Ήταν περίεργη βραδιά, με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ήξερα πως μπορεί να μη περάσω καλά λόγω του χώρου, από την άλλη, όμως, μιλάμε για μια εμπειρία που δε ζεις κάθε μέρα. Eκκλησία και heavy μέταλ αγκαζέ. Οπότε ήμουν προετοιμασμένη να πάω «στην εκκλησία» Δευτέρα βράδυ, απλώς αυτή τη φορά στο Arch Club. Αν με ρωτούσες, ίσως να προτιμούσα πραγματική εκκλησία για τον συμβολισμό και τη χωρητικότητα.
Οι Batushka λοιπόν, οι αυθεντικοί! Μια μπάντα με πολλές διθυραμβικές κριτικές αλλά και με ένα ιδιαίτερο παρασκήνιο, αφού κάποτε χωρίστηκαν στα δύο: από τη μία ο κιθαρίστας και ιδρυτής Krzysztof Drabikowski, κι από την άλλη ο τραγουδιστής Bartłomiej Krysiuk που συνέχισε με διαφορετική εκδοχή του ίδιου ονόματος. Αυτοί που έπαιζαν τώρα ήταν του Drabikowski, οι “original”, εκείνοι που κουβαλούν το αρχικό όραμα της μπάντας.
Houle
Ξεκινάω λοιπόν από Κόρινθο, φυσικά καθυστερημένη. Το event είχε ανακοινώσει λάθος χώρο, με αποτέλεσμα να πάω αρχικά στο Arch της Κωνσταντινουπόλεως, να συνειδητοποιήσω ότι κάτι δεν πάει καλά και τελικά να κάνω στροφή προς Πέτρου Ράλλη κι απ’ ό,τι έμαθα, δεν ήμουν η μόνη που μπλέχτηκε. Φτάνω στο venue στις 21:30, και με το που ανοίγω την πόρτα, πέφτω πάνω σε τοίχο από κόσμο. Κυριολεκτικά δε μπορούσες να κουνηθείς.
Με τα πολλά και τα λίγα, νόμιζα ότι είχα προλάβει μόνο μία μπάντα πριν τους Batushka. Κάτι είχε ανακοινωθεί για δύο support acts, αλλά οι Noctem δεν έπαιξαν ποτέ. Ευτυχώς, έστω και στο παρά πέντε, πρόλαβα τους Houle και με κέρδισαν αμέσως. Πολύ καλή επιλογή για support: ένα ιδιαίτερο γαλλικό σχήμα που συνδυάζει μελωδικά και heavy στοιχεία με ιδεαίτερη θεματολογία εμπνευσμένη από τη φύση. Από τη μία σκοτεινοί και από την άλλη συναισθηματικοί, μα κυρίως, άκρως ατμοσφαιρικοί. Αν μη τι άλλο, τους κρατάω στο ραντάρ μου.
Batushka
Και έρχεται σιγά-σιγά η ώρα για την μπάντα που προξένησε αυτήν την κοσμοπλημμύρα. Το ρολόι δείχνει 22:30 και φτάνει η ώρα της «λειτουργίας». Τα φώτα χαμηλώνουν, τα σκηνικά στήνονται, κεριά ανάβουν, εικόνες της Παναγίας μπροστά, και άλλοι από κάτω φωνάζουν «ευλόγησον», και άλλοι απλά ουρλιάζουν περιμένοντας με ανυπομησία τη μεγάλη στιγμή.
Οι Batushka βγαίνουν επί σκηνής όπως ακριβώς τους περιμέναμε: μαυροφορεμένοι, κουκουλοφόροι, με σταυρούς, θυμιατά, το ευαγγέλιο και τα καντήλια στο χέρι. Αυτή η αισθητική, με τις αναφορές στην Ορθόδοξη λειτουργία, είναι και το σήμα κατατεθέν τους. Άλλωστε ολόκληρη η σύλληψη της μπάντας βασίζεται στη χρήση της Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γλώσσας και των λειτουργικών ψαλμών, δεμένων πάνω σε black metal riffs.
Ο ήχος ήταν εντυπωσιακά καθαρός και δυνατός, παρά τον μικρό χώρο. Οι ψαλμοί μπλέκονταν με blast beats. Έπαιξαν τραγούδια από τα “Litourgiya” και “Panihida” και κάθε κομμάτι ήταν μια τελετουργία, με τον Drabikowski να «ψέλνει» πάνω σε black metal riff. Το αποτέλεσμα; Έκαναν το Arch Club να σειστεί! Κατάφεραν να συνδυάσουν τη θρησκευτική τελετουργία με τη θανατερή μαυρίλα του black metal. Η μπάντα παρέδωσε ένα απόλυτο υπερθέαμα παίζοντας και καθαγιάζοντας ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο, και ακριβώς γι’ αυτό ή τους αγαπάς ή τους αμφισβητείς/βαριέσαι/μισείς.
Αν αφήσουμε τα οργανωτικά fouls, η βραδιά σώθηκε από κάποιον πολωνικό, μάλλον, άγιο που αποφάσισε να μας λυπηθεί. Οι Batushka απέδειξαν γιατί θεωρούνται ένα από τα πιο πρωτοποριακά και ιδιαίτερα συγκροτήματα της σκηνής. Ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό τελετουργικό που, όσο κι αν σε διχάζει (εδώ δίχασε τους ίδιους), δε γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο.
Την επόμενη φορά, απλώς εύχομαι σε μεγαλύτερο χώρο και με καλύτερη οργάνωση. Αλλά για απόψε, αρκεί να πω ένα πράγμα μόνο: ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ.