Release Athens 2023: Parkway Drive, Soulfly, Triptykon, Skybinder, 27/06/2023 | Live Report
Skybinder
Με τον ήλιο και τα σύννεφα να εναλλάσσονται τακτικότατα, η έναρξη της όγδοης μέρας του Release Athens 2023 κηρύχτηκε με τους Skybinder σε ρεσιτάλ metalcore κεφιού. Το πρώτο πράγμα που δυστυχώς έκανε εντύπωση ήταν ο άθλιος ήχος με τον οποίο υποδέχθηκαν το κοινό και τα μπάσα να υπερτερούν σε σχέση με τα πρίμα σημεία που αποτελούν και το σημαντικότερο συστατικό της μουσικής τους. Ευτυχώς η κατάσταση σταδιακά βελτιώθηκε, χωρίς να αγγίζει ποτέ τέλεια επίπεδα.
Εκεί που άλλοι θα πτοούνταν από το εν λόγω πρόβλημα, οι Skybinder έδειξαν άψογο επαγγελματισμό. Συνέχισαν την εμφάνιση τους στο ίδιο μοτίβο ενέργειας με τα φωνητικά να εναλλάσσονται μεταξύ των gutturals, των σκισμενων και των καθαρών. Τα δε breakdowns έρχονταν τις κατάλληλες στιγμές ώστε οι παρευρισκόμενοι να ανοίξουν τα πρώτα pit παρά τη ζέστη. Με τις ευχαριστίες σε κοινό και διοργάνωση να επαναλαμβάνονται έδειξαν ταπεινότητα και, αν και ουδέποτε υπήρξα τεράστιος φαν της μελωδικής metalcore σκηνής, με κέρδισαν. Φιλότιμοι και με τεχνική αρτιότητα. Δηλώνω γοητευμένος. (Φοίβος Κρομμύδας)
Παρά τα αρχικά προβλήματα ήχου, οι Skybinder δεν πτοήθηκαν στο Release Athens 2023
Ο ιδρώτας είχε γίνει ένα με το μέτωπο. Αν μου ζητούσαν να περιγραψω την θερμοκρασία της κόλασης, η περιγραφη που θα έδινα, θα ήταν κάτι αρκετά κοντινό σε αυτό που επικρατούσε στην ατμόσφαιρα της πλατείας Νερού στις 27 Ιουνίου. Παρ’όλα ταύτα, υπομονετικά περίμεναν όλα τα άτομα που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς για να υποστηρίξουν και να απολαύσουν όλα τα σχήματα που επρόκειτο να εμφανιστούν, ξεκινώντας από τους Skybinder. Μικρά και μεγάλα σημάδια εκδήλωσαν, πως η ώρα για να αρχίσει η επική συναυλία του Release, είχε έρθει. Ακουσαμε μελωδίες αγνού metalcore και κόσμος από κάθε γωνιά του χώρου κατευθυνόταν προς τη μέση.
Παίξανε κομμάτια από την τελευταία τους κυκλοφορία κατά κύριο λόγο, Trauma and Trial αλλά το set των Skybinder ήταν κάθε άλλο παρά τραύμα. Βέβαια, αναφερόμενη στον ήχο τους, δεν μπορώ να εγγυηθώ και πολλά. Από μια στιγμή και έπειτα ήταν κάπως ενιαίος. Με δυσκολία ξεχώριζε κάθε όργανο. Ο ήχος της μπότας και του μπάσου είχαν επικαλύψει κάθε όργανο.
