Από την πρώτη καραντίνα, θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική με τις ώρες. Η φύση του επαγγέλματός μου είναι τέτοια που επηρεάζει την καθημερινότητά μου. Σε τέτοιες περιόδους, η ζωή μου είναι άκρως κουραστική και γεμάτη δουλειά. Επομένως δυσκολεύομαι να ακούσω νέα μουσική, προτιμώ να πηγαίνω στα «σίγουρα». Επιλέγω albums που μου αρέσουν. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ασχοληθώ με κυκλοφορίες που είχα ακούσει παλιότερα. Για αυτές, ωστόσο, είχα διφορούμενη άποψη. Από τη μία, τα θυμόμουν ως albums που δεν μου άρεσαν. Από την άλλη, μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η σκέψη ότι μπορεί να έκανα λάθος.
Αν ανοίξουμε την κουβέντα για την καλύτερη black metal όλων των εποχών, οι Emperor θα υπάρχουν σε κάθε λίστα. Τη θέση τους αυτή την οφείλουν κατά κύριο λόγο στους δύο πρότερους δίσκους τους, “In the Nightside Eclipse” και “Anthems to the Welkin at Dusk“. Τα συγκεκριμένα albums μοιάζουν να έχουν βγει από έναν ιδανικό κόσμο όπου όποιος συνθέτει μουσική, το κάνει τέλεια.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της σκέψης, ότι κορυφαίες μπάντες ακολούθησαν το μουσικό μονοπάτι των Νορβηγών και με πολλές από αυτές να γίνονται τεράστιες σε βεληνεκές (πχ. Dimmu Borgir). Αυτό που δεν κατάφερε καμία, όσο και αν ίσως πλησίασαν, ήταν να πατήσουν αυτές τις δύο κορυφές. Μέσα στις μπάντες που το δοκίμασαν είναι και οι ίδιοι οι δημιουργοί του, οι Emperor.
Αυτό που είναι αντικειμενικό και δεν γίνεται να παραβλέψουμε, είναι σημαντικότητα ως προς τη μουσική εξέλιξη του Ihsahn
Όμως εγείρεται το ερώτημα αν όντως το προσπάθησαν (οι Emperor), γιατί αν ρωτάτε εμένα δεν το δοκίμασαν, ποτέ τους. Το “IX Equilibrium” ήταν καταδικασμένο να υποτιμηθεί. Nα μη λάβει ποτέ την αναγνώριση που του αναλογούσε και εν τέλει να μείνει σε αρκετές συνειδήσεις ως κακός δίσκος. Ο Ihsahn, o ένας από τους δύο συνθετικούς πόλους δηλαδή, μοιάζει σαν ήδη να στριφογυρίζει στο μυαλό του κάποιος νέος μουσικός δρόμος. Αυτό θα αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο ορατό στο “Prometheus – The Discipline of Fire & Demise” που ακολουθεί και ξεκάθαρο στη solo καριέρα του.
Όμως το IX Equilibrium είναι πρόγονος όλων αυτών. Θυμηθείτε το “Nonus Aequilibrium” όπου το χαρακτηριστικό Νορβηγικό ξύσιμο έχει πάει περίπατο και ακούμε αρκετά πιο progressive ιδέες να παίρνουν σάρκα και οστά. Ακόμα και το “Sworn” που – ας πούμε – είναι καθαρό black metal, είναι γεμάτο riffs, παράξενους – για τότε – ρυθμούς και κάτι πλήκτρα, που ώρες-ώρες μοιάζουν σα να έχουν βγει από κάποιο άλλο μουσικό ιδίωμα.
Είναι τελικά καλός ή κακός δίσκος; Θέμα γούστο είναι αυτό, αυτό που είναι αντικειμενικό και δεν γίνεται να παραβλέψουμε, είναι σημαντικότητα ως προς τη μουσική εξέλιξη του Ihsahn. Δεν ξέρω αν πειραματίστηκε επί σκοπού ή αν του βγήκε αυθόρμητα λόγω ταλέντου, όμως του άνοιξε έναν μουσικό δρόμο μπροστά του, τον οποίο, ευτυχώς, αποφάσισε να βαδίσει.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Αν με ρωτήσει κάποιος τη γνώμη μου για τους SepticFlesh, χωρίς καμία σκέψη, θα απαντήσω πως ό,τι έχουν βγάλει από το “Communion“κ αι μετά, πρέπει να διδάσκεται στα μουσικά σχολεία. Για το “Communion” δε, νομίζω πάνω στην υπερβολή, θα έλεγα ότι είναι ο δίσκος που έδειξε τον τέλειο τρόπο να ενώσεις συμφωνική μουσική με ακραίο metal, χωρίς οπερετικού τύπου φωνητικά. Όμως για το παρελθόν τους, λίγα θα μπορούσα να πω. Ίσως να μπορούσα να απαριθμήσω τους δίσκους αλλά μέχρι εκεί.
