Death Disco Open Air Festival | Day 2 Live Report

Και ενώ ο καύσωνας καλά κρατεί, η Τεχνόπολη εξακολουθεί να ντύνεται στα μαύρα. Οι πόρτες ανοίγουν για μια ακόμα φορά για να φιλοξενήσει τη δεύτερη και τελευταία μέρα της αρχής (ελπίζουμε) ενός σπουδαίου εγχειρήματος της εναλλακτικής σκοτεινής μουσικής, του Death Disco Open Air Festival. Με βασικό δέλεαρ έναν από τους θεμέλιους λίθους του goth rock και τους “μαθητές” τους από τη γείτονα χώρα, ήταν δεδομένη η μεγαλύτερη προσέλευση. Ως εκ τούτου η προσέλευση του κοινού ήδη από την έναρξη της μέρας ήταν σαφώς μεγαλύτερη και το κάγκελο της μεγάλης σκηνής ήταν από νωρίς γεμάτο από κόσμο. (Φοίβος Κρομμύδας)

Η Τεχνόπολη γέμισε ακόμη περισσότερο κατά τη δεύτερη ημέρα του Death Disco Open Air Festival

Δεύτερη μέρα λοιπόν. Ο κόσμος περισσότερος, η ζέστη χειρότερη, η διάθεση ίδια. Το μενού της Κυριακής είχε πολλά όμορφα πραγματάκια και φυσικά για κυρίως πιάτο τους Sisters of Mercy. Εμείς πήγαμε από νωρίς, πιάσαμε την θέση μας και μια παγωμένη μπύρα και περιμέναμε καρτερικά για δύο ολόκληρα λεπτά μέχρι να ξεκινήσει. Σκέφτηκα να σας βάλω μέσα και στιγμές από το πρωινό μου, μπας και μεγαλώσει η εισαγωγή. Βέβαια σας τα είπα όλα στο χθεσινό report, τι άλλο θέλετε; (Χρήστος Καραγιάννης)

Data Fragments

Οι Data Fragments δε χρειάζονται εκτενείς περιγραφές για τη μουσική που εκπροσωπούν. Μελωδικό post punk το οποίο τιμά με εμφανή τρόπο το punk μέρος του ιδιώματός του.Η αρχή του σετ τους βέβαια χαρακτηρίζεται από ένα τεχνικό πρόβλημα με το μικρόφωνο του τραγουδιστή να μην εκπέμπει ήχο. Το πρώτο κουπλέ ως εκ τούτου αποκτά instrumental χαρακτήρα, χωρίς όμως οι ίδιοι να πτοούνται. Και με την επαναφορά του ήχου στο μικρόφωνο, το θερμό χειροκρότημα του κόσμου ήταν δεδομένο, αν όχι επιβεβλημένο.

Η εμφάνισή τους χαρακτηρίστηκε από κομμάτια με βασικό προσόν την αμεσότητα και το προσκύνημα στα ιερά τέρατα του χώρου. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μια κλασική εγχώρια μπάντα των περασμένων δεκαετιών η οποία έπαιζε μαζί με τους Metro Decay και τους Χωρίς Περιδέραιο. Αλλά όχι. Οι Data Fragments συμβαίνουν τώρα. Και οφείλετε να τους ανακαλύψετε και να τους αγκαλιάσετε. (Φοίβος Κρομμύδας)

Οι Data Fragments συμβαίνουν τώρα. Και οφείλετε να τους ανακαλύψετε και να τους αγκαλιάσετε

Καταρχάς γουστάρω πολύ να βλέπω post punk darkwave μπάντα που έχει τέσσερα μέλη on stage και φυσικά τύμπανα. Βγήκαν πάνω στις 19:00 ακριβώς και παρότι λόγω τεχνικού προβλήματος η φωνή δεν ακουγόταν καθόλου σχεδόν σε ολό το πρώτο κομμάτι αυτοί δεν μάσησαν, συνέχισαν σα να μην τρέχει τίποτα κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού. Οι συνθέσεις τους είναι μεγάλες με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και ξεκάθαρα μέρη. Χρησιμοποιούν έξυπνα τις δυναμικές τους για να χτίσουν ένταση. Γενικά είναι μια καλοκουρδισμένη ομάδα που έβγαλε και καλό ήχο. Κανένα παράπονο από τα παιδιά, μόνο πολλά μπράβο! (Χρήστος Καραγιάννης)