Τα καθαρά φωνητικά των Skybinder σήκωσαν την Πλατεία Νερού και το Release Athens 2023 στο πόδι
Ωστόσο, επήλθε μικρή σταδιακή βελτίωση στον ήχο και σε κάθε κομμάτι οι Skybinder συνέχισαν με το δυναμισμό και την έκρηξη που τους χαρακτηρίζει ως μπάντα. Ένα στοιχείο το οποίο ήταν η έκπληξη του set, σε πραγματικό χρόνο, ήταν τα καθαρά φωνητικά. Ήταν τόσο κρυστάλλινα και ταίριαζαν ανατριχιαστικά αρμονικά με τον ήχο των “βρώμικων” φωνητικών. Παρά τον μέτριο ήχο, ο δυναμισμός, η προσαρμοστικότητα των Skybinder στο χώρο και η θετική ενέργεια του κόσμου ήταν η αφορμή για να κερδίσουν την έυνοια του κοινού. (Τζώρτζια Λαζανά)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Skybinder
Genre: Hardcore
Skybinder: Skybinder (OW) | Facebook | Instagram | Spotify | Soundcloud | Twitter
Triptykon
Ήμουν εκεί τις δύο φορές που οι Celtic Frost επισκέφθηκαν την Αθήνα το 2006 και το 2007. Ήμουν επίσης εκεί το 2010 όταν ήρθαν οι Triptykon. Οι Frost είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και είχα την ευκαιρία να ζήσω ζωντανά τόσο τον Tom Warrior όσο και τον Martin Eric Ain.Εχω υπάρξει τυχερός ως προς αυτό και οριακά πληρης από τη ζωντανή εμπειρία τους.
Όταν ο Tom Warrior αποφάσισε να τιμήσει το παρελθόν του παίζοντας ζωντανά τα κομμάτια των Hellhammer δεν μπορώ να πω ότι είδα αυτήν του την επιλογή με καλό μάτι. Σε μια εποχή που τα reunions γίνονταν με το κιλό ως μορφή αρπαχτης δεν έβρισκα λόγο να γίνει κάτι τέτοιο. Ειδικά από τη στιγμή που τα κομμάτια των Hellhammer μετουσιωθηκαν σε αυτά των Celtic Frost ο λόγος ήταν διπλός.
Με τον ίδιο κυνισμό αντιμετώπισα και τον τωρινό ερχομό των Triptykon στον οποίο ανακοίνωσαν πως θα έπαιζαν κομμάτια από τους τρεις πρώτους δίσκους των Frost. Είχα αποφασίσει πως δε με αφορά μια τέτοια κίνηση και δεν ασχολήθηκα παραπάνω. Όταν όμως δόθηκε η ευκαιρία να τους καλύψω και να γράψω, δεν την έχασα.
Οι Triptykon έπαιξαν όλο το set τους στο αυθεντικό tempo των κομματιών των Celtic Frost
Λίγα λεπτά μετά τις 19:00 το εξώφυλλο του To Megatherion εμφανίστηκε ως backdrop και ενα-ενα τα μέλη ανέβηκαν στη σκηνή. Τελευταίος ο Warrior με το χαρακτηριστικό μαύρο σκουφι και ένα τζακετ γεμάτο ραφτα των Hellhammer και ένα που έγραφε με black metal γραμματοσειρά vegan. Και μόλις ξέσπασε το riff του Into The Crypts Of Rays όλα άλλαξαν.
Εν αντιθέσει με την εμφάνιση των Triptykon στο Κύτταρο και τα πιο doom χαρακτηριστικά της, εδώ τα κομμάτια παίχτηκαν στο αυθεντικό tempo. Και ο μέτριος ήχος αντί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ενέτεινε την “true” ατμόσφαιρα. Δεν κατάλαβα, όταν ακούγαμε τα bootleg των Hellhammer με τον χειρότερο ήχο που μπορούσε να υπάρχει όλα ήταν τέλεια και τώρα ΔΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ;;; Παρασύρομαι, να με συγχωρείτε.
Το setlist είχε όλα τα αναμενόμενα κομμάτια παιγμένα αρτιότατα. Dawn of Megiddo, Usurper, Jewel Throne, Morbid Tales, Dethroned Emperor, οι απαρχές του black metal μπροστά μας ως μια συγκινητική ιστορία που ακόμα δίνει τα ίδια συναισθήματα.
