Ρε ‘σεις έχουμε καταντήσει ανέκδοτο! Πάμε σε live ιερού τέρατος της μουσικής και γυρίζουμε λέγοντας: «Το καλύτερο live που έχω δει ποτέ μου και η καλύτερη τους εμφάνιση ever στην Ελλάδα!». Αλλά τι να κάνουμε που έχουμε δίκιο. Και καλώς το λέμε, αφού μετά από τρία χρόνια χωρίς συναυλίες όλοι έρχονται με διάθεση να ισοπεδώσουν τα πάντα. Αυτήν τη φορά ήταν η σειρά των Judas Priest. Ω θεοί, τι ζήσαμε πάλι;
“One Shot at Glory”, ποιος σκέφτηκε το συγκεκριμένο κομμάτι για opener να τον πάρω αγκαλιά. Χρειάστηκαν μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να αρχίσει η «μάχη», αλλά τι λέω, από το “War Pigs” που έπαιζε στα ηχεία είχε ήδη ξεκινήσει. Τα έλεγα για τον Eric Adams αλλά ρε Halford άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα. Καλά όλα αυτά θα μου πεις, αλλά «Γίνεται Judas Priest χωρίς Downing;». Ήρθε η ώρα να πούμε μία μεγάλη αλήθεια, ο Richie Faulkner είναι απείρως καλύτερος παίχτης. Ένας από τους καλύτερους στο heavy metal αυτήν τη στιγμή. Απλά είχε την «ατυχία» να παίζει μαζί με έναν τόσο τεράστιο frontman. Σε διαφορετική περίπτωση, σήμερα όλοι θα μιλούσαμε για τη σκηνική του παρουσία.
Το “Turbo Lover” ήταν ένα από τα κομμάτια που λίγο ξίνισα τα μούτρα όταν διάβασα πριν το live το setlist, κούνια που με κούναγε. Υπέροχη στιγμή όπου ένα κοινό σαν έναν τραγουδούσε κάθε στίχο με όλη του τη δύναμη. Αλλά τι “Hell Patrol” στο καπάκι σε ‘σεις, πόσο να αντέξουμε; Φτάνουμε στο “Touch of Evil” και μία από τις ομορφότερες συναυλιακές στιγμές της ζωής μου ξεκινάει. Λούσιμο με μπίρες, καπνογόνα και ατελείωτο σπρωξίδι. «Μα καλά και αυτό το λες ωραία στιγμή;», φυσικά! Οι πρώτες γραμμές, το κάγκελο που λέμε, έτσι ήταν, είναι και θα είναι, αν δε τα θες όλα αυτά, μπορείς να κάτσεις πίσω. Όπως στα πάντα στη ζωή, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.
Ξαφνικά κοκκινίζουν όλα και αρχίζει το “Blood Red Skies”. Κοιτάζω τον Νίκο και τον Χρήστο που είναι δίπλα μου και έχουμε όλοι ακριβώς το ίδιο ύφος. «Τι άλλο ζητήσουμε από τη ζωή μας;». «Το “Painkiller” βρε ταγάρια!» απαντά κάποιος. Τον ακούνε οι Judas Priest και αφού μας ξαναρωτάει ο Scott Travis (άλλη παιχτάρα αυτός) αν είμαστε έτοιμοι, αρχίζει αυτό το χαρακτηριστικό drum intro και μαζί του ο πόλεμος.
Όπως εύλογα καταλαβαίνετε, το stamina μας έχει φτάσει στο 10% – σαν την μπαταρία του κινητού μόνιμα, ανέκδοτο έχω καταντήσει – αλλά έχει και encore, και τι encore. “Electric Eye” για να βάλουμε μυαλό, όμως, μην πάρουμε μία ανάσα. “Hell Bent for Leather” με τον Halford να σκάει στη σκηνή με τη μηχανή. Είπαμε, και αν δεν το κάναμε – το κάνουμε τώρα, το encore ήταν κάποιο σχέδιο της μπάντας να ρίξει όλους κάτω από την κούραση, αφού δε γινόταν να λείπει το “Breaking the Law”. Έχοντας δει τους JP νομίζω τέσσερεις φορές, δεν υπάρχει πιο ωραία εκτέλεση του κομματιού από αυτήν με το «ωωωωωωωωωω» να συνοδεύει ένα από τα χαρακτηριστικότερα riffs στην ιστορία του heavy metal. Βέβαια, δε θα ήταν Judas Priest live αν δεν έκλειναν με το “Living After Midnight”.
Δεν ξέρω αν ο Halford είναι Η φωνή του heavy metal, σίγουρα είναι μία από αυτές. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως όταν ο ανιψιός μου με ρωτήσει να του πω τι είναι το heavy metal, σε συναυλία των Judas Priest θα τον πάω.
Γεια σας, ο guest είμαι πάλι και ήρθα για να πω αυτό που σκεφτήκαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εχθές στην πλατεία Νερού. Οι Judas Priest είναι το Heavy Metal. Show; Έχουμε. Ήχο; Ηχάρα. Κομμάτια; Από αυτά και αν έχουμε. Frontman; Τον θεό του Metal αυτοπροσώπως.
Επειδή αυτοί που ήταν εκεί ξέρουν, θα μιλήσω λίγο στους άλλους. Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως η εισαγωγή τους ήταν το “War Pigs” και πρώτο τους κομμάτι το “One Shot at Glory”; Καλό ε; Για πείτε μου τώρα, αν πιο μετά παίζανε σε σειρά τα “Turbo Lover“, “Hell Patrol“, “The Sentinel” και “Touch of Evil“, θα είχατε ψυχή την άλλη μέρα; Μάλλον όχι.