Info ⓘ

Artist: Morrissey

Album: I Am Not a Dog on a Chain

Label: BMG

Release Date: 20/03/2020

Genre: Indie Rock

Setlist 🎼

A Thousand Walls
In Silence
Falsifies The Fact
Walking In The Rain
Total Absence Of Light
Nothing There

Mechanimal

Πάντα όταν ένα συγκρότημα επιλέγει να ντύσει την εμφάνισή του με ένα οπτικό μέρος, τότε οφείλει να δοθεί μεγάλη σημασία και σε αυτό, όχι ως συνοδευτικό της μουσικής τους αλλά ως κομμάτι της. Και το γεγονός ότι η εμφάνιση των Mechanimal συνοδεύθηκε από πλάνα του Judex του Georges Franju, του Καθρέφτη του Tarkovsky, του Holy Mountain του Jodorowsky, του Eraserhead του David Lynch και του Begotten του Elias Merhige φανερώνει τις εικόνες τους. Μια μουσική η οποία απεικονίζει τη σπασμωδικότητα της σύγχρονης σκέψης σε ένα παρόν βιομηχανικό και ψυχρό. Τα όρια της πνευματικής κατάρρευσης του σύγχρονου ανθρώπου που σταδιακά λυγίζει και η επικρατούσα παράνοια τον οδηγεί στην προσωπική του πτώση.

Έτσι, οι βιομηχανικοί ήχοι της τριάδας μπορεί να είχαν χορευτικό χαρακτήρα αλλά ταυτόχρονα δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους. Άλλοτε πιο θορυβώδεις κι άλλοτε πιο μελωδικοί, ήταν αξιοπρόσεκτοι και αν τους αφουγκραζόσουν σου φανέρωναν ομορφιά και ειλικρίνεια πίσω από το γκροτέσκο περιτύλιγμα. Και η παρουσία του μουσικού πριονιού επί σκηνής ήταν από μόνη της μια αιτία να παρακολουθηθούν με μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι λόγω της εκκεντρικότητας που μπορεί να έχει αυτό το στοιχείο στην κοινή συνείδηση αλλά λόγω της ευρηματικότητας και της εύστοχης παρουσίας του. (Φοίβος Κρομμύδας)

Ο ήχος τους ήταν κουφετάκι, παρότι ήμουν χωρίς ωτοασπίδες (διαβάστε το χθεσινό, έλεος κάπου) τους απόλαυσα χωρίς να δυσανασχετώ

Τι είδος είναι αυτό τώρα; Synth πολλά, post αρκετό, ελάχιστο από punk και πριόνι (όχι beats και κύκλους, το άλλο, το κανονικό). Ωραία η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό, παρά τον κόσμο που ήταν φανερά περισσότερος από την χθεσινή βραδιά. Ωραίοι οι Mechanical σκοτεινά ταξιδιάρικοι με μια Indie χροιά. Ωραία θέματα στο video wall, όμορφα φώτα και γεμάτη σκηνική παρουσία. Ο ήχος τους ήταν κουφετάκι, παρότι ήμουν χωρίς ωτοασπίδες (διαβάστε το χθεσινό, έλεος κάπου) τους απόλαυσα χωρίς να δυσανασχετώ.

Το set τους κυλούσε ευχάριστα και όσο προχωρούσε ήταν αρκετά πιο χορευτικό. Ευχαρίστησαν την διοργάνωση, τον κόσμο, ο κόσμος χειροκρότησε και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. (Χρήστος Καραγιάννης)

Actors

Οι Καναδοί δεν πίστευαν πως βρίσκονται εδώ και το διασκέδαζαν αφόρητα. Και ο κόσμος μαζί τους ο οποίος παραδόθηκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στη σαφώς πιο indie μουσική τους η οποία, ωστόσο, είχε σαφείς post punk αναφορές. Ή και το αντίθετο, γιατί όχι; Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε μου μίλησαν, ήθελα περισσότερη μουντάδα και δεν ήμουν έτοιμος να δεχθώ την (ομολογουμένως ενδιαφέρουσα) μουσική τους.

