Οι Touche Amore στα χρόνια της ύπαρξής τους δεν έχουν επισκεφθεί ούτε μια φορά την Ελλάδα. Ήταν ένα στοίχημα που δίχαζε. Πόσο κοινό έχουν; Πόσο είναι διατεθειμένο να τους τιμήσει σε δύσκολους καιρούς; Πόσο αντέχουμε στον καθαρτήριο πόνο που προσφέρει η μουσική τους; Το κατηφόρισμα στο Fuzz σε μια ανοιξιάτικη (αλλά ταυτόχρονα μπαρουτοκαπνισμένη-και δίκαια) Αθήνα ήρθε να λύσει τις απορίες. Και αν έβλεπες τα λίγα άτομα που ήταν εκεί από την αρχή μπορεί να αποκαρδιωνόσουν. Αλλά για περίμενε, δεν έχει ανέβει καν η πρώτη μπάντα στη σκηνή.
Φωτογραφίες: Αλίκη Σεφέρου
Κείμενο: Φοίβος Κρομμύδας
Psycorepaths
Και δε θέλω να ακουστώ κακός αλλά δυστυχώς οι Psycorepaths δε φάνηκαν να είναι σε καλή μέρα. Από τη μια ο ήχος ήταν κάπως μπουκωμένος στην αρχή, πράγμα που διορθώθηκε στην πορεία, από την άλλη τα φωνητικά δεν έβγαιναν εξίσου δυναμικά. Αν και οι ίδιοι φαίνονταν ότι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και το ζουν, έμοιαζαν να φαίνονται κάπως αμήχανοι. Ο τραγουδιστής τους προσπαθώντας να ξεσηκώσει κάπως ένα κοινό που δε φάνηκε να εντυπωσιάζεται. Απευθυνόταν διαρκώς με τις ιαχές του και ενδιάμεσα προσπαθούσε να σπάσει τον πάγο με λόγια που δε χτυπούσαν το κέντρο που ο ίδιος ήθελε.
Θες να ήταν η κάπως υπερβολική του επί σκηνής εμφάνιση που δεν ταίριαζε στο κλίμα της βραδιάς; Η διαρκής metalcore γκρούβα που δεν ακουγόταν καλά; Τα φωνητικά που θέλουν δουλειά ακόμα; Το κοινό που έχει έρθει για να κλάψει και όχι να κοπανηθεί με beatdowns; Δεν έπιασαν τόπο. Και παρότι υπήρξαν ορθότατα λόγια για την ανάγκη της αλληλεγγύης και της προσωπικής έκφρασης, η υπόλοιπη εμφάνιση τους δεν ήταν αρκετή ώστε να τραβήξει περισσότερο κοινό.
Σε κάποια επόμενη φορά με ένα πιο συγγενικό line up, με κοινό που θα το «νιώθει καλύτερα» και με βελτιωμένα φωνητικά σίγουρα θα εντυπωσιάσουν. Τουλάχιστον και το εντυπωσιακά αυξημένο κοινό τους χειροκρότησε και οι Touche Amore τους έδωσαν σεβασμό. Οπότε στο τέλος της ημέρας όλα καλά.
Touche Amore
Και τώρα ήρθε η ώρα για το main event. Σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό με ένα backdrop όπου αναγραφόταν το όνομα του συγκροτήματος. Στο σκοτεινό Fuzz το intro με το “Devil Town” του Daniel Johnston έδωσε το σήμα για τα χειροκροτήματα του κόσμου, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν μόλις τα μέλη της πήραν θέσεις επί σκηνής. Και μπάσιμο με το νέο “Nobody’s” και το κοινό να συμμετέχει ενεργά.
Ο Jeremy Bolm αεικίνητος και χαμογελαστός να δίνει πάσες στο κοινό να ουρλιάξει πως δεν ανήκει πουθενά. Και αφού τιμήσαμε τα στερνά, πάμε και μια βόλτα από τα πρώτα. Γιατί με τη διπλέτα “Art Official” και τα 45 δευτερόλεπτα του “Nine” το ξύλο και ο λυγμός έγιναν ένα.
