Κάποια στιγμή ανάμεσα ανάμεσα σε ένα σαρδόνιο μειδίαμα και ένα AOR ρεφρέν, οι Ghost σταμάτησαν να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο για την «αυθεντικότητά» τους και απλά άρχισαν να απολαμβάνουν τις δάφνες τους. Το έκτο άλμπουμ τους, “Skeletá”, δεν αποτελεί κάποιου είδους επανεκκίνηση. Αντιθέτως, μοιάζει με μία στέψη – τραγουδισμένη στα λατινικά και σκηνοθετημένη κάτω από φώτα σταδίου που τρεμοπαίζουν σαν κεριά.
Για τον Tobias Forge, τον άνθρωπο πίσω από τη μάσκα – και τα νύχια πλέον – του Papa V Perpetua, το “Skeletá” λειτουργεί ταυτόχρονα ως ακόμα μία σφραγίδα του ήχου των Ghost και ως μια σκόπιμη αποφόρτιση των προσδοκιών που τους ακολουθούν. Δείχνουν να απομακρύνονται από το grandiose του “Impera” και τα εκρηκτικά ρεφρέν που στόχευαν το ραδιόφωνο. Στη θέση τους, έχουμε κάτι που αναπνέει πιο αργά, παίρνει τον χρόν του και αποκαλύπτει έναν ρυθμό που μόνο αν πλησιάσουμε αρκετά θα αισθανθούμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος στερείται δύναμης. Το “Skeletá” είναι ίσως η πιο προσωπική δουλειά των Ghost μέχρι σήμερα, αν και δεν μπορούμε να πούμε ότι πατάει ιδιάιτερα εκτός του safe zone τους. Το συγκρότημα απομακρύνεται από την παλαιότερη θεατρική υπερβολή και στρέφεται σε μια πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση. Κάτω από την αστραφτερή επιφάνεια του άλμπουμ υπάρχει μια διάχυτη ψυχρότητα, ενώ ακόμα και η λάμψη του, έχει σημάδια θαμπάδας.
Το εναρκτήριο “Peacefield” διαμορφώνει την ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Η παιδική χορωδία πλανάται πάνω από ένα synth στρώμα, δημιουργώντας έναν απόκοσμο πρόλογο. Σταδιακά, το κομμάτι ξεδιπλώνεται και κορυφώνεται σε ένα τελετουργικό ρεφρέν, σαν κάλεσμα από άλλο κόσμο. Ο ήχος είναι μεγαλοπρεπής και ψυχρός ταυτόχρονα, μεταδίδοντας την αίσθηση πως κάτι (αν)ιερό ξεκινά.
Οι Ghost δεν παρουσίασαν ποτέ τον ήχο τους ως metal, και στο “Skeletá” απομακρύνονται οριστικά από αυτό το πλαίσιο
Αυτή η διάθεση βαθαίνει με το “Lachryma“. Οι Ghost έχουν συχνά φλερτάρει με το μελόδραμα, όμως εδώ ο Forge δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να αποφορτιστεί συναισθηματικά, παρά να «αποπλανήσει». Το κομμάτι μοιάζει με εσωτερική κατάθεση, όπου κάθε νότα κυλά αργά, σαν σκέψη που δεν ειπώθηκε ποτέ. Όταν η μελαγχολία αρχίζει να καταλαγιάζει, το “Satanized” επαναφέρει την ένταση. Πρόκειται για μια κατανυκτική μεταμφίεση που θολώνει τα όρια ανάμεσα στη λαγνεία και την καταδίκη, παραδίδοντας έναν ύμνο όπου ο δαιμονισμός μοιάζει με τη μοναδική διέξοδο από τη μοναξιά.
Σε όλο τον δίσκο, ο Forge επανέρχεται σε γνώριμα μοτίβα των Ghost – ο Σατανάς, η θνητότητα, οι μεσσιανικές εικόνες – χρησιμοποιώντας τα πάντα με ακρίβεια. Το “Missilia Amori” προβάλλει σαν ερωτικό γράμμα που συνδυάζει την κομψότητα με μια υποβόσκουσα απελπισία. Παράλληλα, το “Marks of the Evil One” προσφέρει ίσως τα καλύτερα riffs του δίσκου, μετατρέποντας αποκρυφιστικές εικόνες σε θρήνο για την κοινωνική κατάρρευση. Αυτές οι στιγμές είναι συγκαλυμμένα σχόλια, και ο Forge γνωρίζει ακριβώς πόσο να αποκαλύψει.
Η νέα περσόνα, Papa V Perpetua, λειτουργεί ως κάτι περισσότερο από μια ενδυματολογική επιλογή. Ο Forge απομακρύνεται από τη γραμμή των προηγούμενων Papas, οι οποίοι ήταν κατά βάση θεατρικά σκηνικά, και δημιουργεί έναν χαρακτήρα που αφήνει περισσότερα υπονοούμενα. Παραμένει εν μέρει ιεροκήρυκας και εν μέρει ροκ σταρ, όμως τώρα τον διατρέχει μια παρατεταμένη αίσθηση κόπωσης.