Οι Triptykon κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, παρότι αυτό αποτελούταν κυρίως από άτομα νεαρής ηλικίας χωρίς εμπειρία στον ήχο τους
Αν και το κοινό αποτελούνταν ως επί το πλείστον από νεότερα σε ηλικία άτομα που ήρθαν για τους Parkway Drive, οι Triptykon φάνηκαν να τα κερδίζουν. Ούτως η άλλως, αν όχι τα συγκροτήματα τα οποία ακούει αυτό το κοινό τότε σίγουρα τα συγκροτήματα που τα επηρέασαν προσκυναγαν τους Frost οπότε ο συνδετικός κρίκος ηταν δεδομένος. Το δε pit που άνοιξε και κορυφώθηκε στο Circle of The Tyrants το επιβεβαίωσε.
Αν δεν περίμενα κάτι στη ζωή μου αυτό ήταν να δω τον Warrior να συγκινείται. Κι όμως το έζησα. Να λέει στον κόσμο πως τον αγαπά και πως εξαιτίας του ζουν αυτά τα τραγούδια, τα οποία δεν πίστευαν 40 χρόνια πριν πως θα μνημονεύονται. Έκανε επίσης χιούμορ με τον θεουλη από το κοινό που ήταν ντυμένος μπανάνα και το απέδωσε σε κάποια συνωμοσία ενώ στο κλείσιμο δήλωσε “I’m too old for this shit”.
Το φινάλε της εμφάνισης τους με το Necromantical Screams ήταν ένα μεγαλείο ανατριχιλας προτού, εθιμοτυπικά υποκλιθούν μπροστά μας. Κι εμείς σε αυτούς. Γιατί παραμένουν σπουδαίοι. (Φοίβος Κρομμύδας)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Triptykon
Genre: Extreme Metal
Triptykon: Vanja Šlajh (Μπάσο, φωνή), V. Santura (Κιθάρα, φωνή), Thomas Gabriel Fischer (Φωνή, κιθάρα), Hannes Grossmann (Τύμπανα)
Triptykon: Triptykon (OW) | Facebook | Instagram | ReverbNation | Spotify | Twitter | YouTube
Soulfly
Αφού η νύχτα έπεσε, ήρθε η ώρα για την μπάντα που τελειοποίησε το συνδυασμό των tribal στοιχείων με το metal να παραλάβει τη σκυτάλη και χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση οι Soulfly ανέβηκαν στη σκηνή. Αυτό που ο Max Cavalera ξεκίνησε με τους Sepultura από Chaos A.D. και το οριστικοποίησε στο Roots, στους Soulfly υπήρξε το πρωταρχικό στοιχείο και το αναμενόμενο από μια εμφάνισή τους.
Καθώς στο παρελθόν οι εμφανίσεις του Max Cavalera στην Ελλάδα έχουν υπάρξει άνισες, με άλλες να θυμίζουν το μεγαλείο του και άλλες να αποτελούν τον ορισμό του διεκπεραιωτικού και άλλες να θυμίζουν αγγαρεία κι αρπαχτή, ήταν μεγάλο στοίχημα το αποψινό. Ειδικά από τη στιγμή που πέρσι οι Sepultura έδωσαν μια καταιγιστική εμφάνιση, μια άτυπη κόντρα ήταν δεδομένο πως θα προκύψει.
Πριν καν οι Soulfly ανέβουν στη σκηνή του Release Athens 2023, οι συγκρίσεις με την περσινή εμφάνιση των Sepultura είχαν ξεκινήσει
Χωρίς να ήμουν πέρσι αλλά με βάση τα σχόλια που άκουσα, μπορώ να πω ότι αυτή η κόντρα ήρθε ισόπαλη. Κι αυτό γιατί ο Cavalera ήταν στα κέφια του. Το groove εναλλασόταν με τις πιο κοφτές και βίαιες στιγμές, hits όπως το Back To The Primitive, το Prophecy και το Bleed ακούστηκαν, ενώ οι προτροπές για moshing δε σταμάταγαν. Προς τιμήν τους, δε στηρίχτηκαν στο παρελθόν και στους Sepultura, αλλά στο δικό τους υλικό-και σε μια μικρή διασκευή του Get Up-Stand Up του Bob Marley. Όταν ακούστηκε όμως η καρδιά του Zion Cavalera να χτυπά, όλοι ξέραμε τι ακολουθεί. Αυτό που δεν ξέραμε είναι πως το Refuse/Resist θα έχει ως guest στα φωνητικά τον Melechesh Ashmedi με μπλούζα Venom και ρειβάδικο γυαλί.
