Oι Italia 90 πήραν το όνομά τους από το περιβόητο Μουντιάλ του 1990. Tην τελευταία old school και δραματική, για πολλές χώρες που συμμετείχαν, διοργάνωση. Μια εκ των οποίων και η Αγγλία, που έχασε σε έναν δραματικό ημιτελικό από τη Γερμανία οδηγώντας στο ασφαλές συμπέρασμα ότι στο ποδόσφαιρο οι Βρετανοί μπορεί να χάνουν, στο πανκ ποτέ.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ η γνωστή. Tέσσερις φίλοι από το Brighton (φίλοι εδώ και 20 χρόνια!) αποφασίζουν να μετακομίσουν στο Λονδίνο. Θέλουν να παίξουν μουσική και να βρουν την τύχη τους. Kαι τελικά τη βρίσκουν. Εν μέρει επειδή η τόσο στενή μεταξύ τους σχέση είναι ικανή να παραμερίζει εγωισμούς και αταίριαστες προσωπικότητες και να βάζει στο επίκεντρο τη μουσική. Και η μουσική των Italia 90 συζητιέται πολύ στους DIY κύκλους της βρετανικής πρωτεύουσας, έχοντας αποκτήσει τα cult παράσημα που της αξίζουν.
H αργή, σταθερή και καθόλου αγχωμένη, πορεία της μπάντας προς την αναγνωρισιμότητα επέτρεψε στο κοινό του Λονδίνου να τους γνωρίσει και να γίνει παρατηρητής των αλλαγών στον ήχο τους και της ωρίμανσής τους ως συγκροτήματος. Με αφετηρία τα αναμενόμενα ακούσματα, από UK Subs και Sham 69 έως Clash και Dead Kennedys το κουαρτέτο από τον Νότο σπρώχνει τα όρια όσο μακριά. Προσθέτει στοιχεία από jazz, jungle, new wave και bossa nova στοιχεία στις συνθέσεις τους. Δεν έχουν άλλωστε στεγανά όταν πρόκειται για μουσική. SOAD, All Saints, Carly Simon, Viagra Boys, Elton John, Alice Coltrane, τα ακούνε όλα.
Ο πρώτος δίσκος της μπάντας με τίτλο “Living Human Treasures” ακολούθησε τα EP τους που αποτελούσαν ήδη cult κυκλοφορίες για ενημερωμένους και δεν διέψευσε τις προσδοκίες. Η καυστική προσέγγιση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας της Βρετανίας συναντά τις κοφτές κιθάρες και τον τραχύ ήχο που όμως ανά στιγμές δεν του λείπει η μελωδία (ακόμα και ρεφρέν βρίσκεις!) και όλα αυτά συνδυάζονται με σαρδόνιο χιούμορ που γεννά την κομψή ειρωνεία στίχων όπως: “Urban guerrilla in the culture war / I’m a private in the PR core”.