Μουσικά, το “Skeletá” κινείται ακόμη πιο έντονα προς το ροκ των ’70s και ’80s. Οι Ghost δεν παρουσίασαν ποτέ τον ήχο τους ως metal με την αυστηρή έννοια, και εδώ απομακρύνονται οριστικά από αυτό το πλαίσιο. Απουσιάζουν τα βίαια breakdowns και τα blast beats. Στη θέση τους, εμφανίζονται synth εισαγωγές που θυμίζουν τη μουσική επένδυση του Stranger Things, και γενικά, κλείνουν το μάτι τους αρκετά στους Blue Öyster Cult.
Με το “Skeletá”, οι Ghost κυκλοφορούν έναν δίσκο που δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις
Μία αλλόκοτη δυαδικότητα είναι που κάνει το “Skeletá” τόσο συναρπαστικό άκουσμα. Το άλμπουμ κινείται στα όρια του camp χωρίς να γίνεται στην παρωδία. Το “Cenotaph” πλησιάζει το pop-rock με τόση τόλμη, που θα μπορούσε να αποτελέσει το κύριο επιχείρημα όσων πιστεύουν πως οι Ghost δεν είναι αρκετά heavy. Επίσης δείχνει ότι μάλλον ο Forge πλέον αδιαφορεί για την αποδοχή τους. Περισσότερο τον ενδιαφέρει να δημιουργήσει ένα μουσικό δράμα με αισθητική σταδίου, και αν αυτό ενοχλεί κάποιους, δυστυχώς είναι δύσκολο να τον φτάσει η φωνή τους.
Αυτή ίσως αποτελεί την πιο τολμηρή κίνηση του άλμπουμ. Εκεί όπου τα “Prequelle” και “Impera” έδειχναν να έχουν σχεδιαστεί για τη διεύρυνση του κοινού – με δελεαστικά hooks, ρεφρενάρες και έντονη θεατρικότητα – το “Skeletá” μοιάζει προκλητικά εσωστρεφές και αυτάρκες. Δεν απευθύνεται σε νέους ακροατές· απλώς περιμένει, σαν να θεωρεί δεδομένο ότι θα έρθουν. Και μέσα από την αναμονή, αποκαλύπτει τον πυρήνα του: έναν δίσκο για όσους στοχάζονται και για αυτούς που διακρίνουν την ομορφιά μέσα στο σκοτάδι.
Παρόλα αυτά, ακόμη και για όσους δεν «το έχουν» με το meta των Ghost, υπάρχουν πολλά στοιχεία που ξεχωρίζουν. Το “Skeletá” είναι συμπαγές, χωρίς περιττά σημεία, και τα δέκα κομμάτια του συνθέτουν ένα πλήρη κύκλο. Από το μεγαλείο στη θλίψη, από τη λαγνεία στην αγάπη, και από το σκοτάδι ως εκείνο το τελικό, τρεμάμενο φως. Ίσως να μη συναντάμε εδώ ένα νέο “Rats” ή “Square Hammer”, όμως το “Skeletá” δεν το επιδιώκει κιόλας.
Αυτό που βασικά προσπαθεί είναι να διατηρήσει την κληρονομιά των Ghost. Και το κάνει. Όχι επειδή φωνάζει δυνατότερα, αλλά επειδή ψιθυρίζει σαγηνευτικές μουσικές αλήθειες. Με το “Skeletá”, οι Ghost κυκλοφορούν έναν δίσκο που δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις. Είναι σκοτεινός, μελαγχολικός και πιο προσωπικός από προηγούμενες δουλειές τους. Ίσως είναι ο πιο άμεσος και ανθρώπινος μέχρι τώρα.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Artist: Ghost
Album: Skeletá
Release Date: 25/04/2025
Label: Loma Vista
Genre: Glam Rock, Occult Rock
Producer: Gene Walker
1. Peacefield
2. Lachryma
3. Satanized
4. Guiding Lights
5. De Profundis Borealis
6. Cenotaph
7. Missilia Amori
8. Marks of the Evil One
9. Umbra
10. Excelsis
Ghost: Skeletá
Το “Skeletá” επιβεβαιώνει την ωριμότητα των Ghost μέσα από ατμοσφαιρικές συνθέσεις και λιγότερο προβλέψιμες επιλογές. Αποφεύγει τις ευκολίες, επιλέγοντας βάθος και συνέπεια. Δεν στοχεύει σε εντυπωσιασμό, αλλά στη δημιουργία ενός άλμπουμ που αντέχει στον χρόνο και αφομοιώνει την εξέλιξή τους