Λίγα υπάρχουν να πεις για τον ιδιαίτερο Αυστραλό. H «βλοσυρή» φωνή του Nick Cave έχει ακουστεί σε κάθε γωνιά αυτού του σχεδόν σφαιρικού, ελαφρά συμπιεσμένο στις κορυφές και διογκωμένο στη μέση, ουράνιου σώματος που ταλαιπωρούμε τις τελευταίες χιλιετίες. O «βασιλιάς του εναλλακτικού rock», όπως τον αποκαλούν αρκετοί, μετράει κορυφές στην πολυετή του καριέρα που άλλοι δε θα πλησιάσουν ποτέ ακόμα και αν ανακαλύψουν τη φόρμουλα για την αθανασία.
Δεν είναι όμως αυτό που τον καθιστά ιδιαίτερο. Σίγουρα αποτελεί κομβικό στοιχείο για να τον χαρακτηρίσεις επιτυχημένο. Aλήθεια, όμως, τι είναι αυτό που κάνει μία σημαντική πλειοψηφία να υποκλίνεται στο μεγαλείο; Και σε όσους δεν τον κάνουν, να τρέφουν σεβασμό προς τη μουσική του προσωπικότητα.
Οι υψηλές πωλήσεις δεν τον καθιστούν απαραίτητα πετυχημένο καλλιτέχνη, παρά μόνο εμπορικό. Τέτοιοι – εμπορικοί – έχουν υπάρξει πολλοί, αν όμως μιλήσουμε για την ποιότητα του έργου τους, θα χρειαστούμε ικανότητες όμοιες με του Σέρλοκ Χολμς για να την εντοπίσουμε. Έστυψα τον νου μου ώστε να βρω επαρκή απάντηση. Όμως, αυτή η απάντηση διαφοροποιείται ανάλογα την περίοδο της ζωής μου που θα με πετύχεις. Θα μπορούσε και αυτό από μόνο του να αποτελεί απόκριση. Η ικανότητα δηλαδή της μουσικής του να εκφράζει διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικές εποχές και τόπους.
Δεν ξέρω αν το παραπάνω ικανοποιεί κάθε γούστο, αλλά ξέρω με βεβαιότητα τι έκανε εμένα να τον αγαπήσω. Θυμάμαι, πριν περίπου πέντε χρόνια, πέρασα μία αρκετά δύσκολη περίοδο. Πιεσμένη, στενάχωρη, γενικά στραβή και ανάποδη από όπου να τη πιάσεις. Μία από τις μεγάλες μου απολαύσεις εκείνης της περιόδου ήταν να βρίσκομαι στον ηλεκτρικό να ακούω στα ακουστικά Cave και να διαβάζω το “Προμηθέας Λυόμενος” του Percy Shelley. Ναι, δε θα με έλεγες και την επιτομή της χαράς.
Κάθε τραγούδι του Nick Cave μοιάζει με ένα συναισθηματικό roller coaster που πάντα θυμίζει το εύθραυστο της ύπαρξης
Η κατάσταση, κάποια στιγμή, όχι δεν έγινε καλύτερη αλλά πήρε τον δρόμο της. Τότε, ως αποφόρτιση επέλεξα να ανοίξω επιτέλους το “Lovely Creatures” που είχε φτάσει πριν μία εβδομάδα και δεν είχα καταφέρει να ακούσω νότα του. Τριπλό βινύλιο αυτό, ανάποδος εγώ, αποφασίζω να ξεκινήσω από τη Β’ πλευρά του δεύτερου. “All the towers of ivory are crumbling…”, καθισμένος στην πολυθρόνα δίπλα από το pick up, το μάτι μου πιάνει εκείνο το ακριβό ουίσκι που αγόρασα όταν ξεκίνησαν όλα.
Συνειδητοποίησα λοιπόν, τι είναι αυτό που με τραβάει στη μουσική του, όπως το μέλι τις αρκούδες. Κάθε τραγούδι του, όποια και αν είναι η μουσική του, ανεξαρτήτως στίχων, μοιάζει με ένα συναισθηματικό roller coaster που πάντα θυμίζει το εύθραυστο της ύπαρξης.
Λίγο αργότερα, o Φοίβος -ο δικός μας Φοίβος- θα μου κάνει το καλύτερο δώρο που μου είχε κάνει μέχρι τότε. Θα μου στείλει μία μέρα έναν σύνδεσμο που θα οδηγεί σε έναν άλλο δίσκο. Όχι, δε θα είναι του Nick Cave αλλά των Current ’93. Σε εξαιρετική κατάσταση αν και μεταχειρισμένο, θυμάμαι ότι με τον guru του neofolk είχαμε ανοίξει μία τεράστια κουβέντα για άλλες τέτοιες συνεργασίες που θα είχαν ενδιαφέρον. Δε θυμάμαι ποιος, αλλά κάποιος είχε ρίξει την ιδέα Rotting Christ ft. Anna-Varney Cantodea. Μακρηγορώ όμως, ο λόγος που ήθελα αυτήν την κυκλοφορία ήταν το “All the Pretty Little Horses” γιατί ο συνονόματός του ανιψιός μου τότε ήταν ήδη καθοδόν.
Θα αναρωτιέστε που ακριβώς θέλω να καταλήξω. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Προσπαθώ απλά, όσο πιο γλαφυρά μπορώ, να καταδείξω την ικανότητα του Nick Cave σκεπάζει με την φωνή του σωρεία συναισθημάτων. Να τα πλάθει σε εικόνες, που η σκιά τους μοιάζει σαν να βγαίνει από χίλιους ήλιους.