Η επανηχογράφηση ενός δίσκου αποτελεί μια τακτική που εγείρει σκεπτικισμό. Έλλειψη έμπνευσης; Άρμεγμα χρημάτων με φτηνές δικαιολογίες; Προσπάθεια γερόντων να “κάτσουν με τη νεολαία”; Ή ανανέωση πνευματικών δικαιωμάτων; Αυτά δεν ξέρω κατά πόσον αγγίζουν τον Mirai Kawashima και τους Sigh, ούτε πόσο αφορούν την κυκλοφορία του “I Saw the World’s End – Hangman’s Hymn MMXXV”. Αφενός επειδή η δικαιολογία περί του ότι μένει ανικανοποίητος από το πρωτότυπο Hangman’s Hymn στέκει ικανοποιητικά. Και αφετέρου επειδή, εντάξει, δε νομίζω ότι περιμένει να’ κονομήσει από μια τέτοια κίνηση.
Όταν το 2007 κυκλοφόρησαν το δίσκο, ήδη τα πράγματα ήταν δύσκολα γι’ αυτούς και το μέλλον αβέβαιο. Η Century Media είχε “σαμποτάρει” με κάθε τρόπο τον προηγούμενο δίσκο τους, Gallows Gallery, λόγω της έντονης στροφής προς την ανορθόδοξη μουσική. Οι ίδιοι απογοητευμένοι αλλά ταυτόχρονα με θέληση να κάνουν το παραπάνω βήμα αποφασίζουν να ηχογραφήσουν κάτι μεγαλεπήβολο. Αλλά κάπως πιο συγκρατημένο.
Το Hangman’s Hymn συνδυάζει το black-thrash με το baroque μεγαλείο κάπως περίεργα. Ακούγεται παλαβό αλλά και πιασάρικο. Όμως υπάρχουν σκόρπιες ατέλειες που ο Kawashima θεωρεί ότι δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που ήθελε όντως να κυκλοφορήσει. Και όταν η ίδια σου η δισκογραφική δε σε υποστηρίζει, αυτό σε καίει.
Λογικό κι επόμενο να θες να το ξαναδείς όσο πιο κοντινό στο πώς το είχες φανταστεί τότε, όταν τα χρόνια πέρασαν και πλέον μπορείς να πεις το “γιατί έτσι”. Και όταν έχεις τη δυνατότητα και σε τεχνικό επίπεδο και στην παρουσία κανονικών κλασικών οργάνων να “τα δώσεις όλα”, γιατί να μην το κάνεις;
Το να βλέπεις ένα ιαπωνικό σχήμα να εμπνέεται από το χριστιανικό δέος και τη βιβλική κόλαση, ενώ προηγουμένως έχει απασχοληθεί με το δικό της φολκλόρ, ήταν εξαρχής κίνηση ψυχεδελικά ενδιαφέρουσα. Και ανάλογα με το ποιόν θα ρωτήσεις, θα σου μιλήσει είτε για cult μεγαλείο είτε για ένα φιλόδοξο αλλά κάπως πρόχειρα εκτελεσμένο εγχείρημα. Στην τωρινή ηχογράφηση, όμως, αυτά τα περιθώρια έχουν κοπεί.
Και αυτό επειδή επιτέλους ακούγεται οργανικό ως αποτέλεσμα. Και επειδή όπου χρειάζεται να κόψει καπίστρι, το κόβει οριστικά κι αμετάκλητα. Τα κάπως “προβλεπέ” φωνητικά του πρωτότυπου μετατρέπονται σε ένα καρτουνίστικο μεφιστοφελικό όργιο. Οι κιθάρες παίζονται με ευκρίνεια ήχου και προθέσεων ενώ τα τύμπανα αγγίζουν σχεδόν grindcore υστερία. Και τα ορχηστρικά σημεία με τη σειρά τους ακουμπούν αυτό το παράλογο δέος που οι Sigh είχαν εξαρχής στο μυαλό τους. Δεν υπάρχει περιθώριο να πεις κάτι εδώ. Γιατί και οι «διάλογοι» μεταξύ του Kawashima και της υπεράνω πάσης περιγραφής Dr Mikannibal ακούγονται πιο “φαουστικοί” και ξεκάθαροι από ποτέ.
Τώρα όμως, εισέρχεται η μεγαλύτερη απορία. Έστω ότι κάποιος έχει αγαπήσει τον πρωτότυπο δίσκο. Έστω κι αν αυτός μπορεί να μην τον αγάπησε όπως το Scorn Defeat ή το Imaginary Sonicscape που είναι δύο δίσκοι σαφώς πιο πιθανό να θεωρηθούν “αγαπημένοι”. Τι έχει να του δώσει αυτού του οπαδού μια τέτοια κυκλοφορία από τη στιγμή που είναι ούτως ή άλλως “πλήρης”;
Δε θα το κρύψω ότι κι εμένα κάποια σημεία που με τράβηξαν ως “εξωτικά” στον πρωτότυπο δίσκο είχαν εμφανή απουσία εδώ. Για παράδειγμα η ιαπωνική προφορά στο ρεφραίν του Me-Devil. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα και ένα από τα πράγματα που του έδινε μια παραπανίσια γοητεία, ίσως και ειλικρίνεια. Ωστόσο εδώ έχουμε σίγουρα ένα πολύ πιο πλήρες σύνολο. Ό,τι αφαιρείται σε πόντους «αδέξιου» αυθορμητισμού, εδώ μετατρέπεται σε ένα άρτιο μουσικό έργο.
Μπορεί κάποιους αυτή η κίνηση να τους φαίνεται από περιττή έως και απωθητική. Σύμφωνοι, αλλά τελικά αυτό είναι και το ζήτημα που θα πρέπει να απαντηθεί προτού πατηθεί το play. Και αν αυτό δεν αρκεί από μόνο του, ας είμαστε ειλικρινείς. Το απείρως πιο γκροτέσκα κομψό εξώφυλλο είναι από μόνο του αιτία να πεις πως ναι, εδώ κάτι τρέχει.
Artist: Sigh
Album: I Saw the World’s End – Hangman’s Hymn MMXXV
Release Date: 13/06/2025
Label: Peaceville Records
Genre: Black Metal
1. Introitus / Kyrie
2. Inked in Blood
3. Me-Devil
4. Dies Irae
5. The Master Malice
6. The Memories as a Sinner
7. Death with Dishonor
8. In Devil’s Arms
9. Overture
10. Rex Tremendae / I Saw the World’s End
11. Salvation in Flame / Confutatis
12. Finale: Hangman’s Hymn / In Paradisum / Das Ende
Producer: Mirai Kawashima
Kaonashi: Mirai Kawashima (Φωνή, πλήκτρα, sampling, vocoder, πνευστά, μπάσο, κρουστά), Nozomu Wakai (Κιθάρα), Dr. Mikannibal (Alto Σαξόφωνο, φωνητικά)
Sigh: I Saw the World's End – Hangman's Hymn MMXXV
Η επανηχογράφηση του “Hangman’s Hymn” είναι πιο ολοκληρωμένη, πιο ευκρινής και αισθητικά πιο τολμηρή. Χάνει όμως μερικά από τα “λάθη” που του έδιναν χαρακτήρα και μια παράξενη γοητεία. Αν σου αρέσουν οι καθαρές εκτελέσεις, θα ενθουσιαστείς. Αν αγαπάς το cult, ίσως μείνεις με μια μικρή νοσταλγία.