Αν τους είχα δει σε κάποιο πιο indie φεστιβάλ λογικά θα παραμίλαγα ακόμα. Οπότε τι συνειδητοποιούμε; Ότι εγώ και η μίρλα μου είναι το πρόβλημα και όχι το αναντίρρητο ταλέντο μιας ομολογουμένως ταλαντούχας μπάντας. Και μην ξανακούσω ότι οι γκοθάδες είναι θλιμμένοι άνθρωποι, να ήσασταν στους Actors να βλέπατε το αντίθετο. (Φοίβος Κρομμύδας)

Και μην ξανακούσω ότι οι γκοθάδες είναι θλιμμένοι άνθρωποι, να ήσασταν στους Actors να βλέπατε το αντίθετο

Α και τρίτη καλή μπάντα, ΕΙΔΑΤΕ ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΖΩΝΤΑΝΑ; Έτσι απλά μου ήρθε. Εντάξει, έχετε δίκιο κάποιοι παίζουν ηλεκτρονική μουσική. Μαζί σας! Γι αυτό είμαι εδώ. Αλλά ρε διάολε ό,τι έχει μέσα post punk το προτιμώ ζωντανό, ενοχλώ κανένα; Δεν νομίζω. Στο θέμα μας οι Actors ήταν η τρίτη καλή μπάντα που είδα σήμερα κάτι που με κάνει να πιστεύω πως το line up της Κυριακής ήταν περισσότερο στα γούστα μου.

Από αυτά που άκουσα από τους Actors (έπρεπε να μπω μέσα να στηθώ για MECANO) έχω να πω πως είναι ένα φοβέρα καλοδεμένο σχήμα που με post punk ήχο που ακουμπάει την Indie. Να τονίσουμε και την καταπληκτική δουλειά των ηχοληπτών που μέχρι τώρα παίρνουν 10 στα 10 είτε μιλάμε για κλειστό χώρο, είτε μιλάμε για ανοικτό! (Χρήστος Καραγιάννης)

MECANO UN.LTD

Όσες παραλλαγές του ονόματός τους και να έχουν υπάρξει στη μακρά παρουσία τους στα δρώμενα της εναλλακτικής μουσικής, ο πυρήνας των Mecano δεν έχει αλλάξει. Και η πολύχρονη εμπειρία, όπως και να το κάνουμε, θα φανεί χωρίς δυσκολία. Και οι Ολλανδοί έχουν συμπληρώσει πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ τους προκειμένου να λυγίσουν από παράγοντες όπως η ζέστη και η χαμηλή θέση στο billing.

Αν και η μουσική τους τιμά τη μελωδία ανένοχα, ζωντανά η έντασή τους την παραμορφώνει, δίνοντας ένα σχεδόν garage, βρώμικο χαρακτήρα. Ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος καθώς συμπληρώνει άψογα το πάθος της ερμηνείας του Dirk. Και αν σε τόσο σύντομο σετ, χωρίς πολλούς βαμμένους οπαδούς τους από κάτω έγινε τέτοιος χαμός, απορώ τι θα γίνει σε μια ολόδική τους συναυλία. (Φοίβος Κρομμύδας)

Αν και η μουσική τους τιμά τη μελωδία ανένοχα, ζωντανά η έντασή τους την παραμορφώνει, δίνοντας ένα σχεδόν garage, βρώμικο χαρακτήρα

Η εμπειρία η ίδια. Όταν ο άνθρωπος ακολουθεί πίστα το είδος του, το παίζει καλά και εξελίσσεται, παραμένει διαχρονικός. Τόσο απλά. Πριν αναλύσω λίγο να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Χρηστάρα, τον Μάνο και τον φίλο Γιώργο που έκανε το κονέ και κατάφερα να έχω ένα ζευγάρι ωτοασπίδες ώστε να βγει η βραδιά. ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΡΕ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΑ; Αμέσως να πείτε κακία. Στο θέμα μας. Οι MECANO UN.LTD είναι άλλη μια μπάντα που ξέρει πολύ καλά αυτό που κάνει. Ναι, παίζουν λίγο πιο δυνατά αλλά η αγάπη τους και το πάθος τους βγαίνει σε κάθε νότα.

Δεν είναι τυχαία μια πάντα με τόσα χρόνια πορείας ο Dirk άλλωστε έχει πει ξεκάθαρα πως οι MECANO δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν. Στην τελική πως να πάει λάθος ένα Set όπου ο Frontman φοράει άσπρη μπλούζα στην οποία με μαύρο μαρκαδόρο γράψει “Χαρμολύπη”; Όπως το είπες εσύ που δεν μίλησες γιατί τα γράφω μόνος μου. Δεν μπορεί να πάει στραβά. Οι MECANO είναι από τους παππούδες του Post Punk που κινείται σε καταπληκτικά μονοπάτια και στο Death Disco Open Air επιβεβαίωσαν ακριβώς αυτό που είναι. (Χρήστος Καραγιάννης)

SHE PAST AWAY

Επιτέλους. Τόσα χρόνια τους έχανα και ήθελα να είμαι εκεί όταν οι δύο τιμητές του post punk ευαγγέλιου επισκέφθηκαν την Ελλάδα. Αλλά ο καιρός επιτέλους ήρθε και μπόρεσα να διαγράψω ένα μεγάλο απωθημένο. Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθώς αν μπορώ να πω με σιγουριά κάτι, αυτό είναι πως οι She Past Away ήταν οι ουσιαστικοί headliners της μεγάλης σκηνής.

Όσο υποτονική και θλιμμένη είναι η μουσική τους, άλλο τόσο ευγενείς και ευγνώμονες είναι επί σκηνής. Και ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε τους στίχους τους, δε χρειάζεται καμία μετάφραση προκειμένου να βυθιστούμε στο σκοτάδι τους. Με κύρια συστατικά synths που δημιουργούν ατμόσφαιρα, ηλεκτρονικά ντραμς να ενισχύουν τη ρομποτική μουντάδα, αιθέριες κιθαριστικές μελωδίες που στάζουν reverb γλύκα και μια ένρινη, μπάσα φωνή, οι She Past Away έφεραν τη νύχτα μια και καλή. Και, όσο παράδοξο και να ακούγεται, σε αυτούς άναψε και το μόνο καπνογόνο του φεστιβάλ. (Φοίβος Κρομμύδας)

Με τόσο promo που έχω φάει γι αυτό το Duo δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, όποιον και να ρωτήσεις στάζει μέλι και για την ποιότητα τους ως άνθρωποι και για το πόσο καλοί performers είναι. Είχα προσδοκίες. Είχα ελπίδες. Πίστευα. Ε, ήταν καλύτεροι από ό,τι περίμενα. Μαντέψτε είδος; Ναι Post Punk προς κατάθλιψη μεριά; Σύγχρονο; Όχι, αλλά με βαθύ σεβασμό στην παράδοση και γερή δόση εσωστρέφειας, θλίψης, στεναχώριας και μια πρέζα παραπάνω ατμόσφαιρα synths και beats.

Είχα προσδοκίες. Είχα ελπίδες. Πίστευα. Ε, ήταν καλύτεροι από ό,τι περίμενα

Όλα άρτια, όλα σωστά, όλα όμορφα. Ο Χορός ασταμάτητος και η διάθεση χαρούμενα στεναχωρημένη. Όπως συνηθίζω να λέω “Ματζόρε κατάθλιψη”. Καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος τους αγαπάει τόσο, έχουν κρατήσει τα καλά από τους “πατεράδες τους” και τους τιμούν δεόντως. Όσο έκατσα στο set τους δεν έβαλα κώλο. Ναι εννοείται πως έφυγα να μπω μέσα. Μην ρωτάτε γιατί, ψυχαναγκασμός λέγεται, θα δω τους Sisters of Mercy ολόκληρους και όλα καλά! (Χρήστος Καραγιάννης)

ABSOLUTE BODY CONTROL

Αν είναι να μιλήσουμε για EBM, δε γίνεται, ακόμα και υποχρεωτικά, να μην αναφερθούν οι Βέλγοι πρωτεργάτες του ιδιώματος. Οι Absolute Body Control ξεκίνησαν το 1979 και διέλυσαν το 1984 για να επανασυνδεθούν του 2006. Είναι, λοιπόν, το ηλεκτρονικό αντίστοιχο του να βλέπεις μια μπάντα σημασίας ανάλογης των Trouble για το Doom. Και ακόμα και αν τα χρόνια έχουν περάσει και οι δύο μουσικοί είναι πλέον εξηντάρηδες, εξακολουθούν να ορίζουν τα σύνορα της πλευράς του industrial που εκπροσωπούν.