Άριστη φεστιβαλική εμφάνιση και κατάλληλο προοίμιο για τους headliners που δεν πιστεύω πως την περίμεναν όσοι ήταν παρόντες στην πρόσφατη συναυλία του Cavalera προς τιμήν του Roots. (Φοίβος Κρομμύδας)
Ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά, όμως βρισκόμασταν στην καρδιά της συναυλίας και ο ενθουσιασμός κόντευε να φτάσει στην κορύφωση. Ήχος από βραζιλιάνικα κρουστά απλώθηκε παντού και όλη η πλατεία Νερού ξεκίνησε να βροντοφωνάζει αφενός για τους Soulfly και αφετέρου για τον τιτάνα Max Cavalera.
Ο εξαιρετικός ήχος των Soulfly στην Πλατεία Νερού ξεσήκωσε το κοινό και πρόσφερε αμέτρητες σπουδαίες στιγμές headbanging
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω για την εμφάνιση των Soulfly. Μπορεί να μην έχω παρευρεθεί σε live εμφάνιση των Sepultura ή οποιουδήποτε άλλου από τα άπειρα projects του Cavalera, όμως έχω υπάρξει ανάμεσα στο κοινό των Sepultura πέρυσι. Η σύγκριση είναι σίγουρα αδύνατον να συμβεί. Ωστόσο, η σκέψη που κόλλησε στο μυαλό μου από το πρώτο λεπτό εμφάνισης των Soulfly είναι ο εξαιρετικός ήχος που είχαν συνολικά στο χθεσινό live.
Όσο περνούσε η ώρα και η πόρρωση αυξανόταν ανεπιστρεπτί, κυριαρχούσε ο γκρουβάτος ήχος στον οποίο έχουν συνηθίσει το κοινό τους. Επιβλητική ήταν η παρουσία και οι γραμμές του μπάσου, τα οποία απογειώθηκαν σε κομμάτια όπως το Jumpdafuckup, Eye for an eye, Bleed και Fire/Porrada. Ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο πήγε την έκρηξη σε άλλο επίπεδο στο χθεσινό live του Release, ήταν τα ξεσπάσματα από τον Zyon Cavalera στα drums. Κάθε κομμάτι, μια ξεχωριστή εσωτερική εμπειρία αλλά και εξωτερική αφού ο Max Cavalera έδινε το έναυσμα για χαμό.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι σχηματιζόταν στο κέντρο της αρένας ένα ασταμάτητο moshpit. Οι Soulfly εμφανώς καταφέρνουν όχι μόνο να μεταδώσουν στον κόσμο την δυναμική τους ενέργεια αλλά και τα ακριβή συναισθήματα που κρύβονται πίσω από το κάθε κομμάτι μεμονωμένα. Και μιας και αναφέρθηκε η ενέργεια, αξίζει να γίνει αναφορά στη διασκευή – έκπληξη της βραδιάς.
Οι Soulfly είχαν και διασκευή-έκπληξη για το κοινό σε τραγούδι του Bob Marley!
Κάτι το οποίο μου έχει μάθει η μουσική σκηνή είναι να τα περιμένω όλα από όλους. Αλλά δεν μπορώ να παραλείψω την έκπληξη του κοινού όταν οι Soulfly ξεκίνησαν να παίζουν το κομμάτι Get Up-Stand Up του Bob Marley. Το εκτέλεσαν με το δικό τους τρόπο, το προσάρμοσαν στο ύφος τους και το κομμάτι πήρε άλλη υπόσταση.
