Το “Blackout” δεν ήταν γραφτό να συμβεί. Ο Meine δεν είχε φωνή. Το συγκρότημα περίμενε. Οι γιατροί κρατούσαν μικρό καλάθι. Κι όμως, το 1982, οι Scorpions κυκλοφόρησαν τον δίσκο που άλλαξε τη σχέση τους με τον κόσμο. Δεν ήταν η αρχή τους — είχαν ήδη επτά άλμπουμ. Ούτε η πρώτη τους επιτυχία — τα “Lovedrive” και “Animal Magnetism” είχαν ήδη χτυπήσει φλέβα στην Αμερική. Το “Blackout” ξεχωρίζει γιατί έγινε τη στιγμή που όλα έδειχναν πως δεν θα γίνει. Και αυτό λέει πολλά για μια μπάντα που, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αρνείται πεισματικά να σβήσει.
Ας πάμε πίσω στο 1981. Οι Scorpions είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος. Μετά από δέκα χρόνια σε μικρές σκηνές, αλλαγές μελών και πειραματισμούς στον ήχο, το αμερικανικό κοινό άρχισε να τους προσέχει. Το “Animal Magnetism” άνοιξε μια χαραμάδα στην αγορά. Το “Blackout” προοριζόταν να την διαλύσει. Όμως υπήρχε ένα σοβαρό εμπόδιο: ο Klaus Meine δεν μπορούσε να τραγουδήσει.
Η συνεχόμενη περιοδεία τον είχε εξαντλήσει. Τα χρόνια χωρίς ουσιαστικά διαλείμματα κατέστρεψαν τις φωνητικές χορδές του Meine. Οι γιατροί έκριναν πως χρειάζεται χειρουργείο και απόλυτη σιωπή για μήνες. Στον χώρο της μουσικής, όπου όλα βασίζονται στη φόρα και τον ρυθμό, αυτό δεν ήταν απλώς ένα ιατρικό θέμα. Ήταν σοβαρή κρίση. Ο τραγουδιστής, που με τη φωνή του καθόριζε τον ήχο της μπάντας, βγήκε εκτός χωρίς χρονοδιάγραμμα επιστροφής.
Τι κάνεις λοιπόν όταν η «μηχανή» σου χαλάει ενώ είσαι ήδη στον αέρα; Αν είσαι οι Scorpions, η απάντηση είναι απλή: παίρνεις τηλέφωνο τον Don Dokken. Ο Dokken, που τότε δεν ήταν ακόμα γνωστός, μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει κάποια φωνητικά. Το συγκρότημα δούλευε τα ντέμο και χρειαζόταν απλώς μια προσωρινή λύση. Κανείς δεν σκόπευε να αντικαταστήσει τον Meine. Ήθελαν μόνο να κερδίσουν χρόνο. Ακόμα και ο ίδιος ο Dokken είπε αργότερα ότι ποτέ δεν είδε τον ρόλο του ως μόνιμο.
Ο Dokken πάλεψε να πιάσει τις νότες του Meine, αλλά τελικά έμεινε μια σύντομη παρένθεση στην ιστορία των Scorpions
Παραδέχτηκε όμως ότι το να πιάσει το εύρος του Meine ήταν εξαντλητικό. «Μου έλεγαν συνεχώς να τραγουδάω πιο ψηλά», θυμήθηκε. «Μετά από οκτώ ώρες, ακουγόταν απλά σαν βουητό». Τα ντέμο που έγραψε δεν μπήκαν ποτέ στον τελικό δίσκο. Παρόλα αυτά, αυτή η συμμετοχή του έμεινε σαν μια περίεργη υποσημείωση στην ιστορία της ροκ: ένας προσωρινός Scorpion που, όπως λέει ο ίδιος, προσπαθούσε απλά να σταθεί όρθιος μέσα στην πίεση. Όσο για τον Meine; Γύρισε λίγο μετά. Πιο δυνατός. Και ίσως καλύτερος απ’ ό,τι ήταν πριν.
Όταν ξεκίνησαν ξανά οι ηχογραφήσεις, έμοιαζε λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, τα φωνητικά του Meine στο “Blackout” είναι από τα πιο δυνατά και απαιτητικά της καριέρας του. Ίσως έφταιγε η αδρεναλίνη και το ότι γύρισε από τα όρια. Ίσως απλώς πάλευε για να κρατηθεί. Όπως και να ‘χει, τραγούδησε σαν να μην είχε άλλη ευκαιρία. Και αυτό, στην ουσία, ίσχυε.
