Σε μια μαγευτική και συναισθηματική βραδιά εξελίχθηκε η πρώτη Παρασκεύη του Δεκεμβρίου στο Gazarte, και ήταν τρανή απόδειξη του πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι οι Messa!
Empty Frame
Οι Empty Frame είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις συγκροτημάτων στην ελληνική underground σκηνή: Σπάνια βλέπεις ένα σχήμα με τσέλο και βιολί, το οποίο να ντύνει τους πιο heavy, folk και alternative ήχους με τέτοια μαεστρία. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν ιδιαίτερα familiar με το υλικό τους, και το opening τους στους Μessa ήταν μία πολύ καλή εισαγωγή στον ήχο τους.
Η εμφάνισή τους ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματική και καλοπροβαρισμένη. Μου έδωσαν, λοιπόν, την αίσθηση ενός αρκετά δεμένου συγκροτήματος. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός και καθαρός, και γενικά θα πω ότι με ταξίδεψαν και μου δημιούργησαν πολύ ωραίες εικόνες. Και ας είχα τις αμφιβολίες μου καθόλη την διάρκεια του set τους, αν το ύφος του συγκροτήματος ταίριαζε με αυτό των headliners.
Σίγουρα για μένα την παράσταση, έκλεψε το cello/φωνή και το βιολί, καθώς η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική. Το μόνο που θα ήθελα ίσως είναι τα φωνητικά του μπασίστα πιο καλοδουλεμένα, αλλά μπροστά στην συνολική τους εικόνα ήταν μία πολύ μικρή αστοχία.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα πολύ να τους ξαναπετύχω live, ιδανικά σε δικό τους show, για να μπορέσω να έχω μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη για το υλικό τους και την μουσική τους.
Tortuga
Και κάπως έτσι, ήρθε η ώρα των Πολωνών να ανέβουν στην σκηνή του Gazarte. Μπορώ να πω πως πέρασα υπέροχα στο σετ τους, καθώς για εμένα είναι ένα συγκρότημα το οποίο πραγματικά θα ήθελα να παίζει στο πάρτυ μου, ντύνοντάς το με τους stoner/psych/heavy ήχους του, και μετά να αράζουμε κ να πίνουμε παρέα τις μπύρες μας. Και έδειξαν κ εκείνοι να περνάνε καλά παίζοντας για το κοινό της Αθήνας, με τον lead κιθαρίστα να μας φωνάζει: «Σας αγκαπώ μαλάκα»
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι κάτι πάει καλά με αυτούς όταν το μπάσο σε βαράει αλύπητα καθόλη την διάρκεια του σετ. Εδώ, επίσης, θέλω να δώσω ιδιαίτερη μνεία στην ενδιαφέρουσα επιλογή του δεύτερου μικροφώνου με το distortion effect, που χρησιμοποιούσε ο main τραγουδιστής ανά διαστήματα. Γιατί, ενώ θα ενιώθα σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ότι αυτό δεν θα λειτουργούσε, στους Tortuga λειτούργησε κ με το παραπάνω. Τα φωνητικά ήταν σε minimal επίπεδο, καθώς τα κομμάτα έτειναν πιο πολύ προς το instrumental στοιχείο.
Τέλος, θέλω να σταθω λίγο στα δύο τελευταία κομμάτια που μας παρουσίασαν. Η αλήθεια είναι πώς τα ένιωσα κάπως ασύνδετα με το υπόλοιπο σετ τους, και ας μου άρεσαν ως κομμάτια μεμονωμένα. Εκεί που ήχος τους ήταν σε stoner μονοπάτια, ξαφνικά έτεινε προς το black και λίγο μας πέταξε εκτός mood.
Όπως και να έχει, ήταν μια τιμιότατη εμφάνιση και μία καλή εισαγωγή για το τι θα ζούσαμε μετά.
Messa
Τους Messa, τους παρακολουθώ δισκογραφικά από το 2022 με το “Close”, όπου πραγματικά με κέρδισαν από την πρώτη νότα. Θυμίζει ένα συγκρότημα, όπου παρόλες τις σύγχρονες μουσικές πινελιές, ξεπήδησε από τα 70s-80s. Μεγαλωμένη, λοιπόν, με τέτοιους ήχους, και με το εξαιρετικό “The Spin” στα μπαγκάζια τους, ανυπομονούσα για την εμφάνιση τους στο Gazarte.
Ξεκινώντας το set τους με το προσωπικό μου αγαπημένο “Fire on the Roof” , τα φωνητικά της Sara τα ένιωσα ελαφρώς αδύναμα, αλλά σύντομα επανήλθε, και το χρώμα της φωνής της ήταν εξαιρετικό και χαρακτηριστικό. Βλέπεις μια πολύ ντροπαλή και διακριτική παρουσία δε, που ίσως για κάποιους να μην ήταν ιδανική για το ύφος των κομματιών. Αλλά, εδώ θα πω ότι δεν χρειάζεται πάντα η παρουσία μίας μπάντας κι ενός τραγουδιστή να είναι out there, ειδικά όταν το υλικό που μας παρουσιάζουν είναι τόσο προσεγμένο και όμορφο.
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο πολύ την είδαμε να ξεκλειδώνεται μπροστά μας κ πέρα από το να τραγουδάει μόνο, να το αισθάνεται… Ειδικά, όσοι ήμασταν εκεί, στο “The Dress” το νιώσαμε στο πετσί μας, το βαθύ εσωτερικό πόνο, το να νιώθεις φυλακισμένος σε έναν φαύλο κύκλο μίσους προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως το highlight της βραδιάς για εμένα.
Η μπάντα φάνηκε να είναι τρομερά καλοδουμένη και προβαρισμένη, στελεχωμένη από ανθρώπους που ξέρουν καλά την τέχνη τους, αλλά αυτός που μας ανατίναξε τον εγκέφαλο και -εν κατακλείδι- έκλεψε την παράσταση ήταν ο Alberto, ειδικά όταν σε κάποια φάση η Sara έφυγε για λίγο εκτός σκηνής, αποδεικνύοντας πόσο καλός κιθαρίστας είναι, και μας ταξίδεψε με τα σόλο του.
Όλο το set τους είχε πολύ ωραία ροή, με κομμάτια από τη δισκογραφική πορεία, οπότε πιστεύω πως κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Από “The Spin” στο “Close” και από το “Belfry” στο “Feast for Water”, μας έδειξαν πόσο versatile είναι, και κυρίως το πόσο μεγάλη μπάντα είναι πλέον.
Κλείνοντας με το κομμάτι-αποκάλυψη “Hour of The Wolf”, η ένταση στο venue έφτασε στα κόκκινα και ήταν ένας εκπληκτικός επίλογος για την βραδιά. Είμαστε πολύ τυχεροί, θεωρώ, που τους βλέπουμε να μεγαλώνουν κ να ξετυλίγουν το potential τους μπροστά μας. Γιατί είμαι σίγουρη πώς σε μερικά χρόνια θα μιλάμε για ένα συγκρότημα τρομερού βεληνεκούς!