Δεν ξέρω αν ήταν η κορυφαία εμφάνιση του φετινού Hellfest, σίγουρα όμως ήταν μέσα στις τρεις καλύτερες. Ή μάλλον, στις τρεις αγαπημένες μου. Οι Machine Head, μετά από δώδεκα χρόνια, επέστρεψαν στο Hellfest και με «προαγωγή», αφού από το Main Stage #2 που ήταν τότε, φέτος είχαν προαχθεί στο #1.
Γιώργος Ξιφαράς
Συντάκτης
Νώντας Εμαννουήλ
Φωτογράφος
Μέσα σε αυτό το διάστημα, περισσότερα είναι αυτά που έχουν αλλάξει συγκριτικά με αυτά που έχουν παραμείνει. Το Hellfest έχει προσθέσει μία ημέρα, και από τους Machine Head, ο μόνος μουσικός που εξακολουθεί να είναι παρών είναι ο frontman Robb Flynn. Ο Αμερικανός, παρότι βαδίζει την έκτη δεκαετία της ζωής του, παραμένει έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ανοίξει pits. Φυσικά, και να λούζει τους οπαδούς με τις μπίρες του.
Ξεκίνησαν με το «συνηθισμένο» “Imperium” και αμέσως όλο το Hellfest άρχισε να τους αποθεώνει. Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν ότι η φωνή του Robb έχει κάπως αλλάξει, σαν να έχει γίνει λίγο πιο βραχνή. Προσοχή, δεν εννοώ ότι είναι χειρότερη, απλώς λίγο διαφορετική. Οι φωτιές του stage έχουν «πάρει φωτιά», το κοινό τρέχει μανιασμένα σε κύκλο, οπότε θεωρείς ότι μέσα σε ένα κομμάτι τα έχεις δει όλα. Βέβαια, εκεί κάπου έρχεται μία σφυριά, κυριολεκτικά. Αφού την ώρα του “Ten Ton Hammer”, κάποιες εκατοντάδες σφυριά μοιράζονται στο κοινό.
Αναμφίβολα, η εμφάνιση των Machine Head ήταν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες του φετινού Hellfest
Η setlist τους ήταν κάπως ασφαλής, μιας και επέλεξαν αποκλειστικά κομμάτια που έκαναν γκελ κάποια στιγμή στα αυτιά μας. Να σημειώσω ότι εγώ αυτό δεν το θεωρώ αρνητικό. Τουναντίον, θετικό το βρίσκω. Έτσι λοιπόν, ακούμε διαδοχικά τα “HØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE”, “Now We Die”, “Is There Anybody Out There?”, “Locust” και “NØ GØDS, NØ MASTERS”. Σχετικά με το τελευταίο κομμάτι που ανέφερα, απλά να προσθέσω ότι σε αυτό το συγκεκριμένο η απόδοση του Flynn είναι συγκλονιστική.
Η συνέχεια του set είναι κάπως πιο ήσυχη και αρκετά πιο ήπια. Ο frontman των Machine Head αφιερώνει στη μαμά του ένα κομμάτι, η οποία, αν ζούσε, εκείνη την ημέρα θα έκλεινε τα 84 της. Έτσι, ενώ στο “Darkness Within” δεν είχαμε ούτε pits ούτε τίποτα σχετικό, παρόλα αυτά είχαμε την πιο δεμένη στιγμή μπάντας-κοινού. Χιλιάδες κόσμου τραγουδούσαν σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Μάλιστα, στο τέλος, ενώ οι Machine Head είχαν σταματήσει να παίζουν, εκείνοι συνέχισαν το τραγούδι χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια, με τον Αμερικανό frontman να μην μπορεί να σταματήσει να χαμογελάει.
Βέβαια, δεν γινόταν να συνεχίσουν έτσι, οπότε πάτησαν εκ νέου το γκάζι και συνέχισαν με “Bulldozer” και “From This Day”. Παράλληλα, εκατοντάδες φουσκωτοί κύβοι με το σήμα των Machine Head γέμισαν την αρένα. Ναι, μπορεί να σας ακούγεται χαζό, ωστόσο, πίστεψέ με, δημιουργεί τρομερή ευφορία σε όσους το ζουν. Επίσης, αν σας συμβεί ποτέ, πάρτε ένα, είναι καλά για πουφς.
Oι Machine Head επιβεβαίωσαν στον απόλυτο βαθμό τη φήμη που τους συνοδεύει για τις ζωντανές τους εμφανίσεις
Καθώς οδεύουμε προς το τέλος, οι Machine Head αρχίζουν να παίζουν το “Davidian” και ένα μικρό πεδίο μάχης σχηματίζεται αμέσως. Επίσης, υπέροχος συγχρονισμός, τη στιγμή που ο Flynn ζητάει από τον κόσμο να τραγουδήσει το «Let freedom ring with a shotgun blast» και αυτός το πράττει με όλη του δύναμη, τα βεγγαλικά φεύγουν προς τον ουρανό. Εκτός του setlist όμως, στο τέλος φτάνει και αυτό το κείμενο και δεν σας έχω πει τίποτα για την υπόλοιπη μπάντα. Ο μπασίστας Jared McEachern, ο οποίος είναι στους Machine Head από το 2013, είναι εξαιρετικά σταθερός στο παίξιμό του. Αλλά και οι δύο νεοφερμένοι δεν υστερούν, ειδικά ο κιθαρίστας Reece Scruggs, ο οποίος ξεχώριζε συνεχώς με τα solos του.
Η εμφάνιση των Machine Head έκλεισε με το “Halo”, με δεκάδες βεγγαλικά να κάνουν τη νύχτα μέρα στο Clisson (καλά, ίσως υπερβάλλω λίγο). Αν και με το setlist που είχαν επιλέξει, δεν νομίζω ότι τα πράγματα μπορούσαν να μην πάνε καλά, οι Machine Head επιβεβαίωσαν στον απόλυτο βαθμό τη φήμη που τους συνοδεύει για τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Μιάμιση ώρα καθαρής έντασης, συναισθηματικής αλλά και βίαιης. Αναμφίβολα, μία από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του φετινού Hellfest.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Imperium
Ten Ton Hammer
CHØKE ØN THE ASHES ØF YØUR HATE
Now We Die
Is There Anybody Out There?
Locust
NØ GØDS, NØ MASTERS
Darkness Within
Bulldozer
From This Day
Davidian
Halo
Machine Head (OW) | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | Twitter | YouTube