Με λίγα λόγια, η εμφάνιση των Soulfly ήταν ο καλύτερος τρόπος για να πάρουν τη σκυτάλη οι headliners της βραδιάς, Parkway Drive. Είχαν φέρει το κοινό στο πιο κατάλληλο σημείο ενεργειακά. Εκεί ακριβώς πριν την κορύφωση. (Τζώρτζια Λαζανά)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Soulfly
Genre: Death Metal, Groove Metal, Thrash Metal
Soulfly: Max Cavalera (Φωνή, κιθάρα, σιτάρ), Zyon Cavalera (Τύμπανα), Mike Leon (Μπάσο)
Soulfly: Soulfly (OW) | Deezer | Facebook | | Instagram | ReverbNation | SoundCloud | Spotify | TikTok | Twitter | YouTube
Parkway Drive
Μεταλλικά θραύσματα. Έντονα φωτορυθμικά. Φλόγες που ξεπήδαγαν στα breaks των τυμπάνων. Growls που γίνονται με άρτια τεχνική. Breakdowns που κάνουν τους πάντες να κουνιούνται ρυθμικά και βγάζουν στην επιφάνεια τα βίαια ένστικτα. Ακόμα και popίζοντα ρεφραίν που προσκαλούν για χοροπηδητό και όχι για moshing. Τελικά οι Αυστραλοί έχουν δικαιολογημένο ντόρο γύρω από το όνομά τους.
Παίζοντας αρχετυπικό μεν αλλά εμπνευσμένο metalcore ήδη από το πρώτο κομμάτι τους κέρδισαν τα sing alongs του κόσμου, ο οποίος μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα πολύς αλλά ήταν παθιασμένος μέχρι κεραίας. Δε θυμάμαι σε ποιο πρόσφατο live έχω ακούσει τόσα άτομα να τραγουδάνε τους ρυθμούς των riffs και τα ρεφραίν σύσσωμα. Και μια μπάντα η οποία εκμεταλλεύεται τη μεγάλη σκηνή με τόσο κινητικό και πληθωρικό τρόπο. Οι Parkway Drive το κατάφεραν όμως και, όσο μακριά κι αν είναι από τα γούστα μου, οφείλω να τους το αναγνωρίσω.
Και πως να μην το καταφέρουν από τη στιγμή που εκτός από εξαιρετικούς μουσικούς έχουν και έναν χαρισματικό frontman όπως τον Winston McCall; Εκτός από τις εξαιρετικές φωνητικές του δυνατότητες έχει και απίστευτη μεταδοτικότητα, με το κοινό να γίνεται ένα με αυτόν. Όταν, μάλιστα, κατέβηκε από τη σκηνή και κάποιοι οπαδοί τον κράτησαν όρθιο στα χέρια τους για να τους ζητήσει να κάνουν κυκλικό moshing γύρω του, οριακά δεν πίστευες στα μάτια σου.
Από το πρώτο κομμάτι οι Parkway Drive κέρδισαν το κοινό του Release Athens 2023
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το απίστευτο θετικό κλίμα που επικρατούσε. Ούτε μίσος, ούτε νταηλίκια, μόνο χαμόγελα και αισιοδοξία. Κι αυτό είναι κάτι που, όντας βυθισμένος στην “αρνητική” μουσική, το χάρηκα και με το παραπάνω. Και θα το έβλεπα ξανά αν προέκυπτε σε κάποιο φεστιβάλ, με μεγάλη ευχαρίστηση.