Αυτό επί σκηνής μεταφράζεται σε αγνό πάθος. Σε ένταση η οποία καταλήγει σε δέος και χορό, από κοινό και μπάντα. Σχεδόν πάνκηδες, ερμηνεύουν τα κομμάτια τους με αξιοζήλευτη ενέργεια, σα να είναι η τελευταία τους συναυλία. Και ακόμα και όταν ο Dirk Ivens φαλτσάρει όταν προσπαθεί να τραγουδήσει μελωδικά, καθόλου δε χαμηλώνει η ποιότητα της εμφάνισής τους. Μπάντα που μπαίνεις απλά να τσεκάρεις τι παίζει και φεύγεις ιδρωμένος και παραμιλώντας. Εκτός αν είσαι ο Καραγιάννης που βιάζεται και μετά το μετανιώνει σφόδρα. (Φοίβος Κρομμύδας)

Σχεδόν πάνκηδες, ερμηνεύουν τα κομμάτια τους με αξιοζήλευτη ενέργεια, σα να είναι η τελευταία τους συναυλία

Παίρνω την θεση μου στο (σχετικά άδειο) κλειστό και ξεκινούν. Πρώτο τραγούδι, δευτερο τραγούδι και καταλαβαίνω γιατί αρέσουν τόσο πολύ στον Φοίβο. Τον είδα να τραβάει βίντεο, απόρησα με το ποιος θα δει το υπόλοιπο των “She Past Away” και βγήκα γρήγορα έξω. Ο Φοίβος ορκίστηκε πως μετά τα δύο πρώτα τραγούδια η φάση έφτιαξε και μου τόνισε πως θα γούσταρα. You lose some, you win some. (Χρήστος Καραγιάννης)

THE SISTERS OF MERCY

Το First And Last And Always θεωρώ πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει σε ολόκληρη τη μουσική και ένας δίσκος που με έχει ορίσει σαν άνθρωπο και ακροατή. Οι υπόλοιποι δίσκοι τους ακόμα και μετά από εντατικές προσπάθειες δεν κατάφεραν ποτέ να μου μιλήσουν. Προτιμώ την υποταγή τους στη θλίψη παρά την αποδοχή της παρακμής και τον ξέφρενο χορό με αυτήν στους ρυθμούς του post apocalyptic glam που παίζουν μετά το ντεμπούτο. Σκόπιμα, λοιπόν, απέφευγα να τους δω ζωντανά. Αλλά για κάθε καλό πρέπει να υπάρχει και ένα κακό αντίβαρο σε αυτή τη ζωή. Και μετά από τόσες υπέροχες εμφανίσεις, οι Sisters of Mercy μετρίασαν τον ενθουσιασμό μου.

Θα το πω ανοιχτά: δε με ενοχλούν τα προηχογραφημένα μέρη του μπάσου. Στο κάτω-κάτω, από την αρχή τους οι Sisters με drum machine έπαιζαν οπότε θα είναι τουλάχιστον υποκριτικό εκ μέρους μου να μην αποδεχτώ το όποιο sample σε μια εμφάνισή τους. Χώρια που αν έπαιζαν με κανονικό ντράμερ πιστεύω πως θα χανόταν κάτι από τη μαγεία τους. Ωστόσο, ακόμα και με αυτήν την παραδοχή, όχι, δεν μπόρεσα να τη χωνέψω την εμφάνισή τους, ακόμα κι αν ήταν σαφώς καλύτερη από προηγούμενες.

