Αν πάρετε σβάρνα τα προβάδικα και αρχίσετε να μπαίνετε σε τυχαία δωμάτια, οι πιθανότητες λένε πως κάπου θα ακούσετε έναν κιθαρίστα να προσπαθεί να αναπαράξει έναν ήχο επιθετικό και ταυτόχρονα παράξενα μελωδικό. Αυτός ο ήχος προήλθε από τον Darrell Abbott, γνωστό ως Dimebag, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό επηρέασε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο ενός metal κιθαρίστα, αντιμετωπίζοντας τη μουσική ως φυσική συνέχεια της ζωής του. Και όλο αυτό προέκυπτε από έναν άνθρωπο που δεν αναζητούσε μανιωδώς την τεχνική, απλώς ακολουθούσε την παρόρμησή του και άφηνε το ένστικτό του να οδηγεί τη δημιουργία του.
Αυτό που έκανε τον Dimebag να ξεχωρίζει αποτυπώνεται στον τρόπο που έπλαθε τον ήχο του: ουσιαστικά ένωσε την αγριάδα του thrash, την «αλητεία» του southern και τη λάμψη των κιθαριστών που είχε μελετήσει μεγαλώνοντας, διαμορφώνοντας έναν τρόπο παιξίματος που τότε ακουγόταν ασυνήθιστος. Ο Alex Skolnick των Testament το περιέγραψε καθαρά: «Ο Dime βρήκε έναν τρόπο να ταιριάξει την ένταση όλων των συγκροτημάτων μας με μία μόνο κιθάρα, δημιουργώντας μια εντελώς νέα προσέγγιση στα riffs και τον ήχο». Αυτή η τοποθέτηση έδινε μια απλή εικόνα του πώς δούλευε και του αποτελέσματος που έβγαζε στον ήχο.
Οι περισσότερες metal μπάντες βασίζονται σε δύο κιθαρίστες για να έχουν αρκετό όγκο και δύναμη, ειδικά τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές του 1990, όταν το είδος στηριζόταν σε πυκνά, προσεκτικά στρωμένα riffs. Όταν όμως οι Pantera βρήκαν τον «εαυτό» τους, κάτι έγινε γρήγορα φανερό: ο Dimebag δεν άφηνε κανένα κενό που έπρεπε να καλυφθεί. Τα riffs του είχαν αρκετό όγκο ώστε να γεμίζουν τον χώρο, τα solos του έβγαιναν φυσικά μέσα στο κομμάτι και ο ήχος του ακουγόταν σταθερός και καθαρός, δείχνοντας έναν μουσικό που ήξερε καλά πώς να χειριστεί το παίξιμό του.
Η ιδιαιτερότητά του φαινόταν στον πιο ελεύθερο τρόπο που κινούνταν μέσα στα riff και πώς τόνιζε σημεία που συνήθως περνούσαν απαρατήρητα. Έφερνε μικρές αλλαγές στον ήχο που έδιναν ζωή στο κομμάτι και χρησιμοποιούσε το λύγισμα της κιθάρας σαν μέρος του ρυθμού. Ο Mark Holcomb των Periphery το περιέγραψε εύστοχα: «Ο Dime ήταν ο πρώτος κιθαρίστας που άκουσα που μπορούσε να σταθεί δίπλα στους βιρτουόζους αν το επέλεγε, ενώ συνήθως έδινε έμφαση στα βαριά riffs. Και όταν αποφάσιζε να παίξει σόλο, το έσπαγε». Το σχόλιο του Holcomb σκιαγραφεί με μερικές λέξεις τον Dimebag, ένας κιθαρίστας με τα αντανακλαστικά ενός βιρτουόζου.
Οι Pantera εμφανίστηκαν σε μια περίοδο όπου το alternative και η grunge κυριαρχούσαν στα ροκ ραδιόφωνα. Το είδος χρειαζόταν μια νέα βάση, και ο Dime έδωσε αυτό το στήριγμα πριν καν εμφανιστεί ο όρος «groove metal». Έδινε βάρος στα riffs και άφηνε τον ήχο να αναπνέει, χρησιμοποιώντας τον χώρο μέσα στη μουσική σαν μέρος της δυναμικής του. Το timing του είχε μια χαλαρότητα που θύμιζε τους μουσικούς του Τέξας που θαύμαζε, ενώ η έντασή του ερχόταν από τις πιο γρήγορες μπάντες που είχε μελετήσει. Συνολικά, το αποτέλεσμα δεν χωρούσε σε καμία κατηγορία. Ο Zakk Wylde το συνόψισε λέγοντας: «Οι Pantera είναι το χρυσό πρότυπο του extreme metal groove που δημιούργησαν. Και ο Dimebag κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους Page, Iommi, Randy και Eddie όσον αφορά τη σύνθεση riff παγκόσμιας κλάσης. Για αυτόν, τα riff ήταν το παν. Και ο Dime έγραψε μερικά που άλλαξαν τη heavy μουσική».
