Οι This Eternal Decay είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά ονόματα της σύγχρονης goth σκηνής. Το “Spettro” γεννήθηκε μέσα από πόνο και σκληρή αυτοκριτική. Αν και προέρχεται από τη ζωντανή Ρώμη, αναδίδει σκοτάδι και μοναξιά. Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στην Ελλάδα, μιλήσαμε με τον τραγουδιστή Riccardo Sabetti, την κινητήρια δύναμη της μπάντας. Ετοιμαστείτε να νιώσετε τον πόνο.
Γεια σου, Riccardo, και καλώς ήρθες στο DEPART! Πριν απ’ όλα, σύστησε τους This Eternal Decay στους αναγνώστες μας. Εσείς οι τέσσερις προέρχεστε από διαφορετικές μπάντες της ιταλικής dark/alternative σκηνής. Ήταν αυτό το project ένας τρόπος να εξερευνήσετε ήχους που δεν ταίριαζαν στις άλλες μπάντες σας ή απλώς ξεκίνησε χαλαρά, σαν μια ιδέα του τύπου «ας τζαμάρουμε και βλέπουμε»;
RICCARDO: Οι This Eternal Decay γεννήθηκαν σε μια περίοδο που η ζωή μου είχε βαλτώσει. Δεν είχα καμία μουσική έμπνευση και έβλεπα παντού μια αυξανόμενη έμφαση στη μορφή αντί για την ουσία. Αυτό με απογοήτευε βαθιά και με έκανε να διστάζω να συνεχίσω να γράφω μουσική. Στην πραγματικότητα, είχα σχεδόν αποφασίσει να αφήσω την κιθάρα μου στην άκρη.
Τότε, μια μέρα, ένιωσα ξαφνικά μια δημιουργική σπίθα και αποφάσισα να βγω από το comfort zone μου. Μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα, έγραψα το πρώτο άλμπουμ των TED αυθόρμητα – στην πραγματικότητα, το βλέπω περισσότερο σαν demo παρά σαν κανονικό άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, από την αρχή είχε απίστευτη απήχηση.
Η TRISOL, μια θρυλική δισκογραφική εταιρεία, μου έστειλε πρόταση συμβολαίου μόλις μια μέρα μετά την αποστολή του άλμπουμ. Αυτό ήταν ένα σημάδι που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Από εκεί και μετά, όλα άρχισαν να μεγαλώνουν. Για να φέρω αυτή τη μουσική στη σκηνή, χρειαζόμουν μια μπάντα. Πρώτα επικοινώνησα με τον Andrea Freda, συνεργάτη μου εδώ και 20 χρόνια, και μετά με τον Pasquale Vico για το μπάσο. Ο Alessio Schiavi μπήκε στο συγκρότημα από το τρίτο άλμπουμ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ακούω το “Spettro” ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες και, αν έπρεπε να το περιγράψω, θα έλεγα ότι ακούγεται σαν το παιδί των VNV Nation και των πρώιμων Sisters of Mercy. Ποια άλλα συγκροτήματα θα έλεγες ότι έχουν «συγγενική» παρουσία στη μουσική σου;
Σίγουρα υπάρχει έντονη επιρροή από Depeche Mode, The Chameleons και NIN, ενώ μπορεί κανείς να βρει και στοιχεία από την πιο «ανεβαστική» πλευρά των The Cure. Παρόλα αυτά, πάνω απ’ όλα, βλέπω μια φυσική εξέλιξη στον ήχο μας. Νομίζω ότι η μουσική μας αρχίζει να αποκτά τη δική της ταυτότητα, και για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα.
Όσον αφορά τον τίτλο του άλμπουμ, “Spettro”, δημιουργείτε μια απόκοσμη αίσθηση. Τι ακριβώς είναι αυτό το φάντασμα; Είναι κάτι υπαρκτό και ζωντανό γύρω μας; Μια μορφή κοινωνικής κριτικής; Ή μήπως κάτι που πρέπει να μας τρομάζει;
Είναι ένα αυτοβιογραφικό άλμπουμ (δυστυχώς), βασισμένο σε όσα πέρασα πρόσφατα. Η χρονιά που πέρασε ήταν απίστευτα δύσκολη, γεμάτη συναισθηματικές απογοητεύσεις και την απώλεια του καλύτερού μου φίλου από μια τρομερή ασθένεια. Είχα ανάγκη να εκφράσω όσα ένιωθα, αλλιώς κινδύνευα να τρελαθώ ή να πέσω σε βαθιά κατάθλιψη. Το “Spettro” είμαι εγώ – ή μάλλον αυτό που άρχισα να γίνομαι.
Ο τίτλος του εναρκτήριου κομματιού έχει κάτι το αινιγματικό. Τι ακριβώς συνέβη τον Ιούνιο του ’81;
Είναι ο μήνας και η χρονιά που γεννήθηκα! Εφόσον το άλμπουμ είναι αυτοβιογραφικό, ξεκινά από τη στιγμή που ήρθα στον κόσμο… και κλείνει στο σημείο που βρίσκομαι τώρα – σε ένα ήρεμο, νοητικά, μέρος.
