Έχει μπει ο Οκτώβρης και μαζί με αυτόν και το φθινόπωρο επίσημα. Όλα τα φεστιβάλ τελείωσαν και τα ανοιχτά venues κλείνουν σιγά σιγά το ένα μετά το άλλο. Αυτό όμως δεν μας πτοεί, γιατί ανοίγουν οι πόρτες όλων των ισογείων και υπόγειων που αγαπάμε μέσα στην Αθήνα, και η χειμερινή συναυλιακή περίοδος αρχίζει.
Άκρως βροχερό και φθινοπωρινό live σήμερα, είναι ό,τι πρέπει για να μας σηματοδοτήσει ότι άλλη μια δυνατή χρονιά από live έχει ήδη ξεκινήσει. Η ουρά έξω από το Floyd έχει ήδη σχηματιστεί από κόσμο που ανυπομονεί να δει τους Amenra υπό τις καλύτερες συνθήκες. Όλη μέρα, μέσα στη βροχή και τη μουντίλα, σκεφτόμουν πως ήταν λες και το είχε προγραμματίσει όλο το σκηνικό η μπάντα, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο δυνατή αστραπή μέσα στην πιο ήρεμη καταιγίδα.
Πριν μιλήσω όμως για την εικόνα που μόλις δημιούργησα, θέλω να τονίσω πόσο ιδιαίτερα ενθουσιασμένος είμαι που κατάφερα να παρευρεθώ σε αυτήν τη συναυλία. Πρώτα απ’ όλα, είναι επισήμως η πρώτη «χειμερινή» συναυλία για τη φετινή σεζόν που πηγαίνω, και δεν μπορώ να περιμένω. Παρά την αγάπη μου για τα καλοκαιρινά φεστιβάλ στη χώρα μας, η προτίμησή μου τείνει προς τα πιο μαζεμένα και «σπιτικά» live που γίνονται στα μαγαζιά της πόλης, γιατί θεωρώ ότι τα ευχαριστιέμαι λίγο περισσότερο.
Το “Boden” ήχησε σαν μπουρίνι από άγριο χαλάζι, συνοδευόμενο με πολλές βροντές
Δεύτερος και εξίσου σημαντικός λόγος ενθουσιασμού για την ημέρα είναι ότι είναι η πρώτη φορά που θα δω ζωντανά το φαινόμενο Amenra, μια μπάντα που είναι τόσο άγρια στην ηρεμία της και τόσο soothing στην αγριάδα της. Ως σχετικά νέος ακροατής τους, πάω να τους δω έχοντας φρεσκάρει τα απολύτως απαραίτητα σύμφωνα με το Spotify, ώστε να διαβάσετε πρακτικά την πρώτη μου εντύπωση από αυτήν την μπάντα. Και έχοντας πει αυτά, επιστρέφω στην εικόνα που δημιούργησα νωρίτερα, ότι αυτή η μπάντα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο δυνατή αστραπή μέσα στην πιο ήρεμη καταιγίδα.
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ζαγγανά & Αφροδίτη Ζαγγανά
Το μαγαζί γεμάτο πλέον, με όλο τον κόσμο να περιμένει πώς και πώς να αρχίσει η συναυλία. Νεκρική σιγή. Σκοτάδι. Το λογότυπο της μπάντας προβάλλεται στο πίσω μέρος της σκηνής και είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται μέσα στη μαυρίλα. Τα μέλη της μπάντας παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους πίσω από τα όργανα για να κάνουν μια άκρως ατμοσφαιρική και ήρεμη εισαγωγή. Σαν το σύννεφο που φέρνει την καταιγίδα. Αυτό το σκούρο γκρι σύννεφο που έρχεται απρόσμενα και μαυρίζει τον ουρανό. Καθώς αυτό το σύννεφο πλησιάζει, λοιπόν, σε προϊδεάζει για τον χαλασμό που επέρχεται.
Πράγματι, έτσι κι έγινε! Το “Boden” ήχησε σαν μπουρίνι από άγριο χαλάζι, συνοδευόμενο με πολλές βροντές. Κιθάρες, τύμπανα και μπάσο σαν μια γροθιά που σπάει και τον πιο μεγάλο βράχο, συνοδεύουν τα όλο νεύρο φωνητικά, ενώ ταυτόχρονα συνοδεύονται από μια θεματική και πολύ θεαματική προβολή, η οποία συνέχισε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, προσαρμοσμένη κάθε φορά στη θεματολογία του εκάστοτε κομματιού.
Οι συνεχείς προβολές των βίντεο που έπαιζαν από πίσω ανέβαζαν πολύ την όλη συναυλιακή εμπειρία, από τους μουσικούς κεραυνούς που μας πέταγαν οι Amenra απλόχερα
Καθώς περνούν τα κομμάτια, η μπάντα από καταιγίδα μεταμορφώνεται σε ανεξέλεγκτο και ορμητικό χείμαρρο, ενώ ο κόσμος γίνεται η βροχή του headbang που τον τροφοδοτεί. Από την αρχή της συναυλίας φαινόταν αυτό, αλλά ειδικά στο “De Evenmens” έγινε πλήρως αντιληπτό, γιατί όπου κι αν γύρναγες το μάτι σου, έβλεπες όλους τους θεατές να κινούνται σαν ένα σώμα.
Οι συνεχείς προβολές των βίντεο που έπαιζαν από πίσω ανέβαζαν πολύ την όλη συναυλιακή εμπειρία, από τους μουσικούς κεραυνούς που μας πέταγαν οι Amenra απλόχερα. Αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθώ και στον φοβερό ήχο και τη χημεία που έχουν τα μέλη της μπάντας μεταξύ τους. Ο καθένας έχει τον ρόλο του και συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, δημιουργώντας έναν τοίχο ήχου που είναι κλοτσιά στην ψυχή.
Αν ήταν να περιγράψω κάπως την εμφάνιση αυτή, θα έλεγα ότι είναι από τις πιο μουσικά, ηχοληπτικά, ατμοσφαιρικά και γενικά από τις πιο άρτιες εμπειρίες που έχω ζήσει σε συναυλία στη ζωή μου μέχρι στιγμής.