Το άλμπουμ ξεκινά με το “Blackout”, που σε χτυπάει κατευθείαν, χωρίς καμία εισαγωγή. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αστειεύονται. Δεν υπάρχει καμία χαλάρωση, μόνο ένταση, παραμόρφωση και ένα ρεφρέν που κάνει τα ηχεία σου να φαίνονται φτηνά. Αν το “Animal Magnetism” απλώς φλέρταρε με το αμερικανικό ραδιόφωνο, το Blackout του έκανε κανονική πρόταση γάμου. Μετά έρχεται το “Can’t Live Without You”, ένα κομμάτι που μοιάζει με ερωτικό γράμμα στους fans, τυλιγμένο σε θόρυβο και ταχύτητα. Θυμίζει σύγκρουση και όχι μπαλάντα. Δεν προσπαθεί να είναι διακριτικό — και δεν χρειάζεται. Η λεπτότητα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο εδώ. Όπως και τα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ, κινείται κάπου ανάμεσα στο hard rock και το πρώιμο heavy metal. Οι Scorpions ήξεραν να κινούνται σε αυτόν τον χώρο, χωρίς να γίνονται καρικατούρα καμίας σκηνής.
Tο “No One Like You” απογείωσε το άλμπουμ, ενώ το εξώφυλλο του έδωσε χαρακτήρα και δύναμη
Αλλά το “No One Like You” ήταν αυτό που έκανε τη δύσκολη δουλειά. Αυτό το κομμάτι μετέτρεψε το “Blackout” σε παγκόσμιο φαινόμενο. Κυκλοφόρησε ως lead single σχεδόν παντού (εκτός από την Ιαπωνία) και σκαρφάλωσε στην κορυφή του Rock chart του Billboard. Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία των Scorpions στις ΗΠΑ. Είχε αρκετή μελωδία στους στίχους για να ταιριάξει με την τότε ανερχόμενη τάση των power ballads. Όμως το ρεφρέν μπαίνει τόσο δυνατά που δεν μοιάζει με υποχώρηση. Επιπλέον, το βίντεο με τον Rudolf Schenker να αναπαριστά το εξώφυλλο του δίσκου σίγουρα βοήθησε.
Αφού το ‘φερε η συζήτηση, ας πιάσουμε λίγο και το εξώφυλλο. Το εξώφυλλο του “Blackout”, σχεδιασμένο από τον Αυστριακό καλλιτέχνη Gottfried Helnwein, δεν περνάει απαρατήρητο με τίποτα. Δείχνει έναν άντρα να ουρλιάζει, με το πρόσωπο δεμένο με επιδέσμους και μεταλλικές ράβδους να του διαπερνούν τα μάτια — σαν πιρούνια. Είναι απίθανο, τρομακτικό και μένει χαραγμένο στη μνήμη. Πολλοί το θεωρούν ένα από τα πιο δυνατά εξώφυλλα της ροκ στα ’80s. Και σε αντίθεση με άλλα της εποχής, δεν βασίζεται στο σεξ για να ξεχωρίσει. Είναι πραγματικά σουρεαλιστικό — σε μπερδεύει, σε ταράζει, αλλά ταυτόχρονα του ταιριάζει απόλυτα.
Το εξώφυλλο είναι και συμβολικό. Το “Blackout” μιλάει για μπλοκάρισμα — για διακοπή, για κατάρρευση και για επιστροφή με φόρα. Ο άντρας που βλέπεις μοιάζει διαλυμένος, αλλά ταυτόχρονα ουρλιάζει. Είναι ζωντανός. Είναι δυνατός. Όπως ακριβώς και η μπάντα πίσω από τη μουσική.
