Metallica, Ghost 8/5/2019 @San Siro Hippodrome, Italy
Είμαι τυχερός, ευλογημένος θα έλεγα (ναι, χρησιμοποιώ και εγώ αυτήν τη λέξη καμιά φορά) και έχω δει πολλές συναυλίες στη ζωή μου. Θα σας εκμυστηρευτώ την ύπαρξη ενός τετραδίου, όπου είναι γραμμένοι όλοι οι καλλιτέχνες που θα ήθελα να δω ζωντανά (με τα όνοματα των Metallica και των Ghost να έχουν διαγραφεί προ πολλού, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει). Πλέον, με τα χρόνια να έχουν περάσει, σχεδόν όλοι είναι διαγραμμένα ονόματα, και ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου έχει εκπληρωθεί.
Όμως, τα παραπάνω μου δυσκολεύουν τρομερά την επιλογή του αγαπημένου live. Έχω δει τους Iced Earth ζωντανά στο Ρόδον, κρυφά από τους γονείς μου, ό,τι κοντινότερο στην αναβίωση του Chuck με τους DTA, τον Bruce Dickinson στο Λυκαβηττό, έχω δει τον Lemmy και τον Dio (με σάρκα και οστά), έχω δει τους Black Sabbath, και γενικά ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς και η επιλογή δύσκολη.
Κατάφερα να φιλτράρω και να καταλήξω σε δύο. Στην πρώτη φορά που είδα Rotting Christ στη ζωή μου “vs” την τελευταία που είδα Metallica. Σίγουρα εκείνο το βράδυ στο An Club (αν δεν κάνω λάθος, εκεί ήταν) είναι από τα σημαντικότερα συναυλιακά μου. Κάτι, όμως, τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει, οι αμέτρητες φορές που τους έχω δει από τότε, το έχουν ξεθωριάσει στη μνήμη μου και τα γεγονότα εκείνης της νύχτας είναι αρκετά συγκεχυμένα στο κεφάλι μου.
Στη δεύτερη περίπτωση, είμαι σαφώς μεγαλύτερος ηλικιακά. Η συναυλία έχει συνδυαστεί με την πρώτη μου επίσκεψη (λες και έχω ξαναπάει) στο καθόλου όμορφο Μιλάνο. Σε όλα αυτά, να προσθέσουμε ότι οι Metallica είναι αγαπημένη μου μπάντα και αυτή που εγώ θεωρώ τη μεγαλύτερη στο μουσικό στερέωμα. Bonus στα παραπάνω, το κερασάκι στην τούρτα, η ωριαία εμφάνιση, των επίσης αγαπημένων μου, Ghost.
Παιδικές φωνές αρχίζουν να ακούγονται από τα ηχεία, τα πρώτα Ghouls, από τα εφτά συνολικά, κάνουν την εμφάνισή τους επί σκηνής. Το εισαγωγικό “Ashes” έχει πλέον δώσει τη θέση του στο “Rats” και το party φαίνεται έτοιμο να αρχίσει. Την επίσημη έναρξη, όμως, σηματοδοτεί ο Cardinal Copia τραγουδώντας “In times of turmoil/In times like these” και δε νομίζω να έχω δει ξανά στη ζωή μου τόσο κόσμο να αρχίζει να χορεύει ταυτόχρονα.
Παρ’ ότι οι Ghost είχαν προσθέσει στη φαρέτρα τους πολύ πρόσφατα το βέλος “Prequelle” και θα περίμενε κανείς το set να είναι βασισμένο εκεί, όπως κάθε μεγάλη μπάντα (και ας διαφωνείτε) που σέβεται τον εαυτό και τους fans της, μοίρασε το χρόνο σε όλες σχεδόν τις κυκλοφορίες της.
Το “Prequelle” κέρδισε τη μάχη στο νήμα από τον προκάτοχό του, καθώς εκπροσωπήθηκε από πέντε κομμάτια (Ashes, Rats, Faith, Miasma, Dance Macabre), ενώ ο «ηττημένος» “Meliora” (τί δισκάρα!) είχε εκπροσώπηση από τέσσερα κομμάτια (Absolution, From the Pinnacle to the Pit, Cirice, Mummy Dust). To πρώτο τους album, “Opus Eponymous”, τιμήθηκε με το “Ritual” και το “Infestissumam” με το “Year Zero”.