Μικρή παύση για καλησπέρισμα, και κάπου εκεί ξεκινά το “Praise/Love” με τη μπλε μελωδία του. Αντί να καταλήξει όμως στο “Anyone/Anything”, κάνει ένα γύρισμα και ο κόσμος φωτίζεται από την πηγαία γλύκα του “Reminders”. Sing-alongs, χοροί, χαμόγελα παντού. Τα οποία όμως θα σβηστούν απότομα με τη χολή του “And Now It’s Happening In Mine”. Υπάρχουν περιθώρια για ανάσες; Όχι, γιατί το “Uppers/Downers” έρχεται με φόρα και βάζει φωτιά στο pit. Αλλά μη βυθιστούμε κι εντελώς, η νύχτα είναι νεαρά ακόμα.
Η στιγμή με το κοινό να αναλαμβάνει την επανάληψη του τελευταίου κουπλέ a capela ήταν ανατριχιαστική
Η ενεργειακή βόμβα αισιοδοξίας του “Come Heroine” τραγουδιέται από σύσσωμο το κοινό. Και ενώ νομίζεις πως έχουμε φτάσει σε μια κορύφωση, το συγκλονιστικό στιγμιότυπο που ο Bolm βουτά στο κοινό για να τραγουδήσει το “Honest Sleep”. Με το κοινό να αναλαμβάνει την επανάληψη του τελευταίου κουπλέ a capela. Το λέω και με πιάνουν ανατριχίλες.
Ξανά στο παρόν με τις ταινίες του “Hal Ashby” να καλούν σε χορό ο οποίος θα μετατραπεί σε αγνό βρωμόξυλο με το “Face Ghost”. Αλλά μετά ξεκινάνε τα πραγματικά δύσκολα. Γιατί με την επίκληση του “Stage Four” μέσω του “New Halloween” είναι αδύνατο να μείνουν στεγνά τα μάτια μας. Και όλα για μια στιγμή θολώνουν. Στο τέλος του “Disasters” ο Bolm δηλώνει συγκλονισμένος που σε μια χώρα στην οποία έρχεται πρώτη φορά ακούει τόσον κόσμο να τραγουδάει απέξω το νεότερο υλικό τους. Αλλά όλα πρέπει να βαφτούν στα μπλε μετά από αυτό.
Οι εμφανίσεις των Touche Amore είναι κατάθεση ψυχής
Γιατί το “Harbor” θυμίζει τη μετάβασή τους σε ένα άλλο επίπεδο μέσω του “Is Survived By“. Και το “Palm Trees” κάνει τη μοναξιά να μοιάζει συλλογικό συναίσθημα. Το “Savoring” είναι άλλη μια νότα φωτός πριν την ακολασία που θα κορυφωθεί με την τριπλέτα “~”, “Pathfinder” και “Rapture” πριν το κλείσιμο με το “Force of Habit” και την πίκρα του “Flowers And You”. Και άντε, για να μη φύγουμε μαυρισμένοι, ένα “Limelight” για encore.
Οι Touche Amore δεν είναι απλά ένα συγκρότημα που έρχεται, παίζει μουσική υψηλών οκτανίων κι εξαφανίζεται. Οι εμφανίσεις τους είναι κατάθεση ψυχής. Ταυτόχρονα παραμένουν διαολεμένα ταπεινοί εκφράζοντας ευγνωμοσύνη σε όλους όσους είναι πίσω από τη σκηνή για να παίζουν, στον μάνατζέρ τους και τον ήχολήπτη. Περνάνε από τη μπροστινή πόρτα μαζί με το κοινό γιατί είναι ένα με εμάς. Και μας μαθαίνουν να χαμογελάμε. Υπάρχουν δυσκολίες. Αλλά το φως πάντα έρχεται μετά από κάθε νύχτα. Επιβίωσαν. Κι εμείς μας το οφείλουμε.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Nobody’s
Art Official
Nine
Praise/Love
Reminders
And Now It’s Happening In Mine
Uppers/Downers
Come Heroine
Honest Sleep
Hal Ashby
Face Ghost
New Halloween
Disasters
Harbor
Palm Trees
Savoring
~
Pathfinder
Rapture
Force of Habit
Flowers And You
Encore: Limelight