Ωστόσο, ακόμα και με αυτήν την παραδοχή, όχι, δεν μπόρεσα να τη χωνέψω την εμφάνισή τους, ακόμα κι αν ήταν σαφώς καλύτερη από προηγούμενες

Οι δύο κιθαρίστες δε με έπεισαν ποτέ ότι ανήκουν στη συγκεκριμένη μπάντα, ακόμα και ως sessionάδες. Ο δε Eldritch, σαφώς ευδιάθετος και με όρεξη για παιχνίδια με το κοινό, είχε πολλά κάτω αλλά και πολλά πάνω, χωρίς όμως να αποτελεί κάτι το πραγματικά αξιοπρόσεκτο. Και αυτό το λέω έχοντας δει Fields Of The Nephilim να θερίζουν το Gagarin ακόμα και μετά από σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης και Cure να μη σκαμπάζουν από χρόνια και να παίζουν δύο γεμάτες και ποιοτικότατες ώρες μουσικής για πλάκα.

Και ακόμα κι αυτά να τα αγνοήσω, μουσικά δε μου είπαν απολύτως τίποτα. Ούτε από άποψη setlist αλλά ούτε και από απόδοση των κομματιών. Και οκ, άνθρωπος είμαι, ένα χαμογελάκι το ‘σκασα στο Marian αλλά δεν μπόρεσα να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του κοινού στα Temple of Love, This Corrosion και More, ούτε καν στο Alice και το Ribbons. Οι υπόλοιποι μπορεί να διασκεδάζουν είτε επειδή εθελοτυφλούν είτε επειδή αποδέχονται πλήρως ότι αυτοί είναι οι Sisters του σήμερα και να τους απολαμβάνουν γι’ αυτό που είναι. Εγώ, όμως, και χωρίς δείγμα εμπάθειας, δεν μπορώ να το βιώσω αυτό. Ακόμα και σε αυτήν την, ομολογουμένως ανώτερη των προσδοκιών μου εμφάνιση. Ακόμα κι έτσι, ανυπομονώ για το δεύτερο φεστιβάλ το οποίο, αν είναι σαν το φετινό, θα με αφήσει να πλέω σε πελάγη ευτυχίας. (Φοίβος Κρομμύδας)

Και ακόμα κι αυτά να τα αγνοήσω, μουσικά δε μου είπαν απολύτως τίποτα. Ούτε από άποψη setlist αλλά ούτε και από απόδοση των κομματιών

Είναι σπουδαίοι, είναι από τους πρώτους, τους αγαπώ. Όμως με ενοχλεί πολύ που το line up είναι δύο κιθάρες και ο Eldritch. Ναι, πάντα Drum Machine χρησιμοποιούσαν. Ναι, προηχογραφημένα έχουν όλοι. Ναι, ειναι χορευτική η μουσική τους. Εγώ θεωρώ πως θα τους πήγαινε full band με αναλογικά τύμπανα, δεύτερες φωνές και χαμό on stage. Λάθος αντίληψη ή υπερβολικες απαιτήσεις; Μπορεί, θεωρώ όμως πως το αποτέλεσμα θα ήταν κλάσεις ανώτερο και πολυ πιο γεμάτο. Και οι She Past Away, 2 είναι, Samples χρησιμοποιούν, αλλά ακούς και νιώθεις πως έχουν ενεργό ρόλο σε αυτό που ακούς. Κάτι που οι Sisters of Mercy δεν μου το έβγαλαν στον βαθμό που θα ήθελα για να είμαι ικανοποιημένος.

Στον αντίποδα ο Eldritch καλά κρατεί και βασιλεύει. Και φυσικά ακούσαμε και χορέψαμε μερικά από τα πλέον κλασικά γκοθοτράγουδα (αδόκιμος όρος παιδιά, από το στομάχι μου) της ιστορίας. Με αποκορύφωμα, για μένα, τα Dominion, Marian και More που παίχτηκαν back to back με τον χορό να έχει την τιμητική του. Εντάξει όχι πως το κλείσιμο με Lucretia my Reflection, Temple of Love και This Corrosion πήγε πίσω. Γενικά όταν συνειδητοποιήσεις πως έτσι έχουν επιλέξει να αποδίδουν τις συνθέσεις τους ζωντανά το απολαμβάνεις περισσότερο. Δυστυχώς στα αφτιά μου πλέον θα είναι για πάντα μια εκπληκτική studio band με songwriting που διαμόρφωσε μια ολόκληρη γενιά. Μόνο και μόνο γι αυτό, δίκαια, πήραν την θέση τους στο πρώτο Death Disco Open Air Festival, που σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. (Χρήστος Καραγιάννης)

Info ⓘ