Το setlist ήταν επιλεγμένο προσεχτικά για να ξεφεύγει από τα κλασικά συναυλιακά standards και πιο πολύ έδινε την αίσθηση μίας ανίερης Rock & Roll – ‘70s disco. Τα Ghouls να εναλλάσσονται στα όργανα και ο Tobias, απαλλαγμένος από τα βαριά κοστούμια των Anti-Popes, να θυμίζει έναν σύγχρονο Elvis επί σκηνής. Σε πενήντα περίπου λεπτά, σε έχουν απογειώσει, σε έχουν ξεσηκώσει, σε έχουν συνεπάρει στον ξέφρενο ρυθμό τους και νιώθεις πλήρης. Τότε ο Copia απευθύνεται στο κοινό: “Thank you Milan, before we go I have a question for you, ARE ON THE SQUARE?”.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Ashes
Rats
Absolution
Ritual
From the Pinnacle to the Pit
Faith
Cirice
Miasma
Year Zero
Mummy Dust
Dance Macabre
Square Hammer
Τα ηχεία δονούνται από το μπάσο του Lemmy, τις κιθάρες των Maiden, τη φωνάρα του Paul Rodgers, τη γλυκιά μελαγχολία που προκαλούν οι Lynyrd Skynyrd και γενικά ένα υπέροχο hard rock/heavy metal έχει ήδη στηθεί από το πουθενά όσο περιμένουμε τους Metallica.
Ενώ το πρόγραμμα καλά κρατεί, κάποια στιγμή οι πρώτες νότες Ennio Moricone κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους. Πλέον μας χωρίζουν λίγα λεπτά από την εμφάνιση του Καλού, του Κακού, του Άσχημου και του Ινδιάνου. Κάποιοι μάλλον δεν το έχουν καταλάβει και συνεχίζουν να χαζεύουν, όμως όταν μπαίνει η εισαγωγή του “Hardwired” όλα έχουν ξεκαθαρίσει. Ο σκήνη υποδέχεται τους James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett και Roberto Trujillo (You see what I did there?) και το WorldWired Tour ξεδιπλώνεται στα μάτια μας.
Από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, οι Metallica έχουν βάλει τον κόσμο για τα καλά στην εξίσωση. Με τα video wall να δείχνουν τη Marianne Faithfull με τη mini λατέρνα, και όλο το στάδιο, με κάτι ανάμεσα σε τραγούδι και ουρλιαχτό να αναγκάζει τους Αμερικανούς θρύλους να στέκουν χαμογελαστοί ακούγοντας το “ Na da da da da, La da da da” (εγώ πάντως, κάπου ακούω και ένα “ra da da da da ra ra”). Μιας και αναφερθήκαμε σε μνήμες και αναμνήσεις, μερικά τραγούδια αργότερα θα έρθει μία από τις δυνατότερες στιγμές τις βραδιάς.
Oι Metallica βρίσκονται εξίσου ανυπεράσπιστοι απέναντι στο νερό, όσο και οι χιλιάδες που είχαν κατακλύσει το χώρο για τους απολαύσουν
Μετά το Halo on Fire, αν θυμάμαι σωστά, ο Trujillo παίζει στο μπάσο το “Orion” και τα videowalls γεμίζουν με την εικόνα του αδικοχαμένου Cliff εν μέσω ξέφρενων επευφημιών. Εκτός από μένα, που στέκομαι και κοιτάζω συγκινημένος τις οθόνες, αναλογιζόμενος που θα έφτανε αυτή η τεράστια μπάντα, αν ο Cliff βρισκόταν ακόμα εν ζωή.
Ένα ψιλόβροχο, που είχε αρχίσει από ώρα, πλέον έχει γίνει κανονική βροχή και η λάσπη του ιπποδρόμου έχει μπει μέχρι και στις μύτες μας (δεν είναι υπερβολή). Ενώ ήδη έχουν ιδρώσει το σανίδι για 90’ λεπτά, με συνοπτικές διαδικασίες, το drumkit του Lars μεταφέρεται στο μπροστινό σημείο του stage, και πλέον όλοι οι Metallica βρίσκονται εξίσου ανυπεράσπιστοι απέναντι στο νερό, όσο και οι χιλιάδες που είχαν κατακλύσει το χώρο για τους απολαύσουν. Όλο αυτό το σκηνικό θα κρατήσει άλλη μία ώρα περίπου, αφού οι «γερόλυκοι» θα ολοκληρώσουν ένα set συνολικής διάρκειας δυόμιση ωρών.
Η λήξη του live με βρήκε βρεγμένο, πεινασμένο, εξαντλημένο αλλά και πλήρως ικανοποιημένο και ευτυχισμένο. Τέτοιες μπάντες, όπως οι Metallica, οι Iron Maiden, οι Judas Priest και όλες αυτές που κινούνται σε αυτό το βεληνεκές, δεν παίζουν ποτέ τους άσχημα. Μπορεί κάποιες φορές να είναι λιγότερο καλές, κακές όμως δεν είναι ποτέ. Βέβαια, οι Metallica, εκείνη τη βροχερή νύχτα, ήταν τέλειοι.
Artist: Morrissey
Album: I Am Not a Dog on a Chain
Label: BMG
Release Date: 20/03/2020
Genre: Indie Rock
Hardwired
The Memory Remains
Ride the Lightning
The God That Failed
The Unforgiven
Here Comes Revenge
Moth Into Flame
Sad but True
Halo on Fire
St. Anger
One
Master of Puppets
For Whom the Bell Tolls
Creeping Death
Seek & Destroy
Encore:
Lords of Summer
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Deezer | Facebook | Metallica (OW) | Instagram | Live Metallica | Spotify | TikTok | Twitter | YouTube