Ένα ερώτημα που μπορεί να έχει κάποιος που δεν ζει στη Μεσόγειο: Πώς γίνεται άνθρωποι από μια τόσο ηλιόλουστη και ζωντανή πόλη όπως η Ρώμη να δημιουργούν τόσο σκοτεινή μουσική;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Συχνά, η αντίθεση ανάμεσα στη φωτεινότητα ενός τόπου και στη μουσική που εμπνέει μπορεί να γεννήσει κάτι μοναδικό. Η Ρώμη είναι όμορφη και γεμάτη ζωή, αλλά έχει και μια μακρά, περίπλοκη ιστορία, γεμάτη σκιές – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πολλοί από εμάς εδώ έχουμε μια έμφυτη σύνδεση με τη σκοτεινή πλευρά των συναισθημάτων, είτε λόγω του βάρους της ιστορίας, είτε εξαιτίας των περιπλοκών στις σχέσεις, είτε μέσα από τους προσωπικούς μας αγώνες. Νομίζω ότι ο ήλιος και η ζωντάνια της πόλης δίνουν δημιουργική ενέργεια, αλλά είναι το βάθος και οι αντιθέσεις της ζωής που τροφοδοτούν τους σκοτεινούς τόνους στη μουσική. Είναι μια συνεχής ισορροπία ανάμεσα στο φως και τη σκιά.
Η σύγχρονη darkwave σκηνή φαίνεται να γνωρίζει μια νέα άνθηση. Ακόμα και στα social media, όπως το TikTok, υπάρχει αρκετό περιεχόμενο που απευθύνεται σε «μοντέρνους βρικόλακες». Τι πιστεύεις ότι έχει οδηγήσει σε αυτή την αναζωπύρωση;
Νομίζω ότι η αναβίωση του darkwave και της αισθητικής του οφείλεται σε έναν συνδυασμό παραγόντων. Από τη μία, πολλοί στρέφονται στο σκοτάδι και το μυστήριο ως αντίδραση στην υπερέκθεση και την επιφανειακότητα των social media. Η νέα γενιά, που ζει έντονα σε πλατφόρμες όπως το TikTok, φαίνεται να έλκεται από πιο εσωστρεφείς, μελαγχολικές και εναλλακτικές αισθητικές. Το darkwave, με τις ζοφερές ατμόσφαιρες και το συναισθηματικό βάθος του, δίνει μια διέξοδο από τη mainstream ποπ κουλτούρα.
Επιπλέον, η νοσταλγία για τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 φέρνει πίσω ήχους και στυλ εκείνης της εποχής, αλλά με μια σύγχρονη πινελιά. Η κουλτούρα των «βαμπίρ» και η γοητεία του σκοταδιού δεν χάθηκαν ποτέ. Τώρα, όμως, βρίσκουν νέο χώρο στον ψηφιακό κόσμο, όπου οι άνθρωποι μπορούν να εξερευνήσουν ελεύθερα την ταυτότητά τους, χωρίς τον φόβο της κοινωνικής κριτικής. Το TikTok, με τη δυνατότητα έκφρασης μέσω εικόνας και μουσικής, κάνει το darkwave πιο προσιτό, δημιουργώντας το ιδανικό περιβάλλον για να ανθίσει ξανά.
Από τη σύγχρονη σκηνή, ποιες μπάντες θα έλεγες ότι έχουν συγγενικό ήχο με τους This Eternal Decay;
Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μια συγγένεια με τους Actors, Then Comes Silence και Twin Tribes. Είναι ίσως τα τρία συγκροτήματα που θαυμάζω και εκτιμώ περισσότερο στη σημερινή σκηνή.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τον «δικό μας» The Man and His Failures; Είστε φίλοι εδώ και χρόνια ή σας έφερε κοντά η κοινή σας ματιά πάνω στη «νεολαία που καταρρέει» στη σημερινή κοινωνία;
Είμαι φίλος με τον Μάνο, τον τραγουδιστή, εδώ και περίπου δέκα χρόνια, από την εποχή των Spiral69. Παρόλο που δεν βρισκόμαστε συχνά, έχουμε διατηρήσει καλή σχέση και έχουμε παρακολουθήσει την εξέλιξη ο ένας του άλλου από μακριά. Είναι πάντα ωραίο να επανασυνδεόμαστε, όπως κάναμε πρόσφατα στη συναυλία τους στη Ρώμη. Η μουσική έχει έναν μοναδικό τρόπο να φέρνει κοντά τους ανθρώπους, επιτρέποντας την ανταλλαγή ενέργειας και ιδεών – στοιχεία απαραίτητα για την προσωπική εξέλιξη.
Όσον αφορά την επερχόμενη συναυλία σας στην Αθήνα, έχετε επισκεφτεί ξανά την πόλη; Τι περιμένετε από αυτή την εμφάνιση και, φυσικά, τι μπορεί να περιμένει το κοινό;
Ναι, έχω επισκεφτεί την Αθήνα στο παρελθόν με τους Spiral69 και ήταν μια απίστευτη εμπειρία! Η πόλη έχει μια ζωντανή και φιλόξενη μουσική σκηνή, ενώ το κοινό είναι πάντα ζεστό και εκδηλωτικό. Ανυπομονούμε να νιώσουμε ξανά αυτή την ενέργεια και να συνδεθούμε με όσους έρθουν να μας δουν. Το κοινό μπορεί να περιμένει μια δυνατή συναυλία, γεμάτη συναίσθημα, με σκοτεινούς ήχους και ατμοσφαιρικές στιγμές. Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε και να μοιραστούμε τη μουσική μας με όλους!
Riccardo, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου! Κλείσε τη συζήτηση με ό,τι θες να πεις στο κοινό.
Ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη! Αν δεν μας έχετε ακούσει, θα ήταν υπέροχο να μας δοκιμάσετε. Και αν ήδη μας ξέρετε, ελπίζουμε να συνεχίσετε να μας ακολουθείτε! Έχουμε πολλά συναρπαστικά πράγματα στα σκαριά και δουλεύουμε σε νέα projects. Ανυπομονούμε να τα μοιραστούμε μαζί σας!