Το “Blackout” συνδυάζει σπιντάτα riffs, σκοτεινά περάσματα και δυνατές μπαλάντες, φτάνοντας δίκαια σε χρυσό και πλατινένιο
Μουσικά, το άλμπουμ δεν κόβει ταχύτητα πουθενά. Κομμάτια όπως το “Now!” και το “Dynamite” πάνε φουλ στην ένταση και στην ταχύτητα. Οι κιθάρες σκίζουν τη μίξη λες και κρατάνε τροχό. Στο “Now!”, η φωνή του Meine πιέζεται στα όρια. Πετάει στίχους με ρυθμό που θυμίζει περισσότερο punk παρά καθαρόαιμο hard rock. Αν θέλεις υπερβολή, το “Dynamite” την προσφέρει απλόχερα — στους στίχους, στον ήχο και στη στάση. Δεν έχει βάθος, αλλά ούτε το χρειάζεται. Είναι από τα κομμάτια που γεμίζουν στάδια γιατί έτσι είναι φτιαγμένα.
Παρόλα αυτά, το “Blackout” δεν είναι μόνο ένταση. Κομμάτια όπως το “You Give Me All I Need” και το “When the Smoke is Going Down” δείχνουν πως οι Scorpions ξέρουν να κινούνται ανάμεσα σε μπαλάντες και εκρήξεις. Το δεύτερο, ειδικά, είναι ένα αργό, σχεδόν τελετουργικό φινάλε. Σου δίνει την αίσθηση ότι η μπάντα αποχαιρετά το κοινό, κρατώντας όμως μία Molotov στο χέρι.
Μετά έρχεται το “China White”, μια επτάλεπτη βουτιά σε πιο σκοτεινά, σχεδόν doom μονοπάτια. Οι στίχοι είναι κάπως αφηρημένοι, αλλά ο ήχος βαραίνει, γίνεται πιο αργός και μελαγχολικός. Νιώθεις ότι είναι πείραμα, αλλά από αυτά που πετυχαίνουν. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Schenker δεν μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο σόλο. Έτσι, έβαλε ένα στην αμερικανική έκδοση και άλλο στην ευρωπαϊκή. Για τους συλλέκτες, αυτό σημαίνει πονοκέφαλος. Για τους φαν, σημαίνει ακόμα ένα κομμάτι ιστορίας.
Μέχρι να κυκλοφορήσει το Blackout στις 29 Μαρτίου 1982, οι προσδοκίες ήταν ήδη ψηλά — αλλά όχι τόσο ψηλά. Το άλμπουμ δεν τις απλώς τις έπιασε· τις ξεπέρασε με διαφορά. Μέσα σε λίγους μήνες έγινε χρυσό. Δύο χρόνια μετά, έγινε πλατινένιο. Για ένα συγκρότημα που παλιότερα το έβλεπαν απλώς ως «άλλη μια γερμανική ροκ μπάντα», αυτό ήταν ξεκάθαρο μήνυμα. Και μάλιστα πολύ ηχηρό.
Και τόσες δεκαετίες μετά, συνεχίζουν να ακούγονται σαν μπάντα που δεν σκοπεύει να κάνει πίσω
Κι όμως, παρά την επιτυχία του, το “Blackout” συχνά περνάει σε δεύτερη μοίρα λόγω αυτού που ακολούθησε. Το “Love at First Sting” του 1984 έφερε το “Rock You Like a Hurricane”, ίσως το πιο γνωστό κομμάτι των Scorpions. Όμως, για πολλούς οπαδούς — ειδικά για όσους θυμούνται πόσο δύσκολη ήταν η θέση της μπάντας λίγα χρόνια πριν — το “Blackout” είναι το πραγματικό σημείο καμπής.
Είναι ο δίσκος που απέδειξε πως οι Scorpions δεν ήταν απλώς επιζώντες, αλλά παίκτες πρώτης γραμμής. Όχι μόνο στη Γερμανία. Ούτε μόνο στην Ευρώπη. Σε ολόκληρο τον κόσμο. Και αν το σκεφτείς τώρα, είναι σχεδόν απίστευτο το πόσο κοντά βρέθηκαν σε μια τελείως διαφορετική εξέλιξη. Αν ο Meine δεν είχε αναρρώσει, αν ο Dokken είχε παραμείνει, αν η μπάντα είχε αποφασίσει να το καθυστερήσει ή να αλλάξει κατεύθυνση, ίσως το “Blackout” να μην είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Αντί γι’ αυτό, έγινε το θεμέλιο της συνέχειας — ένα αλλόκοτο, σημαδεμένο και πεισματάρικο στιγμιότυπο μιας μπάντας που αρνείται να σιγήσει.