Δύο λέξεις είναι αρκετές να περιγράψουν το performance τους εχθές “Απόλυτη κ@ύλα“. Δεν έκρυψα στιγμή πως ο κύριος λόγος που βρέθηκα στην πλατεία Νερού ήταν οι Cradle of Filth… Ζητώ συγγνώμη από τους θεούς που τους υποτίμησα λέγοντας “Εντάξει μωρέ, Judas Priest έχω ξαναδεί“. Ντροπή μου.
Πενήντα χρόνια τώρα το κρατάνε ζωντανό χαρίζοντας βραδιές όπως η χθεσινή και εγώ περίμενα πως θα μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ, που να κοιμηθείς από την υπερένταση; Δεν θα σας πω άλλα, μιας και εγώ απλά είδα φως και μπήκα, αλλά δεν γίνεται να μην κάνω ξεχωριστή αναφορά στον Καραφλό της καρδιάς μας. Στον ένα και μοναδικό Metal God! Rob Halford θεέ, είσαι απόλυτη τυπάρα και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στις 15/7/22 σε ηλικία 70 ετών μου σήκωσες την τρίχα για άλλη μια φορά με την καλύτερη κραυγή που έχει ακουστεί ποτέ στο Heavy Metal! You’re possessing me!
Η ώρα πλέον είχε φτάσει 22:00 και τα σκηνικά αλλάζουν. Η Πλατεία Νερού είναι γεμάτη κόσμο, άλλοι έχουν φύγει για τις απαραίτητες προμήθειες από τα μπαρ και άλλοι καθισμένοι κάτω ή λίγο πιο πίσω στα πλαϊνά σκαλιά, περιμένουν υπομονετικά να περάσει το μισάωρο που απομένει για το “κυρίως πιάτο” της βραδιάς. Κάτι που σήμερα 16/7, μερικές ώρες αργότερα θα σας πω ότι δεν ήταν μόνο κυρίως. Ήταν κυρίως, επιδόρπιο, πρωινό και πιθανότατα μεσημεριανό!
Ο Γιώργος ανένδοτος μας λέει να πάμε μπροστά. Προβάλουμε σθεναρά αντιρρήσεις μιας ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ! Ειλικρινά ούτε 50 μέτρα δε μας χώριζαν από τη σκηνή! Κάτι παραινέσεις του τύπου “Μα δε ντρέπεστε μωρέ μ@λ@κες να γράψετε για Judas Priest από εδώ πίσω;” δεν τις λάβαμε σοβαρά υπόψιν και δε χτύπησαν καθόλου τον εγωισμό μας. Oπότε αυτοβούλως πήγαμε μπροστά μπροστά μέσα στο χαμό που ήδη είχε αρχίσει να γίνεται.
Μερικά λεπτά πριν τις 22:30 το War Pigs γέμισε το χώρο. O κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά τους Judas Priest να εμφανιστούν και οι πρώτες απόπειρες “κοπανήματος” ξεκίνησαν. Κάπου εκεί ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ HEAVY METAL για ακόμα μια φορά μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί μπροστά μας και να μας παρασύρει για 90 γεμάτα λεπτά σε έναν κόσμο παράλληλο. Γιατί αυτά που βλέπουν και ακούν τα μάτια μας, ο εγκέφαλός μας αρνείται να τα επεξεργαστεί ως κάτι γήινο.
“One Shot at Glory” για αρχή και ο κόσμος παίρνει φωτιά γύρω μας. Ο Rob Halford έχει βγει στη σκηνή και είναι ό,τι κοντινότερο σε μεγαλοπρεπή αλλά ταυτόχρονα προσιτό βασιλιά έχουν δει τα μάτια μου από κοντά. Αν με τον Hughes πριν ένιωσα ότι η φωνή του έμεινε στο χρονοντούλαπο, εδώ είπα ότι η φωνή του Halford ΕΙΝΑΙ το χρονοντούλαπο!
“Lightning Strike” και “You’ve Got Another Thing Coming” για τη συνέχεια. Οι μηχανές της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ αυτής μπάντας έχουν ανάψει για τα καλά και όλα προμηνύουν ότι δε θα σβήσουν έτσι εύκολα. Είμαστε μόνο στην αρχή και οι εκφράσεις τους δείχνουν ότι οι τύποι διασκεδάζουν το ίδιο με εμάς -αν όχι περισσότερο- με ένα πρωτοφανές λυσσασμένο attitude λες και είναι τα πρώτα τους χρόνια, λες και δεν είναι χορτασμένοι από τις ατελείωτες περιοδείες τους και τα δεκάδες albums που έχουν παραδώσει στον κόσμο τα 50 τελευταία χρόνια.
Ο ήχος τους είναι υποδειγματικός, μάλλον όχι, είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ. Αλήτικος, αφτιασίδωτος, όπως ακριβώς πρέπει να ακούγεται μια heavy metal μπάντα. Όπως πρέπει να ακούγεται Η heavy metal μπάντα.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Artist: Judas Priest
Genre: NWOBHM
One Shot at Glory
Lightning Strike
You’ve Got Another Thing Comin’
Freewheel Burning
Turbo Lover
Hell Patrol
The Sentinel
A Touch of Evil
Victim of Changes
Blood Red Skies
The Green Manalishi
Diamonds & Rust
Painkiller
Encore:
Electric Eye
Hell Bent for Leather
Breaking the Law
Living After Midnight
Judas Priest: Rob Halford (Φωνή), Glenn Tipton (Κιθάρα), Richie Faulkner (Κιθάρα), Ian Hill (Μπάσο), Scott Travis (Τύμπανα)
Judas Priest: Judas Priest (OW) | Bandcamp | Deezer | Facebook | Instagram | ReverbNation | Songkick | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | Twitter | VEVO | YouTube