Εκεί έρχεται το “Revolution DNA“, ένας δίσκος που τον άκουσα πρώτη φόρα, δεν είχα την ωριμότητα να τον αφουγκραστώ. Πριν αρχίσετε να μου πετάτε αντικείμενα, να πω ότι ήμουν μόλις 13 και είχα το attitude του «σκληροπυρηνικού» ακροατή heavy metal.
Από το εξώφυλλο να το πιάσεις, κομμάτι-κομμάτι να το πας, το album ξεχειλίζει με ένα άρωμα industrial/gothic προέλευσης. Αν ακούγομαι υπερβολικός, πείτε μου αλήθεια, πόσο θα ταίριαζε στον Marilyn Manson το “Nephelim Sons“; Ή ας πούμε αν σας έλεγα ότι το “DNA” το τραγουδάει o Peter Steele;
Αν και δε θυμάμαι καθαρά τις κριτικές που δέχθηκε ο δίσκος από το εγχώριο κοινό, φαντάζομαι κάτι ακόμη. Κάποιος, κάπου, θα έκανε λόγο για «ξεπούλημα». Βλέπετε, οι SF είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από τη σκηνή μας. Αυτό, πολλές φορές, μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Όμως μεγαλώνουμε και εν τέλει αναγνωρίζουμε την avant-garde μουσική τους άποψη.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Είμαι οπαδός των Πολωνών και ειδικά μετά τη «στροφή» που έκαναν στον ήχο τους από το “Demigod” και μετά. Ίσως τη δεδομένη χρονική στιγμή να τους θεωρώ και την καλύτερη μπάντα του είδους τους στον πλανήτη.
To “Thelema.6“ είναι το 5ο album των Behemoth και μία κυκλοφορία που πατάει σε δύο βάρκες. Είναι ο δίσκος πριν από τo “Zos Kia Cultus (Here and Beyond)” και ακριβώς μετά το “Satanica“. Οι συμπληγάδες που το πιέζουν ασφυκτικά είναι δύο δίσκοι τεράστιας μουσικής ευφυΐας. Ο πρώτος το χαντάκωσε λόγω της σύγκρισης. Ο δεύτερος το έκανε να ξεχαστεί πολύ γρήγορα.
Ισχύει ότι το album δεν είναι συνεπές ως προς την ποιότητα του, υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, όπως τα “Natural Born Philosopher“, “Christians To The Lions” και “Antichristian Phenomenon“. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου; Είναι για πέταμα; Σαφώς και όχι. Η συνθήκη που περιέγραψα, μαζί με το γεγονός ότι οι Behemoth κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους μέσα σε τρία χρόνια, είχε τις επιπτώσεις της. Δεν του επέτρεψε να λάβει την προσοχή που του άξιζε.
Artist: Sober On Tuxedos
Album: Good Intentions
Label: Heaven Music
Release Date: 11/12/2020
Genre: Nu Metal, Metalcore
Behemoth (OW) | Amazon Music | Deezer | Facebook | Instagram | SoundCloud | Spotify | Tidal | TikTok | X/Twitter | YouTube
Το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Cradle Filth μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος από το πλήθος των μιμητών που βρήκε ο ήχος τους. Δικαιολογημένα θα έλεγα, δεν κάθομαι να ακούσω συγκροτήματα που παίζουν «σαν αυτούς» (τους όποιους αυτούς). Φυσικά, δεν περιμένω να ανακαλύπτει κάποιος κάθε φορά τον μουσικό τροχό. Είναι όμως άλλο το να εμπνέεσαι ή να επηρεάζεσαι από κάποιον καλλιτέχνη. Και είναι εντελώς διαφορετικό το να τον αντιγράφεις πιστά.
Τους Αμερικανούς του κατέτασσα στην δεύτερη κατηγορία και έκανα εντελώς – μα εντελώς – λάθος. Σίγουρα παίζουν majestic black metal, όπου μπορείς να ακούσεις επιρροές από διάφορους μεγάλους του είδους. Ωστόσο, έχουν το δικό τους στυλ. Η υπογραφή του Ken Sorceron είναι εμφανής.
Όμως μία μπάντα που έρχεται να παίξει symphonic black metal το 2008, πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί, όταν έχουν παιχτεί σχεδόν τα πάντα. Εδώ μπαίνει στην κουβέντα το ταλέντο το οποίο δείχνει τον δρόμο. Ο Ken έχει κάποιες τρομερές μουσικές ιδέες που τις ενώνει ιδανικά μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί κομμάτια όπως το “Departure” και το “Floods“.
Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι μοναδική. Αν ρίξετε μια ματιά στον τίτλο, θα καταλάβετε ποια είναι η αίσθηση που σας κατακλύζει. Παρεμπιπτόντως, ο τίτλος είναι από τους καλύτερους που μπορώ να θυμηθώ. Είναι η αίσθηση του να βρίσκεσαι στη σκιά χίλιων Ηλίων.