Από τότε που πήρα το “Profanatitas De Domonatia” και το “Enemy of Virtue” των Profanatica στην Γ’ Λυκείου, τάχθηκα για πάντα πιστός στο κατά Paul Ledney Δυσαγγέλιον. Αυτό, της ανίερης, «στα μούτρα μας» ηχητικής προβοκάτσιας, που, αντί για δάση, χιόνια και μεγαλοπρέπεια, βλέπει το σκοτάδι ως ένα σιχαμερό, ακάθαρτο πράγμα. Και από το 2007 μέχρι σήμερα, ακολουθώ κατά πόδας τις μουσικές κινήσεις του Ledney (μην ξεχνάμε και τους Havohej), ενώ στο πρώτο τους αθηναϊκό λάιβ γνωριστήκαμε και περάσαμε ένα παραδόξως γελαστό και αστείο βράδυ.
Οπότε, με την ανακοίνωση πως φέτος έχουμε την κυκλοφορία του “Crux Simplex“, απείλησα όλο το υπόλοιπο site πως αν δεν το αναλάβω εγώ, πιθανώς η επόμενή μας μάζωξη να περιέχει μια βόμβα περιττωμάτων. Και αφού για μια ακόμα φορά μου είπαν ότι είμαι βλαμμένος και να το ζητήσω ευγενικά, το έκανα. Και έτσι, είμαι εδώ και γράφω για το νέο Profanatica, ακούγοντάς το για έβδομη συνεχόμενη φορά.
Οι Profanatica ανέκαθεν έπαιζαν αυτό το μινιμαλιστικό, βορβορώδες κράμα black και death metal, που καθόλου δε νοιάζεται για την πρωτοτυπία ή την ανάδειξη των τεχνικών ικανοτήτων των μελών. Το μόνο που επιζητούν κάθε φορά, που ηχογραφούν κάτι, είναι να ακούγεται κολασμένο. Από ‘κει και πέρα, αν ακούγεται επαναλαμβανόμενο, μονότονο ή κοινότυπο, ποσώς τους ενδιαφέρει. Εκείνοι έφεραν μια και καλή αυτόν τον ήχο εκεί έξω, διαλάλησαν πως δε θέλουν να αλλάξουν τίποτα, και ουτοτρόπως θα πράξουν.
Ανέκαθεν, οι Profanatica επιζητούν, αυτό που ηχογραφούν, να ακούγεται κολασμένο, και στο "Crux Simplex" το επαναλαμβάνουν
Και μαντέψτε, στο έκτο τους full length άλμπουμ, αυτό ακριβώς κάνουν. Γράφουν ένα δίσκο, ο οποίος ακούγεται ως «μια από τα ίδια». Και η συγκεκριμένη φράση, στην περίπτωσή τους, είναι το απόλυτο κομπλιμέντο. Γιατί η επανάληψη και η άρνηση να αλλάξουν το οτιδήποτε, είναι και το ζητούμενο από όποιον τους εκτιμά. Η μουσική που γράφουν κάθε φορά πείθει. Το πιστεύουν και το πρεσβεύουν με κάθε τρόπο. Διατηρούν το βορβορώδες μπάσο, τα λυσσασμένα τύμπανα, τα εμετικά ουρλιαχτά και τις κιθάρες από τα έγκατα. Και σα να θέλουν να μας κάνουν πλάκα και να γελάσουν με το απορημένο μας ύφος, βάζουν ένα δυσαρμονικό lead προς το κλείσιμο του “Wipe The Fucking Face of Jesus“,το οποίο διαρκεί τόσο, ώστε να γουρλώσουμε μάτια και μετά, ανακουφισμένοι, να διαπιστώσουμε πως «α εντάξει, δεν ήταν κάτι».
Άλλοτε πιο doom, άλλοτε πιο uptempo και με αναφορές στα midtempo των Celtic Frost (The Second Fall), καταδεικνύουν γιατί διατηρούν ακόμα τα εξαπτέρυγα του ιδιώματος που εκπροσωπούν. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει να πειραματιστούν και να μπολιάσουν αυτήν την καφρίλα, αλλά να τη διατηρήσουν ακέραια. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, μου ακούγεται πολύ πιο δύσκολο ως μονοπάτι από το να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Με όρους ντράμερ, το να αλλάζεις διαρκώς ρυθμούς είναι πιο εύκολο από το να κρατάς ένα σταθερό ρυθμό για πολλή ώρα. Και οι Profanatica σα μετρονόμος, τον εν λόγω ρυθμό τον κρατούν 33 χρόνια τώρα.
Διατηρούν αυτό το βορβορώδες μπάσο, τα λυσσασμένα τύμπανα, τα εμετικά ουρλιαχτά και τις κιθάρες από τα έγκατα
Όσοι ξέρετε τι είναι οι Profanatica, να περιμένετε άλλον ένα σπουδαίο δίσκο, κομμένο και ραμμένο σε όσα μας έχουν συνηθίσει. Ένα ρεσιτάλ καφρίλας, που καταλήγει να ακούγεται σχεδόν σαν ambient διαλογισμός. Οι υπόλοιποι, ακούστε κάνα-δυο κομμάτια και προχωρήστε. Προσωπικά, στο τέλος της χρονιάς, θα τον έχω στη δεκάδα με τα καλύτερα. Ενδεχομένως και πεντάδα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Profanatica
Album: Crux Simplex
Label: Season of Mist
Release Date: 22/09/2023
Genre: Black Metal, Death Metal
1. Condemned to Unholy Death
2. Take Up the Cross
3. The First Fall
4. Meeting of a Whore
5. Compelled by Romans
6. Wipe the Fucking Face of Jesus
7. The Second Fall
8. Cunts of Jerusalem
9. The Third Fall
10. Division of Robes
Producer: Arthur Rizk
Profanatica: Paul Ledney (Τύμπανα, φωνή), Adam Besserer (Κιθάρες), Pat Davies (Μπάσο)
Profanatica
Όσοι ξέρετε τι είναι οι Profanatica, να περιμένετε άλλον ένα σπουδαίο δίσκο, κομμένο και ραμμένο σε όσα μας έχουν συνηθίσει. Ένα ρεσιτάλ καφρίλας, που καταλήγει να ακούγεται σχεδόν σαν ambient διαλογισμός.