Το metal αλλάζει. Καταρρίπτει κάποια στερεότυπα και αφήνεται σε νέες μορφές που ίσως να αφορούν άλλον κόσμο από αυτόν που υπήρχε. Και όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς “παλιοσχολίτες”, αυτό είναι το μοντέρνο metal. Το άλλο θα συνεχίσει να υπάρχει. Όσο όμως εξελλίσσεται με τέτοιον τρόπο και αφήνει μπάντες και κόσμο να διοχετεύουν την ενέργειά τους με τέτοιο τρόπο ενώ παράλληλα ακούγεται ουσιαστική μουσική, με τεχνική αρτιότητα και περιεχόμενο που ξεφεύγει από την επιφάνεια και τον υλισμό, είμαι ικανοποιημένος. Και ανακουφισμένος. (Φοίβος Κρομμύδας)
Έχουμε μπει στην τελική ευθεία και οι Parkway Drive επιλέγουν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή με κομμάτι – “φαβορί”, όπως φάνηκε από την άμεση ανταπόκριση του κοινού, από το Darker Still. Η σκηνική τους παρουσία, πέρα από τον εξαιρετικά δομημένο ήχο, συνοδεύεται από φαντασμαγορικά εφέ με φλόγες που παρουσιάζονται ξαφνικά μετά από ξεσπάσματα του Gordon στα drums – δηλαδή τουλάχιστον μία φορά ανά τρία λεπτά.
Το metal αλλάζει, καταρρίπτοντας στερεότυπα και αφήνεται σε νέες μορφές, με τους Parkway Drive να το επιβεβαιώνουν
Φυσικά, πέρα από τα κομμάτια που ξεχειλίζουν metalcore, το μενού της βραδιάς περιλάμβανε και acoustic κομμάτια. Η συνοδεία των βιολιών, τα οποία έκαναν guest εμφάνιση στη σκηνή του Release, ήταν η ανατροπή που προκαλεί η τέχνη της μουσικής, όταν υποβαστάζεται από “ανοιχτά” μυαλά. Η μελωδία που προέκυπτε από το συνδυασμό των βιολιών και των ηλεκτρικών κιθαρών ήταν το κλειδί για την εσωτερική γαλήνη. Αισθανόμουν τόσο ήρεμη εσωτερικά και ένιωθα σαν να έχανα την αίσθηση του χρόνου.
Μπορεί να μην ήταν όλα τα κομμάτια που οι Parkway Drive επέλεξαν να συμπεριλάβουν στο setlist, αφορμή για moshpit αλλά η ενέργεια που ο Winston McCall μετέδιδε στον κόσμο παρέμενε σε υψηλά επίπεδα καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Το κάλεσμα του McCall για συλλογική συμμετοχή στο τραγούδι στο οποίο το κοινό ανταποκρίθηκε αβίαστα και με μεγάλη προθυμία, το αίσθημα ενότητας που υπήρχε και η ακατάπαυστη αλληλεπίδραση της μπάντας με τη λαοθάλασσα της αρένας με σημείο αναφοράς το τεράστιο moshpit που σχηματίστηκε γύρω από τον McCall, είναι ορισμένες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν ότι ο αυστραλιανός τυφώνας εν ονόματι Parkway Drive έγραψε και πάλι ιστορία στη χώρα μας.
Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους σε αυτήν την κινηματογραφικού χαρακτήρα εμφάνιση και οι Parkway Drive χαιρέτησαν το κοινό και ευχαρίστησαν με τον δικό τους ζεστό και γεμάτο συγκίνηση τρόπο τους υποστηρικτές τους, διέκρινα στα βλέμματα την απόλυτη ικανοποίηση. Ανάμεσα στις παρέες που ήταν μαζεμένες σε πηγαδάκια ακουγόταν συνεχώς η φράση “Τι ήταν αυτό που ζήσαμε…”. Δεν νομίζω πως υπάρχει μοναδική απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Η απάντηση είναι ξεχωριστή για το καθένα μας και βρίσκεται στο αριστερό μέρος του στήθους. Με αυτό το ζεστό και γεμάτο αδρεναλίνη συναίσθημα που άφησαν οι Parkway Drive μέσα μου, δηλώνω πλήρως γοητευμένη και γεμάτη. (Τζώρτζια Λαζανά)
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Parkway Drive
Genre: Metalcore
Glitch
Prey
Carrion
The Void
Soul Bleach
Vice Grip
Dedicated
Idols and Anchors
Wishing Wells
Sleepwalker
Shadow Boxing
Darker Still
The Greatest Fear
Bottom Feeder
Encore:
Crushed
Wild Eyes