Αυτό που έκανε τον Dime να ξεχωρίζει είχε σχέση με την τεχνική του και με τη στάση που τη συνόδευε. Ο ήχος του έμοιαζε με κινητήρα που λειτουργεί στο κόκκινο, όπως και οι ενισχυτές που τους πίεζε συνεχώς. Έφτιαχνε τον χώρο των συχνοτήτων με ρυθμίσεις που θεωρητικά θα έβγαιναν λεπτές, όμως στο αυτί ακούγονταν τεράστιες. Τα πετάλια του ήταν ρυθμισμένα έτσι ώστε να βγάζουν τον χαρακτήρα του ήχου του, χωρίς να τον γυαλίζουν. Το κλειδί ήταν η πρόθεση, καθώς τα πάντα στον εξοπλισμό του στόχευαν σε έναν άμεσο ήχο. Ακόμα και οι αρμονικές που έγιναν το σήμα κατατεθέν του λειτουργούσαν ως φυσικό κομμάτι του παιξίματός του. Ήταν μέρος του τρόπου με τον οποίο διαμόρφωνε τα riff του. Κάθε riff του Dimebag έμοιαζε με κινούμενο σχήμα, γεμάτο αλλαγές και απρόσμενους τόνους. Ο Mark Tremonti των Alter Bridge είπε κάποτε: «Δεν σε άφηνε να κάθεσαι και να χαζεύεις σε μια συναυλία. Σε ξυπνούσε κάθε δύο δευτερόλεπτα».
Ο Rob Halford περιέγραψε την επίδρασή του ως εξής: «Το στυλ του Darrell ήταν μια αναγκαία αλλαγή. Δημιούργησε έναν ισχυρό μαγνήτη που προσέλκυσε κάθε είδους κιθαρίστες στη μοναδικότητά του». Ο Halford έχει ζήσει όλες τις εποχές του metal να περνούν μπροστά του, και η εκτίμησή του τονίζει κάτι ουσιαστικό: το παίξιμο του Dime έγινε σημείο καμπής και έδωσε νέα κατεύθυνση στο είδος. Ο Scott Ian εξέφρασε το ίδιο συναίσθημα από τη σκοπιά ενός κιθαρίστα: «Η ικανότητα, ο τόνος, το στυλ, η επιθετικότητα, οι ρυθμικές δεξιότητες και το χαμόγελο του Darrell άλλαξαν το παίξιμο της κιθάρας με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ο Eddie μια γενιά νωρίτερα».
Είναι εύκολο να σταθεί κανείς στα σόλο του Dimebag, στις εκρήξεις του, τις έντονες αρμονικές και τα δύσκολα bends. Η πιο βαθιά επιρροή του όμως φαινόταν στις ενορχηστρώσεις. Κατάλαβε πώς να χτίζει ένταση μέσα σε ένα riff, ώστε τα τύπμανα να ακούγονται πιο δυνατά. Αντιλήφθηκε πώς να αφήνει χώρο στον ήχο, ώστε το μπάσο να δένει το σύνολο και ήξερε πότε να αφήνει την τεχνική στην άκρη. Κάπως έτσι έκανε τον ήχο των Pantera να ακούγεται μεγαλύτερος από όσο πραγματικά ήταν. Ο Mark Morton των Lamb of God περιέγραψε καλά αυτή την ικανότητά του: «Οι τεχνικές του δεξιότητες ήταν κορυφαίες, αλλά ήταν η ικανότητά του να συνδυάζει τη δύναμη των Sabbath, το groove των ZZ Top και τα πυροτεχνήματα των Van Halen ήταν αυτό που πράγματι τον ξεχώριζε».
Ο Dimebag πέτυχε να θεωρείται σημείο αναφοράς, η heavy rhythm guitar όπως την προσέγγισε έχει γίνει βασικό λεξιλόγιο στο metal και ο συνδυασμός επιθετικότητας και χαλαρότητας βρίσκεται σε αμέτρητα συγκροτήματα που συχνά δεν συνειδητοποιούν πόσο τον έχουν αφομοιώσει. Όπως συνοψίζει ο Jose Mangin: «Τα riff του, η μουσική του, το πάθος του είναι αυτά που κάνουν τον Dime να παραμένει σχετικός. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους metal κιθαρίστες όλων των εποχών, και μετά από όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος εξακολουθεί να αισθάνεται το ίδιο».