύτερες σκηνές, είτε πριν από είκοσι χρόνια, είτε σε είκοσι χρόνια… Θα είναι εκεί, θα είμαστε και εμείς. Γιατί μόνο εμάς έχουμε, και οι Vodka Juniors το ξέρουν καλά αυτό.
Συνολικά ήταν άκρως επιτυχημένη η μέρα, καθώς εκτέλεσε για άλλη μια φορά απόλυτα τον σκοπό της
Για το back to back των εμφανίσεων θα πω πως ακόμα το επεξεργάζομαι. Ένιωσα λίγο να στριμώχνονται οι εμφανίσεις. Αλλά ίσως φταίω εγώ, γιατί πάντα
πάνω κάτω τόσο χρόνο είχαν οι μπάντες στο New Long. Δεν είμαστε-είμαι
γαμώτο- συνηθισμένοι είναι η αλήθεια σε αλλαγές σκηνών και ειδών. Πόσο
μάλλον όταν είναι τόσο άμεσες και στα δυο βήματα κυριολεκτικά.
Προφανώς ο χρόνος, όπως και ο χώρος, ειναι περιορισμένος. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Συνολικά ήταν άκρως επιτυχημένη η μέρα, καθώς εκτέλεσε για άλλη μια φορά απόλυτα τον σκοπό της. Να βρεθεί κόσμος, μπάντες και διοργανωτές που αγαπάνε την σκηνή, όλοι μαζί, να έχουν διάδραση και να περάσουν όμορφα. Αυτή είναι η ταυτότητα του New long, που κοντεύει να κλείσει τα 20 χρόνια του.
Μορφοποίηση κειμένου